ΕΞΙ ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ
Συμπληρώθηκαν ήδη έξι μήνες από τότε που νόσησα και μπήκα στο Νοσοκομείο. Εμπειρία ζωής, τόσο το πριν, όσο και το κατά και το μετά......
Πριν καταλήξω στα διδάγματα αυτής της περιπέτειας, χρωστάω στον εαυτό μου, την περιγραφή των συνθηκών που έζησα στο ΠΓΝΠ Αγ. Παντελεήμων (Κρατικό Νίκαιας).
Στο Κρατικό, απομυθοποίησα όσα λέγονταν για τους "ήρωες γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό". Επιπλέον, βίωσα από κοντά την κατάρρευση του ΕΣΥ. Θα σας περιγράψω μερικά περιστατικά για να καταλάβετε όλοι.
Αρχική εμπειρία, η εισαγωγή μου στο Νοσοκομείο. Είχα ήδη διαγνωστεί με rapid και πήγα στο Κρατικό χάρη σε ιδιώτη πνευμονολόγο, ο οποίος με επισκέφθηκε στο σπίτι, την 9η μέρα νόσησης, όταν ήμουν με 40 πυρετό και το οξυγόνο μου, έπεφτε 1 μονάδα ανά δέκα λεπτά. Εκείνος πήρε τηλέφωνο στο ΕΚΑΒ και με πήγαν στο νοσοκομείο. Όταν έφυγα από το σπίτι, το οξυγόνο είχε κατέβει στο 85. Στα επείγοντα, με το σημείωμα του πνευμονολόγου στα χέρια και με επεξήγηση του πλήρους ιστορικού μου, περίμενα ΕΞΙ ολόκληρες ώρες για να μου κάνουν αξονική τομογραφία. Ένας μόνο διαθέσιμος τομογράφος, για ασθενείς με covid και για την εφημερία. Εξέταση ανά ομάδες, διάλειμμα απολύμανσης, μετά πάλι ομάδες κλπ κλπ . Πήγε 1 το πρωί της επόμενης για να μου κάνουν εισαγωγή (μετά την έξοδό μου έμαθα ότι το οξυγόνο μου είχε κατέβει στο 50 !!!). Αμέσως με έβαλαν σε οξυγόνο και μου άρχισαν ορούς, αντιβιώσεις κλπ. Το δωμάτιο δίκλινο που το είχαν κάνει τρίκλινο (με ότι αυτό συνεπάγεται). Νερό, έπρεπε να προμηθευόμαστε μόνοι μας. Ομοίως χαρτί κουζίνας (απαραίτητο, για όσους έχουν σχετική εμπειρία) και χαρτί υγείας. Έπρεπε να τα κουβαλάνε κάθε 1-2 μέρες οι συγγενείς μας ως την είσοδο για να τα φέρνουν μετά οι νοσηλευτές...... Καθαριότητα; "Όσα βλέπει η πεθερά".
Την τρίτη ημέρα, ο διευθυντής έκρινε ότι πρέπει δύο από τους νοσηλευόμενους να μετακινηθούμε σε άλλο θάλαμο, όπου το δίκτυο του οξυγόνου θα ήταν ισχυρότερο. Θεμιτό. Μπαίνει λοιπόν ένας ειδικευόμενος γιατρός και μια νοσηλεύτρια και αρχίζουν να μας φωνάζουν: "Γρήγορα - γρήγορα. Δεν είστε κατάκοιτοι, Μπορείτε και μόνοι σας. Άντε, πιο γρήγορα, κουβαλήστε τα πράγματά σας. Φεύγουμε, Δεν καθυστερούμε. Γρήγορα - γρήγορα". Όσοι έχετε ζήσει παρόμοια καψόνια σε κέντρο νεοσυλλέκτων, κάτι θα σας θυμίζει αυτό, έτσι;
Εμείς, σαστισμένοι, αρχίσαμε να μαζεύουμε τα πράγματά μας. Ώσπου μετά από λίγο, με τη μάσκα οξυγόνου να έχει φύγει, το σωληνάκι του ορού να έχει μπλεχτεί με του οξυγόνου και να έχει γεμίσει αίμα, άρχισα να ζαλίζομαι και να παραπατάω (το οξυγόνο ήταν ακόμα κάτω από 90, ΜΕ τη μάσκα). Οι φωνές του επιλοχία εξακολουθούσαν να μας καθοδηγούν, με τη νοσηλεύτρια να έχει ακουμπήσει στον τοίχο και να μας κοιτάει με σταυρωμένα τα χέρια χαμογελώντας. Η σκηνή ήταν για μένα εξοργιστική. Τρέμοντας από αδυναμία, κάθομαι στο κρεβάτι, με τον επιλοχία να φωνάζει περισσότερο. Προσπάθησα να φωνάξω περισσότερο από αυτόν για ν'ακουστώ: "Ωραία μας κοιτάς; Μαζεύουμε γρήγορα;". Στο Στρατό, αυτά μου φαίνονταν αστεία και γελούσα με τους καραβανάδες. Εδώ όμως, ήταν διαφορετικά. Ήθελα να φωνάξω, αλλά δεν μπορούσα από την αδυναμία. Φώναζε όμως ο επιλοχίας. Άκουσε τις φωνές του ο Διευθυντής της Κλινικής και ήρθε στο θάλαμό μας. Ο επιλοχίας, άρχισε την ενημέρωση: "Αρνείται να μετακινηθεί κύριε Διευθυντά". "Γιατί αρνείστε κύριε Πανταζίδη; Για το καλό σας είναι" . Χρειάστηκαν λίγα λεπτά για να εξηγήσω στον κο Διευθυντή την πραγματική κατάσταση. Ο ειδικευόμενος επιλοχίας εξαφανίστηκε, η νοσηλεύτρια κάτι ψέλλισε ("μα, εγώ, δεν, να"). Ο Διευθυντής έχοντας καταλάβει, μου ζήτησε συγγνώμη, εξήγησε στη νοσηλεύτρια ότι απαγορεύεται ένας ασθενής με οξυγόνο και σε αυτή την κατάσταση, να κουβαλάει πράγματα κλπ. Φώναξαν αμέσως τραυματιοφορέα, ο οποίος μας μετέφερε με καροτσάκι σε άλλο θάλαμο.
Ο νέος θάλαμος, ήταν ένας τεράστιος χώρος, χωρισμένος σε δωμάτια (box), με αλουμινοκατασκευή. Το δικό μας "δωμάτιο" ήταν ένα μικροσκοπικό δίκλινο, που το είχαν μετατρέψει σε τρίκλινο. Μπήκαμε οι δύο εκ μεταφοράς και υπήρχε και ένας ηλικιωμένος ΔΙΑΣΩΛΗΝΩΜΕΝΟΣ. Ανάμεσα στα κρεβάτια, απόσταση περίπου 1 μέτρο. Κομοδίνο, ένα και για τους δύο μας. Άλλος χώρος; τίποτα. Τα πράγματά μας στο πάτωμα και στο προσκέφαλό μας. Μπουκάλια νερό, χαρτί, τσάντες με τα ρούχα μας, στο πάτωμα. Και η βρώμα - βρώμα. Το ποτήρι ξεχείλισε. Συνθήκες τριτοκοσμικές. Παροχές στοιχειώδεις. Επικοινωνία; κάκιστη. Αποφάσισα ότι δεν πάει άλλο. Ενημέρωσα μια ασκούμενη γιατρό, ότι αρχίζω απεργία πείνας. Ζητώ να δω τον διευθυντή και τον Διοικητή του Νοσοκομείου. Το πρωί, μας φέρνουν πρωινό. Το επιστρέφω και εξηγώ οτι κάνω απεργία πείνας και ζητώ να δω τον Διευθυντή της κλινικής και τον Διοικητή του Νοσοκομείου. Μετά από λίγη ώρα, έρχεται μια γιατρός, η οποία μου κάνει μια πρωτοφανή επίθεση. Όχι γιατί βλάπτω τον εαυτό μου. Διαβάστε τι μου είπε: "Δεν μπορείτε εσείς κύριε (sic) να χαλάτε το πρόγραμμά μου. Εγώ πρέπει να ξέρω τι φάρμακα θα σας δώσω. Τώρα πρέπει να πάω πίσω να σας αλλάξω τα φάρμακα (μου είχαν διαγνώσει Διαβήτη εν τω μεταξύ). Εσείς θα αλλάξετε το νοσοκομείο; Τι να κάνουμε, αυτές είναι οι υποδομές. Εμείς γιατί δεν διαμαρτυρόμαστε; (γιατί άραγε;). Βλέπετε ότι η Κυβέρνησή μας κάνει ότι μπορεί. Εσείς τώρα τι ζητάτε;"
Απίστευτο; Όχι. Είναι αληθινός διάλογος. Λες και όποιος ζητάει ανθρώπινες συνθήκες νοσηλείας, καταφέρεται κατά της "κυβέρνησής της".
Στη συνέχεια πέρασαν από το δωμάτιό μας πολλοί γιατροί και νοσηλεύτριες για να δουν το αξιοπερίεργο: "ο πρώτος ασθενής covid που κάνει απεργία πείνας". Κάποιοι για συμπαράσταση, κάποιοι για να ειρωνευτούν, κάποιες με "μαμαδίστικο" ενδιαφέρον. Μια τραπεζοκόμος μάλιστα, μου είπε πως "ευτυχώς που η Βασίλισσά μας έφτιαξε αυτό το νοσοκομείο. Από τότε, οι άχρηστοι οι πολιτικοί, τίποτα δεν κάνανε". Αμ' πως;
Τελικά, κατά το μεσημέρι και ενώ έχουν αρχίσει κάποιοι να το διαδίδουν και στα social media, έρχεται ο κος Τάσος , ο Διοικητής του Νοσοκομείου. Μας μίλησε πολύ όμορφα. Μοιράστηκε μαζί μας το όραμά του για εκσυγχρονισμό του νοσοκομείου, περιγράφοντάς μας τις πρώτες αλλαγές που έχουν γίνει και τα άμεσα σχέδιά του. Μου φάνηκε αληθινός. Όμως, του απάντησα πως όμορφο είναι το όραμα, συγχαρητήρια για τις αλλαγές, αλλά μέχρι τότε; και άρχισα να περιγράφω την κατάσταση: Νερό δεν μας δίνετε, το αγοράζουμε. Χαρτί υγείας δεν μας δίνετε, το αγοράζουμε. Χαρτί κουζίνας δεν μας δίνετε, το αγοράζουμε. Με διέκοψε για να μου εξηγήσει. Του είπα όμως ότι δεν συνίσταται σ'αυτό η διαμαρτυρία μου. Του είπα πως αυτά που αγοράζουμε, μαζί με τα ρούχα, τα προσωπικά μας αντικείμενα κλπ τα αφήνουμε στο πάτωμα γιατί απλά δεν υπάρχει ούτε ένα καρφί στον τοίχο ή ένα ντουλαπάκι, ή έστω ένα ράφι. Στο πάτωμα όλα, όπου η βρώμα είναι εμφανής. Επιπλέον, δεν γίνεται να μην έχουμε καν ένα μέτρο ανάμεσά μας στα κρεβάτια. Είπα και άλλα πολλά. Βλέπετε, φέτος συμπληρώνω 33 χρόνια ασφάλισης. Δεν δικαιούμαι κάτι καλύτερο; Συνθήκες διαφορετικές από ότι του '70;
Και φυσικά πρόσθεσα ότι δεν αιτούμαι να φύγω εγώ από τον άθλιο χώρο και να φέρετε έναν άλλο κακόμοιρο στη θέση μου. Το δίκλινο, να ξαναγίνει δίκλινο.
Ο κος Τάσος, απάντησε με κατανόηση. Σεμνός και επεξηγηματικός. Μου έκανε άριστη εντύπωση.
Μετά από περίπου 3 ώρες, μας μετέφεραν σε ένα άλλο πολύ καλύτερο "box", λίγα μέτρα παραπέρα. Το στρώμα ήταν χειρότερο από παγκάκι βέβαια, αλλά μπροστά στα άλλα προβλήματα, δεν ήταν τίποτα. Πέρασε και ο κύριος Τάσος για να δει αν όλα ήταν καλά, μας ζήτησε και πάλι συγγνώμη για την κατάσταση και υποσχέθηκε για βελτίωση. Να' ναι καλά.
Η κανονικότητα της νοσηλείας συνεχίστηκε. Όπως σας είπα, διαγνώστηκα επίσης με διαβήτη. Ρητή εντολή του διευθυντή της κλινικής, ήταν να μην καθυστερώ το φαγητό μου και να μην τρώω τίποτα πέρα από το καθορισμένο διαιτολόγιο, στην ώρα του (ούτε φρούτο σε άλλη ώρα). Επιπλέον, έπρεπε να περιμένω τη μέτρηση ινσουλίνης και μετά τη σχετική ένεση να τρώω. Οι περισσότερες νοσηλεύτριες, ήταν πολύ καλές, στην ώρα τους και με κατανόηση. Υπήρχαν όμως και κάποιες.......... Ένα μεσημέρι, έρχεται το φαγητό, γίνεται η μέτρηση της ινσουλίνης και η ρητή εντολή γιατρού και νοσηλεύτριας ήταν: δεν τρως αν δεν σου κάνουμε την ένεση. ΟΚ. Υπάκουος νοσηλευόμενος εγώ (για το καλό μου ήταν). Περνάει ένα τέταρτο, τίποτα. Λέω σε μια ειδικευόμενη γιατρό: "Σας παρακαλώ ειδοποιείτε τη νοσηλεύτρια να μου φέρει την ινσουλίνη, γιατί εντολή γιατρού είναι να τρώω ακριβώς στην ώρα μου και να κάνω πρώτα την ένεση;" Βεβαίως.............. Περνάει μισή ώρα. Τίποτα. Λέω σε μια άλλη ειδικευόμενη γιατρό τα ίδια. "Και τι έγινε που περιμένετε κύριε μισή ώρα; Πως κάνετε έτσι; Άλλωστε τι είμαι εγώ για να φωνάξω τη νοσηλεύτρια; Εγώ είμαι γιατρός. Περιμένετε". Περιμένω κι εγώ. Μετά από περίπου 20 λεπτά, αρχίζω να φωνάζω τη νοσηλεύτρια. Τίποτα. Αφού πέρασαν συνολικά μία ώρα και ένα τέταρτο, βγάζω τη μάσκα οξυγόνου, παίρνω τον ορό στο χέρι και πάω στα γραφεία της κλινικής. Αφότου εξηγήσω τι συμβαίνει, η ψηλή που ενοχλήθηκε και αναρωτήθηκε "πως κάνω έτσι", μου επιτέθηκε εκ νέου. "Και τι έγινε κύριε που περιμένετε μια ώρα και ένα τέταρτο; Πως κάνετε έτσι;". Με όσα αποθέματα ηρεμίας μου είχαν μείνει, εξήγησα και πάλι για τις ρητές εντολές γιατρού σχετικά με τα ωράρια κλπ κλπ κλπ. Η ψηλή όμως (γιατρό δεν μπορώ να την πω πια), συνέχισε την κατσάδα. "Γιατί έβγαλες τη μάσκα σου; Γιατί ήρθες εδώ και δεν περίμενες στο θάλαμο;" Ξέχασε να με ρωτήσει "γιατί δεν φοράς κράνος;"
Με τα πολλά, οι νοσηλεύτριες που παρακολουθούσαν απαθείς το σκηνικό, κινητοποιήθηκαν και μου έκαναν επιτέλους την ένεση. Πήρα το γεύμα μου δύο ώρες αφότου σερβιρίστηκε και φυσικά με τέτοια σύγχιση, δεν μπόρεσα να φάω μπουκιά από το βραδινό. Ζήτησα ένα γιαουρτάκι και ήμουν πλήρης.
Φυσικά, δε ζήτησε κανένας μια τυπική έστω συγγνώμη για όλο αυτό. Αντιθέτως, το επόμενο πρωινό, μισή ώρα αφότου σερβιρίστηκε (τσάι και φρυγανιά), ήρθε η "ξεχασιάρα" νοσηλεύτρια. "Σήμερα δεν σας αργήσαμε όπως χθες, έτσι;" Τι να της πεις!
Η αναισθησία βέβαια, ήταν γενικότερο φαινόμενο. Θυμάμαι ένα βράδυ, ο διπλανός μου ήθελε να χρησιμοποιήσει το δοχείο για τα ούρα που μας είχαν δώσει, αλλά ήταν γεμάτο. Φωνάζουμε τη νοσηλεύτρια, τίποτα. Περνάει μισή ώρα και ο άνθρωπος ήταν να σκάσει. Περνάει μια ώρα, φωνάζαμε, τίποτα. Ο διπλανός μου, δεν μπορούσε κιόλας να βγάλει τη μάσκα, γιατί ήταν συνδεδεμένος με το high flow μηχάνημα. Το ήξερα το έργο: Βγάζω τη μάσκα, παίρνω τον ορό και πάω και πάλι στο γραφείο των νοσηλευτριών. Ήταν δύο εκεί, οι οποίες έβλεπαν ένα βιντεάκι στο κινητό και γελάγανε. Λόγω του ότι ήταν 2 το πρωί, δεν έβαλα τις φωνές για να μην ενοχλήσω τους άλλους ασθενείς. Η απορία στα μάτια τους ήταν έκδηλη. Η ατάκα, γνωστή: "Και τι έγινε;". Μια άλλη νύχτα, τελείωσε ο ορός μου κατά τις 3 το πρωί. Άρχισε να μαζεύει αίμα το σωληνάκι. Φωνάζω, φωνάζω. Τίποτα. Μετά από μισή ώρα, πάω πάλι στη νοσηλεύτρια στο γραφείο. Φανερά ενοχλημένη, με επέπληξε γιατί έβγαλα τη μάσκα οξυγόνου και με ακολούθησε στο box. Μου έβγαλε τον ορό και έκανε να φύγει. "Δεν θα μου βάλετε άλλο;" ρώτησα. "Θα έρθει η πρωινή" με αποστόμωσε. Μην τα πολυλογώ, έμεινα χωρίς ορό από τις 3.30 ως τις 8 το πρωί. Αλλά είπαμε: Και τι έγινε;
Θέλω όμως να είμαι ειλικρινής. Δεν ήταν έτσι όλο το προσωπικό. Όπως και στην υπόλοιπη Ελλάδα, δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, υπάρχουν οι προκλητικά αδιάφοροι και ασυνεπείς, υπάρχουν και οι ευσυνείδητοι που ενδιαφέρονται. Πολλές νοσηλεύτριες μας φέρονταν σαν μανάδες ή σαν αδελφές μας. Άλλες, ήταν προκλητικά αδιάφορες. Οι γιατροί ήταν άλλη ιστορία.
Το νοσοκομείο είναι Πανεπιστημιακό. Κάθε μέρα, δύο φορές, πέρναγε ομάδα γιατρών με επικεφαλής έναν ειδικευμένο γιατρό και μαζί του 2-4 ειδικευόμενοι. Οι επικεφαλής ήταν άψογοι. Σοβαροί και φιλικοί ταυτόχρονα. Επεξηγηματικοί, με ενδιαφέρον να σε κάνουν να καταλάβεις πως πας, τι ακολουθείται κλπ. Οι ειδικευόμενοι.... Άστα να πάνε. Θρασείς, απότομοι, είρωνες, αδιάφοροι. Υπήρχαν βέβαια και δύο περιπτώσεις (ένας νεαρός από τη Λαμία που ήθελε να γυρίσει στον τόπο του και μια κοπέλα) που ήταν παιδιά - μάλαμα. Καλοσυνάτοι, επεξηγηματικοί, με συνεχές ενδιαφέρον. Οι περισσότεροι όμως, είπαμε. Τουπέ και ξινισμένο υφάκι. Μια μέρα, μου λέει μια (συμβασιούχος) νοσηλεύτρια που στράβωνε κι εκείνη μαζί τους: "Τι περιμένεις; Αγγαρεία κάνουν εδώ στη γειτονιά μας. Νομίζεις θέλουνε να δουλέψουνε στη Νίκαια ή την Αγ.Βαρβάρα; Περιμένουνε στην ουρά για τις ιδιωτικές κλινικές στις "ευγενείς" περιοχές". Με σόκαρε. Δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Μεγάλη γυναίκα όμως, κοντά στη σύνταξη, τα έβλεπε με πιο ταξική ματιά.
Πολύ καλά παλληκάρια όμως ήταν και οι τραπεζοκόμοι. Με χιούμορ, ευγένεια, περιποίηση. Προσπαθούσαν να μας κάνουν να ξεχαστούμε με μια φιλική κουβέντα, ακόμα και όταν βιάζονταν να μοιράσουν το φαγητό (το οποίο να σημειώσω πως ήταν πολύ καλής ποιότητας και ανέλπιστα καλομαγειρεμένο - άριστη εντύπωση).
Τα καλύτερα έχω να πω και για τον διευθυντή. Άψογος, υποστηρικτικός, ευγενής, έμπειρος, γνώστης. Απορώ γιατί παραμένει σε αυτή τη χώρα.....
Οι υποδομές χρειάζονται άμεσα κατεδάφιση και ανακατασκευή. Τουαλέτα, υπήρχε έξω από τον θάλαμο. Έχοντας συνεχή σύνδεση με οξυγόνο, έπρεπε να έρθει τραυματιοφορέας με φιάλη, να σε συνδέσει, να σε συνοδέψει ως την τουαλέτα, να σε περιμένει μήπως ζαλιστείς, να σε φέρει πίσω και να σε ξανασυνδέσει. Οδύσσεια. Λόγω των συνθηκών, ο διπλανός μου κόντεψε να πάθει ειλεό!
Ο κύριος που ήταν διασωληνωμένος στο πρώτο box που μας είχανε πάει, δυστυχώς έχασε τη μάχη. Όπως έχασε σε δύο ημέρες τη μάχη και ένας άλλος κύριος, καρδιοπαθής. Σε κάθε box και μια μικρή ιστορία.
Συνέβη όμως και κάτι που με προβλημάτισε πολύ. Έρχεται ένα βράδυ κατά τις 12 σε έναν ασθενή, ένας από τους σπαστικούς ειδικευόμενους και προσπαθεί να τον πείσει να διασωληνωθεί. "Είναι κρίμα να μην ξαναδείς τα παιδάκια σου. Δεν θα το βγάλεις το βράδυ. Είναι επείγον, Οι εξετάσεις σου είναι χάλια". Ο άνθρωπος ξαφνιάστηκε. Πριν από 3 ώρες ο γιατρός του έλεγε ότι η κατάσταση είναι σταθερή. Από τότε, άλλη μέτρηση δεν του κάνανε. Πως λοιπόν; Σκασμένος ο γείτονας. Παίρνει τηλέφωνο τη γυναίκα του και τον δικό του γιατρό. Του λένε "άμα στο λένε οι γιατροί, ναι, ότι πούνε". Έρχεται πάλι ο νεαρός. "Θα πεθάνεις σήμερα. Κρίμα είναι. Έλα να σε διασωληνώσουμε". Ο άνθρωπος, αν και το είχε αποφασίσει, κόμπλαρε με την επιμονή του νεαρού. Να πω εδώ, ότι "διασωλήνωση", δεν σήμαινε ΜΕΘ, Σήμαινε διασωλήνωση, μέσα στο θάλαμό μας, μαζί με άλλους είκοσι νοματαίους, με τη μπαλκονόπορτα μόνιμα ανοιχτή. "Δώσε μου μισή ώρα να το χωνέψω" λέει ο γείτονας. Μετά από μισή ώρα, πάλι ο "σκέψου τα παιδάκια σου". "Δώσε μου άλλη μισή ώρα να μου φύγει το άγχος". Πέρασαν τρία τέταρτα. Έρχεται ο περίεργος. "Μάλλον δεν χρειάζεται να σε διασωληνώσουμε. Οι εξετάσεις σου δεν είναι τόσο χάλια" !!!!! Συμπέρασμα δεν μπορώ να βγάλω. Περίεργο όμως όλο το σκηνικό.
Μεγάλο σχολείο οι 15 μέρες που πέρασα στο Κρατικό.
Δεκαπέντε μέρες μετά την εισαγωγή μου, ξεπέρασα την βαριά πνευμονία και με "έδιωξαν" από το Κρατικό. Στην έξοδο είχα εγκάρδια συνάντηση με τον Διευθυντή της Κλινικής και δέχθηκα τις ευχές του, ανταποδίδοντας με ευχές για κουράγιο και συνέχιση της καλής δουλειάς που έκανε. Την προηγούμενη πέρασε και ο Διοικητής για ευχές.
Με πήγαν σε ιδιωτικό Κέντρο για τις τελευταίες τέσσερεις ημέρες. Ελεύθερος πια από covid και πνευμονία, έκατσα στην κλινική σε "ξενοδοχειακές" συνθήκες, μέχρι που δεν χρειαζόμουν πια το οξυγόνο. 19 μέρες αφότου νοσηλεύτηκα και 28 μέρες αφότου νόσησα, επέστρεψα στο σπίτι μου, 16 κιλά ελαφρύτερος, με νέα αντίληψη για τη ζωή και σαφώς ταλαιπωρημένος.
Στο σχολείο του Κρατικού, έμαθα πως δεν υπάρχουν κλάδοι ηρώων. Καλοί και κακοί επαγγελματίες υπάρχουν παντού. Καλοί και κακοί γιατροί, καλοί και κακοί δάσκαλοι, καλοί και κακοί δημόσιοι υπάλληλοι, καλοί και κακοί ιδιωτικοί υπάλληλοι, καλοί και κακοί ελεύθεροι επαγγελματίες, μέτριοι και κακοί πολιτικοί κλπ. Έμαθα πως είναι άδικο να καταδικάζουμε ή να εκθειάζουμε εκ προοιμίου το Δημόσιο. Έμαθα πως το ιδιωτικό, δεν είναι ακριβώς ιδιωτικό και πως έχει πολλούς αφανείς λόγους που είναι έτσι. Επιβεβαίωσα αυτό που πίστευα πάντα: Κατανόηση σε όλες τις επιλογές. Όταν κάποιος είναι μαχητής της ζωής, εργατόπαιδο, ορφανός και μάχεται νοιάζοντας και τους άλλους, οι επιλογές του δεν είναι για να τις κρίνω, αλλά για να με διδάσκουν, ότι μπορούν να με διδάξουν (αυτό δεν εξηγείται από εδώ). Επιβεβαίωσα και κάτι ακόμα που πίστευα πάντα: Το ότι κάποιος ανήκει στο α' ή το β' κόμμα, δεν τον κάνει απαραίτητα διαφορετικό από τον άλλο. Ούτε αν κάποιος πλούτισε σημαίνει πως άλλαξε 100% και το μυαλό και η συμπεριφορά του (διφορούμενα αυτά, έτσι;).
Το σημαντικότερο όμως που έμαθα από αυτή την περιπέτεια: Μπορεί και να είχε δίκιο ο Επίκουρος.
Κατάλαβα ότι μπορούμε να φύγουμε από τη ζωή ανά πάσα στιγμή. Ιός, αρρώστια, ατύχημα, οτιδήποτε. Αξίζει να έχουμε χάσει στιγμές - έστω στιγμές - από τα παιδιά μας, τους γονείς μας, τους φίλους μας; Αξίζει να ξοδεύουμε χρόνια για μεγάλες ιδέες, σκοπούς, καριέρες, κέρδος ή ότι άλλο προσωρινό; Αγαπάτε βρε! Όλο τον κόσμο. Εντάξει, δε λέω, ας μην αγαπάτε τα καθάρματα, αλλά μην τους αφιερώνετε και πολύ χρόνο. Ομοίως και στους διάφορους στόχους. Τουλάχιστον όχι περισσότερο απ'ότι στους δικούς σας ανθρώπους και στους φίλους σας. Στενοχωριέμαι που είμαι ψυχραμένος με κάποιους για πεπερασμένα πράγματα. Για μια κουβέντα παραπάνω που μου είπαν ή τους είπα.
Δεν ξέρω πόσα χρόνια μου μείνανε. Λίγα ή πολλά, δεν έχει σημασία. Θέλω όμως να είναι ποιοτικά, δημιουργικά, με αγάπη. Έτσι, περνάνε οι δυσκολίες και τα εμπόδια. Θέλω περισσότερες βόλτες στην Πλάκα. Περισσότερα απογεύματα στην παραλία. Περισσότερα ταξίδια στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Περισσότερο κουβεντολόι με τους δικούς μου και τους φίλους μου. Περισσότερες δημιουργικές ασχολίες, αλλά και διάβασμα, γράψιμο, ζωγραφική, κατασκευές....... Περισσότερη αληθινή ζωή.
Εύχομαι σε όλους το ίδιο.
ΥΓ1. Καταλαβαίνετε γιατί δεν απάντησα στις ευχές των περισσότερων στο fb για ανάρρωση, γιορτές κλπ. Σπάνια σπαταλάω χρόνο στα social media πλέον. Σας ευχαριστώ πάντως.
ΥΓ2. Μην ξεγελιέστε κάποιοι. Δημιουργικός και με ποιοτική δραστηριότητα λέω. Όχι παραίτηση. Μην επαναπαύεστε.
5/10/2021
ΤΑΣΟΣ ΠΑΝΤΑΖΙΔΗΣ
Πριν καταλήξω στα διδάγματα αυτής της περιπέτειας, χρωστάω στον εαυτό μου, την περιγραφή των συνθηκών που έζησα στο ΠΓΝΠ Αγ. Παντελεήμων (Κρατικό Νίκαιας).
Στο Κρατικό, απομυθοποίησα όσα λέγονταν για τους "ήρωες γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό". Επιπλέον, βίωσα από κοντά την κατάρρευση του ΕΣΥ. Θα σας περιγράψω μερικά περιστατικά για να καταλάβετε όλοι.
Αρχική εμπειρία, η εισαγωγή μου στο Νοσοκομείο. Είχα ήδη διαγνωστεί με rapid και πήγα στο Κρατικό χάρη σε ιδιώτη πνευμονολόγο, ο οποίος με επισκέφθηκε στο σπίτι, την 9η μέρα νόσησης, όταν ήμουν με 40 πυρετό και το οξυγόνο μου, έπεφτε 1 μονάδα ανά δέκα λεπτά. Εκείνος πήρε τηλέφωνο στο ΕΚΑΒ και με πήγαν στο νοσοκομείο. Όταν έφυγα από το σπίτι, το οξυγόνο είχε κατέβει στο 85. Στα επείγοντα, με το σημείωμα του πνευμονολόγου στα χέρια και με επεξήγηση του πλήρους ιστορικού μου, περίμενα ΕΞΙ ολόκληρες ώρες για να μου κάνουν αξονική τομογραφία. Ένας μόνο διαθέσιμος τομογράφος, για ασθενείς με covid και για την εφημερία. Εξέταση ανά ομάδες, διάλειμμα απολύμανσης, μετά πάλι ομάδες κλπ κλπ . Πήγε 1 το πρωί της επόμενης για να μου κάνουν εισαγωγή (μετά την έξοδό μου έμαθα ότι το οξυγόνο μου είχε κατέβει στο 50 !!!). Αμέσως με έβαλαν σε οξυγόνο και μου άρχισαν ορούς, αντιβιώσεις κλπ. Το δωμάτιο δίκλινο που το είχαν κάνει τρίκλινο (με ότι αυτό συνεπάγεται). Νερό, έπρεπε να προμηθευόμαστε μόνοι μας. Ομοίως χαρτί κουζίνας (απαραίτητο, για όσους έχουν σχετική εμπειρία) και χαρτί υγείας. Έπρεπε να τα κουβαλάνε κάθε 1-2 μέρες οι συγγενείς μας ως την είσοδο για να τα φέρνουν μετά οι νοσηλευτές...... Καθαριότητα; "Όσα βλέπει η πεθερά".
Την τρίτη ημέρα, ο διευθυντής έκρινε ότι πρέπει δύο από τους νοσηλευόμενους να μετακινηθούμε σε άλλο θάλαμο, όπου το δίκτυο του οξυγόνου θα ήταν ισχυρότερο. Θεμιτό. Μπαίνει λοιπόν ένας ειδικευόμενος γιατρός και μια νοσηλεύτρια και αρχίζουν να μας φωνάζουν: "Γρήγορα - γρήγορα. Δεν είστε κατάκοιτοι, Μπορείτε και μόνοι σας. Άντε, πιο γρήγορα, κουβαλήστε τα πράγματά σας. Φεύγουμε, Δεν καθυστερούμε. Γρήγορα - γρήγορα". Όσοι έχετε ζήσει παρόμοια καψόνια σε κέντρο νεοσυλλέκτων, κάτι θα σας θυμίζει αυτό, έτσι;
Εμείς, σαστισμένοι, αρχίσαμε να μαζεύουμε τα πράγματά μας. Ώσπου μετά από λίγο, με τη μάσκα οξυγόνου να έχει φύγει, το σωληνάκι του ορού να έχει μπλεχτεί με του οξυγόνου και να έχει γεμίσει αίμα, άρχισα να ζαλίζομαι και να παραπατάω (το οξυγόνο ήταν ακόμα κάτω από 90, ΜΕ τη μάσκα). Οι φωνές του επιλοχία εξακολουθούσαν να μας καθοδηγούν, με τη νοσηλεύτρια να έχει ακουμπήσει στον τοίχο και να μας κοιτάει με σταυρωμένα τα χέρια χαμογελώντας. Η σκηνή ήταν για μένα εξοργιστική. Τρέμοντας από αδυναμία, κάθομαι στο κρεβάτι, με τον επιλοχία να φωνάζει περισσότερο. Προσπάθησα να φωνάξω περισσότερο από αυτόν για ν'ακουστώ: "Ωραία μας κοιτάς; Μαζεύουμε γρήγορα;". Στο Στρατό, αυτά μου φαίνονταν αστεία και γελούσα με τους καραβανάδες. Εδώ όμως, ήταν διαφορετικά. Ήθελα να φωνάξω, αλλά δεν μπορούσα από την αδυναμία. Φώναζε όμως ο επιλοχίας. Άκουσε τις φωνές του ο Διευθυντής της Κλινικής και ήρθε στο θάλαμό μας. Ο επιλοχίας, άρχισε την ενημέρωση: "Αρνείται να μετακινηθεί κύριε Διευθυντά". "Γιατί αρνείστε κύριε Πανταζίδη; Για το καλό σας είναι" . Χρειάστηκαν λίγα λεπτά για να εξηγήσω στον κο Διευθυντή την πραγματική κατάσταση. Ο ειδικευόμενος επιλοχίας εξαφανίστηκε, η νοσηλεύτρια κάτι ψέλλισε ("μα, εγώ, δεν, να"). Ο Διευθυντής έχοντας καταλάβει, μου ζήτησε συγγνώμη, εξήγησε στη νοσηλεύτρια ότι απαγορεύεται ένας ασθενής με οξυγόνο και σε αυτή την κατάσταση, να κουβαλάει πράγματα κλπ. Φώναξαν αμέσως τραυματιοφορέα, ο οποίος μας μετέφερε με καροτσάκι σε άλλο θάλαμο.
Ο νέος θάλαμος, ήταν ένας τεράστιος χώρος, χωρισμένος σε δωμάτια (box), με αλουμινοκατασκευή. Το δικό μας "δωμάτιο" ήταν ένα μικροσκοπικό δίκλινο, που το είχαν μετατρέψει σε τρίκλινο. Μπήκαμε οι δύο εκ μεταφοράς και υπήρχε και ένας ηλικιωμένος ΔΙΑΣΩΛΗΝΩΜΕΝΟΣ. Ανάμεσα στα κρεβάτια, απόσταση περίπου 1 μέτρο. Κομοδίνο, ένα και για τους δύο μας. Άλλος χώρος; τίποτα. Τα πράγματά μας στο πάτωμα και στο προσκέφαλό μας. Μπουκάλια νερό, χαρτί, τσάντες με τα ρούχα μας, στο πάτωμα. Και η βρώμα - βρώμα. Το ποτήρι ξεχείλισε. Συνθήκες τριτοκοσμικές. Παροχές στοιχειώδεις. Επικοινωνία; κάκιστη. Αποφάσισα ότι δεν πάει άλλο. Ενημέρωσα μια ασκούμενη γιατρό, ότι αρχίζω απεργία πείνας. Ζητώ να δω τον διευθυντή και τον Διοικητή του Νοσοκομείου. Το πρωί, μας φέρνουν πρωινό. Το επιστρέφω και εξηγώ οτι κάνω απεργία πείνας και ζητώ να δω τον Διευθυντή της κλινικής και τον Διοικητή του Νοσοκομείου. Μετά από λίγη ώρα, έρχεται μια γιατρός, η οποία μου κάνει μια πρωτοφανή επίθεση. Όχι γιατί βλάπτω τον εαυτό μου. Διαβάστε τι μου είπε: "Δεν μπορείτε εσείς κύριε (sic) να χαλάτε το πρόγραμμά μου. Εγώ πρέπει να ξέρω τι φάρμακα θα σας δώσω. Τώρα πρέπει να πάω πίσω να σας αλλάξω τα φάρμακα (μου είχαν διαγνώσει Διαβήτη εν τω μεταξύ). Εσείς θα αλλάξετε το νοσοκομείο; Τι να κάνουμε, αυτές είναι οι υποδομές. Εμείς γιατί δεν διαμαρτυρόμαστε; (γιατί άραγε;). Βλέπετε ότι η Κυβέρνησή μας κάνει ότι μπορεί. Εσείς τώρα τι ζητάτε;"
Απίστευτο; Όχι. Είναι αληθινός διάλογος. Λες και όποιος ζητάει ανθρώπινες συνθήκες νοσηλείας, καταφέρεται κατά της "κυβέρνησής της".
Στη συνέχεια πέρασαν από το δωμάτιό μας πολλοί γιατροί και νοσηλεύτριες για να δουν το αξιοπερίεργο: "ο πρώτος ασθενής covid που κάνει απεργία πείνας". Κάποιοι για συμπαράσταση, κάποιοι για να ειρωνευτούν, κάποιες με "μαμαδίστικο" ενδιαφέρον. Μια τραπεζοκόμος μάλιστα, μου είπε πως "ευτυχώς που η Βασίλισσά μας έφτιαξε αυτό το νοσοκομείο. Από τότε, οι άχρηστοι οι πολιτικοί, τίποτα δεν κάνανε". Αμ' πως;
Τελικά, κατά το μεσημέρι και ενώ έχουν αρχίσει κάποιοι να το διαδίδουν και στα social media, έρχεται ο κος Τάσος , ο Διοικητής του Νοσοκομείου. Μας μίλησε πολύ όμορφα. Μοιράστηκε μαζί μας το όραμά του για εκσυγχρονισμό του νοσοκομείου, περιγράφοντάς μας τις πρώτες αλλαγές που έχουν γίνει και τα άμεσα σχέδιά του. Μου φάνηκε αληθινός. Όμως, του απάντησα πως όμορφο είναι το όραμα, συγχαρητήρια για τις αλλαγές, αλλά μέχρι τότε; και άρχισα να περιγράφω την κατάσταση: Νερό δεν μας δίνετε, το αγοράζουμε. Χαρτί υγείας δεν μας δίνετε, το αγοράζουμε. Χαρτί κουζίνας δεν μας δίνετε, το αγοράζουμε. Με διέκοψε για να μου εξηγήσει. Του είπα όμως ότι δεν συνίσταται σ'αυτό η διαμαρτυρία μου. Του είπα πως αυτά που αγοράζουμε, μαζί με τα ρούχα, τα προσωπικά μας αντικείμενα κλπ τα αφήνουμε στο πάτωμα γιατί απλά δεν υπάρχει ούτε ένα καρφί στον τοίχο ή ένα ντουλαπάκι, ή έστω ένα ράφι. Στο πάτωμα όλα, όπου η βρώμα είναι εμφανής. Επιπλέον, δεν γίνεται να μην έχουμε καν ένα μέτρο ανάμεσά μας στα κρεβάτια. Είπα και άλλα πολλά. Βλέπετε, φέτος συμπληρώνω 33 χρόνια ασφάλισης. Δεν δικαιούμαι κάτι καλύτερο; Συνθήκες διαφορετικές από ότι του '70;
Και φυσικά πρόσθεσα ότι δεν αιτούμαι να φύγω εγώ από τον άθλιο χώρο και να φέρετε έναν άλλο κακόμοιρο στη θέση μου. Το δίκλινο, να ξαναγίνει δίκλινο.
Ο κος Τάσος, απάντησε με κατανόηση. Σεμνός και επεξηγηματικός. Μου έκανε άριστη εντύπωση.
Μετά από περίπου 3 ώρες, μας μετέφεραν σε ένα άλλο πολύ καλύτερο "box", λίγα μέτρα παραπέρα. Το στρώμα ήταν χειρότερο από παγκάκι βέβαια, αλλά μπροστά στα άλλα προβλήματα, δεν ήταν τίποτα. Πέρασε και ο κύριος Τάσος για να δει αν όλα ήταν καλά, μας ζήτησε και πάλι συγγνώμη για την κατάσταση και υποσχέθηκε για βελτίωση. Να' ναι καλά.
Η κανονικότητα της νοσηλείας συνεχίστηκε. Όπως σας είπα, διαγνώστηκα επίσης με διαβήτη. Ρητή εντολή του διευθυντή της κλινικής, ήταν να μην καθυστερώ το φαγητό μου και να μην τρώω τίποτα πέρα από το καθορισμένο διαιτολόγιο, στην ώρα του (ούτε φρούτο σε άλλη ώρα). Επιπλέον, έπρεπε να περιμένω τη μέτρηση ινσουλίνης και μετά τη σχετική ένεση να τρώω. Οι περισσότερες νοσηλεύτριες, ήταν πολύ καλές, στην ώρα τους και με κατανόηση. Υπήρχαν όμως και κάποιες.......... Ένα μεσημέρι, έρχεται το φαγητό, γίνεται η μέτρηση της ινσουλίνης και η ρητή εντολή γιατρού και νοσηλεύτριας ήταν: δεν τρως αν δεν σου κάνουμε την ένεση. ΟΚ. Υπάκουος νοσηλευόμενος εγώ (για το καλό μου ήταν). Περνάει ένα τέταρτο, τίποτα. Λέω σε μια ειδικευόμενη γιατρό: "Σας παρακαλώ ειδοποιείτε τη νοσηλεύτρια να μου φέρει την ινσουλίνη, γιατί εντολή γιατρού είναι να τρώω ακριβώς στην ώρα μου και να κάνω πρώτα την ένεση;" Βεβαίως.............. Περνάει μισή ώρα. Τίποτα. Λέω σε μια άλλη ειδικευόμενη γιατρό τα ίδια. "Και τι έγινε που περιμένετε κύριε μισή ώρα; Πως κάνετε έτσι; Άλλωστε τι είμαι εγώ για να φωνάξω τη νοσηλεύτρια; Εγώ είμαι γιατρός. Περιμένετε". Περιμένω κι εγώ. Μετά από περίπου 20 λεπτά, αρχίζω να φωνάζω τη νοσηλεύτρια. Τίποτα. Αφού πέρασαν συνολικά μία ώρα και ένα τέταρτο, βγάζω τη μάσκα οξυγόνου, παίρνω τον ορό στο χέρι και πάω στα γραφεία της κλινικής. Αφότου εξηγήσω τι συμβαίνει, η ψηλή που ενοχλήθηκε και αναρωτήθηκε "πως κάνω έτσι", μου επιτέθηκε εκ νέου. "Και τι έγινε κύριε που περιμένετε μια ώρα και ένα τέταρτο; Πως κάνετε έτσι;". Με όσα αποθέματα ηρεμίας μου είχαν μείνει, εξήγησα και πάλι για τις ρητές εντολές γιατρού σχετικά με τα ωράρια κλπ κλπ κλπ. Η ψηλή όμως (γιατρό δεν μπορώ να την πω πια), συνέχισε την κατσάδα. "Γιατί έβγαλες τη μάσκα σου; Γιατί ήρθες εδώ και δεν περίμενες στο θάλαμο;" Ξέχασε να με ρωτήσει "γιατί δεν φοράς κράνος;"
Με τα πολλά, οι νοσηλεύτριες που παρακολουθούσαν απαθείς το σκηνικό, κινητοποιήθηκαν και μου έκαναν επιτέλους την ένεση. Πήρα το γεύμα μου δύο ώρες αφότου σερβιρίστηκε και φυσικά με τέτοια σύγχιση, δεν μπόρεσα να φάω μπουκιά από το βραδινό. Ζήτησα ένα γιαουρτάκι και ήμουν πλήρης.
Φυσικά, δε ζήτησε κανένας μια τυπική έστω συγγνώμη για όλο αυτό. Αντιθέτως, το επόμενο πρωινό, μισή ώρα αφότου σερβιρίστηκε (τσάι και φρυγανιά), ήρθε η "ξεχασιάρα" νοσηλεύτρια. "Σήμερα δεν σας αργήσαμε όπως χθες, έτσι;" Τι να της πεις!
Η αναισθησία βέβαια, ήταν γενικότερο φαινόμενο. Θυμάμαι ένα βράδυ, ο διπλανός μου ήθελε να χρησιμοποιήσει το δοχείο για τα ούρα που μας είχαν δώσει, αλλά ήταν γεμάτο. Φωνάζουμε τη νοσηλεύτρια, τίποτα. Περνάει μισή ώρα και ο άνθρωπος ήταν να σκάσει. Περνάει μια ώρα, φωνάζαμε, τίποτα. Ο διπλανός μου, δεν μπορούσε κιόλας να βγάλει τη μάσκα, γιατί ήταν συνδεδεμένος με το high flow μηχάνημα. Το ήξερα το έργο: Βγάζω τη μάσκα, παίρνω τον ορό και πάω και πάλι στο γραφείο των νοσηλευτριών. Ήταν δύο εκεί, οι οποίες έβλεπαν ένα βιντεάκι στο κινητό και γελάγανε. Λόγω του ότι ήταν 2 το πρωί, δεν έβαλα τις φωνές για να μην ενοχλήσω τους άλλους ασθενείς. Η απορία στα μάτια τους ήταν έκδηλη. Η ατάκα, γνωστή: "Και τι έγινε;". Μια άλλη νύχτα, τελείωσε ο ορός μου κατά τις 3 το πρωί. Άρχισε να μαζεύει αίμα το σωληνάκι. Φωνάζω, φωνάζω. Τίποτα. Μετά από μισή ώρα, πάω πάλι στη νοσηλεύτρια στο γραφείο. Φανερά ενοχλημένη, με επέπληξε γιατί έβγαλα τη μάσκα οξυγόνου και με ακολούθησε στο box. Μου έβγαλε τον ορό και έκανε να φύγει. "Δεν θα μου βάλετε άλλο;" ρώτησα. "Θα έρθει η πρωινή" με αποστόμωσε. Μην τα πολυλογώ, έμεινα χωρίς ορό από τις 3.30 ως τις 8 το πρωί. Αλλά είπαμε: Και τι έγινε;
Θέλω όμως να είμαι ειλικρινής. Δεν ήταν έτσι όλο το προσωπικό. Όπως και στην υπόλοιπη Ελλάδα, δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, υπάρχουν οι προκλητικά αδιάφοροι και ασυνεπείς, υπάρχουν και οι ευσυνείδητοι που ενδιαφέρονται. Πολλές νοσηλεύτριες μας φέρονταν σαν μανάδες ή σαν αδελφές μας. Άλλες, ήταν προκλητικά αδιάφορες. Οι γιατροί ήταν άλλη ιστορία.
Το νοσοκομείο είναι Πανεπιστημιακό. Κάθε μέρα, δύο φορές, πέρναγε ομάδα γιατρών με επικεφαλής έναν ειδικευμένο γιατρό και μαζί του 2-4 ειδικευόμενοι. Οι επικεφαλής ήταν άψογοι. Σοβαροί και φιλικοί ταυτόχρονα. Επεξηγηματικοί, με ενδιαφέρον να σε κάνουν να καταλάβεις πως πας, τι ακολουθείται κλπ. Οι ειδικευόμενοι.... Άστα να πάνε. Θρασείς, απότομοι, είρωνες, αδιάφοροι. Υπήρχαν βέβαια και δύο περιπτώσεις (ένας νεαρός από τη Λαμία που ήθελε να γυρίσει στον τόπο του και μια κοπέλα) που ήταν παιδιά - μάλαμα. Καλοσυνάτοι, επεξηγηματικοί, με συνεχές ενδιαφέρον. Οι περισσότεροι όμως, είπαμε. Τουπέ και ξινισμένο υφάκι. Μια μέρα, μου λέει μια (συμβασιούχος) νοσηλεύτρια που στράβωνε κι εκείνη μαζί τους: "Τι περιμένεις; Αγγαρεία κάνουν εδώ στη γειτονιά μας. Νομίζεις θέλουνε να δουλέψουνε στη Νίκαια ή την Αγ.Βαρβάρα; Περιμένουνε στην ουρά για τις ιδιωτικές κλινικές στις "ευγενείς" περιοχές". Με σόκαρε. Δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Μεγάλη γυναίκα όμως, κοντά στη σύνταξη, τα έβλεπε με πιο ταξική ματιά.
Πολύ καλά παλληκάρια όμως ήταν και οι τραπεζοκόμοι. Με χιούμορ, ευγένεια, περιποίηση. Προσπαθούσαν να μας κάνουν να ξεχαστούμε με μια φιλική κουβέντα, ακόμα και όταν βιάζονταν να μοιράσουν το φαγητό (το οποίο να σημειώσω πως ήταν πολύ καλής ποιότητας και ανέλπιστα καλομαγειρεμένο - άριστη εντύπωση).
Τα καλύτερα έχω να πω και για τον διευθυντή. Άψογος, υποστηρικτικός, ευγενής, έμπειρος, γνώστης. Απορώ γιατί παραμένει σε αυτή τη χώρα.....
Οι υποδομές χρειάζονται άμεσα κατεδάφιση και ανακατασκευή. Τουαλέτα, υπήρχε έξω από τον θάλαμο. Έχοντας συνεχή σύνδεση με οξυγόνο, έπρεπε να έρθει τραυματιοφορέας με φιάλη, να σε συνδέσει, να σε συνοδέψει ως την τουαλέτα, να σε περιμένει μήπως ζαλιστείς, να σε φέρει πίσω και να σε ξανασυνδέσει. Οδύσσεια. Λόγω των συνθηκών, ο διπλανός μου κόντεψε να πάθει ειλεό!
Ο κύριος που ήταν διασωληνωμένος στο πρώτο box που μας είχανε πάει, δυστυχώς έχασε τη μάχη. Όπως έχασε σε δύο ημέρες τη μάχη και ένας άλλος κύριος, καρδιοπαθής. Σε κάθε box και μια μικρή ιστορία.
Συνέβη όμως και κάτι που με προβλημάτισε πολύ. Έρχεται ένα βράδυ κατά τις 12 σε έναν ασθενή, ένας από τους σπαστικούς ειδικευόμενους και προσπαθεί να τον πείσει να διασωληνωθεί. "Είναι κρίμα να μην ξαναδείς τα παιδάκια σου. Δεν θα το βγάλεις το βράδυ. Είναι επείγον, Οι εξετάσεις σου είναι χάλια". Ο άνθρωπος ξαφνιάστηκε. Πριν από 3 ώρες ο γιατρός του έλεγε ότι η κατάσταση είναι σταθερή. Από τότε, άλλη μέτρηση δεν του κάνανε. Πως λοιπόν; Σκασμένος ο γείτονας. Παίρνει τηλέφωνο τη γυναίκα του και τον δικό του γιατρό. Του λένε "άμα στο λένε οι γιατροί, ναι, ότι πούνε". Έρχεται πάλι ο νεαρός. "Θα πεθάνεις σήμερα. Κρίμα είναι. Έλα να σε διασωληνώσουμε". Ο άνθρωπος, αν και το είχε αποφασίσει, κόμπλαρε με την επιμονή του νεαρού. Να πω εδώ, ότι "διασωλήνωση", δεν σήμαινε ΜΕΘ, Σήμαινε διασωλήνωση, μέσα στο θάλαμό μας, μαζί με άλλους είκοσι νοματαίους, με τη μπαλκονόπορτα μόνιμα ανοιχτή. "Δώσε μου μισή ώρα να το χωνέψω" λέει ο γείτονας. Μετά από μισή ώρα, πάλι ο "σκέψου τα παιδάκια σου". "Δώσε μου άλλη μισή ώρα να μου φύγει το άγχος". Πέρασαν τρία τέταρτα. Έρχεται ο περίεργος. "Μάλλον δεν χρειάζεται να σε διασωληνώσουμε. Οι εξετάσεις σου δεν είναι τόσο χάλια" !!!!! Συμπέρασμα δεν μπορώ να βγάλω. Περίεργο όμως όλο το σκηνικό.
Μεγάλο σχολείο οι 15 μέρες που πέρασα στο Κρατικό.
Δεκαπέντε μέρες μετά την εισαγωγή μου, ξεπέρασα την βαριά πνευμονία και με "έδιωξαν" από το Κρατικό. Στην έξοδο είχα εγκάρδια συνάντηση με τον Διευθυντή της Κλινικής και δέχθηκα τις ευχές του, ανταποδίδοντας με ευχές για κουράγιο και συνέχιση της καλής δουλειάς που έκανε. Την προηγούμενη πέρασε και ο Διοικητής για ευχές.
Με πήγαν σε ιδιωτικό Κέντρο για τις τελευταίες τέσσερεις ημέρες. Ελεύθερος πια από covid και πνευμονία, έκατσα στην κλινική σε "ξενοδοχειακές" συνθήκες, μέχρι που δεν χρειαζόμουν πια το οξυγόνο. 19 μέρες αφότου νοσηλεύτηκα και 28 μέρες αφότου νόσησα, επέστρεψα στο σπίτι μου, 16 κιλά ελαφρύτερος, με νέα αντίληψη για τη ζωή και σαφώς ταλαιπωρημένος.
Στο σχολείο του Κρατικού, έμαθα πως δεν υπάρχουν κλάδοι ηρώων. Καλοί και κακοί επαγγελματίες υπάρχουν παντού. Καλοί και κακοί γιατροί, καλοί και κακοί δάσκαλοι, καλοί και κακοί δημόσιοι υπάλληλοι, καλοί και κακοί ιδιωτικοί υπάλληλοι, καλοί και κακοί ελεύθεροι επαγγελματίες, μέτριοι και κακοί πολιτικοί κλπ. Έμαθα πως είναι άδικο να καταδικάζουμε ή να εκθειάζουμε εκ προοιμίου το Δημόσιο. Έμαθα πως το ιδιωτικό, δεν είναι ακριβώς ιδιωτικό και πως έχει πολλούς αφανείς λόγους που είναι έτσι. Επιβεβαίωσα αυτό που πίστευα πάντα: Κατανόηση σε όλες τις επιλογές. Όταν κάποιος είναι μαχητής της ζωής, εργατόπαιδο, ορφανός και μάχεται νοιάζοντας και τους άλλους, οι επιλογές του δεν είναι για να τις κρίνω, αλλά για να με διδάσκουν, ότι μπορούν να με διδάξουν (αυτό δεν εξηγείται από εδώ). Επιβεβαίωσα και κάτι ακόμα που πίστευα πάντα: Το ότι κάποιος ανήκει στο α' ή το β' κόμμα, δεν τον κάνει απαραίτητα διαφορετικό από τον άλλο. Ούτε αν κάποιος πλούτισε σημαίνει πως άλλαξε 100% και το μυαλό και η συμπεριφορά του (διφορούμενα αυτά, έτσι;).
Το σημαντικότερο όμως που έμαθα από αυτή την περιπέτεια: Μπορεί και να είχε δίκιο ο Επίκουρος.
Κατάλαβα ότι μπορούμε να φύγουμε από τη ζωή ανά πάσα στιγμή. Ιός, αρρώστια, ατύχημα, οτιδήποτε. Αξίζει να έχουμε χάσει στιγμές - έστω στιγμές - από τα παιδιά μας, τους γονείς μας, τους φίλους μας; Αξίζει να ξοδεύουμε χρόνια για μεγάλες ιδέες, σκοπούς, καριέρες, κέρδος ή ότι άλλο προσωρινό; Αγαπάτε βρε! Όλο τον κόσμο. Εντάξει, δε λέω, ας μην αγαπάτε τα καθάρματα, αλλά μην τους αφιερώνετε και πολύ χρόνο. Ομοίως και στους διάφορους στόχους. Τουλάχιστον όχι περισσότερο απ'ότι στους δικούς σας ανθρώπους και στους φίλους σας. Στενοχωριέμαι που είμαι ψυχραμένος με κάποιους για πεπερασμένα πράγματα. Για μια κουβέντα παραπάνω που μου είπαν ή τους είπα.
Δεν ξέρω πόσα χρόνια μου μείνανε. Λίγα ή πολλά, δεν έχει σημασία. Θέλω όμως να είναι ποιοτικά, δημιουργικά, με αγάπη. Έτσι, περνάνε οι δυσκολίες και τα εμπόδια. Θέλω περισσότερες βόλτες στην Πλάκα. Περισσότερα απογεύματα στην παραλία. Περισσότερα ταξίδια στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Περισσότερο κουβεντολόι με τους δικούς μου και τους φίλους μου. Περισσότερες δημιουργικές ασχολίες, αλλά και διάβασμα, γράψιμο, ζωγραφική, κατασκευές....... Περισσότερη αληθινή ζωή.
Εύχομαι σε όλους το ίδιο.
ΥΓ1. Καταλαβαίνετε γιατί δεν απάντησα στις ευχές των περισσότερων στο fb για ανάρρωση, γιορτές κλπ. Σπάνια σπαταλάω χρόνο στα social media πλέον. Σας ευχαριστώ πάντως.
ΥΓ2. Μην ξεγελιέστε κάποιοι. Δημιουργικός και με ποιοτική δραστηριότητα λέω. Όχι παραίτηση. Μην επαναπαύεστε.
5/10/2021
ΤΑΣΟΣ ΠΑΝΤΑΖΙΔΗΣ
ΑΝ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΜΑΣ, ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Στο βιβλίο Γεωγραφίας της έκτης Δημοτικού (2016), αναφέρεται:
"Η Θρησκεία ενός λαού επιδρά στον τρόπο ζωής, στη μορφή της οικογένειας, στις κοινωνικές σχέσεις, στις διατροφικές συνήθειες, στα ήθη και στα έθιμά του. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να επηρεάζονται ο πολιτισμός και η οικονομία κάθε λαού. Για παράδειγμα, στις μουσουλμανικές χώρες της Βόρειας Αφρικής, ενώ οι κλιματικές συνθήκες το επιτρέπουν, δεν καλλιεργούνται αμπέλια, επειδή η θρησκεία αυτή δεν επιτρέπει την οινοποσία".
Η πρώτη απορία που δημιουργείται, είναι "τι δουλειά έχει μια κοινωνικοπολιτική ανάλυση, στο βιβλίο της Γεωγραφίας". Ας το ξεπεράσουμε όμως, με τη λογική του ότι "κάθε πράξη, είναι πολιτική".
Πάμε όμως να δούμε την πραγματικότητα σχετικά με το κείμενο.
Μια απλή έρευνα στο διαδίκτυο αποκαλύπτει πως τα έσοδα της Αλγερίας από πωλήσεις κρασιού και μούστου το 2016, μόνο από τη Γαλλία, έφτασαν σχεδόν το μισό εκατομμύριο δολάρια. Τις προηγούμενες χρονιές τα έσοδα ήταν ακόμα μεγαλύτερα.
https://tradingeconomics.com/algeria/exports/france/wine-fresh-grapes .
Για την Τυνησία, τα μεγέθη είναι ακόμα μεγαλύτερα. Οι εξαγωγές κρασιού από φρέσκα σταφύλια, απέφεραν πάνω από ενάμισι εκατομμύριο δολάρια.
https://trendeconomy.com/data/h2/Tunisia/2204 .
Ακόμα και η Λιβύη, αν και σε πόλεμο, εξάγει κρασί.
https://www.selinawamucii.com/insights/market/libya/wine/ .
Η Αίγυπτος επίσης παράγει χιλιάδες τόνους κρασιού.
https://en.wikipedia.org/wiki/Egyptian_wine .
Όσο για το Μαρόκο, κορυφαίος παραγωγός επίσης.
https://www.singaporewinevault.com/the-season-for-fine-wine-reviving-the-moroccan-wine-trade/ .
Φυσικά, οι χώρες αυτές, δεν εξάγουν μόνο. Εισάγουν κιόλας.....
https://www.kanbrik.com/morocco-is-now-the-leading-producer-and-exporter-of-wine-in-the-arab-world/
Μπαίνει λοιπόν ένα τεράστιο ερώτημα: Η συντακτική ομάδα, συνειδητά γράφει ... μπούρδες... στα σχολικά βιβλία; συνειδητά διαστρεβλώνει την αλήθεια προκειμένου να υποστηρίξει ένα αυθαίρετο "δόγμα" ή απλά οι Έλληνες πτυχιούχοι και καθηγητές πανεπιστημίων είναι άσχετοι με την πραγματικότητα και ταυτόχρονα ανίκανοι να κάνουν μια πρόχειρη έστω έρευνα;
Και τα δύο είναι εξόχως προβληματικά και καθρεφτίζουν μια χώρα σε παρακμή.
6/2020
"Η Θρησκεία ενός λαού επιδρά στον τρόπο ζωής, στη μορφή της οικογένειας, στις κοινωνικές σχέσεις, στις διατροφικές συνήθειες, στα ήθη και στα έθιμά του. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να επηρεάζονται ο πολιτισμός και η οικονομία κάθε λαού. Για παράδειγμα, στις μουσουλμανικές χώρες της Βόρειας Αφρικής, ενώ οι κλιματικές συνθήκες το επιτρέπουν, δεν καλλιεργούνται αμπέλια, επειδή η θρησκεία αυτή δεν επιτρέπει την οινοποσία".
Η πρώτη απορία που δημιουργείται, είναι "τι δουλειά έχει μια κοινωνικοπολιτική ανάλυση, στο βιβλίο της Γεωγραφίας". Ας το ξεπεράσουμε όμως, με τη λογική του ότι "κάθε πράξη, είναι πολιτική".
Πάμε όμως να δούμε την πραγματικότητα σχετικά με το κείμενο.
Μια απλή έρευνα στο διαδίκτυο αποκαλύπτει πως τα έσοδα της Αλγερίας από πωλήσεις κρασιού και μούστου το 2016, μόνο από τη Γαλλία, έφτασαν σχεδόν το μισό εκατομμύριο δολάρια. Τις προηγούμενες χρονιές τα έσοδα ήταν ακόμα μεγαλύτερα.
https://tradingeconomics.com/algeria/exports/france/wine-fresh-grapes .
Για την Τυνησία, τα μεγέθη είναι ακόμα μεγαλύτερα. Οι εξαγωγές κρασιού από φρέσκα σταφύλια, απέφεραν πάνω από ενάμισι εκατομμύριο δολάρια.
https://trendeconomy.com/data/h2/Tunisia/2204 .
Ακόμα και η Λιβύη, αν και σε πόλεμο, εξάγει κρασί.
https://www.selinawamucii.com/insights/market/libya/wine/ .
Η Αίγυπτος επίσης παράγει χιλιάδες τόνους κρασιού.
https://en.wikipedia.org/wiki/Egyptian_wine .
Όσο για το Μαρόκο, κορυφαίος παραγωγός επίσης.
https://www.singaporewinevault.com/the-season-for-fine-wine-reviving-the-moroccan-wine-trade/ .
Φυσικά, οι χώρες αυτές, δεν εξάγουν μόνο. Εισάγουν κιόλας.....
https://www.kanbrik.com/morocco-is-now-the-leading-producer-and-exporter-of-wine-in-the-arab-world/
Μπαίνει λοιπόν ένα τεράστιο ερώτημα: Η συντακτική ομάδα, συνειδητά γράφει ... μπούρδες... στα σχολικά βιβλία; συνειδητά διαστρεβλώνει την αλήθεια προκειμένου να υποστηρίξει ένα αυθαίρετο "δόγμα" ή απλά οι Έλληνες πτυχιούχοι και καθηγητές πανεπιστημίων είναι άσχετοι με την πραγματικότητα και ταυτόχρονα ανίκανοι να κάνουν μια πρόχειρη έστω έρευνα;
Και τα δύο είναι εξόχως προβληματικά και καθρεφτίζουν μια χώρα σε παρακμή.
6/2020
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ: ΜΙΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ
Τάσος Πανταζίδης 2014
Τα ομαδικά αθλήματα, όπως τα γνωρίζουμε σήμερα, ξεκίνησαν και σχηματοποιήθηκαν (στην πλειονότητά τους) στην Αγγλία κατά τον 19ο αιώνα.
Ήδη από το 1800, Πανεπιστήμια, Κολέγια, Δημοτικά σχολεία, αλλά και ανεξάρτητοι σύλλογοι, αναπτύσσουν διάφορα αθλήματα.
Στη βιομηχανική Αγγλία, υπήρχε πλέον η δυνατότητα για αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου, οπότε χιλιάδες νέων, στράφηκαν στα οργανωμένα αθλήματα. Αυτά όμως που συγκέντρωναν το περισσότερο ενδιαφέρον, ήταν αυτά με τη μπάλα.
ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΚΑΙ ΡΑΓΚΜΠΥ
Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, παίζονταν διάφορες μορφές «ποδοσφαίρου» που οι περισσότερες έμοιαζαν με το σημερινό ράγκμπυ. Το 1848, καταρτίζονται οι πρώτοι κοινοί κανονισμοί από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ σε συνεργασία με άλλες σχολές. Το 1862 οι ανεξάρτητοι σύλλογοι φτιάχνουν ξεχωριστούς κανόνες. Ένα χρόνο μετά, καλείται στο Λονδίνο η ιδρυτική συνέλευση για την ίδρυση «Ποδοσφαιρικής Oμοσπονδίας» (Football Association) και συνυπογραφή των ενιαίων κανονισμών. Το αρχικό σχέδιο κανονισμών, αποδεχόμενο την πρακτική των συλλόγων, δεχόταν τη μπάλα να παίζεται και με τα χέρια και επέτρεπε την παρεμπόδιση και το κράτημα του αντιπάλου. Στη συνέλευση όμως εμφανίστηκε διαφορετικό κείμενο. Έτσι, αποχώρησαν οι ομάδες που δεν συμφωνούσαν με την αλλαγή του αρχικού σχεδίου κανονισμών και απέμειναν μόνο 11 ομάδες για να συνυπογράψουν την ίδρυση της Ομοσπονδίας και τους νέους κανονισμούς. Πολλές ομάδες συνέχισαν να παίζουν το «δικό τους» ποδόσφαιρο, εκτός ομοσπονδίας (ακόμα και η Σέφιλντ).
Το 1871 είκοσι μία ομάδες που υποστήριζαν τους αρχικούς κανονισμούς, ιδρύουν τη δική τους Ομοσπονδία, την «Ποδοσφαιρική Ένωση» (Football Union), αποκαλώντας πειρακτικά soccer το Ποδόσφαιρο (από το Association). Η Ομοσπονδία αυτή είναι η του σημερινού Ράγκμπυ.
Τόσο το ποδόσφαιρο, όσο και το ράγκμπυ, αγκαλιάστηκαν αμέσως από την εκπαιδευτική κοινότητα, τις ένοπλες δυνάμεις και την εργατική τάξη που βρήκε διέξοδο δράσης. Χιλιάδες παιδιά και νέοι ασχολούνται με τα αθλήματα αυτά. Ειδικά μετά το πρώτο ποδοσφαιρικό «κύπελλο» το 1871, τα αθλήματα με μπάλα γίνονται πολύ δημοφιλή για την εργατική τάξη και τα πανεπιστήμια χάνουν οριστικά την πρωτοκαθεδρία.
Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ
Το 1883, κερδίζει για πρώτη φορά το Κύπελλο Ποδοσφαίρου, μια ομάδα εργατών, η Μπλάκμπερν Ολύμπικ. Μετά την επιτυχία αυτή, οι εργάτες πιέζουν για οικονομικά ανταλλάγματα.
Η εργατική τάξη, αντίθετα με τα πλουσιόπαιδα των Κολεγίων, δεν έχει την πολυτέλεια να χάνει μεροκάματο για να παίξει ποδόσφαιρο ή ράγκμπυ. Ειδικά στη βιομηχανική βόρεια Αγγλία όπου ζει κυρίων η εργατική τάξη, το αίτημα των εργατών είναι σαφές και επίμονο: ζητάνε να αμείβονται για την ημέρα που παίζουν αγώνες. Οι εργάτες αδυνατούν να χάνουν το μεροκάματο για να ταξιδέψουν στα εκτός έδρας παιχνίδια, να παίξουν και να αναρρώσουν από τραυματισμούς. Η πίεση είναι πολύ μεγάλη. Οι ομάδες, αναγκάζονται παράτυπα να αμείβουν τους αθλητές ή να τους βρίσκουν δουλειές. Το 1884, η Λονδρέζικη Άπτον Παρκ χάνει στον τελικό του κυπέλλου από την Πρέστον Νορθ Εντ. Η Άπτον κάνει ένσταση κατά της αντίπαλης ομάδας, λόγω του ότι είχε επαγγελματίες παίκτες. Η απάντηση από τους Συλλόγους της Βόρειας Αγγλίας, είναι δυναμική: Τριάντα Σύλλογοι, απειλούν με απόσχιση και αυτό αναγκάζει την «Ποδοσφαιρική Oμοσπονδία» το 1885, να αναγνωρίσει τον επαγγελματισμό.
ΤΟ ΡΑΓΚΜΠΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ
Αν και στο ποδόσφαιρο που το ελέγχουν πλήρως οι ανεξάρτητοι Σύλλογοι, γίνεται άμεσα η αλλαγή, στο ράγκμπυ που το ελέγχουν ακόμα οι «ευγενείς» και τα παραδοσιακά πανεπιστήμια, δεν γίνεται καμία υποχώρηση. Οι «ευγενείς» δεν θέλουν τους plebs (τους πληβείους, την πλέμπα) στα πόδια τους. Δεν θέλουν να γίνει και το ράγκμπυ λαϊκό άθλημα. Θέλουν το σπορ για αναψυχή στον ελεύθερο χρόνο. Δεν θέλουν ούτε τη διοργάνωση κυπέλλου ή πρωταθλήματος και φυσικά ούτε το να αμείβονται οι αθλητές – εργάτες.
Από δω και πέρα, το ράγκμπυ, γίνεται το θέατρο της πάλης των τάξεων στον αθλητισμό, κάτι που θα κρατήσει πολλά χρόνια.
Τα αιτήματα των παικτών, είναι καθαρά ταξικά. Χαρακτηριστική είναι μια γκραβούρα της εποχής, όπου ο πολέμιος του επαγγελματισμού, Φρανκ Μάρσαλ απευθύνεται στον Τζέημς Μίλλερ, υπέρμαχο των αμοιβών, λέγοντάς του: «Φύγε από δω παλιόπαιδο. Δεν παίζω με αγόρια που δεν μπορούν να παρατήσουν τη δουλειά τους για το παιχνίδι, όποτε θελήσουν». Ο Μίλλερ του απαντά: «Τέτοιος είσαι! Το κάνεις έτσι ώστε κανένα παλληκάρι που ο πατέρας του δεν είναι εκατομμυριούχος, να μη μπορεί να παίξει σε μια πραγματικά καλή ομάδα. Από τη δική μου πλευρά, δε βλέπω για ποιο λόγο γιατί οι άντρες που παράγουν το χρήμα, να μην έχουν μερίδιο από το ξόδεμά του» !!!
Η τοποθέτηση είναι καθαρά ταξική. Αυτό αισθάνονται όμως στη Βόρεια Αγγλία. Θέλουν μερίδιο από τον πλούτο που παράγουν. Η εργατική τάξη άλλωστε, χειραφετείται εκείνη την περίοδο σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες. Ακόμα και πέρα από τον Ατλαντικό, στο Πίτσμπουργκ των ΗΠΑ, τα εργατόπαιδα που παίζουν την παραλλαγή του «Αμερικάνικου Ποδοσφαίρου», παίζουν το 1892 τον πρώτο αγώνα ως επαγγελματίες.
Αν και οι ιθύνοντες του ράγκμπυ υπερασπίζονται το άθλημά τους ως άθλημα μόνο για απασχόληση του ελεύθερου χρόνου, η πίεση από τους παίκτες είναι μεγάλη. Το ράγκμπυ, δεν παίζεται πια μόνο στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια και σχολεία. Το παίζουν όλα τα εργατόπαιδα. Σε όλες τις βιομηχανικές περιοχές, όπως η Βόρεια Αγγλία και η Νότια Γαλλία, αλλά και στην Αυστραλία που ζουν χιλιάδες μετανάστες, εμφανίζεται το αίτημα για αμοιβή τη μέρα του αγώνα!
ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΥΠΟΧΩΡΟΥΝ
Το 1892 οι σύλλογοι ράγκμπυ του Γιορκσάιρ αποφασίζουν να αμείβουν τους αθλητές τους για την ημέρα του αγώνα. Οι σύλλογοι της νότιας Αγγλίας τους καταγγέλλουν στην Ομοσπονδία. Στις διαβουλεύσεις που ακολουθούν, γίνεται πρόταση προς την «Ένωση» να αμείβονται με έξι σελίνια οι παίκτες ως αντιστάθμισμα για την απώλεια του μεροκάματου της ημέρας του αγώνα. Φυσικά απορρίπτεται. Τρία χρόνια μετά, το ποτήρι ξεχειλίζει και οι σύλλογοι του Λανκασάιρ, ενώνονται με αυτούς του Γιορκσάιρ και δημιουργούν την «Βόρεια Ένωση Ποδοσφαίρου Ράγκμπυ», η οποία αμείβει τους αθλητές για κάθε αγώνα και προχωρεί σε αλλαγές των κανονισμών.
Οι είκοσι δύο σύλλογοι της βόρειας Αγγλίας που αποσκίρτησαν από την «Ένωση Ποδοσφαίρου Ράγκμπυ» (Rugby Football Union) διοργάνωσαν το πρώτο κύπελλο (1896) το οποίο αποτελεί την πρώτη επίσημη διοργάνωση ράγκμπυ στην Αγγλία. Οι Γάλλοι, έχουν θορυβηθεί και το 1892 διοργανώνουν το πρώτο πρωτάθλημα.
Η «Ένωση» προσπαθεί να αντιδράσει. Καταφέρνει με τους Λόρδους και τους πλούσιους που τη στηρίζουν, να εντάξει το ράγκμπυ της στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1900, 1908, 1920 και 1924.
Η «Βόρεια Ένωση» το 1901 ενώνει τα πρωταθλήματα του Λανκασάιρ και του Γιορκσάιρ, δημιουργώντας το «Βόρειο Πρωτάθλημα Ράγκμπυ» (Northern Rugby League). Από τότε καθιερώθηκε η ονομασία Λιγκ, ενώ το ράγκμπυ της «Ένωσης» ονομάζεται ως σήμερα «Γιούνιον».
Όλες αυτές οι αλλαγές, έδωσαν τεράστια ώθηση στο Λιγκ που κυριάρχησε απόλυτα στις εργατουπόλεις. Ο επαγγελματισμός επέτρεψε στην εργατική τάξη να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο και το ράγκμπυ λιγκ. Ειδικότερα στο ράγκμπυ λιγκ όμως, ο επαγγελματισμός έκανε μεγαλύτερη και την ανάγκη για πιο θεαματικό παιχνίδι. Έτσι, η Ομοσπονδία του Ράγκμπυ Λιγκ, κάνει αλλαγές στους κανονισμούς. Καταργείται η διεκδίκηση στην επαναφορά του πλάγιου άουτ, αλλά και τα ρακ και μωλ (όπου οι αντίπαλες ομάδες σπρώχνονταν διεκδικώντας τη μπάλα). Το λιγκ έγινε πολύ πιο γρήγορο και απλό. Το 1906 έρχεται και η μείωση του αριθμού των παικτών από 15 σε 13, οπότε έχουμε πλέον την πλήρη διαφοροποίηση με το Γιούνιον. Την ίδια χρονιά μια επαγγελματική ομάδα ράγκμπυ, ιδρύεται στην Αυστραλία. Παίζουν όμως με τους κανόνες του γιούνιον, αγνοώντας τις εξελίξεις στην Αγγλία. Κάνουν περιοδεία στην Αγγλία και εκεί ανακαλύπτουν τους νέους κανονισμούς. Αμέσως συγκαλούν συνέλευση στο Σύδνευ. Εκεί, κυριαρχεί το εργατικό στοιχείο, ενισχυμένο με χιλιάδες μετανάστες. Το Λιγκ είναι αυτό που περίμεναν και φυσικά διαδίδεται ταχύτατα σε όλη την ανατολική Αυστραλία. Είναι τόση η λαχτάρα των εργατών να παίξουν σε υψηλό επίπεδο (άρα να μην έχουν το άγχος της απόλυσης από τη δουλειά τους) που όλοι παίζουν πλέον λιγκ.
Το 1907 μάλιστα, η πίεση στην Αυστραλία είναι τέτοια που ακόμα και στο «ξαδελφάκι» του ράγκμπυ «Αυστραλέζικο ποδόσφαιρο» υποχωρεί επίσης και επιτρέπει τους αμειβόμενους αθλητές.
ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΑΝΤΕΠΙΤΙΘΕΝΤΑΙ – Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ
Όταν το 1921 η εθνική ράγκμπυ λιγκ Αυστραλίας επισκέπτεται το Ηνωμένο Βασίλειο, κανονίζουν να παίξουν με την «εθνική» Βόρειας Αγγλίας στο Παρίσι για να διαδώσουν το άθλημα. Η Γαλλική «Ένωση» σε συνεννόηση με την Αγγλική, καταφέρνει να μην επιτραπεί ο αγώνας. Ήταν επικίνδυνο να δεχτούν το ράγκμπυ των εργατών στη Γαλλία των αναταραχών. Οι κυβερνήσεις διαδέχονταν η μια την άλλη, οι σοσιαλιστές είχαν μεγάλη και αυξανόμενη δύναμη και οι έφεδροι στρατιώτες του ’19 ζητούσαν να απολυθούν… Η κυβέρνηση του Μπριάντ, θεμελίωσε πολιτική στήριξης των σπορ. Ένα εργατικό σπορ, ίσως δεν ήταν επιθυμητό. Μετά την κρίση του ’29-’30, η δεξιά μετέφερε το βάρος της ανάκαμψης στις πλάτες του Λαού. Μείωση μισθών, περιορισμένο κοινωνικό κράτος και υποτίμηση του νομίσματος, ανακουφίζουν το Κεφάλαιο, αλλά εξοντώνουν τους εργάτες. Από το ’32 και μετά όμως, η γαλλική Αριστερά, κυριαρχεί και προσπαθεί να ανακουφίσει τους φτωχότερους. Το ’34 η άκρα δεξιά, ανατρέπει με ταραχές στους δρόμους, τη ριζοσπαστική Αριστερή Συμμαχία. Η απάντηση της εργατικής τάξης, είναι διαδηλώσεις και συσπείρωση (η οποία οδήγησε δυο χρόνια μετά στο «Λαϊκό Μέτωπο»). Παρά την απόπειρα πραξικοπήματος από τα αφεντικά, μέχρι τον πόλεμο κυβερνά το αριστερό Λαϊκό Μέτωπο ή μετριοπαθείς κυβερνήσεις (με τους εργάτες να πετυχαίνουν νίκες και κατά το «πύρινο» ’36).
Αλλά και στο ράγκμπυ, τελείωσε η υπομονή της εργατικής τάξης απέναντι στην αριστοκρατία που ήλεγχε το άθλημα. Διασπάται η γαλλική «ένωση» και το λιγκ αρχίζει να διαδίδεται και στη Γαλλία. Ειδικά στο φτωχό Νότο, γίνεται πολύ δημοφιλές. Η φτωχολογιά, το στηρίζει φανατικά και οι μεγαλύτερες ομάδες Γιούνιον μετατρέπονται σε Λιγκ. Οι αριστοκράτες όμως που ελέγχουν το Γιούνιον, εξαγριώνονται. Σπέρνουν με σπασμένα γυαλιά τα γήπεδα που παίζουν Λιγκ, ξεφορτώνουν σε αυτά κάθε λογής μπάζα, τα πλημμυρίζουν με νερό πριν από αγώνες και κάνουν τα πάντα – ακόμα και τρομοκρατία- για να μην παίζεται το Λιγκ. Το ’34 ιδρύεται όμως η Ομοσπονδία Ράγκμπυ Λιγκ. Προετοιμάζουν από το επόμενο έτος και το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο, στη χώρα τους. Το 1939, έχουν αναπτυχθεί τόσο πολύ, που νικούν την ομάδα της Αγγλίας (κάτι που η Γαλλική ομάδα του Union, με 50 χρόνια ιστορία, δεν είχε πετύχει ακόμα), ενώ οι ομάδες που έπαιζαν League κόντευαν να ξεπεράσουν σε αριθμό αυτές που έπαιζαν Union.
Η αντιπαράθεση στο Rugby, ήταν μέρος της μάχης εργατών – αφεντικών. Τις μάχες αυτές τις κέρδισαν σταδιακά οι εργάτες, όχι όμως και τον πόλεμο.
Η άνοδος του «εργατικού» ράγκμπυ, εξοργίζει τη γαλλική αριστοκρατία που καραδοκεί. Βρίσκουν την ευκαιρία τους για εκδίκηση όταν οι Ναζί εισβάλουν στη Γαλλία. Η εισβολή των Γερμανών Ναζί στη Γαλλία το 1940, φέρνει στην εξουσία τον Πεταίν και μαζί του όλη την παλιά γαλλική ολιγαρχία που σχηματίζει το «καθεστώς του Βισύ» και συνεργάζεται με τους κατακτητές. Μέρος της ολιγαρχίας αυτής, είναι και οι ιθύνοντες του γαλλικού Rugby Union. Βρίσκουν την ευκαιρία να πάρουν την εκδίκησή τους απέναντι στο Rugby της εργατιάς, Το καθεστώς συνδέει ιδεολογικά το Ράγκμπυ Λιγκ με την προπολεμική Σοσιαλιστική κυβέρνηση και το εργατικό κίνημα και υπό την πίεση της γαλλικής ομοσπονδίας του γιούνιον, απαγορεύουν το λιγκ στις 19 Δεκεμβρίου του 1941, ονομάζοντάς το «διαφθορέα της νεολαίας». Καταργούν την ανεξάρτητη Ομοσπονδία του και αναγκάζουν όσους ασχολούνται με αυτό, να ενταχθούν στο Union. Κατάσχουν την περιουσία, τον εξοπλισμό, τα γήπεδα και τους τραπεζικούς λογαριασμούς της ομοσπονδίας του ράγκμπυ λιγκ και τα δίνουν στο γιούνιον (μέρος των χρημάτων πήγε και στο χάντμπωλ που ίδρυσαν οι φασίστες το ’41). Τα χρήματα αυτά (πάνω από δύο εκατομμύρια φράγκα του ’40) ποτέ δεν επεστράφησαν φυσικά. Ήταν τέτοιο το μίσος τους που απαγόρεψαν ακόμα και τη χρήση των λέξεων Ράγκμπυ Λιγκ. Όπου χρειαζόταν να αναφερθούν στο «καταραμένο» άθλημα, αναφέρονταν στο «παιχνίδι των 13» (από το ότι στο League παίζουν 13 παίκτες σε κάθε ομάδα).
Η εργατική τάξη, συνολικά ηττημένη σε όλα τα επίπεδα από τους Ναζί και από τη γαλλική δεξιά, έχασε και το άθλημά της. Χιλιάδες αθλητές και εκατοντάδες χιλιάδες φίλαθλοι, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το League και πολλοί από αυτούς και τον αθλητισμό γενικότερα. Στελέχη του γαλλικού Rugby League, όπως ο Paul Barriere, στρατεύθηκαν στη γαλλική αντίσταση. Αυτά τα στελέχη είναι που μετά την αντιφασιστική νίκη του 1944 επανίδρυσαν το γαλλικό Λιγκ. Χωρίς εφόδια, μιας και δεν τους επεστράφησαν ποτέ τα κλεμμένα εκατομμύρια Φράγκα και οι εγκαταστάσεις. Επανιδρύθηκε η γαλλική ομοσπονδία ράγκμπυ λιγκ, η οποία όμως δεν απέκτησε ποτέ ξανά την προπολεμική πρωτοκαθεδρία της. Εξακολούθησαν όμως να είναι δυναμικοί. Με δική τους πρωτοβουλία ιδρύεται η διεθνής ομοσπονδία το ’48 αλλά και διοργανώνουν και το πρώτο παγκόσμιο κύπελλο Ράγκμπυ Λιγκ το 1954. Μέχρι τo 1991 μάλιστα, συνεχίστηκε και η απαγόρευση της χρήσης του όρου Rugby.
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑΣ
Στην ενιαία Γιουγκοσλαβία, το Ράγκμπυ εμφανίζεται κατά τη δεκαετία του ’50. Οι Γάλλοι, έβαλαν κι εκεί το «χεράκι» τους. Το 1953 προτείνουν στο Υπουργείο αθλητισμού της Σοσιαλιστικής Γιουγκοσλαβίας, να στείλουν δυο ομάδες στο Βελιγράδι για ένα παιχνίδι επίδειξης. Αυτό γίνεται πραγματικότητα και από την επόμενη χρονιά, αρχίζουν να παίζουν Λιγκ και τοπικές ομάδες. Ακολουθεί δημοφιλία και εξάπλωση… μέχρι το 1964. Τι έγινε τότε; Η εργατική τάξη έπαιζε το Λιγκ στη Σερβία. Η προπολεμική «νομενκλατούρα» με σχέσεις με το παλιό αριστοκρατικό καθεστώς, η οποία ελέγχει το Ράγκμπυ Γιούνιον στην Κροατία και τη Σλοβενία, απαιτούν την κατάργηση του σπορ. Απειλούν τον κλονισμό της αθλητικής ενότητας. Η κεντρική κυβέρνηση προσπάθησε να το αποτρέψει. Προέβη όμως σε σειρά ιδεολογικών και θεσμικών υποχωρήσεων. Δεν είναι τυχαίο πως στην ενιαία Γιουγκοσλαβία, όλες οι Αθλητικές Ομοσπονδίες είχαν έδρα την πρωτεύουσα Βελιγράδι, εκτός… από το Ράγκμπυ Γιούνιον που είχε έδρα το κροατικό Ζάγκρεμπ. Μπροστά στον κίνδυνο διασπαστικών αντιπαραθέσεων, το Ομοσπονδιακό Υπουργείο Αθλητισμού υποχωρεί και καταργεί το Λιγκ!
Χρειάστηκε να διαλυθεί η Γιουγκοσλαβία για να επανιδρυθεί το Λιγκ (το 2001) στη Σερβία. Σήμερα, εκεί, το Λιγκ είναι πιο ανεπτυγμένο από το Γιούνιον, ενώ στις άλλες πρώην Γιουγκοσλαβικές Δημοκρατίες, είναι ατύπως αποκλεισμένο.
Το μίσος του γιούνιον για το πιο ανεπτυγμένο λιγκ, συνεχίστηκε στην Ευρώπη. Το 1970, έξι μέρες πριν τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου στην Αγγλία, κλάπηκε το τρόπαιο από το ξενοδοχείο του Μπράντφορντ. Κανείς δε σκέφτηκε τότε ότι σκοπός του κλέφτη ήταν κάτι πέρα από τον πλουτισμό. Είκοσι χρόνια μετά, βρέθηκε στον σκουπιδοντενεκέ του συλλόγου ράγκμπυ γιούνιον του «Μπράντφορντ και Μπίνγκλευ». Ο σύλλογος αυτός της περιοχής του Γιορκσάιρ, πρέπει να ζήλευε πολύ την ανάπτυξη του Λιγκ. Αυτού, δεν είχαν ακόμα ούτε επαγγελματίες, ούτε παγκόσμιο κύπελλο… τίποτα! Το 1970, οι ακρότητες έφτασαν μέχρι του σημείου να απολυθεί καθαρίστρια συλλόγου γιούνιον με μοναδική αιτία το ότι ήταν παντρεμένη με αθλητή του λιγκ!!!
Στην Αγγλία, οι παράγοντες του γιούνιον αρνούνταν πεισματικά ακόμα και την ιδέα πρωταθλήματος. Άρχισαν όμως να χάνουν κόσμο. Αναγκάζονται λοιπόν το 1972 να οργανώσουν το πρώτο «κύπελλο». Κανονικό πρωτάθλημα, διοργανώθηκε μόλις το 1987. Ογδόντα έξι χρόνια μετά από το λιγκ!!!!
Την ίδια χρονιά διοργανώνουν και το πρώτο παγκόσμιο κύπελλο. Ακόμα και αυτό όμως, αφορά λίγους. Όχι το λαό, όχι την τάξη των εργαζομένων.
Το ράγκμπυ λιγκ, μέχρι σήμερα αποκαλείται από τους υποστηρικτές του Γιούνιον ως το ράγκμπυ της πλέμπας (plemp). Αυτός είναι ο λόγος του τόσο μεγάλου μίσους και της πολεμικής προς το Λιγκ. Η ταξική απόσταση. Οι ευγενείς απαγόρευσαν το Λιγκ στις Ένοπλες Δυνάμεις. Αυτό ανετράπη μετά από πίεση των στρατευμένων, μόλις το 1993. Επίσης, στα Πανεπιστήμια / κολλέγια, μέχρι σήμερα δεν περιλαμβάνεται στο αθλητικό πρόγραμμα.
Ο «ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ» ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΣΜΟΣ – ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΡΑΓΚΜΠΥ ΣΤΟΥΣ ΛΙΓΟΥΣ
Η αρχική δικαιολογία της «υπεράσπισης του ερασιτεχνικού αθλητισμού» ήταν η προμετωπίδα αντίστασης του Γιούνιον απέναντι στη λαϊκή διείσδυση. Το λιγκ όμως, έγινε πολύ δημοφιλέστερο. Οι πλούσιοι και οι ευγενείς λοιπόν, μπροστά στην απώλεια χρήματος ή αίγλης, λυγίζουν, υποχωρούν. Το 1995, δέχονται τον επαγγελματισμό. Από τότε, το γούνιον, με τη στήριξη του ηλεκτρονικού και έντυπου Τύπου, αλλά και τις χορηγίες τραπεζικών και επιχειρηματικών κολοσσών, αναβαθμίζεται. Προβάλλεται από όλα τα ΜΜΕ, από ισχυρούς χορηγούς και από τους πολιτικούς. Η Βασιλική Οικογένεια στη Βρετανία, ασχολείται ενεργά με τα δρώμενα του Γιούνιον. Το ίδιο και πρωθυπουργοί, υπουργοί κ.α.. Γυρίζονται κινηματογραφικές ταινίες, εξασφαλίζεται προβολή σε συνδρομητικούς τηλεοπτικούς σταθμούς και γενικότερα διαφημίζεται με τη μέγιστη ένταση. Οι ιθύνοντες του Γιούνιον, αξιοποιούν τις διεθνείς γνωριμίες τους και καταφέρνουν να επανεντάξουν στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων (2016). Όχι με τη μορφή των 15 παικτών, αλλά με αυτή των 7.
Η πολεμική βεβαίως συνεχίζεται. Στη Ρωσία πέρυσι, προκειμένου να ενισχύσουν το Γιούνιον (ενόψει Ολυμπιάδας) απαγόρευσαν το Λιγκ. Το ίδιο φέτος και στο Μαρόκο. Ακόμα και στην μικρή Ελλάδα, η Ομοσπονδία του Γιούνιον, τιμωρεί όσους αθλητές της θέλουν να παίξουν και Λιγκ.
Παρά το ότι η αρχική αιτία της διαφοροποίησης έχει πλέον εκλείψει και παρά το ότι παράγοντες και των δυο μορφών ράγκμπυ έχουν κατά καιρούς αναφέρει την πιθανότητα επανένωσης, οι κανόνες του παιχνιδιού και η κουλτούρα τους, έχουν τόσο πολύ διαφοροποιηθεί μετά από έναν αιώνα, που το ενδεχόμενο αυτό μοιάζει απίθανο στο εγγύς μέλλον.
Το ουσιαστικό ζήτημα όμως που συνεχίζει το πολεμικό κλίμα, αυτό που δεν μπορούν να ξεπεράσουν οι πλούσιοι, είναι το ότι μέσα από τον επαγγελματισμό, οι εργάτες κατάφεραν να βρουν διέξοδο ενασχόλησης με τα σπορ. Ειδικά στην εποχή που ο ελεύθερος χρόνος δεν υπήρχε για τους εργαζόμενους, αυτοί κατέκτησαν με αγώνα το δικαίωμα να αθλούνται, μέσα από ένα σύστημα επαγγελματικής απασχόλησης.
Είτε με απ’ ευθείας αμοιβές, είτε με προσφορά χρόνου για προπονήσεις και αγώνες μέσα από κρατικές θέσεις εργασίας (Σώματα Ασφαλείας και Ένοπλες Δυνάμεις), σε ανατολή και δύση, οι εργαζόμενοι και τα φτωχόπαιδα, κατάφεραν να διεισδύσουν σε ένα χώρο, τον αθλητισμό, που πριν από 1-2 αιώνες ήταν προνόμιο των αργόσχολων «ευγενών».
Παρά το ότι σήμερα τα σπορ είναι πεδίο υψηλών επιχειρηματικών κερδών, ας μην ξεχνάμε πως οι πρωτοπόροι του επαγγελματισμού, ήταν εργάτες που πάλεψαν και κατέκτησαν την αμοιβή ως δικαίωμα, γιατί όπως έλεγε και ο Μίλλερ στα 1890, «δε βλέπω για ποιο λόγο γιατί οι άντρες που παράγουν το χρήμα, να μην έχουν μερίδιο από το ξόδεμά του».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό αltius την Άνοιξη του 2014
Τα ομαδικά αθλήματα, όπως τα γνωρίζουμε σήμερα, ξεκίνησαν και σχηματοποιήθηκαν (στην πλειονότητά τους) στην Αγγλία κατά τον 19ο αιώνα.
Ήδη από το 1800, Πανεπιστήμια, Κολέγια, Δημοτικά σχολεία, αλλά και ανεξάρτητοι σύλλογοι, αναπτύσσουν διάφορα αθλήματα.
Στη βιομηχανική Αγγλία, υπήρχε πλέον η δυνατότητα για αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου, οπότε χιλιάδες νέων, στράφηκαν στα οργανωμένα αθλήματα. Αυτά όμως που συγκέντρωναν το περισσότερο ενδιαφέρον, ήταν αυτά με τη μπάλα.
ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΚΑΙ ΡΑΓΚΜΠΥ
Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, παίζονταν διάφορες μορφές «ποδοσφαίρου» που οι περισσότερες έμοιαζαν με το σημερινό ράγκμπυ. Το 1848, καταρτίζονται οι πρώτοι κοινοί κανονισμοί από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ σε συνεργασία με άλλες σχολές. Το 1862 οι ανεξάρτητοι σύλλογοι φτιάχνουν ξεχωριστούς κανόνες. Ένα χρόνο μετά, καλείται στο Λονδίνο η ιδρυτική συνέλευση για την ίδρυση «Ποδοσφαιρικής Oμοσπονδίας» (Football Association) και συνυπογραφή των ενιαίων κανονισμών. Το αρχικό σχέδιο κανονισμών, αποδεχόμενο την πρακτική των συλλόγων, δεχόταν τη μπάλα να παίζεται και με τα χέρια και επέτρεπε την παρεμπόδιση και το κράτημα του αντιπάλου. Στη συνέλευση όμως εμφανίστηκε διαφορετικό κείμενο. Έτσι, αποχώρησαν οι ομάδες που δεν συμφωνούσαν με την αλλαγή του αρχικού σχεδίου κανονισμών και απέμειναν μόνο 11 ομάδες για να συνυπογράψουν την ίδρυση της Ομοσπονδίας και τους νέους κανονισμούς. Πολλές ομάδες συνέχισαν να παίζουν το «δικό τους» ποδόσφαιρο, εκτός ομοσπονδίας (ακόμα και η Σέφιλντ).
Το 1871 είκοσι μία ομάδες που υποστήριζαν τους αρχικούς κανονισμούς, ιδρύουν τη δική τους Ομοσπονδία, την «Ποδοσφαιρική Ένωση» (Football Union), αποκαλώντας πειρακτικά soccer το Ποδόσφαιρο (από το Association). Η Ομοσπονδία αυτή είναι η του σημερινού Ράγκμπυ.
Τόσο το ποδόσφαιρο, όσο και το ράγκμπυ, αγκαλιάστηκαν αμέσως από την εκπαιδευτική κοινότητα, τις ένοπλες δυνάμεις και την εργατική τάξη που βρήκε διέξοδο δράσης. Χιλιάδες παιδιά και νέοι ασχολούνται με τα αθλήματα αυτά. Ειδικά μετά το πρώτο ποδοσφαιρικό «κύπελλο» το 1871, τα αθλήματα με μπάλα γίνονται πολύ δημοφιλή για την εργατική τάξη και τα πανεπιστήμια χάνουν οριστικά την πρωτοκαθεδρία.
Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ
Το 1883, κερδίζει για πρώτη φορά το Κύπελλο Ποδοσφαίρου, μια ομάδα εργατών, η Μπλάκμπερν Ολύμπικ. Μετά την επιτυχία αυτή, οι εργάτες πιέζουν για οικονομικά ανταλλάγματα.
Η εργατική τάξη, αντίθετα με τα πλουσιόπαιδα των Κολεγίων, δεν έχει την πολυτέλεια να χάνει μεροκάματο για να παίξει ποδόσφαιρο ή ράγκμπυ. Ειδικά στη βιομηχανική βόρεια Αγγλία όπου ζει κυρίων η εργατική τάξη, το αίτημα των εργατών είναι σαφές και επίμονο: ζητάνε να αμείβονται για την ημέρα που παίζουν αγώνες. Οι εργάτες αδυνατούν να χάνουν το μεροκάματο για να ταξιδέψουν στα εκτός έδρας παιχνίδια, να παίξουν και να αναρρώσουν από τραυματισμούς. Η πίεση είναι πολύ μεγάλη. Οι ομάδες, αναγκάζονται παράτυπα να αμείβουν τους αθλητές ή να τους βρίσκουν δουλειές. Το 1884, η Λονδρέζικη Άπτον Παρκ χάνει στον τελικό του κυπέλλου από την Πρέστον Νορθ Εντ. Η Άπτον κάνει ένσταση κατά της αντίπαλης ομάδας, λόγω του ότι είχε επαγγελματίες παίκτες. Η απάντηση από τους Συλλόγους της Βόρειας Αγγλίας, είναι δυναμική: Τριάντα Σύλλογοι, απειλούν με απόσχιση και αυτό αναγκάζει την «Ποδοσφαιρική Oμοσπονδία» το 1885, να αναγνωρίσει τον επαγγελματισμό.
ΤΟ ΡΑΓΚΜΠΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ
Αν και στο ποδόσφαιρο που το ελέγχουν πλήρως οι ανεξάρτητοι Σύλλογοι, γίνεται άμεσα η αλλαγή, στο ράγκμπυ που το ελέγχουν ακόμα οι «ευγενείς» και τα παραδοσιακά πανεπιστήμια, δεν γίνεται καμία υποχώρηση. Οι «ευγενείς» δεν θέλουν τους plebs (τους πληβείους, την πλέμπα) στα πόδια τους. Δεν θέλουν να γίνει και το ράγκμπυ λαϊκό άθλημα. Θέλουν το σπορ για αναψυχή στον ελεύθερο χρόνο. Δεν θέλουν ούτε τη διοργάνωση κυπέλλου ή πρωταθλήματος και φυσικά ούτε το να αμείβονται οι αθλητές – εργάτες.
Από δω και πέρα, το ράγκμπυ, γίνεται το θέατρο της πάλης των τάξεων στον αθλητισμό, κάτι που θα κρατήσει πολλά χρόνια.
Τα αιτήματα των παικτών, είναι καθαρά ταξικά. Χαρακτηριστική είναι μια γκραβούρα της εποχής, όπου ο πολέμιος του επαγγελματισμού, Φρανκ Μάρσαλ απευθύνεται στον Τζέημς Μίλλερ, υπέρμαχο των αμοιβών, λέγοντάς του: «Φύγε από δω παλιόπαιδο. Δεν παίζω με αγόρια που δεν μπορούν να παρατήσουν τη δουλειά τους για το παιχνίδι, όποτε θελήσουν». Ο Μίλλερ του απαντά: «Τέτοιος είσαι! Το κάνεις έτσι ώστε κανένα παλληκάρι που ο πατέρας του δεν είναι εκατομμυριούχος, να μη μπορεί να παίξει σε μια πραγματικά καλή ομάδα. Από τη δική μου πλευρά, δε βλέπω για ποιο λόγο γιατί οι άντρες που παράγουν το χρήμα, να μην έχουν μερίδιο από το ξόδεμά του» !!!
Η τοποθέτηση είναι καθαρά ταξική. Αυτό αισθάνονται όμως στη Βόρεια Αγγλία. Θέλουν μερίδιο από τον πλούτο που παράγουν. Η εργατική τάξη άλλωστε, χειραφετείται εκείνη την περίοδο σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες. Ακόμα και πέρα από τον Ατλαντικό, στο Πίτσμπουργκ των ΗΠΑ, τα εργατόπαιδα που παίζουν την παραλλαγή του «Αμερικάνικου Ποδοσφαίρου», παίζουν το 1892 τον πρώτο αγώνα ως επαγγελματίες.
Αν και οι ιθύνοντες του ράγκμπυ υπερασπίζονται το άθλημά τους ως άθλημα μόνο για απασχόληση του ελεύθερου χρόνου, η πίεση από τους παίκτες είναι μεγάλη. Το ράγκμπυ, δεν παίζεται πια μόνο στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια και σχολεία. Το παίζουν όλα τα εργατόπαιδα. Σε όλες τις βιομηχανικές περιοχές, όπως η Βόρεια Αγγλία και η Νότια Γαλλία, αλλά και στην Αυστραλία που ζουν χιλιάδες μετανάστες, εμφανίζεται το αίτημα για αμοιβή τη μέρα του αγώνα!
ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΥΠΟΧΩΡΟΥΝ
Το 1892 οι σύλλογοι ράγκμπυ του Γιορκσάιρ αποφασίζουν να αμείβουν τους αθλητές τους για την ημέρα του αγώνα. Οι σύλλογοι της νότιας Αγγλίας τους καταγγέλλουν στην Ομοσπονδία. Στις διαβουλεύσεις που ακολουθούν, γίνεται πρόταση προς την «Ένωση» να αμείβονται με έξι σελίνια οι παίκτες ως αντιστάθμισμα για την απώλεια του μεροκάματου της ημέρας του αγώνα. Φυσικά απορρίπτεται. Τρία χρόνια μετά, το ποτήρι ξεχειλίζει και οι σύλλογοι του Λανκασάιρ, ενώνονται με αυτούς του Γιορκσάιρ και δημιουργούν την «Βόρεια Ένωση Ποδοσφαίρου Ράγκμπυ», η οποία αμείβει τους αθλητές για κάθε αγώνα και προχωρεί σε αλλαγές των κανονισμών.
Οι είκοσι δύο σύλλογοι της βόρειας Αγγλίας που αποσκίρτησαν από την «Ένωση Ποδοσφαίρου Ράγκμπυ» (Rugby Football Union) διοργάνωσαν το πρώτο κύπελλο (1896) το οποίο αποτελεί την πρώτη επίσημη διοργάνωση ράγκμπυ στην Αγγλία. Οι Γάλλοι, έχουν θορυβηθεί και το 1892 διοργανώνουν το πρώτο πρωτάθλημα.
Η «Ένωση» προσπαθεί να αντιδράσει. Καταφέρνει με τους Λόρδους και τους πλούσιους που τη στηρίζουν, να εντάξει το ράγκμπυ της στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1900, 1908, 1920 και 1924.
Η «Βόρεια Ένωση» το 1901 ενώνει τα πρωταθλήματα του Λανκασάιρ και του Γιορκσάιρ, δημιουργώντας το «Βόρειο Πρωτάθλημα Ράγκμπυ» (Northern Rugby League). Από τότε καθιερώθηκε η ονομασία Λιγκ, ενώ το ράγκμπυ της «Ένωσης» ονομάζεται ως σήμερα «Γιούνιον».
Όλες αυτές οι αλλαγές, έδωσαν τεράστια ώθηση στο Λιγκ που κυριάρχησε απόλυτα στις εργατουπόλεις. Ο επαγγελματισμός επέτρεψε στην εργατική τάξη να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο και το ράγκμπυ λιγκ. Ειδικότερα στο ράγκμπυ λιγκ όμως, ο επαγγελματισμός έκανε μεγαλύτερη και την ανάγκη για πιο θεαματικό παιχνίδι. Έτσι, η Ομοσπονδία του Ράγκμπυ Λιγκ, κάνει αλλαγές στους κανονισμούς. Καταργείται η διεκδίκηση στην επαναφορά του πλάγιου άουτ, αλλά και τα ρακ και μωλ (όπου οι αντίπαλες ομάδες σπρώχνονταν διεκδικώντας τη μπάλα). Το λιγκ έγινε πολύ πιο γρήγορο και απλό. Το 1906 έρχεται και η μείωση του αριθμού των παικτών από 15 σε 13, οπότε έχουμε πλέον την πλήρη διαφοροποίηση με το Γιούνιον. Την ίδια χρονιά μια επαγγελματική ομάδα ράγκμπυ, ιδρύεται στην Αυστραλία. Παίζουν όμως με τους κανόνες του γιούνιον, αγνοώντας τις εξελίξεις στην Αγγλία. Κάνουν περιοδεία στην Αγγλία και εκεί ανακαλύπτουν τους νέους κανονισμούς. Αμέσως συγκαλούν συνέλευση στο Σύδνευ. Εκεί, κυριαρχεί το εργατικό στοιχείο, ενισχυμένο με χιλιάδες μετανάστες. Το Λιγκ είναι αυτό που περίμεναν και φυσικά διαδίδεται ταχύτατα σε όλη την ανατολική Αυστραλία. Είναι τόση η λαχτάρα των εργατών να παίξουν σε υψηλό επίπεδο (άρα να μην έχουν το άγχος της απόλυσης από τη δουλειά τους) που όλοι παίζουν πλέον λιγκ.
Το 1907 μάλιστα, η πίεση στην Αυστραλία είναι τέτοια που ακόμα και στο «ξαδελφάκι» του ράγκμπυ «Αυστραλέζικο ποδόσφαιρο» υποχωρεί επίσης και επιτρέπει τους αμειβόμενους αθλητές.
ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΑΝΤΕΠΙΤΙΘΕΝΤΑΙ – Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ
Όταν το 1921 η εθνική ράγκμπυ λιγκ Αυστραλίας επισκέπτεται το Ηνωμένο Βασίλειο, κανονίζουν να παίξουν με την «εθνική» Βόρειας Αγγλίας στο Παρίσι για να διαδώσουν το άθλημα. Η Γαλλική «Ένωση» σε συνεννόηση με την Αγγλική, καταφέρνει να μην επιτραπεί ο αγώνας. Ήταν επικίνδυνο να δεχτούν το ράγκμπυ των εργατών στη Γαλλία των αναταραχών. Οι κυβερνήσεις διαδέχονταν η μια την άλλη, οι σοσιαλιστές είχαν μεγάλη και αυξανόμενη δύναμη και οι έφεδροι στρατιώτες του ’19 ζητούσαν να απολυθούν… Η κυβέρνηση του Μπριάντ, θεμελίωσε πολιτική στήριξης των σπορ. Ένα εργατικό σπορ, ίσως δεν ήταν επιθυμητό. Μετά την κρίση του ’29-’30, η δεξιά μετέφερε το βάρος της ανάκαμψης στις πλάτες του Λαού. Μείωση μισθών, περιορισμένο κοινωνικό κράτος και υποτίμηση του νομίσματος, ανακουφίζουν το Κεφάλαιο, αλλά εξοντώνουν τους εργάτες. Από το ’32 και μετά όμως, η γαλλική Αριστερά, κυριαρχεί και προσπαθεί να ανακουφίσει τους φτωχότερους. Το ’34 η άκρα δεξιά, ανατρέπει με ταραχές στους δρόμους, τη ριζοσπαστική Αριστερή Συμμαχία. Η απάντηση της εργατικής τάξης, είναι διαδηλώσεις και συσπείρωση (η οποία οδήγησε δυο χρόνια μετά στο «Λαϊκό Μέτωπο»). Παρά την απόπειρα πραξικοπήματος από τα αφεντικά, μέχρι τον πόλεμο κυβερνά το αριστερό Λαϊκό Μέτωπο ή μετριοπαθείς κυβερνήσεις (με τους εργάτες να πετυχαίνουν νίκες και κατά το «πύρινο» ’36).
Αλλά και στο ράγκμπυ, τελείωσε η υπομονή της εργατικής τάξης απέναντι στην αριστοκρατία που ήλεγχε το άθλημα. Διασπάται η γαλλική «ένωση» και το λιγκ αρχίζει να διαδίδεται και στη Γαλλία. Ειδικά στο φτωχό Νότο, γίνεται πολύ δημοφιλές. Η φτωχολογιά, το στηρίζει φανατικά και οι μεγαλύτερες ομάδες Γιούνιον μετατρέπονται σε Λιγκ. Οι αριστοκράτες όμως που ελέγχουν το Γιούνιον, εξαγριώνονται. Σπέρνουν με σπασμένα γυαλιά τα γήπεδα που παίζουν Λιγκ, ξεφορτώνουν σε αυτά κάθε λογής μπάζα, τα πλημμυρίζουν με νερό πριν από αγώνες και κάνουν τα πάντα – ακόμα και τρομοκρατία- για να μην παίζεται το Λιγκ. Το ’34 ιδρύεται όμως η Ομοσπονδία Ράγκμπυ Λιγκ. Προετοιμάζουν από το επόμενο έτος και το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο, στη χώρα τους. Το 1939, έχουν αναπτυχθεί τόσο πολύ, που νικούν την ομάδα της Αγγλίας (κάτι που η Γαλλική ομάδα του Union, με 50 χρόνια ιστορία, δεν είχε πετύχει ακόμα), ενώ οι ομάδες που έπαιζαν League κόντευαν να ξεπεράσουν σε αριθμό αυτές που έπαιζαν Union.
Η αντιπαράθεση στο Rugby, ήταν μέρος της μάχης εργατών – αφεντικών. Τις μάχες αυτές τις κέρδισαν σταδιακά οι εργάτες, όχι όμως και τον πόλεμο.
Η άνοδος του «εργατικού» ράγκμπυ, εξοργίζει τη γαλλική αριστοκρατία που καραδοκεί. Βρίσκουν την ευκαιρία τους για εκδίκηση όταν οι Ναζί εισβάλουν στη Γαλλία. Η εισβολή των Γερμανών Ναζί στη Γαλλία το 1940, φέρνει στην εξουσία τον Πεταίν και μαζί του όλη την παλιά γαλλική ολιγαρχία που σχηματίζει το «καθεστώς του Βισύ» και συνεργάζεται με τους κατακτητές. Μέρος της ολιγαρχίας αυτής, είναι και οι ιθύνοντες του γαλλικού Rugby Union. Βρίσκουν την ευκαιρία να πάρουν την εκδίκησή τους απέναντι στο Rugby της εργατιάς, Το καθεστώς συνδέει ιδεολογικά το Ράγκμπυ Λιγκ με την προπολεμική Σοσιαλιστική κυβέρνηση και το εργατικό κίνημα και υπό την πίεση της γαλλικής ομοσπονδίας του γιούνιον, απαγορεύουν το λιγκ στις 19 Δεκεμβρίου του 1941, ονομάζοντάς το «διαφθορέα της νεολαίας». Καταργούν την ανεξάρτητη Ομοσπονδία του και αναγκάζουν όσους ασχολούνται με αυτό, να ενταχθούν στο Union. Κατάσχουν την περιουσία, τον εξοπλισμό, τα γήπεδα και τους τραπεζικούς λογαριασμούς της ομοσπονδίας του ράγκμπυ λιγκ και τα δίνουν στο γιούνιον (μέρος των χρημάτων πήγε και στο χάντμπωλ που ίδρυσαν οι φασίστες το ’41). Τα χρήματα αυτά (πάνω από δύο εκατομμύρια φράγκα του ’40) ποτέ δεν επεστράφησαν φυσικά. Ήταν τέτοιο το μίσος τους που απαγόρεψαν ακόμα και τη χρήση των λέξεων Ράγκμπυ Λιγκ. Όπου χρειαζόταν να αναφερθούν στο «καταραμένο» άθλημα, αναφέρονταν στο «παιχνίδι των 13» (από το ότι στο League παίζουν 13 παίκτες σε κάθε ομάδα).
Η εργατική τάξη, συνολικά ηττημένη σε όλα τα επίπεδα από τους Ναζί και από τη γαλλική δεξιά, έχασε και το άθλημά της. Χιλιάδες αθλητές και εκατοντάδες χιλιάδες φίλαθλοι, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το League και πολλοί από αυτούς και τον αθλητισμό γενικότερα. Στελέχη του γαλλικού Rugby League, όπως ο Paul Barriere, στρατεύθηκαν στη γαλλική αντίσταση. Αυτά τα στελέχη είναι που μετά την αντιφασιστική νίκη του 1944 επανίδρυσαν το γαλλικό Λιγκ. Χωρίς εφόδια, μιας και δεν τους επεστράφησαν ποτέ τα κλεμμένα εκατομμύρια Φράγκα και οι εγκαταστάσεις. Επανιδρύθηκε η γαλλική ομοσπονδία ράγκμπυ λιγκ, η οποία όμως δεν απέκτησε ποτέ ξανά την προπολεμική πρωτοκαθεδρία της. Εξακολούθησαν όμως να είναι δυναμικοί. Με δική τους πρωτοβουλία ιδρύεται η διεθνής ομοσπονδία το ’48 αλλά και διοργανώνουν και το πρώτο παγκόσμιο κύπελλο Ράγκμπυ Λιγκ το 1954. Μέχρι τo 1991 μάλιστα, συνεχίστηκε και η απαγόρευση της χρήσης του όρου Rugby.
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑΣ
Στην ενιαία Γιουγκοσλαβία, το Ράγκμπυ εμφανίζεται κατά τη δεκαετία του ’50. Οι Γάλλοι, έβαλαν κι εκεί το «χεράκι» τους. Το 1953 προτείνουν στο Υπουργείο αθλητισμού της Σοσιαλιστικής Γιουγκοσλαβίας, να στείλουν δυο ομάδες στο Βελιγράδι για ένα παιχνίδι επίδειξης. Αυτό γίνεται πραγματικότητα και από την επόμενη χρονιά, αρχίζουν να παίζουν Λιγκ και τοπικές ομάδες. Ακολουθεί δημοφιλία και εξάπλωση… μέχρι το 1964. Τι έγινε τότε; Η εργατική τάξη έπαιζε το Λιγκ στη Σερβία. Η προπολεμική «νομενκλατούρα» με σχέσεις με το παλιό αριστοκρατικό καθεστώς, η οποία ελέγχει το Ράγκμπυ Γιούνιον στην Κροατία και τη Σλοβενία, απαιτούν την κατάργηση του σπορ. Απειλούν τον κλονισμό της αθλητικής ενότητας. Η κεντρική κυβέρνηση προσπάθησε να το αποτρέψει. Προέβη όμως σε σειρά ιδεολογικών και θεσμικών υποχωρήσεων. Δεν είναι τυχαίο πως στην ενιαία Γιουγκοσλαβία, όλες οι Αθλητικές Ομοσπονδίες είχαν έδρα την πρωτεύουσα Βελιγράδι, εκτός… από το Ράγκμπυ Γιούνιον που είχε έδρα το κροατικό Ζάγκρεμπ. Μπροστά στον κίνδυνο διασπαστικών αντιπαραθέσεων, το Ομοσπονδιακό Υπουργείο Αθλητισμού υποχωρεί και καταργεί το Λιγκ!
Χρειάστηκε να διαλυθεί η Γιουγκοσλαβία για να επανιδρυθεί το Λιγκ (το 2001) στη Σερβία. Σήμερα, εκεί, το Λιγκ είναι πιο ανεπτυγμένο από το Γιούνιον, ενώ στις άλλες πρώην Γιουγκοσλαβικές Δημοκρατίες, είναι ατύπως αποκλεισμένο.
Το μίσος του γιούνιον για το πιο ανεπτυγμένο λιγκ, συνεχίστηκε στην Ευρώπη. Το 1970, έξι μέρες πριν τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου στην Αγγλία, κλάπηκε το τρόπαιο από το ξενοδοχείο του Μπράντφορντ. Κανείς δε σκέφτηκε τότε ότι σκοπός του κλέφτη ήταν κάτι πέρα από τον πλουτισμό. Είκοσι χρόνια μετά, βρέθηκε στον σκουπιδοντενεκέ του συλλόγου ράγκμπυ γιούνιον του «Μπράντφορντ και Μπίνγκλευ». Ο σύλλογος αυτός της περιοχής του Γιορκσάιρ, πρέπει να ζήλευε πολύ την ανάπτυξη του Λιγκ. Αυτού, δεν είχαν ακόμα ούτε επαγγελματίες, ούτε παγκόσμιο κύπελλο… τίποτα! Το 1970, οι ακρότητες έφτασαν μέχρι του σημείου να απολυθεί καθαρίστρια συλλόγου γιούνιον με μοναδική αιτία το ότι ήταν παντρεμένη με αθλητή του λιγκ!!!
Στην Αγγλία, οι παράγοντες του γιούνιον αρνούνταν πεισματικά ακόμα και την ιδέα πρωταθλήματος. Άρχισαν όμως να χάνουν κόσμο. Αναγκάζονται λοιπόν το 1972 να οργανώσουν το πρώτο «κύπελλο». Κανονικό πρωτάθλημα, διοργανώθηκε μόλις το 1987. Ογδόντα έξι χρόνια μετά από το λιγκ!!!!
Την ίδια χρονιά διοργανώνουν και το πρώτο παγκόσμιο κύπελλο. Ακόμα και αυτό όμως, αφορά λίγους. Όχι το λαό, όχι την τάξη των εργαζομένων.
Το ράγκμπυ λιγκ, μέχρι σήμερα αποκαλείται από τους υποστηρικτές του Γιούνιον ως το ράγκμπυ της πλέμπας (plemp). Αυτός είναι ο λόγος του τόσο μεγάλου μίσους και της πολεμικής προς το Λιγκ. Η ταξική απόσταση. Οι ευγενείς απαγόρευσαν το Λιγκ στις Ένοπλες Δυνάμεις. Αυτό ανετράπη μετά από πίεση των στρατευμένων, μόλις το 1993. Επίσης, στα Πανεπιστήμια / κολλέγια, μέχρι σήμερα δεν περιλαμβάνεται στο αθλητικό πρόγραμμα.
Ο «ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ» ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΣΜΟΣ – ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΡΑΓΚΜΠΥ ΣΤΟΥΣ ΛΙΓΟΥΣ
Η αρχική δικαιολογία της «υπεράσπισης του ερασιτεχνικού αθλητισμού» ήταν η προμετωπίδα αντίστασης του Γιούνιον απέναντι στη λαϊκή διείσδυση. Το λιγκ όμως, έγινε πολύ δημοφιλέστερο. Οι πλούσιοι και οι ευγενείς λοιπόν, μπροστά στην απώλεια χρήματος ή αίγλης, λυγίζουν, υποχωρούν. Το 1995, δέχονται τον επαγγελματισμό. Από τότε, το γούνιον, με τη στήριξη του ηλεκτρονικού και έντυπου Τύπου, αλλά και τις χορηγίες τραπεζικών και επιχειρηματικών κολοσσών, αναβαθμίζεται. Προβάλλεται από όλα τα ΜΜΕ, από ισχυρούς χορηγούς και από τους πολιτικούς. Η Βασιλική Οικογένεια στη Βρετανία, ασχολείται ενεργά με τα δρώμενα του Γιούνιον. Το ίδιο και πρωθυπουργοί, υπουργοί κ.α.. Γυρίζονται κινηματογραφικές ταινίες, εξασφαλίζεται προβολή σε συνδρομητικούς τηλεοπτικούς σταθμούς και γενικότερα διαφημίζεται με τη μέγιστη ένταση. Οι ιθύνοντες του Γιούνιον, αξιοποιούν τις διεθνείς γνωριμίες τους και καταφέρνουν να επανεντάξουν στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων (2016). Όχι με τη μορφή των 15 παικτών, αλλά με αυτή των 7.
Η πολεμική βεβαίως συνεχίζεται. Στη Ρωσία πέρυσι, προκειμένου να ενισχύσουν το Γιούνιον (ενόψει Ολυμπιάδας) απαγόρευσαν το Λιγκ. Το ίδιο φέτος και στο Μαρόκο. Ακόμα και στην μικρή Ελλάδα, η Ομοσπονδία του Γιούνιον, τιμωρεί όσους αθλητές της θέλουν να παίξουν και Λιγκ.
Παρά το ότι η αρχική αιτία της διαφοροποίησης έχει πλέον εκλείψει και παρά το ότι παράγοντες και των δυο μορφών ράγκμπυ έχουν κατά καιρούς αναφέρει την πιθανότητα επανένωσης, οι κανόνες του παιχνιδιού και η κουλτούρα τους, έχουν τόσο πολύ διαφοροποιηθεί μετά από έναν αιώνα, που το ενδεχόμενο αυτό μοιάζει απίθανο στο εγγύς μέλλον.
Το ουσιαστικό ζήτημα όμως που συνεχίζει το πολεμικό κλίμα, αυτό που δεν μπορούν να ξεπεράσουν οι πλούσιοι, είναι το ότι μέσα από τον επαγγελματισμό, οι εργάτες κατάφεραν να βρουν διέξοδο ενασχόλησης με τα σπορ. Ειδικά στην εποχή που ο ελεύθερος χρόνος δεν υπήρχε για τους εργαζόμενους, αυτοί κατέκτησαν με αγώνα το δικαίωμα να αθλούνται, μέσα από ένα σύστημα επαγγελματικής απασχόλησης.
Είτε με απ’ ευθείας αμοιβές, είτε με προσφορά χρόνου για προπονήσεις και αγώνες μέσα από κρατικές θέσεις εργασίας (Σώματα Ασφαλείας και Ένοπλες Δυνάμεις), σε ανατολή και δύση, οι εργαζόμενοι και τα φτωχόπαιδα, κατάφεραν να διεισδύσουν σε ένα χώρο, τον αθλητισμό, που πριν από 1-2 αιώνες ήταν προνόμιο των αργόσχολων «ευγενών».
Παρά το ότι σήμερα τα σπορ είναι πεδίο υψηλών επιχειρηματικών κερδών, ας μην ξεχνάμε πως οι πρωτοπόροι του επαγγελματισμού, ήταν εργάτες που πάλεψαν και κατέκτησαν την αμοιβή ως δικαίωμα, γιατί όπως έλεγε και ο Μίλλερ στα 1890, «δε βλέπω για ποιο λόγο γιατί οι άντρες που παράγουν το χρήμα, να μην έχουν μερίδιο από το ξόδεμά του».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό αltius την Άνοιξη του 2014
ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΝΩΝΕΙ
Συνηθίζουμε να αποκαλούμε «αθλητισμό» τα ομαδικά και ατομικά παιχνίδια που συνδυάζονται με σωματική άσκηση.
Λάθος μεγάλο.
Ο Αθλητισμός ως αξία, είναι στοιχείο που προάγει τον άνθρωπο, το μυαλό και την ψυχή του, την κοινωνική συνεργασία και αλληλεγγύη, τον αλληλοσεβασμό.
Όταν ο «αθλητισμός δεν προάγει τα πιο πάνω, απλά δεν είναι Αθλητισμός.
Η ιστορία της ανθρωπότητας έχει να επιδείξει πολλές περιπτώσεις που ο «αθλητισμός» χρησιμοποιήθηκε για να διχάσει.
Το 1969, αφού το Ελ Σαλβαδόρ απέκλεισε την Ονδούρα σε αγώνα πρόκρισης στο παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου, ξέσπασε πόλεμος μεταξύ των δύο χωρών. Ο πόλεμος διήρκησε μόλις εκατό ώρες. Στοίχισε όμως τη ζωή σε 6.000 ανθρώπους και οδήγησε σε εκτοπισμό 100.000 πολίτες των δύο χωρών.
Στη Ναζιστική Γερμανία, από το 1934 ως και την έναρξη του Β’ Π.Π., ο «αθλητισμός» χρησιμοποιήθηκε για να επιδείξει την «ανωτερότητα της Άριας φυλής» έναντι των άλλων. Ακόμα και οι Ολυμπιακοί αγώνες του Βερολίνου, χρησιμοποιήθηκαν για το σκοπό αυτό (αλλά ευτυχώς απέτυχαν σε αυτό το πεδίο).
Σε άλλες περιπτώσεις, αθλήματα απαγορεύτηκαν από απολυταρχικά καθεστώτα και μοναρχίες με διάφορες αφορμές, για να πλήξουν όσους τα ασκούσαν.
Από την άλλη πλευρά όμως, ο Αθλητισμός χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές για να αποδείξει το μεγαλείο του ανθρώπινου πολιτισμού και να υμνήσει τις μεγάλες και πανανθρώπινες αξίες.
Στην Ιλιάδα βλέπουμε να διεξάγονται αθλητικοί αγώνες για να τιμηθούν ήρωες που σκοτώθηκαν και οι στιγμές αυτές δεν γίνονταν αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους εχθρούς.
Ακόμα και στη σύγχρονη εποχή όμως, ο Αθλητισμός χρησιμοποιήθηκε για να προάγει τις υψηλές αξίες και ιδανικά.
Τον Φλεβάρη του 1989 στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νοτίου Αφρικής, στην προσπάθεια μετάβασης στη νέα πραγματικότητα συνύπαρξης και ισότητας λευκών – μαύρων, διεξήχθη ένας ποδοσφαιρικός αγώνας ανάμεσα σε δυο ομάδες που τις αποτελούσαν διάσημοι λευκοί και μαύροι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές ώστε να δώσει μια ευκαιρία να αρθούν έχθρες και προκαταλήψεις. Στην ίδια χώρα το 1995, ο υπέροχος άνθρωπος και κορυφαίος ανθρωπιστής, Πρόεδρος Νέλσων Μαντέλα, χρησιμοποίησε το ράγκμπυ για να ενώσει το Λαό της χώρας του και να δημιουργήσει το νοτιοαφρικάνικο έθνος.
Το Λακρός, ένα παραδοσιακό ομαδικό παιχνίδι των ινδιάνων της βορειοανατολικής Αμερικής, έγινε στα τέλη του 19ου αιώνα διεθνές άθλημα. To 2010, οι Ινδιάνοι Ιρόκι (δημιουργοί του αθλήματος) σκόπευαν να μεταβούν στο Ηνωμένο Βασίλειο για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Οι Ιρόκι, δεν ήταν κάτοχοι διαβατηρίων των ΗΠΑ ή του Καναδά. Είχαν διαβατήρια της Κοινότητάς τους. Οι ΗΠΑ όμως, προκειμένου να μην εμποδίσουν τη συμμετοχή στους αγώνες, δέχθηκαν τη χρήση των διαβατηρίων αυτών. Αυτή ήταν μια μεγάλη νίκη του αθλητισμού επί της γραφειοκρατίας και επί της διπλωματίας.
Το ραγκμπυ λιγκ επίσης, ένωσε τους εργάτες της Αγγλίας (και όχι μόνο) και τους έδωσε τη χαρά της ανάδειξης και της καταξίωσης ενώ έγινε παράλληλα το εργαλείο της ενσωμάτωσης των μεταναστών αλλά και της αλληλοεκτίμησης ιθαγενών, αποίκων και μεταναστών στην Αυστραλία.
Ο Αθλητισμός υπήρξε επίσης βασικό συστατικό της γυναικείας χειραφέτησης από τις αρχές του 20ου αιώνα στις ανεπτυγμένες χώρες, μέχρι και σήμερα στις πιο συντηρητικές ή φανταμενταλιστικές κοινωνίες.
Αυτός είναι ο Αθλητισμός. Με αξίες, αρχές, ιδανικά, πρότυπα, κανόνες.
Όποιος δεν τα βλέπει, όποιος δεν τα αναγνωρίζει, όποιος δεν τα υπηρετεί, απλά κάνει σπορ.
Οι διασπάσεις, οι ύβρεις, η εχθρότητα, είναι πρώτα απάνθρωπη και ακολούθως αντιαθλητική συμπεριφορά.
Το να μην απαντάς σε αυτές τις συμπεριφορές, είναι πολιτισμός γιατί είναι αθλητισμός.
Δεν είναι αδυναμία ή ανικανότητα. Είναι ανωτερότητα.
Ο καθένας δίνει από αυτά που έχει στο δισάκι του. Άλλος κουβαλάει μαζί του τη μιζέρια, το μίσος, το ψέμα, την εχθρότητα, τη διχόνοια και με αυτά ανεβαίνει το Γολγοθά του (γιατί Γολγοθάς είναι μια τέτοια πορεία).
Άλλος κουβαλάει στο δισάκι του την αλληλεγγύη, την προσφορά, την άμιλλα, τον σεβασμό, τις αξίες, την πίστη, τη δημιουργία και την προσήλωση στους συμφωνημένους κανόνες. Αυτός έχει να δώσει, γιατί τα στοιχεία αυτά είναι από την κατηγορία εκείνων των αγαθών που όταν τα μοιράζεις αυξάνονται αντί να μειώνονται.
Ας ακολουθήσουμε λοιπόν όλοι, αυτό το παράδειγμα.
ΥΓ: Η μέχρι τώρα δουλειά μας για την εδραίωση του ράγκμπυ λιγκ στη χώρα μας, είναι δεμένη με τις πιο πάνω αξίες και πολεμά τις πιο πάνω αρρώστιες. Είμαι υπερήφανος για το ότι συμμετέχω στην προσπάθεια που κάνουν τα μέλη και τα στελέχη της ΕΟΡΛ για ανάπτυξη, κόντρα σε αντιξοότητες και ανηθικότητα.
Απρίλιος 2016
Λάθος μεγάλο.
Ο Αθλητισμός ως αξία, είναι στοιχείο που προάγει τον άνθρωπο, το μυαλό και την ψυχή του, την κοινωνική συνεργασία και αλληλεγγύη, τον αλληλοσεβασμό.
Όταν ο «αθλητισμός δεν προάγει τα πιο πάνω, απλά δεν είναι Αθλητισμός.
Η ιστορία της ανθρωπότητας έχει να επιδείξει πολλές περιπτώσεις που ο «αθλητισμός» χρησιμοποιήθηκε για να διχάσει.
Το 1969, αφού το Ελ Σαλβαδόρ απέκλεισε την Ονδούρα σε αγώνα πρόκρισης στο παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου, ξέσπασε πόλεμος μεταξύ των δύο χωρών. Ο πόλεμος διήρκησε μόλις εκατό ώρες. Στοίχισε όμως τη ζωή σε 6.000 ανθρώπους και οδήγησε σε εκτοπισμό 100.000 πολίτες των δύο χωρών.
Στη Ναζιστική Γερμανία, από το 1934 ως και την έναρξη του Β’ Π.Π., ο «αθλητισμός» χρησιμοποιήθηκε για να επιδείξει την «ανωτερότητα της Άριας φυλής» έναντι των άλλων. Ακόμα και οι Ολυμπιακοί αγώνες του Βερολίνου, χρησιμοποιήθηκαν για το σκοπό αυτό (αλλά ευτυχώς απέτυχαν σε αυτό το πεδίο).
Σε άλλες περιπτώσεις, αθλήματα απαγορεύτηκαν από απολυταρχικά καθεστώτα και μοναρχίες με διάφορες αφορμές, για να πλήξουν όσους τα ασκούσαν.
Από την άλλη πλευρά όμως, ο Αθλητισμός χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές για να αποδείξει το μεγαλείο του ανθρώπινου πολιτισμού και να υμνήσει τις μεγάλες και πανανθρώπινες αξίες.
Στην Ιλιάδα βλέπουμε να διεξάγονται αθλητικοί αγώνες για να τιμηθούν ήρωες που σκοτώθηκαν και οι στιγμές αυτές δεν γίνονταν αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους εχθρούς.
Ακόμα και στη σύγχρονη εποχή όμως, ο Αθλητισμός χρησιμοποιήθηκε για να προάγει τις υψηλές αξίες και ιδανικά.
Τον Φλεβάρη του 1989 στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νοτίου Αφρικής, στην προσπάθεια μετάβασης στη νέα πραγματικότητα συνύπαρξης και ισότητας λευκών – μαύρων, διεξήχθη ένας ποδοσφαιρικός αγώνας ανάμεσα σε δυο ομάδες που τις αποτελούσαν διάσημοι λευκοί και μαύροι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές ώστε να δώσει μια ευκαιρία να αρθούν έχθρες και προκαταλήψεις. Στην ίδια χώρα το 1995, ο υπέροχος άνθρωπος και κορυφαίος ανθρωπιστής, Πρόεδρος Νέλσων Μαντέλα, χρησιμοποίησε το ράγκμπυ για να ενώσει το Λαό της χώρας του και να δημιουργήσει το νοτιοαφρικάνικο έθνος.
Το Λακρός, ένα παραδοσιακό ομαδικό παιχνίδι των ινδιάνων της βορειοανατολικής Αμερικής, έγινε στα τέλη του 19ου αιώνα διεθνές άθλημα. To 2010, οι Ινδιάνοι Ιρόκι (δημιουργοί του αθλήματος) σκόπευαν να μεταβούν στο Ηνωμένο Βασίλειο για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Οι Ιρόκι, δεν ήταν κάτοχοι διαβατηρίων των ΗΠΑ ή του Καναδά. Είχαν διαβατήρια της Κοινότητάς τους. Οι ΗΠΑ όμως, προκειμένου να μην εμποδίσουν τη συμμετοχή στους αγώνες, δέχθηκαν τη χρήση των διαβατηρίων αυτών. Αυτή ήταν μια μεγάλη νίκη του αθλητισμού επί της γραφειοκρατίας και επί της διπλωματίας.
Το ραγκμπυ λιγκ επίσης, ένωσε τους εργάτες της Αγγλίας (και όχι μόνο) και τους έδωσε τη χαρά της ανάδειξης και της καταξίωσης ενώ έγινε παράλληλα το εργαλείο της ενσωμάτωσης των μεταναστών αλλά και της αλληλοεκτίμησης ιθαγενών, αποίκων και μεταναστών στην Αυστραλία.
Ο Αθλητισμός υπήρξε επίσης βασικό συστατικό της γυναικείας χειραφέτησης από τις αρχές του 20ου αιώνα στις ανεπτυγμένες χώρες, μέχρι και σήμερα στις πιο συντηρητικές ή φανταμενταλιστικές κοινωνίες.
Αυτός είναι ο Αθλητισμός. Με αξίες, αρχές, ιδανικά, πρότυπα, κανόνες.
Όποιος δεν τα βλέπει, όποιος δεν τα αναγνωρίζει, όποιος δεν τα υπηρετεί, απλά κάνει σπορ.
Οι διασπάσεις, οι ύβρεις, η εχθρότητα, είναι πρώτα απάνθρωπη και ακολούθως αντιαθλητική συμπεριφορά.
Το να μην απαντάς σε αυτές τις συμπεριφορές, είναι πολιτισμός γιατί είναι αθλητισμός.
Δεν είναι αδυναμία ή ανικανότητα. Είναι ανωτερότητα.
Ο καθένας δίνει από αυτά που έχει στο δισάκι του. Άλλος κουβαλάει μαζί του τη μιζέρια, το μίσος, το ψέμα, την εχθρότητα, τη διχόνοια και με αυτά ανεβαίνει το Γολγοθά του (γιατί Γολγοθάς είναι μια τέτοια πορεία).
Άλλος κουβαλάει στο δισάκι του την αλληλεγγύη, την προσφορά, την άμιλλα, τον σεβασμό, τις αξίες, την πίστη, τη δημιουργία και την προσήλωση στους συμφωνημένους κανόνες. Αυτός έχει να δώσει, γιατί τα στοιχεία αυτά είναι από την κατηγορία εκείνων των αγαθών που όταν τα μοιράζεις αυξάνονται αντί να μειώνονται.
Ας ακολουθήσουμε λοιπόν όλοι, αυτό το παράδειγμα.
ΥΓ: Η μέχρι τώρα δουλειά μας για την εδραίωση του ράγκμπυ λιγκ στη χώρα μας, είναι δεμένη με τις πιο πάνω αξίες και πολεμά τις πιο πάνω αρρώστιες. Είμαι υπερήφανος για το ότι συμμετέχω στην προσπάθεια που κάνουν τα μέλη και τα στελέχη της ΕΟΡΛ για ανάπτυξη, κόντρα σε αντιξοότητες και ανηθικότητα.
Απρίλιος 2016
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΙΣ ΑΡΧΑΙΡΕΣΙΕΣ ΤΩΝ ΑΘΛΗΤΙΚΩΝ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΩΝ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΙΣ ΑΡΧΑΙΡΕΣΙΕΣ ΤΩΝ ΑΘΛΗΤΙΚΩΝ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΩΝ
Περί πολιτικής.
Πολλή κουβέντα γίνεται κάθε τέσσερα χρόνια, για την παρέμβαση και το είδος της πολιτικής παρέμβασης στις αρχαιρεσίες των αθλητικών Ομοσπονδιών.
Το γεγονός και μόνο, ότι η συζήτηση ανοίγει (και εξαντλείται) κάθε τέσσερα χρόνια, είναι από μόνο του ενδεικτικό του ότι δεν πρόκειται για «πολιτική», αλλά απλά για «παρέμβαση».
Η πολιτική, είναι μια διαδικασία όπου συλλογικές συμφωνίες επί συλλογικά συμφωνημένων επιδίκων, εκδηλώνονται και επιδιώκονται με συλλογικές διεκδικήσεις για συλλογικές «επιτυχίες». Επιτυχίες πολιτικής και όχι προσώπων. Αυτή η διαδικασία όμως, από τη φύση της δεν μπορεί παρά να είναι διαρκής, εξελισσόμενη, αναδιαμορφούμενη και αναδιατυπόμενη. Με βάση πάντα τις συλλογικές πολιτικές συμφωνίες που έγραψα πιο πάνω. Όχι συμφωνίες που ερμηνεύονται με τον αγγλικό όρο «deal», αλλά με την έννοια της κοινά συμφωνημένης επιδίωξης των πολιτικών υποκειμένων που απαρτίζουν μια πολιτική οργάνωση, ένα κόμμα. Συλλογικά και όχι προσωπικά.
Όρια μεταξύ πρωτοβουλίας και προσωποκεντρισμού.
Η πολιτική παρέμβαση, με βάση την εμπειρία των τελευταίων δεκαετιών, αποτυπώνεται με δύο μορφές.
Η μία είναι η λογική στήριξης των ανθρώπων που βρίσκονται εντός ή κοντά στον χώρο που παρεμβαίνει η πολιτική οργάνωση. Άνθρωποι που είναι ήδη μέσα σε μια ομοσπονδία, σε ένα άθλημα, σε ένα περίγυρο δυνητικής ένταξης σε ένα χώρο, επιλέγονται με βάση τη διαδρομή τους και τις αξίες που πρεσβεύουν στην πράξη. Η οργάνωση λοιπόν, συστρατεύει σε μια κοινή προσπάθεια το δυναμικό της, τους/τις οπλίζει με πολιτικά, θεσμικά, ιδεολογικά, προγραμματικά εργαλεία και στηρίζει με κάθε θεμιτό τόπο την εκλογή τους σε συλλογικά όργανα, ακόμα και με συμμαχίες με άλλες ομάδες που δέχονται την εφαρμογή κοινού προγράμματος επί κοινών αξιακών αξόνων. Είτε ως συμπαγείς ομάδες λοιπόν, είτε ως μέρη συμμαχικών σχημάτων, με καθαρή φωνή, με εξωστρέφεια και –φυσικά- ολομέτωπη στήριξη από το κόμμα ή την οργάνωση, οριζόντια (σε όλο το φάσμα και τη δομή) και κάθετα (από και προς όλη την ιεραρχία του κόμματος ή της οργάνωσης). Όχι για τις φωτογραφίες, αλλά για να εφαρμόσουν πολιτικές.
Η άλλη είναι η λογική της «φύτευσης» των στελεχών του κόμματος ή της οργάνωσης, σε θέσεις και χώρους. Απουσία οργανωμένων δυνάμεων σε ομοσπονδία ή άθλημα, το κόμμα ή η οργάνωση επιλέγει ένα πολιτικό της στέλεχος και προσπαθεί να το επιβάλλει «από τα πάνω» σε κάποιο συλλογικό όργανο. Όχι για να εφαρμόσει πολιτικές φυσικά, αλλά για «φαίνεται».
Δυστυχώς υπάρχει και μια τρίτη μορφή, που αρχικά σκοπίμως δεν την συμπεριέλαβα στις εναλλακτικές. Είναι η περίπτωση που καμία από τις δύο προαναφερθείσες τακτικές δεν είναι εφικτή. Οπότε, το κόμμα ή η οργάνωση, ανακοινώνει στήριξη σε ένα εξωγενές πρόσωπο ή ομάδα, ώστε να καρπωθεί κεντρικά, την τυχόν εκλογή του/τους.
Υπεροχή της πολιτικής επί της προσωποκεντρικής λογικής.
Η κάθε τακτική μέθοδος, έχει πολύ συγκεκριμένα αποτελέσματα. Η πολιτική είναι επιστήμη. Όσο και αν το αρνείται η πλειονότητα των πολιτικών υποκειμένων, τα αποτελέσματα είναι μερικώς προβλέψιμα. Συνήθως, οι ορθές επιλογές οδηγούν σε καλά αποτελέσματα και οι λάθος επιλογές και τακτικές οδηγούν σε κακό πολιτικό αποτέλεσμα. Όπως σε όλες τις επιστήμες, τα δεδομένα καθορίζουν το αποτέλεσμα. 1+1 κάνει 2. Υπάρχουν πιθανά και εξαιρέσεις, όμως ακόμα και αυτές είναι εντός του πλαισίου των επιστημονικά παραδεκτών πιθανοτήτων και της συμμετοχής άλλων παραγόντων.
Τα πολιτικά υποκείμενα συνήθως δεν έχουν την υπομονή του σχεδιασμού, της παρατήρησης, της συλλογής στοιχείων, της επεξεργασίας και εν τέλει της μακροχρόνιας δραστηριότητας μέχρι την τελική –πολιτική- επιτυχία. Αυτή άλλωστε είναι μια προσέγγιση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί Λενινιστική, κάτι που φέρνει αλλεργία στην πλειονότητα των πολιτικών υποκειμένων.
Οι βιαστικές επιλογές προσώπων, η εξωγενής παρέμβαση και η κυριαρχία των ανώτερων ιεραρχικά στελεχών επί των συνήθως ικανότερων και σχετικότερων μεσαίων ή χαμηλών στελεχών, οδηγούν μερικές φορές σε προσωρινές νίκες, χρήσιμες για πρωτοσέλιδα και φωτογραφίες, παντελώς άχρηστες όμως για την άσκηση ουσιαστικής πολιτικής, που θα κερδίσει χώρους και πρόσωπα χάρη στο συλλογικά ωφέλιμο αποτέλεσμα και τις αξίες που πρεσβεύει και εφαρμόζει.
Όλοι όσοι αντιλαμβάνονται την αξία της σταθερής αξιοκεντρικής πολιτικής παρέμβασης, θα έχουν ήδη καταλήξει πως η μόνη ρεαλιστική, σύγχρονη και αποτελεσματική τακτική επιλογή, είναι οι συλλογικές πολιτικές και όχι τα πρόσωπα. Προφανώς τα πρόσωπα μπορούν και πρέπει να συνδέονται με πολιτικές. Όχι όμως από τα πάνω, λόγω κομματικής ιεραρχίας ή σχέσης με την κομματική ιεραρχία.
Ας μιλήσουμε με παραδείγματα.
Στη θεωρία, η συντριπτική πλειονότητα θα συμφωνήσει. Όταν όμως μιλήσουμε με παραδείγματα, εκεί η προσωπική εμπλοκή ή επιδίωξη, αλλάζει τα πράγματα και γινόμαστε χίλια κομμάτια ή τασσόμαστε σε αυτοσχέδια στρατόπεδα. Ας μη φοβηθούμε όμως. Ας δούμε την αλήθεια κατάματα. Για να είμαι ειλικρινής, επιλέγω να μη μπω σε … «ανατριχιαστικές» λεπτομέρειες που θα αποπροσανατολίσουν τη συζήτηση και είναι θέμα μιας βαθιάς και ειλικρινούς αυτοκριτικής, όχι όμως του πολύ δημόσιου χώρου…
Το 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε για πρώτη φορά μπροστά σε αρχαιρεσίες Ομοσπονδιών και Ολυμπιακής Επιτροπής, ως ενιαίο κόμμα. Οι δυνάμεις ήταν πολύ μικρές σε σχέση με το μέγεθος της ανάγκης. Σε ελάχιστες ομοσπονδίες υπήρχαν πρόσωπα ή ομάδες κοντά στο κόμμα. Στελέχη του κόμματος ανέλαβαν τη διερεύνηση συνεργασιών. Με ποια τακτική στόχευση; Επιλέχθηκε μάλλον μια προσωποκεντρική προσέγγιση (δε γράφω περισσότερα) με τελικά μηδενικό αποτύπωμα.
Το 2016, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πλέον στην Κυβέρνηση. Πως νομίζετε ότι διαχειρίστηκε την κατάσταση; Με αποτυχία; με μεγάλη αστοχία; ή με απόλυτα λάθος τακτική και ενέργειες; Ότι και να διαλέξετε, θα συμφωνήσω.
Το Τμήμα Αθλητισμού έλαβε την πρωτοβουλία οργανωμένης παρέμβασης έγκαιρα. Αντιμετώπισε όμως γιγαντιαία εμπόδια. Κυρίως από τη λογική του Υφυπουργού ο οποίος ήταν αντίθετος με την παρέμβαση του Τμήματος και τη συσπείρωση των επαφών με τις οποίες εργαστήκαμε για πολύ καιρό. Τελικά αποδείχθηκε και αντίπαλος στην εφαρμογή και θέσπιση της Απλής Αναλογικής για τις αρχαιρεσίες των Ομοσπονδιών. Ακόμα και η ΕΠΕΚΕ και η Πολιτική Γραμματεία, αλλά και ο συντονιστής του Κυβερνητικού έργου παρενέβησαν, αλλά τελικά επικράτησε η λογική των επιλογών και της ευθύνης του Υφυπουργού.
Το αποτέλεσμα ήταν να εκλεγούν το 2016 στις ομοσπονδίες και την ΕΟΕ, πρόσωπα που δεν εντάσσονταν σε κανένα συλλογικό πολιτικό σχεδιασμό.
Κατ’ουσία, το 2016 η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ στο ζήτημα των Ομοσπονδιών, δεν ήταν κεντρική, δεν ήταν αξιακή, δεν ήταν ιδεολογική, δεν ήταν συλλογική.
Από το 2017 και μετά, ο νέος Υφυπουργός κινήθηκε περισσότερο αποκομμένος από συλλογικές κομματικές λειτουργίες και αποφάσεις, κάνοντας προσωπικής ιεράρχησης συνεργασίες και στηρίξεις σε Ομοσπονδίες και ΕΟΕ, με καταστροφικά αποτελέσματα που «τα πληρώνουμε» ως σήμερα.
Λάθος πεπατημένη ή συλλογική λειτουργία;
Γιατί λοιπόν ανέφερα τα πεπραγμένα του 2012 και του 2016;
Η συζήτηση για τις Ομοσπονδίες στο Τμήμα Αθλητισμού, άρχισε στα μέσα του 2020. Την τελευταία στιγμή δηλαδή. Με ποια λογική; Τα συλλογικά συμφωνημένα; Τα αξιακά σημαντικότερα; Τα πολιτικά επίδικα; Όχι. Όχι για μια ακόμα φορά. Χωρίς καν δικαιολογία.
«Λίστα» φίλων στο μπάσκετ, συμπαράταξη με τους τίγρεις στο ποδόσφαιρο, αμηχανία στο στίβο με προσθήκη νέων «τοτέμ», προσποίηση στην κολύμβηση χωρίς όμως τους ανθρώπους μας, αποκλεισμός μελών που πήραν πρωτοβουλίες την προηγούμενη τετραετία, αμηχανία στις ραγδαίες εξελίξεις και την κακή δημοσιότητα σε ιστιοπλοΐα, πάλη, κωπηλασία, άρση βαρών κλπ..
Ίδιο έργο, χωρίς όμως θεατές.
Πρέπει να δοθεί ένα οριστικό τέλος στα ως τώρα κακώς κείμενα.
Για να μπορέσω να αποδώσω καλύτερα το νόημα της σκέψης μου, θα χρησιμοποιήσω έναν παραλληλισμό, αντλημένο από μια εικόνα που μας μετέφερε ο Τζων Ρηντ. Ήταν ανταποκριτής στο μέτωπο Γερμανίας – Επαναστατημένης Ρωσίας και βρέθηκε μπροστά σε μια παράξενη σκηνή. Συνεδριάζει η τοπική συνέλευση/σοβιέτ των στρατιωτών και παραδίπλα παρακολουθούν οι (τσαρικοί) αξιωματικοί. Μετά το πέρας της συνέλευσης, οι επικεφαλής της μιλάνε με τους αξιωματικούς και αυτοί επιστρέφουν στη δράση. Δίνουν διαταγές, οργανώνουν κλπ. Ο Ρηντ δεν καταλαβαίνει τι γίνεται και πλησιάζει τους επικεφαλής της συνέλευσης για να του εξηγήσουν. Σε ελεύθερη προσέγγιση, έγινε ο παρακάτω διάλογος: «Πως είναι δυνατόν; Αυτοί είναι του Τσάρου. Εσείς είστε με την Επανάσταση. Γιατί τους έχετε ακόμα να διατάζουν και να δίνουν εντολές; Εσείς δεν είστε πια η εξουσία;». «Κοίτα να δεις» του απάντησαν. «Οι στρατιώτες αποφάσισαν ποια είναι η προτεραιότητα, τι θέλουν να πετύχουν στη μάχη. Οι αξιωματικοί όμως είναι αυτοί που ξέρουν πώς να το κάνουν. Είναι η δουλειά τους. Οι στρατιώτες αποφάσισαν και οι Αξιωματικοί εκτελούν τη συλλογική απόφαση του σοβιέτ». Σοκ; Όχι! Αποτελεσματικότητα.
Για να αποφύγω κάποια ρηχή ερμηνεία, δεν μιλάω για διαχείριση από ειδικούς. Τονίζω πως όποιος είναι μπροστά, όποιος «εκτίθεται», όποιος αναλαμβάνει θέσεις ευθύνης, όσο ψηλά και αν βρίσκεται, οφείλει να εφαρμόζει συλλογικές αποφάσεις και πολιτικές. Οι πολλοί είναι η εξουσία και όχι ο ένας που τους εκπροσωπεί, ας είναι και «ειδικός».
Παράλληλα όμως, πολιτική δεν ασκείται πολεμώντας όποιον μπορεί και είναι ικανός, επειδή δεν είναι στην Τάση μας ή επειδή άσκησε κριτική ή επειδή για κάποιο θέμα είχε άλλη άποψη ή –το χειρότερο- επειδή εκλέχθηκε σε μια θέση που εποφθαλμιούσε ένας πιο «δικός» μας. Πολιτική ασκείται με όσους μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες, έχουν αποδείξει τη γνώση, τη θέληση και την ικανότητα, και στοχεύουμε στην υλοποίηση του κοινά συμφωνημένου σχεδίου και προγράμματος. Όταν «ανεβαίνει» ένας από όλους, «ανεβαίνουμε» όλοι λίγο ψηλότερα.
Πολιτικό συμπέρασμα.
Οι ζυμώσεις, ο σχεδιασμός, οι προτεραιότητες και τελικά οι επιλογές και οι αποφάσεις, είναι συλλογικά ζητούμενα. Χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς φράξιες, χωρίς κολλητούς και παρατάξεις, χωρίς παρεμβάσεις από οργανωμένα «γραφεία» και πρώην υπουργούς ή επίδοξους νέους περιφερειακούς ηγέτες.
ΑΝ αυτό γίνει εφικτό, αξίζει να ασχολείσαι με την πολιτική και ίσως καταφέρεις να σε εμπιστευτούν ξανά αυτοί που τους πρόδωσες τα προηγούμενα χρόνια. Εκείνοι οι «πολλοί» που βρίσκονται εκεί έξω, στην κοινωνία.
Φεβρουάριος 2021.
Τάσος Πανταζίδης
Περί πολιτικής.
Πολλή κουβέντα γίνεται κάθε τέσσερα χρόνια, για την παρέμβαση και το είδος της πολιτικής παρέμβασης στις αρχαιρεσίες των αθλητικών Ομοσπονδιών.
Το γεγονός και μόνο, ότι η συζήτηση ανοίγει (και εξαντλείται) κάθε τέσσερα χρόνια, είναι από μόνο του ενδεικτικό του ότι δεν πρόκειται για «πολιτική», αλλά απλά για «παρέμβαση».
Η πολιτική, είναι μια διαδικασία όπου συλλογικές συμφωνίες επί συλλογικά συμφωνημένων επιδίκων, εκδηλώνονται και επιδιώκονται με συλλογικές διεκδικήσεις για συλλογικές «επιτυχίες». Επιτυχίες πολιτικής και όχι προσώπων. Αυτή η διαδικασία όμως, από τη φύση της δεν μπορεί παρά να είναι διαρκής, εξελισσόμενη, αναδιαμορφούμενη και αναδιατυπόμενη. Με βάση πάντα τις συλλογικές πολιτικές συμφωνίες που έγραψα πιο πάνω. Όχι συμφωνίες που ερμηνεύονται με τον αγγλικό όρο «deal», αλλά με την έννοια της κοινά συμφωνημένης επιδίωξης των πολιτικών υποκειμένων που απαρτίζουν μια πολιτική οργάνωση, ένα κόμμα. Συλλογικά και όχι προσωπικά.
Όρια μεταξύ πρωτοβουλίας και προσωποκεντρισμού.
Η πολιτική παρέμβαση, με βάση την εμπειρία των τελευταίων δεκαετιών, αποτυπώνεται με δύο μορφές.
Η μία είναι η λογική στήριξης των ανθρώπων που βρίσκονται εντός ή κοντά στον χώρο που παρεμβαίνει η πολιτική οργάνωση. Άνθρωποι που είναι ήδη μέσα σε μια ομοσπονδία, σε ένα άθλημα, σε ένα περίγυρο δυνητικής ένταξης σε ένα χώρο, επιλέγονται με βάση τη διαδρομή τους και τις αξίες που πρεσβεύουν στην πράξη. Η οργάνωση λοιπόν, συστρατεύει σε μια κοινή προσπάθεια το δυναμικό της, τους/τις οπλίζει με πολιτικά, θεσμικά, ιδεολογικά, προγραμματικά εργαλεία και στηρίζει με κάθε θεμιτό τόπο την εκλογή τους σε συλλογικά όργανα, ακόμα και με συμμαχίες με άλλες ομάδες που δέχονται την εφαρμογή κοινού προγράμματος επί κοινών αξιακών αξόνων. Είτε ως συμπαγείς ομάδες λοιπόν, είτε ως μέρη συμμαχικών σχημάτων, με καθαρή φωνή, με εξωστρέφεια και –φυσικά- ολομέτωπη στήριξη από το κόμμα ή την οργάνωση, οριζόντια (σε όλο το φάσμα και τη δομή) και κάθετα (από και προς όλη την ιεραρχία του κόμματος ή της οργάνωσης). Όχι για τις φωτογραφίες, αλλά για να εφαρμόσουν πολιτικές.
Η άλλη είναι η λογική της «φύτευσης» των στελεχών του κόμματος ή της οργάνωσης, σε θέσεις και χώρους. Απουσία οργανωμένων δυνάμεων σε ομοσπονδία ή άθλημα, το κόμμα ή η οργάνωση επιλέγει ένα πολιτικό της στέλεχος και προσπαθεί να το επιβάλλει «από τα πάνω» σε κάποιο συλλογικό όργανο. Όχι για να εφαρμόσει πολιτικές φυσικά, αλλά για «φαίνεται».
Δυστυχώς υπάρχει και μια τρίτη μορφή, που αρχικά σκοπίμως δεν την συμπεριέλαβα στις εναλλακτικές. Είναι η περίπτωση που καμία από τις δύο προαναφερθείσες τακτικές δεν είναι εφικτή. Οπότε, το κόμμα ή η οργάνωση, ανακοινώνει στήριξη σε ένα εξωγενές πρόσωπο ή ομάδα, ώστε να καρπωθεί κεντρικά, την τυχόν εκλογή του/τους.
Υπεροχή της πολιτικής επί της προσωποκεντρικής λογικής.
Η κάθε τακτική μέθοδος, έχει πολύ συγκεκριμένα αποτελέσματα. Η πολιτική είναι επιστήμη. Όσο και αν το αρνείται η πλειονότητα των πολιτικών υποκειμένων, τα αποτελέσματα είναι μερικώς προβλέψιμα. Συνήθως, οι ορθές επιλογές οδηγούν σε καλά αποτελέσματα και οι λάθος επιλογές και τακτικές οδηγούν σε κακό πολιτικό αποτέλεσμα. Όπως σε όλες τις επιστήμες, τα δεδομένα καθορίζουν το αποτέλεσμα. 1+1 κάνει 2. Υπάρχουν πιθανά και εξαιρέσεις, όμως ακόμα και αυτές είναι εντός του πλαισίου των επιστημονικά παραδεκτών πιθανοτήτων και της συμμετοχής άλλων παραγόντων.
Τα πολιτικά υποκείμενα συνήθως δεν έχουν την υπομονή του σχεδιασμού, της παρατήρησης, της συλλογής στοιχείων, της επεξεργασίας και εν τέλει της μακροχρόνιας δραστηριότητας μέχρι την τελική –πολιτική- επιτυχία. Αυτή άλλωστε είναι μια προσέγγιση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί Λενινιστική, κάτι που φέρνει αλλεργία στην πλειονότητα των πολιτικών υποκειμένων.
Οι βιαστικές επιλογές προσώπων, η εξωγενής παρέμβαση και η κυριαρχία των ανώτερων ιεραρχικά στελεχών επί των συνήθως ικανότερων και σχετικότερων μεσαίων ή χαμηλών στελεχών, οδηγούν μερικές φορές σε προσωρινές νίκες, χρήσιμες για πρωτοσέλιδα και φωτογραφίες, παντελώς άχρηστες όμως για την άσκηση ουσιαστικής πολιτικής, που θα κερδίσει χώρους και πρόσωπα χάρη στο συλλογικά ωφέλιμο αποτέλεσμα και τις αξίες που πρεσβεύει και εφαρμόζει.
Όλοι όσοι αντιλαμβάνονται την αξία της σταθερής αξιοκεντρικής πολιτικής παρέμβασης, θα έχουν ήδη καταλήξει πως η μόνη ρεαλιστική, σύγχρονη και αποτελεσματική τακτική επιλογή, είναι οι συλλογικές πολιτικές και όχι τα πρόσωπα. Προφανώς τα πρόσωπα μπορούν και πρέπει να συνδέονται με πολιτικές. Όχι όμως από τα πάνω, λόγω κομματικής ιεραρχίας ή σχέσης με την κομματική ιεραρχία.
Ας μιλήσουμε με παραδείγματα.
Στη θεωρία, η συντριπτική πλειονότητα θα συμφωνήσει. Όταν όμως μιλήσουμε με παραδείγματα, εκεί η προσωπική εμπλοκή ή επιδίωξη, αλλάζει τα πράγματα και γινόμαστε χίλια κομμάτια ή τασσόμαστε σε αυτοσχέδια στρατόπεδα. Ας μη φοβηθούμε όμως. Ας δούμε την αλήθεια κατάματα. Για να είμαι ειλικρινής, επιλέγω να μη μπω σε … «ανατριχιαστικές» λεπτομέρειες που θα αποπροσανατολίσουν τη συζήτηση και είναι θέμα μιας βαθιάς και ειλικρινούς αυτοκριτικής, όχι όμως του πολύ δημόσιου χώρου…
Το 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε για πρώτη φορά μπροστά σε αρχαιρεσίες Ομοσπονδιών και Ολυμπιακής Επιτροπής, ως ενιαίο κόμμα. Οι δυνάμεις ήταν πολύ μικρές σε σχέση με το μέγεθος της ανάγκης. Σε ελάχιστες ομοσπονδίες υπήρχαν πρόσωπα ή ομάδες κοντά στο κόμμα. Στελέχη του κόμματος ανέλαβαν τη διερεύνηση συνεργασιών. Με ποια τακτική στόχευση; Επιλέχθηκε μάλλον μια προσωποκεντρική προσέγγιση (δε γράφω περισσότερα) με τελικά μηδενικό αποτύπωμα.
Το 2016, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πλέον στην Κυβέρνηση. Πως νομίζετε ότι διαχειρίστηκε την κατάσταση; Με αποτυχία; με μεγάλη αστοχία; ή με απόλυτα λάθος τακτική και ενέργειες; Ότι και να διαλέξετε, θα συμφωνήσω.
Το Τμήμα Αθλητισμού έλαβε την πρωτοβουλία οργανωμένης παρέμβασης έγκαιρα. Αντιμετώπισε όμως γιγαντιαία εμπόδια. Κυρίως από τη λογική του Υφυπουργού ο οποίος ήταν αντίθετος με την παρέμβαση του Τμήματος και τη συσπείρωση των επαφών με τις οποίες εργαστήκαμε για πολύ καιρό. Τελικά αποδείχθηκε και αντίπαλος στην εφαρμογή και θέσπιση της Απλής Αναλογικής για τις αρχαιρεσίες των Ομοσπονδιών. Ακόμα και η ΕΠΕΚΕ και η Πολιτική Γραμματεία, αλλά και ο συντονιστής του Κυβερνητικού έργου παρενέβησαν, αλλά τελικά επικράτησε η λογική των επιλογών και της ευθύνης του Υφυπουργού.
Το αποτέλεσμα ήταν να εκλεγούν το 2016 στις ομοσπονδίες και την ΕΟΕ, πρόσωπα που δεν εντάσσονταν σε κανένα συλλογικό πολιτικό σχεδιασμό.
Κατ’ουσία, το 2016 η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ στο ζήτημα των Ομοσπονδιών, δεν ήταν κεντρική, δεν ήταν αξιακή, δεν ήταν ιδεολογική, δεν ήταν συλλογική.
Από το 2017 και μετά, ο νέος Υφυπουργός κινήθηκε περισσότερο αποκομμένος από συλλογικές κομματικές λειτουργίες και αποφάσεις, κάνοντας προσωπικής ιεράρχησης συνεργασίες και στηρίξεις σε Ομοσπονδίες και ΕΟΕ, με καταστροφικά αποτελέσματα που «τα πληρώνουμε» ως σήμερα.
Λάθος πεπατημένη ή συλλογική λειτουργία;
Γιατί λοιπόν ανέφερα τα πεπραγμένα του 2012 και του 2016;
Η συζήτηση για τις Ομοσπονδίες στο Τμήμα Αθλητισμού, άρχισε στα μέσα του 2020. Την τελευταία στιγμή δηλαδή. Με ποια λογική; Τα συλλογικά συμφωνημένα; Τα αξιακά σημαντικότερα; Τα πολιτικά επίδικα; Όχι. Όχι για μια ακόμα φορά. Χωρίς καν δικαιολογία.
«Λίστα» φίλων στο μπάσκετ, συμπαράταξη με τους τίγρεις στο ποδόσφαιρο, αμηχανία στο στίβο με προσθήκη νέων «τοτέμ», προσποίηση στην κολύμβηση χωρίς όμως τους ανθρώπους μας, αποκλεισμός μελών που πήραν πρωτοβουλίες την προηγούμενη τετραετία, αμηχανία στις ραγδαίες εξελίξεις και την κακή δημοσιότητα σε ιστιοπλοΐα, πάλη, κωπηλασία, άρση βαρών κλπ..
Ίδιο έργο, χωρίς όμως θεατές.
Πρέπει να δοθεί ένα οριστικό τέλος στα ως τώρα κακώς κείμενα.
Για να μπορέσω να αποδώσω καλύτερα το νόημα της σκέψης μου, θα χρησιμοποιήσω έναν παραλληλισμό, αντλημένο από μια εικόνα που μας μετέφερε ο Τζων Ρηντ. Ήταν ανταποκριτής στο μέτωπο Γερμανίας – Επαναστατημένης Ρωσίας και βρέθηκε μπροστά σε μια παράξενη σκηνή. Συνεδριάζει η τοπική συνέλευση/σοβιέτ των στρατιωτών και παραδίπλα παρακολουθούν οι (τσαρικοί) αξιωματικοί. Μετά το πέρας της συνέλευσης, οι επικεφαλής της μιλάνε με τους αξιωματικούς και αυτοί επιστρέφουν στη δράση. Δίνουν διαταγές, οργανώνουν κλπ. Ο Ρηντ δεν καταλαβαίνει τι γίνεται και πλησιάζει τους επικεφαλής της συνέλευσης για να του εξηγήσουν. Σε ελεύθερη προσέγγιση, έγινε ο παρακάτω διάλογος: «Πως είναι δυνατόν; Αυτοί είναι του Τσάρου. Εσείς είστε με την Επανάσταση. Γιατί τους έχετε ακόμα να διατάζουν και να δίνουν εντολές; Εσείς δεν είστε πια η εξουσία;». «Κοίτα να δεις» του απάντησαν. «Οι στρατιώτες αποφάσισαν ποια είναι η προτεραιότητα, τι θέλουν να πετύχουν στη μάχη. Οι αξιωματικοί όμως είναι αυτοί που ξέρουν πώς να το κάνουν. Είναι η δουλειά τους. Οι στρατιώτες αποφάσισαν και οι Αξιωματικοί εκτελούν τη συλλογική απόφαση του σοβιέτ». Σοκ; Όχι! Αποτελεσματικότητα.
Για να αποφύγω κάποια ρηχή ερμηνεία, δεν μιλάω για διαχείριση από ειδικούς. Τονίζω πως όποιος είναι μπροστά, όποιος «εκτίθεται», όποιος αναλαμβάνει θέσεις ευθύνης, όσο ψηλά και αν βρίσκεται, οφείλει να εφαρμόζει συλλογικές αποφάσεις και πολιτικές. Οι πολλοί είναι η εξουσία και όχι ο ένας που τους εκπροσωπεί, ας είναι και «ειδικός».
Παράλληλα όμως, πολιτική δεν ασκείται πολεμώντας όποιον μπορεί και είναι ικανός, επειδή δεν είναι στην Τάση μας ή επειδή άσκησε κριτική ή επειδή για κάποιο θέμα είχε άλλη άποψη ή –το χειρότερο- επειδή εκλέχθηκε σε μια θέση που εποφθαλμιούσε ένας πιο «δικός» μας. Πολιτική ασκείται με όσους μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες, έχουν αποδείξει τη γνώση, τη θέληση και την ικανότητα, και στοχεύουμε στην υλοποίηση του κοινά συμφωνημένου σχεδίου και προγράμματος. Όταν «ανεβαίνει» ένας από όλους, «ανεβαίνουμε» όλοι λίγο ψηλότερα.
Πολιτικό συμπέρασμα.
Οι ζυμώσεις, ο σχεδιασμός, οι προτεραιότητες και τελικά οι επιλογές και οι αποφάσεις, είναι συλλογικά ζητούμενα. Χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς φράξιες, χωρίς κολλητούς και παρατάξεις, χωρίς παρεμβάσεις από οργανωμένα «γραφεία» και πρώην υπουργούς ή επίδοξους νέους περιφερειακούς ηγέτες.
ΑΝ αυτό γίνει εφικτό, αξίζει να ασχολείσαι με την πολιτική και ίσως καταφέρεις να σε εμπιστευτούν ξανά αυτοί που τους πρόδωσες τα προηγούμενα χρόνια. Εκείνοι οι «πολλοί» που βρίσκονται εκεί έξω, στην κοινωνία.
Φεβρουάριος 2021.
Τάσος Πανταζίδης
Ε.ΦΙ.Π.Η.Δ. - ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ «ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ» ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΠΡΑΞΗ
Τον Οκτώβριο του 2020, εγκρίθηκε από την ολομέλεια της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, ο κανονισμός της «Επιτροπής Φιλάθλου Πνεύματος, Ηθικής και Δεοντολογίας». Καλύφθηκε έτσι η υποχρέωση που είχε η Ε.Ο.Ε. μετά την 16η Ιουλίου 1975, οπότε και ψηφίστηκε ο νόμος 75/1975. Μόλις σαράντα πέντε χρόνια μετά δηλαδή…
Ο Κανονισμός, έχει αναρτηθεί από τις 29 Ιανουαρίου 2021 στην ιστοσελίδα της Ε.Ο.Ε. και από τότε είναι πλέον προσβάσιμος σε όλους μας. Ή μήπως όχι;
Στην πραγματικότητα, είναι προσβάσιμος μόνο σε όσους έχουν Η/Υ και πρόσβαση στο διαδίκτυο. Με μια επιπλέον λεπτομέρεια: Δεν είναι εκτυπώσιμος. Ο Κανονισμός που περιμέναμε επί 45 χρόνια, έχει copyright (κατοχυρωμένα δικαιώματα δηλαδή), ISBN (διεθνή μοναδικό αριθμό βιβλίου) και όπως αναγράφεται στην έκτη σελίδα του βιβλίου, «επιτρέπεται η δημοσίευση και η αναπαραγωγή, όλου ή μέρους του έργου αυτού, μόνο με έγγραφη άδεια του εκδότη», ενώ το ηλεκτρονικό αρχείο μορφής pdf, έχει «κλειδωμένη» την εκτύπωση.
Θα επανέλθω στη συνέχεια για το τι ακριβώς σημαίνει αυτό.
Αξίζει στα δεδομένα που εξετάζουμε, να προστεθεί ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο: η νομική μορφή της «Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής».
Από τις 22 Νοεμβρίου 2019 οπότε και ψηφίστηκε ο Νόμος 4639/2019, η «Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή» μετατράπηκε σε αυτοτελές Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου. Είναι πλέον ένας 100% ιδιωτικός Φορέας, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Πως συνδέεται όμως ο νέος Κανονισμός της ΕΦΙΠΗΔ με το καθεστώς ΝΠΙΔ της ΕΟΕ; Θα εξηγήσω στη συνέχεια.
Σύμφωνα με το νόμο 4639/2019, «όποιος έχει τιμωρηθεί από την Επιτροπή Φιλάθλου Ιδιότητας - Ηθικής και Δεοντολογίας για όσο χρόνο ορίζει η σχετική απόφαση αυτής» δεν μπορεί να εκλεγεί στην Ολομέλεια της Ε.Ο.Ε., ούτε σε όργανα Ομοσπονδιών και Ενώσεων, ούτε καν να είναι μέλος Αθλητικού Σωματείου, αθλητής, προπονητής κλπ.
Η ΕΦΙΠΗΔ δηλαδή, ένας ιδιωτικός Φορέας, μη ελεγχόμενος από το Κράτος και που σύμφωνα με το καταστατικό της ΕΟΕ (το οποίο εγκρίθηκε και έγινε ο 4639/2019 και ο 4726/2020 νόμος του κράτους), η Ε.Ο.Ε.: «απολαύει λειτουργικής ανεξαρτησίας και διατηρεί πλήρη αυτονομία και αυτοτέλεια κατά τη διοίκηση και διαχείριση των εν γένει υποθέσεών της», «εποπτεύεται από τον Υπουργό Πολιτισμού και Αθλητισμού, σύμφωνα με την παράγραφο 9 του άρθρου 16 του Συντάγματος, μόνο ως προς τη διαχείριση των τακτικών ή έκτακτων κρατικών επιχορηγήσεων που λαμβάνει» και «δε ζητά ούτε λαμβάνει δεσμευτικές οδηγίες από κυβερνητικά ή διοικητικά όργανα ούτε από οποιοδήποτε άλλο φυσικό ή νομικό πρόσωπο, δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου. Κατά την άσκηση των δραστηριοτήτων της, η Ε.Ο.Ε. μπορεί να ζητά και να δέχεται προτάσεις ή συστάσεις από τη Δ.Ο.Ε.».
Με λίγα λόγια, η Ε.Ο.Ε. και κατ’ επέκταση η «Ε.ΦΙ.Π.Η.Δ.», είναι ένα ιδιωτικό, ανεξέλεγκτο σωματείο, σημαντικό μεν – σωματείο δε, που επιβάλλει απαγορεύσεις και περιορισμούς σε φυσικά ή άλλα νομικά πρόσωπα, εντελώς αντισυνταγματικά. Ειδικότερα, μπορεί να επιβάλλει στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων (δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι, του εκλέγειν και εκλέγεσθαι κλπ) αλλά και του δικαιώματος στην εργασία, καθώς αν είναι επαγγελματίας προπονητής, πτυχιούχος, με άδεια άσκησης επαγγέλματος, δεν θα μπορεί να εργάζεται αν τυχόν η Επιτροπή του ΝΠΙΔ του επιβάλει μια ποινή.
Όσο για το «πόνημα» της ΕΟΕ, παραμένει αόριστο. Οι παραβάσεις δεν περιγράφονται επακριβώς, δίνοντας τη δυνατότητα στα μέλη της ΕΦΙΠΗΔ να αυθαιρετούν στις αποφάσεις τους, στερώντας από τους καταγγελλόμενους τη δυνατότητα να γνωρίζουν τι επιτρέπεται και τι δεν επιτρέπεται να κάνουν. Δίνεται δηλαδή η δυνατότητα σε ιδιώτες να καταδικάζουν με ισχύ νόμου, για «αδικήματα» που δεν περιγράφονται σαφώς όπως στους νόμους.
Επανέρχομαι στο ζήτημα περί ιδιωτικής δικαιοσύνης. Έγινε νομίζω αντιληπτό από τα πιο πάνω, το θεσμικό ζήτημα που προκύπτει. Το ιδιωτικό όμως, μπλέκεται κάπως με το ιδιωτικοποιημένο και με το εμπορευματοποιημένο.
Δείτε γιατί:.
Ο Κανονισμός της ΕΦΙΠΗΔ, είναι το πλαίσιο, το «δίκαιο», ο «νόμος» ας πούμε, με το οποίο «δικάζεται» όποιος πολίτης ανά την ελληνική επικράτεια ή όποιος Έλληνας στο εξωτερικό, υποπέσει σε καταγγελλόμενο «αδίκημα». Το δίκαιο με το οποίο δικάζεται κάποιος, όπως και η πρόσβαση και γνώση από τον καθένα μας, θα πρέπει να είναι εύκολα και αδαπάνως διαθέσιμα. Όπως για παράδειγμα οι νόμοι του Κράτους. Ο καθένας έχει πρόσβαση στους νόμους. Αδαπάνως. Μπορεί να τους βρει στο διαδίκτυο, να τους εκτυπώσει, να τους μοιράσει, να τους καταθέσει σε Αρχές και Δικαστήρια. Με τον Κανονισμό της ΕΦΙΠΗΔ, αυτό δεν είναι δυνατό. Δεν μπορεί καν να αναπαράξει μια σελίδα, αν δεν έχει την άδεια του εκδότη. Ο Κανονισμός, είναι επίσης, κατοχυρωμένο διεθνώς «βιβλίο». Θα πρέπει δηλαδή να τον αγοράσει κάποιος για να τον έχει έντυπο; Αλλά και πάλι, δεν θα μπορεί να βγάλει έστω μια φωτοτυπία χωρίς την άδεια του εκδότη….. Αυτό δεν είναι αποκλεισμός από την πρόσβαση στο περιεχόμενο του «δικαίου» με το οποίο κάποιος δικάζεται;
Επιπρόσθετο στοιχείο αποκλεισμού πρόσβασης, είναι το παράβολο για την καταγγελία. Σε μια περίοδο που ο πολιτικός κόσμος καλεί τους αδικούμενους να καταγγέλλουν και να μην υποκύπτουν σε σεξιστικούς ή άλλους εκβιασμούς, σε παρατυπίες, σε διασπάθιση και κακοδιαχείριση δημοσίου χρήματος κ.ά., αντί να ενθαρρυνθούν οι καταγγελίες και αποκαλύψεις, μπαίνει το εμπόδιο των χιλίων (1.000) ευρώ. Η ΕΦΙΠΗΔ βέβαια, διατηρεί μέσω του κανονισμού της, να θέσει μια καταγγελία στο αρχείο, χωρίς υποχρέωση αιτιολόγησης. Αυτή είναι μια καταπληκτική μέθοδος αποσιώπησης καταγγελιών. Οι υποθέσεις καταγγελιών που μπαίνουν στο αρχείο, δεν μπορούν να προσβληθούν. Δεν πρόκειται για αποφάσεις καταδίκης ή αθώωσης που θα τις προσβάλλει κάποιος στο ΑΣΕΑΔ. Οπότε, το χιλιάρικο καταπίπτει. Όποιος έχει χρόνο να αναζητήσει στο διαδίκτυο, μπορεί να βρει δεκάδες καταγγελίες που θάφτηκαν στο αρχείο της ΕΦΙΠΗΔ δικαίως ή αδίκως.
Χίλια ευρώ για παράβολο καταγγελίας, ιδιοκτησία και δικαιώματα «βιβλίου» ο Κανονισμός. Εμπορευματοποίηση ως προϊόν της ιδιωτικοποίησης.
Ο πολιτικός κόσμος και οι περί την Ολυμπιακή Επιτροπή και τις Ομοσπονδίες, γνώριζε από το 2009 το συγκεκριμένο σχέδιο κανονισμού. Κανείς όμως από τους Υπουργούς και Υφυπουργούς που πέρασαν, δεν αντέδρασε, δεν πίεσε, δεν αντιπρότεινε. Επέλεγαν άλλη θεματολογία, εφήμερη, μη θεσμική.
Με λίγα λόγια, ο αθλητικός κόσμος, μπαίνει σε μια περίοδο ιδιωτικότητας, παράλληλα με ιδιωτικοποίηση. Οι «εγκέφαλοι» αυτής της αλλαγής, εκμεταλλεύθηκαν την ανικανότητα του πολιτικού κόσμου ή τουλάχιστον εκείνου του πολιτικού προσωπικού το οποίο είχε ή έχει τη δυνατότητα λήψης αποφάσεων, πέρασαν μόνοι τους σε μια νέα φάση και τώρα την επιβάλλουν σε όλους μας ως ιδιοκτήτες προϊόντος.
Τα χειρότερα έρχονται, ερήμην των υποκειμένων.
Αυτό ώσπου οι «επιτροπές» νομικών προσώπων, κομμάτων και εταιρειών, να αντικατασταθούν από όσους αντιλαμβάνονται τα θεσμικά επίδικα, έχουν όραμα και γνώση και διακατέχονται από τις αρχές και αξίες του: «για τους πολλούς, με τους πολλούς» και θέλουν να δουλέψουν χωρίς βαρίδια.
1/2/2021
Τάσος Πανταζίδης
Ο Κανονισμός, έχει αναρτηθεί από τις 29 Ιανουαρίου 2021 στην ιστοσελίδα της Ε.Ο.Ε. και από τότε είναι πλέον προσβάσιμος σε όλους μας. Ή μήπως όχι;
Στην πραγματικότητα, είναι προσβάσιμος μόνο σε όσους έχουν Η/Υ και πρόσβαση στο διαδίκτυο. Με μια επιπλέον λεπτομέρεια: Δεν είναι εκτυπώσιμος. Ο Κανονισμός που περιμέναμε επί 45 χρόνια, έχει copyright (κατοχυρωμένα δικαιώματα δηλαδή), ISBN (διεθνή μοναδικό αριθμό βιβλίου) και όπως αναγράφεται στην έκτη σελίδα του βιβλίου, «επιτρέπεται η δημοσίευση και η αναπαραγωγή, όλου ή μέρους του έργου αυτού, μόνο με έγγραφη άδεια του εκδότη», ενώ το ηλεκτρονικό αρχείο μορφής pdf, έχει «κλειδωμένη» την εκτύπωση.
Θα επανέλθω στη συνέχεια για το τι ακριβώς σημαίνει αυτό.
Αξίζει στα δεδομένα που εξετάζουμε, να προστεθεί ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο: η νομική μορφή της «Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής».
Από τις 22 Νοεμβρίου 2019 οπότε και ψηφίστηκε ο Νόμος 4639/2019, η «Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή» μετατράπηκε σε αυτοτελές Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου. Είναι πλέον ένας 100% ιδιωτικός Φορέας, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Πως συνδέεται όμως ο νέος Κανονισμός της ΕΦΙΠΗΔ με το καθεστώς ΝΠΙΔ της ΕΟΕ; Θα εξηγήσω στη συνέχεια.
Σύμφωνα με το νόμο 4639/2019, «όποιος έχει τιμωρηθεί από την Επιτροπή Φιλάθλου Ιδιότητας - Ηθικής και Δεοντολογίας για όσο χρόνο ορίζει η σχετική απόφαση αυτής» δεν μπορεί να εκλεγεί στην Ολομέλεια της Ε.Ο.Ε., ούτε σε όργανα Ομοσπονδιών και Ενώσεων, ούτε καν να είναι μέλος Αθλητικού Σωματείου, αθλητής, προπονητής κλπ.
Η ΕΦΙΠΗΔ δηλαδή, ένας ιδιωτικός Φορέας, μη ελεγχόμενος από το Κράτος και που σύμφωνα με το καταστατικό της ΕΟΕ (το οποίο εγκρίθηκε και έγινε ο 4639/2019 και ο 4726/2020 νόμος του κράτους), η Ε.Ο.Ε.: «απολαύει λειτουργικής ανεξαρτησίας και διατηρεί πλήρη αυτονομία και αυτοτέλεια κατά τη διοίκηση και διαχείριση των εν γένει υποθέσεών της», «εποπτεύεται από τον Υπουργό Πολιτισμού και Αθλητισμού, σύμφωνα με την παράγραφο 9 του άρθρου 16 του Συντάγματος, μόνο ως προς τη διαχείριση των τακτικών ή έκτακτων κρατικών επιχορηγήσεων που λαμβάνει» και «δε ζητά ούτε λαμβάνει δεσμευτικές οδηγίες από κυβερνητικά ή διοικητικά όργανα ούτε από οποιοδήποτε άλλο φυσικό ή νομικό πρόσωπο, δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου. Κατά την άσκηση των δραστηριοτήτων της, η Ε.Ο.Ε. μπορεί να ζητά και να δέχεται προτάσεις ή συστάσεις από τη Δ.Ο.Ε.».
Με λίγα λόγια, η Ε.Ο.Ε. και κατ’ επέκταση η «Ε.ΦΙ.Π.Η.Δ.», είναι ένα ιδιωτικό, ανεξέλεγκτο σωματείο, σημαντικό μεν – σωματείο δε, που επιβάλλει απαγορεύσεις και περιορισμούς σε φυσικά ή άλλα νομικά πρόσωπα, εντελώς αντισυνταγματικά. Ειδικότερα, μπορεί να επιβάλλει στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων (δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι, του εκλέγειν και εκλέγεσθαι κλπ) αλλά και του δικαιώματος στην εργασία, καθώς αν είναι επαγγελματίας προπονητής, πτυχιούχος, με άδεια άσκησης επαγγέλματος, δεν θα μπορεί να εργάζεται αν τυχόν η Επιτροπή του ΝΠΙΔ του επιβάλει μια ποινή.
Όσο για το «πόνημα» της ΕΟΕ, παραμένει αόριστο. Οι παραβάσεις δεν περιγράφονται επακριβώς, δίνοντας τη δυνατότητα στα μέλη της ΕΦΙΠΗΔ να αυθαιρετούν στις αποφάσεις τους, στερώντας από τους καταγγελλόμενους τη δυνατότητα να γνωρίζουν τι επιτρέπεται και τι δεν επιτρέπεται να κάνουν. Δίνεται δηλαδή η δυνατότητα σε ιδιώτες να καταδικάζουν με ισχύ νόμου, για «αδικήματα» που δεν περιγράφονται σαφώς όπως στους νόμους.
Επανέρχομαι στο ζήτημα περί ιδιωτικής δικαιοσύνης. Έγινε νομίζω αντιληπτό από τα πιο πάνω, το θεσμικό ζήτημα που προκύπτει. Το ιδιωτικό όμως, μπλέκεται κάπως με το ιδιωτικοποιημένο και με το εμπορευματοποιημένο.
Δείτε γιατί:.
Ο Κανονισμός της ΕΦΙΠΗΔ, είναι το πλαίσιο, το «δίκαιο», ο «νόμος» ας πούμε, με το οποίο «δικάζεται» όποιος πολίτης ανά την ελληνική επικράτεια ή όποιος Έλληνας στο εξωτερικό, υποπέσει σε καταγγελλόμενο «αδίκημα». Το δίκαιο με το οποίο δικάζεται κάποιος, όπως και η πρόσβαση και γνώση από τον καθένα μας, θα πρέπει να είναι εύκολα και αδαπάνως διαθέσιμα. Όπως για παράδειγμα οι νόμοι του Κράτους. Ο καθένας έχει πρόσβαση στους νόμους. Αδαπάνως. Μπορεί να τους βρει στο διαδίκτυο, να τους εκτυπώσει, να τους μοιράσει, να τους καταθέσει σε Αρχές και Δικαστήρια. Με τον Κανονισμό της ΕΦΙΠΗΔ, αυτό δεν είναι δυνατό. Δεν μπορεί καν να αναπαράξει μια σελίδα, αν δεν έχει την άδεια του εκδότη. Ο Κανονισμός, είναι επίσης, κατοχυρωμένο διεθνώς «βιβλίο». Θα πρέπει δηλαδή να τον αγοράσει κάποιος για να τον έχει έντυπο; Αλλά και πάλι, δεν θα μπορεί να βγάλει έστω μια φωτοτυπία χωρίς την άδεια του εκδότη….. Αυτό δεν είναι αποκλεισμός από την πρόσβαση στο περιεχόμενο του «δικαίου» με το οποίο κάποιος δικάζεται;
Επιπρόσθετο στοιχείο αποκλεισμού πρόσβασης, είναι το παράβολο για την καταγγελία. Σε μια περίοδο που ο πολιτικός κόσμος καλεί τους αδικούμενους να καταγγέλλουν και να μην υποκύπτουν σε σεξιστικούς ή άλλους εκβιασμούς, σε παρατυπίες, σε διασπάθιση και κακοδιαχείριση δημοσίου χρήματος κ.ά., αντί να ενθαρρυνθούν οι καταγγελίες και αποκαλύψεις, μπαίνει το εμπόδιο των χιλίων (1.000) ευρώ. Η ΕΦΙΠΗΔ βέβαια, διατηρεί μέσω του κανονισμού της, να θέσει μια καταγγελία στο αρχείο, χωρίς υποχρέωση αιτιολόγησης. Αυτή είναι μια καταπληκτική μέθοδος αποσιώπησης καταγγελιών. Οι υποθέσεις καταγγελιών που μπαίνουν στο αρχείο, δεν μπορούν να προσβληθούν. Δεν πρόκειται για αποφάσεις καταδίκης ή αθώωσης που θα τις προσβάλλει κάποιος στο ΑΣΕΑΔ. Οπότε, το χιλιάρικο καταπίπτει. Όποιος έχει χρόνο να αναζητήσει στο διαδίκτυο, μπορεί να βρει δεκάδες καταγγελίες που θάφτηκαν στο αρχείο της ΕΦΙΠΗΔ δικαίως ή αδίκως.
Χίλια ευρώ για παράβολο καταγγελίας, ιδιοκτησία και δικαιώματα «βιβλίου» ο Κανονισμός. Εμπορευματοποίηση ως προϊόν της ιδιωτικοποίησης.
Ο πολιτικός κόσμος και οι περί την Ολυμπιακή Επιτροπή και τις Ομοσπονδίες, γνώριζε από το 2009 το συγκεκριμένο σχέδιο κανονισμού. Κανείς όμως από τους Υπουργούς και Υφυπουργούς που πέρασαν, δεν αντέδρασε, δεν πίεσε, δεν αντιπρότεινε. Επέλεγαν άλλη θεματολογία, εφήμερη, μη θεσμική.
Με λίγα λόγια, ο αθλητικός κόσμος, μπαίνει σε μια περίοδο ιδιωτικότητας, παράλληλα με ιδιωτικοποίηση. Οι «εγκέφαλοι» αυτής της αλλαγής, εκμεταλλεύθηκαν την ανικανότητα του πολιτικού κόσμου ή τουλάχιστον εκείνου του πολιτικού προσωπικού το οποίο είχε ή έχει τη δυνατότητα λήψης αποφάσεων, πέρασαν μόνοι τους σε μια νέα φάση και τώρα την επιβάλλουν σε όλους μας ως ιδιοκτήτες προϊόντος.
Τα χειρότερα έρχονται, ερήμην των υποκειμένων.
Αυτό ώσπου οι «επιτροπές» νομικών προσώπων, κομμάτων και εταιρειών, να αντικατασταθούν από όσους αντιλαμβάνονται τα θεσμικά επίδικα, έχουν όραμα και γνώση και διακατέχονται από τις αρχές και αξίες του: «για τους πολλούς, με τους πολλούς» και θέλουν να δουλέψουν χωρίς βαρίδια.
1/2/2021
Τάσος Πανταζίδης
Rugby League needs a real “World” Cup.
Rugby League needs a real “World” Cup.
Two years before the 2021 Rugby League World Cup, it is probably time to think about the contribution of the tournament to the global development of the sport.
It doesn’t help us being optimistic about the future, as we see that the countries qualifying, are consisted mainly of “heritage” players from Australia. Domestic players have no chance to represent their country in the World Cup.
The 2017 Rugby League World Cup, was interesting according to many fans of the game, but if someone cares for the future of League, it was a clear sign of a troubled situation. It was obvious that if there wasn’t NRL or/and other Aussie Leagues, the tournament wouldn’t have enough players to make it happen.
And if you take a second glance, you’ll realize that only four or five countries had players really representing the domestic sport.
Take a look at the statistics:
Australia – Genuine (all NRL palyers),
New Zealand - almost Genuine (23 in NRL, six of them in NZ Warriors and one in RFL),
PNG – Genuine (ten in PNG, two in RFL/SL and two in Australia,
England – Genuine (18 in RFL/SL and six in NRL),
France – Genuine (17 in France and 8 in England),
Samoa – no connection with domestic activity (23 NRL, 1 RFL),
Fiji - no real connection with domestic activity (only one in Fiji, 19 NRL, 2 RFL/SL, 1 in Australia and one in Toronto),
Scotland – no connection with domestic activity (none in Scotland, 9 RFL/SL, 9 in England, 3 NRL, one in Australia and two in Toulouse),
Tonga - no connection with domestic activity (none in Tonga, 18 in NRL, 6 RFL/SL),
Lebanon - no connection with domestic activity (1 in Lebanon, 13 NRL, 11 in Australia),
USA - almost genuine (eleven in USA, two in Canada, one in RFL and one in England, seven in Australia and one in Toulouse,
Wales – almost genuine (two play in Wales, twelve play in RFL, seven in various English teams, one in Toronto and two in Australia).
Ireland - no real connection with domestic activity (only two in Ireland, fifteen in RFL/SL, one in Australia plus one in NRL, four in England and one in Toronto),
Italy - no connection with domestic activity (only one in Italy, nine in NRL, two in RFL/SL, eight in Australia, one in England and one in France).
Australia, Papua New Guinea, England, France and USA, were consisted of players who had played mostly in their own countries and came from the domestic development. The others did not represent the domestic activity of their countries.
There are examples of countries with real domestic development: Russia, Serbia and South Africa, are operating domestic tournaments for many years but they could never compete the NRL players in the World Cup Qualifiers.
The RLIF did not support the genuine national teams to qualify. Russia and Serbia are full members for a long time and the Qualification rules were supposed to help them qualify if their opponents were just affiliated. But at the last minute, the RLIF promoted “Italy” afterwards in order to allow them qualify, despite the time limit was the end of 2016. Similarly, they created a group of two countries in order to help Lebanon qualify. Using such tricks, the International Body prevented Serbia and Russia from qualifying to the World Cup.
Despite the conspiracy theories, is NRL the future of the game?
Let’s take a look at the most developed sports of the globe: Football (soccer) and Basketball.
The first big scale international football (soccer) tournament, was the Olympics’ tournament at the 1900 and 1904 Games.
Professional players were not allowed in the Olympic Tournament until 1984. Since 1992 male competitors must be under 23 years old, and since 1996, players under 23 years old, with three over-23 year old players, are allowed per squad.
The FIFA policy about the Olympic tournament led to the development of more countries’ level. Although in most countries football is professional, the sport is still developing in international level as players under 23 year old, have the chance to play for their National / Olympic team.
The first basketball World Cup took place in 1950. The NBA players were not allowed to participate in it. The first year when NBA players were accepted in FIBA World Cup, was 1994. They dominated the tournament, but it was in 2002 when the United States team, made up entirely of NBA players, struggled to a sixth-place finish.
In 2006, the USA team, once more made up entirely of NBA players, lost the semi-final from Greece and finished third in the tournament.
The early World Cup years exclusion of the top professionals of the sport, led to the rising of the other nations’ level, which reached the top NBA level.
Talking about Rugby League World Cup, it is safe to claim that excluding players coming from the top professional leagues (NRL and Super League), shall give the chance to the rest of the players, teams and nations, develop further the sport and reach the professional level sooner or later.
So, the future calls us with a clear message: Let’s have a World Cup, without professional players, with strict domestic quota, in order to see some day our sport raising its’ level high, across the globe.
Tasos Pantazidis
November 2019
Two years before the 2021 Rugby League World Cup, it is probably time to think about the contribution of the tournament to the global development of the sport.
It doesn’t help us being optimistic about the future, as we see that the countries qualifying, are consisted mainly of “heritage” players from Australia. Domestic players have no chance to represent their country in the World Cup.
The 2017 Rugby League World Cup, was interesting according to many fans of the game, but if someone cares for the future of League, it was a clear sign of a troubled situation. It was obvious that if there wasn’t NRL or/and other Aussie Leagues, the tournament wouldn’t have enough players to make it happen.
And if you take a second glance, you’ll realize that only four or five countries had players really representing the domestic sport.
Take a look at the statistics:
Australia – Genuine (all NRL palyers),
New Zealand - almost Genuine (23 in NRL, six of them in NZ Warriors and one in RFL),
PNG – Genuine (ten in PNG, two in RFL/SL and two in Australia,
England – Genuine (18 in RFL/SL and six in NRL),
France – Genuine (17 in France and 8 in England),
Samoa – no connection with domestic activity (23 NRL, 1 RFL),
Fiji - no real connection with domestic activity (only one in Fiji, 19 NRL, 2 RFL/SL, 1 in Australia and one in Toronto),
Scotland – no connection with domestic activity (none in Scotland, 9 RFL/SL, 9 in England, 3 NRL, one in Australia and two in Toulouse),
Tonga - no connection with domestic activity (none in Tonga, 18 in NRL, 6 RFL/SL),
Lebanon - no connection with domestic activity (1 in Lebanon, 13 NRL, 11 in Australia),
USA - almost genuine (eleven in USA, two in Canada, one in RFL and one in England, seven in Australia and one in Toulouse,
Wales – almost genuine (two play in Wales, twelve play in RFL, seven in various English teams, one in Toronto and two in Australia).
Ireland - no real connection with domestic activity (only two in Ireland, fifteen in RFL/SL, one in Australia plus one in NRL, four in England and one in Toronto),
Italy - no connection with domestic activity (only one in Italy, nine in NRL, two in RFL/SL, eight in Australia, one in England and one in France).
Australia, Papua New Guinea, England, France and USA, were consisted of players who had played mostly in their own countries and came from the domestic development. The others did not represent the domestic activity of their countries.
There are examples of countries with real domestic development: Russia, Serbia and South Africa, are operating domestic tournaments for many years but they could never compete the NRL players in the World Cup Qualifiers.
The RLIF did not support the genuine national teams to qualify. Russia and Serbia are full members for a long time and the Qualification rules were supposed to help them qualify if their opponents were just affiliated. But at the last minute, the RLIF promoted “Italy” afterwards in order to allow them qualify, despite the time limit was the end of 2016. Similarly, they created a group of two countries in order to help Lebanon qualify. Using such tricks, the International Body prevented Serbia and Russia from qualifying to the World Cup.
Despite the conspiracy theories, is NRL the future of the game?
Let’s take a look at the most developed sports of the globe: Football (soccer) and Basketball.
The first big scale international football (soccer) tournament, was the Olympics’ tournament at the 1900 and 1904 Games.
Professional players were not allowed in the Olympic Tournament until 1984. Since 1992 male competitors must be under 23 years old, and since 1996, players under 23 years old, with three over-23 year old players, are allowed per squad.
The FIFA policy about the Olympic tournament led to the development of more countries’ level. Although in most countries football is professional, the sport is still developing in international level as players under 23 year old, have the chance to play for their National / Olympic team.
The first basketball World Cup took place in 1950. The NBA players were not allowed to participate in it. The first year when NBA players were accepted in FIBA World Cup, was 1994. They dominated the tournament, but it was in 2002 when the United States team, made up entirely of NBA players, struggled to a sixth-place finish.
In 2006, the USA team, once more made up entirely of NBA players, lost the semi-final from Greece and finished third in the tournament.
The early World Cup years exclusion of the top professionals of the sport, led to the rising of the other nations’ level, which reached the top NBA level.
Talking about Rugby League World Cup, it is safe to claim that excluding players coming from the top professional leagues (NRL and Super League), shall give the chance to the rest of the players, teams and nations, develop further the sport and reach the professional level sooner or later.
So, the future calls us with a clear message: Let’s have a World Cup, without professional players, with strict domestic quota, in order to see some day our sport raising its’ level high, across the globe.
Tasos Pantazidis
November 2019
HYPOCRISY IS THE REAL PROBLEM IN RUGBY LEAGUE
HYPOCRISY IS THE REAL PROBLEM IN RUGBY LEAGUE
There are many articles in which some journalists are trying to figure out the real problem about rugby league globally.
Many claim that “rebellions” are the real problem and they connect them with the 1890’s schism as a culture in the sport.
I respect everyone’s opinion, but this is like trying to hide the “elephant in the room”.
Hypocrisy is the real problem in Rugby League. To be honest, it’s one of the biggest problems, together with the “thirst” of professional administrators from Australia and England to dominate control in every single country.
Let’s see together some “inconvenient true” facts.
Telling lies about the status in Norway.
RLEF announced on their website that in Norway “rugby league has been officially recognised by the Norwegian government”. The truth is that the sport is under the authority of the Rugby Union Federation, together with Gaelic and Australian Football. The “Norges Rugbyforbund” had only formed a committee about the sport of Rugby League and the Government had no involvement in that. The Rugby League teams, are members of the “Norges Rugbyforbund”. This is the real situation as you can realise by yourselves on the “Norges Rugbyforbund” website.
“Rugby League can’t be under another sport”.
RLEF and RLIF, claim that a national rugby league organization can’t be under another sport. It is unacceptable for them. Is it true? Let’s see…
Norway is represented in RLEF/RLIF, by “Rugby League Norge” (Affiliate member). In fact, as everybody knows, Norwegian Rugby League is part of “Norges Rugbyforbund”. This is the sole rugby federation in Norway and they are members of the “World Rugby” (former IRB). In case you visit their web site, you will realize that “Norges Rugbyforbund” has the authority for Rugby League Championships, coaches ect. Despite the fact that RLEF refers to Norway as affiliated with RLEF since 2011, they also admit that the sport is part of the Rugby Union Federation of Norway and has only been recognized as a sport in 2019.
So in the Norwegian case, RLEF doesn’t have a problem with “Rugby League being under another sport”.
In Norway, Rugby League is part of the Rugby Union Federation, but RLEF is recognising them.
In Italy, “Lega Italiana Rugby Football League” is part of the Rugby Union Federation, although they are a separate legal entity with their own board, but they are not recognised by RLEF and they are accused of being “union - favors”.
In Greece, the “Rugby League Committee” is part of the “Hellenic Federation of Modern Pentathlon”, but they are not recognised by RLEF.
National teams withdrawing from matches.
Recently, RLEF stated that they decided to replace Russia with Serbia, in the group two, of the final European World Cup qualifiers, “after the Russians were withdrawn”. Tournament Director for the qualification games Chris Thair said: “Russia’s withdrawal is unfortunate; however, all parties agreed it was the right course of action. After expressing concerns over their preparations and readiness to play, I made a recommendation that was backed by the RLEF”.
I believe that the decision was taken for the benefit of the sport. The question is: why didn’t they do the same thing with Greece in 2015?
As many people know, “Hellas Rugby League” was abandoned by the Greek/Aussies as a pressure measure in order to gain control of the domestic federation. Despite the fact that the Greek-Aussies had guaranteed to RLEF the financial stability and coverage of the Greek national team expenses and despite the fact that “Hellas Rugby League” asked for postponing the match in Malta, RLEF decided to expel the federation for “wilfully acting in a manner prejudicial to the interests of the RLEF and international rugby league”. According to Malta Rugby League, RLEF knew the risk, but nobody had informed the HRL. The match Malta vs Greece, was awarded to Malta, without giving the chance to Greece for another date.
So, in the Russian case, RLEF protected the Russian Association from damage, but some years ago they eliminated the Greek Federation in favour of a new group under the control of the Greek/Aussies.
International game and heritage players.
Take a look at the “2018 Emerging Nations World Cup”. It was embarrassing. Teams full of “heritage players” living in Australia, playing for their countries for the benefit of their managers who were looking for good performing that would lead to transfers to better professional teams.
See some examples:
Malta won the Cup. Did they represent the domestic game? In Malta they do not even run a championship.
Hungary finished fourth. Did they represent the domestic game? In Hungary they do not even run a championship.
The teams of Malta, Hungary, Greece, Turkey, ect, were consisted on a vast majority of players living in Australia. Was it a real representation of their countries? Was it supporting the domestic development?
Puppet “organizations” instead of real federations.
We all know cases in some countries, where RLEF/RLIF seems to be affiliated with persons or companies, as if they were recognized federations.
F.e. in Pakistan, RLIF cooperates with Mr Muhammad Abdullah as “Pakistan Rugby League” although the “Pakistan Rugby League” has a Board of directors and they are members of WRL.
Tonga RL, has been suspended by RLIF, violating any sense of self-government and statutes. The Tongan Board, was not assigned by RLIF nor by the Government. They were elected by the federation members and no-one except them has the right to replace them.
German RL Board, had been replaced with fast-track procedures, with new administrators, without a members’ general assembly deciding that. The decision was taken in Leeds and London.
Greek Rugby League Federation had been replaced with a two-member company, as RLEF member, through fake accusations, despite the fact that the vast majority of the clubs supported the Federation. The RL Committee is recognized by the government, but not by RLEF/RLIF.
In Italy the National Olympic Committee recognizes LIRFL through FIR, but RLEF/RLIF recognizes FIRL as member.
There are also numerous cases where RLIF deals with individuals or groups, instead of real active and legal organizations, naming the latter as “rebels”.
If only they cared about fulfilling the GAISF quota of the “40 national federations recognized by their countries’ highest sporting authorities”, they would cooperate with the legal and recognized organizations in every country. On the contrary, they spend money and efforts to fight them and impose the directors who are controlled by Australian or English administrators.
Changing rules, according with who has to comply with them.
During the 2017 World Cup qualification process, RLIF had decided that “All four regions will reveal their qualification programmes by October 2014 and the process will still be open to Affiliate members who gain Full status in the interim. The nations taking part in the 2017 World Cup will be decided by 1st December 2016”. Italy (FIRL) have been granted full member status of the Rugby League European Federation in March 2017. So, at “1st December 2016” Italy should loose qualification, in favour of Russia, as Russia were full members and Italy weren’t. But RLIF didn’t follow their own decisions. They allowed the Aussie – controlled FIRL to qualify instead of the Russians. Eventually, that decision led to the collapse of the Russian Association who withdrew from the 2021 qualification process….
At the 2017 World Cup qualification process again, RLEF decided to form an extra qualification group. Lebanon and South Africa would compete for the qualification. As a result, the Aussie – backed Lebanon, won easily the domestic South Africans. I suppose that RLEF General Manager Danny Kazandjian (a Lebanese himself) became very happy about this qualification.
In short terms, it’s true that some RL administrators focus on destructing nations, players and fans, hiding or manipulating the true facts, provide inaccurate information, in order to control and manipulate the international game.
Take a look at the other big team sports. Look how they deal with their members, how they encourage domestic administrators and how they invest to the development and growth of the sport.
It is time to change. Not to change the logo, but the mentality. Not to establish control, but to establish transparency. Not to talk, but to act.
For the benefit of the athletes,
For the benefit of the fans,
For the benefit of the great sport of rugby league.
October 2019.
Tasos Pantazidis.
http://www.worldrugbyleague.org/about.html
There are many articles in which some journalists are trying to figure out the real problem about rugby league globally.
Many claim that “rebellions” are the real problem and they connect them with the 1890’s schism as a culture in the sport.
I respect everyone’s opinion, but this is like trying to hide the “elephant in the room”.
Hypocrisy is the real problem in Rugby League. To be honest, it’s one of the biggest problems, together with the “thirst” of professional administrators from Australia and England to dominate control in every single country.
Let’s see together some “inconvenient true” facts.
Telling lies about the status in Norway.
RLEF announced on their website that in Norway “rugby league has been officially recognised by the Norwegian government”. The truth is that the sport is under the authority of the Rugby Union Federation, together with Gaelic and Australian Football. The “Norges Rugbyforbund” had only formed a committee about the sport of Rugby League and the Government had no involvement in that. The Rugby League teams, are members of the “Norges Rugbyforbund”. This is the real situation as you can realise by yourselves on the “Norges Rugbyforbund” website.
“Rugby League can’t be under another sport”.
RLEF and RLIF, claim that a national rugby league organization can’t be under another sport. It is unacceptable for them. Is it true? Let’s see…
Norway is represented in RLEF/RLIF, by “Rugby League Norge” (Affiliate member). In fact, as everybody knows, Norwegian Rugby League is part of “Norges Rugbyforbund”. This is the sole rugby federation in Norway and they are members of the “World Rugby” (former IRB). In case you visit their web site, you will realize that “Norges Rugbyforbund” has the authority for Rugby League Championships, coaches ect. Despite the fact that RLEF refers to Norway as affiliated with RLEF since 2011, they also admit that the sport is part of the Rugby Union Federation of Norway and has only been recognized as a sport in 2019.
So in the Norwegian case, RLEF doesn’t have a problem with “Rugby League being under another sport”.
In Norway, Rugby League is part of the Rugby Union Federation, but RLEF is recognising them.
In Italy, “Lega Italiana Rugby Football League” is part of the Rugby Union Federation, although they are a separate legal entity with their own board, but they are not recognised by RLEF and they are accused of being “union - favors”.
In Greece, the “Rugby League Committee” is part of the “Hellenic Federation of Modern Pentathlon”, but they are not recognised by RLEF.
National teams withdrawing from matches.
Recently, RLEF stated that they decided to replace Russia with Serbia, in the group two, of the final European World Cup qualifiers, “after the Russians were withdrawn”. Tournament Director for the qualification games Chris Thair said: “Russia’s withdrawal is unfortunate; however, all parties agreed it was the right course of action. After expressing concerns over their preparations and readiness to play, I made a recommendation that was backed by the RLEF”.
I believe that the decision was taken for the benefit of the sport. The question is: why didn’t they do the same thing with Greece in 2015?
As many people know, “Hellas Rugby League” was abandoned by the Greek/Aussies as a pressure measure in order to gain control of the domestic federation. Despite the fact that the Greek-Aussies had guaranteed to RLEF the financial stability and coverage of the Greek national team expenses and despite the fact that “Hellas Rugby League” asked for postponing the match in Malta, RLEF decided to expel the federation for “wilfully acting in a manner prejudicial to the interests of the RLEF and international rugby league”. According to Malta Rugby League, RLEF knew the risk, but nobody had informed the HRL. The match Malta vs Greece, was awarded to Malta, without giving the chance to Greece for another date.
So, in the Russian case, RLEF protected the Russian Association from damage, but some years ago they eliminated the Greek Federation in favour of a new group under the control of the Greek/Aussies.
International game and heritage players.
Take a look at the “2018 Emerging Nations World Cup”. It was embarrassing. Teams full of “heritage players” living in Australia, playing for their countries for the benefit of their managers who were looking for good performing that would lead to transfers to better professional teams.
See some examples:
Malta won the Cup. Did they represent the domestic game? In Malta they do not even run a championship.
Hungary finished fourth. Did they represent the domestic game? In Hungary they do not even run a championship.
The teams of Malta, Hungary, Greece, Turkey, ect, were consisted on a vast majority of players living in Australia. Was it a real representation of their countries? Was it supporting the domestic development?
Puppet “organizations” instead of real federations.
We all know cases in some countries, where RLEF/RLIF seems to be affiliated with persons or companies, as if they were recognized federations.
F.e. in Pakistan, RLIF cooperates with Mr Muhammad Abdullah as “Pakistan Rugby League” although the “Pakistan Rugby League” has a Board of directors and they are members of WRL.
Tonga RL, has been suspended by RLIF, violating any sense of self-government and statutes. The Tongan Board, was not assigned by RLIF nor by the Government. They were elected by the federation members and no-one except them has the right to replace them.
German RL Board, had been replaced with fast-track procedures, with new administrators, without a members’ general assembly deciding that. The decision was taken in Leeds and London.
Greek Rugby League Federation had been replaced with a two-member company, as RLEF member, through fake accusations, despite the fact that the vast majority of the clubs supported the Federation. The RL Committee is recognized by the government, but not by RLEF/RLIF.
In Italy the National Olympic Committee recognizes LIRFL through FIR, but RLEF/RLIF recognizes FIRL as member.
There are also numerous cases where RLIF deals with individuals or groups, instead of real active and legal organizations, naming the latter as “rebels”.
If only they cared about fulfilling the GAISF quota of the “40 national federations recognized by their countries’ highest sporting authorities”, they would cooperate with the legal and recognized organizations in every country. On the contrary, they spend money and efforts to fight them and impose the directors who are controlled by Australian or English administrators.
Changing rules, according with who has to comply with them.
During the 2017 World Cup qualification process, RLIF had decided that “All four regions will reveal their qualification programmes by October 2014 and the process will still be open to Affiliate members who gain Full status in the interim. The nations taking part in the 2017 World Cup will be decided by 1st December 2016”. Italy (FIRL) have been granted full member status of the Rugby League European Federation in March 2017. So, at “1st December 2016” Italy should loose qualification, in favour of Russia, as Russia were full members and Italy weren’t. But RLIF didn’t follow their own decisions. They allowed the Aussie – controlled FIRL to qualify instead of the Russians. Eventually, that decision led to the collapse of the Russian Association who withdrew from the 2021 qualification process….
At the 2017 World Cup qualification process again, RLEF decided to form an extra qualification group. Lebanon and South Africa would compete for the qualification. As a result, the Aussie – backed Lebanon, won easily the domestic South Africans. I suppose that RLEF General Manager Danny Kazandjian (a Lebanese himself) became very happy about this qualification.
In short terms, it’s true that some RL administrators focus on destructing nations, players and fans, hiding or manipulating the true facts, provide inaccurate information, in order to control and manipulate the international game.
Take a look at the other big team sports. Look how they deal with their members, how they encourage domestic administrators and how they invest to the development and growth of the sport.
It is time to change. Not to change the logo, but the mentality. Not to establish control, but to establish transparency. Not to talk, but to act.
For the benefit of the athletes,
For the benefit of the fans,
For the benefit of the great sport of rugby league.
October 2019.
Tasos Pantazidis.
http://www.worldrugbyleague.org/about.html
Πανταζίδης στο ΠS: «Ο Κοντονής απαλλοτρίωσε, ο Βασιλειάδης πρέπει να χτίσει»
http://www.praktoreio-sport.gr/article/15134/I-ora-tou-apologismou
Απολογισμό του έργου της κυβέρνησης τα τελευταία δύο χρόνια έκανε ο πρώην συντονιστής του Τμήματος Αθλητισμού και Φυσικής Αγωγής του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τάσος Πανταζίδης μίλησε στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείων Ειδήσεων και παραδέχτηκε ότι παρά το γεγονός ότι γνώριζαν τα προβλήματα, περίμεναν τα πράγματα λίγο διαφορετικά. Ο Τάσος Πανταζίδης διαδέχτηκε τον Μάρτιο του 2015 τον γενικό γραμματέα Αθλητισμού Ιούλιο Συναδινό στη θέση του συντονιστή του τμήματος Αθλητισμού και έμεινε στο πόστο έως το Μάρτιο του 2017.
Στις δηλώσεις του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Πανταζίδης τόνισε πως ο πρώην Υφυπουργός Αθλητισμού Σταύρος Κοντονής ήρθε αντιμέτωπος με την εγκληματική οργάνωση και πλέον το βαρύ φορτίο πέφτει στον Γιώργο Βασιλειάδη. Αναφέρθηκε στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, το ηλεκτρονικό μητρώο, τους παράγοντες του αθλητισμού και φυσικά το ντόπινγκ. Οσον αφορά το νέο αθλητικό νόμο ο Τάσος Πανταζίδης σχολίασε: «ως το καλοκαίρι να υπάρξει ένας αθλητικός νόμος που θα βλέπει δέκα χρόνια μπροστά και δεν θα είναι κολλημένος στο χτες».
ΕΡ: κ. Πανταζίδη, ολοκληρώθηκαν δύο χρόνια από την κυβέρνηση Σύριζα. Κάνοντας έναν απολογισμό στο κυβερνητικό έργο, τι θα λέγατε σε... τίτλους;
«Αν και γνωρίζαμε παθογένειες και προβλήματα, αν και είχαμε χαρτογραφήσει την κατάσταση, τα περιμέναμε λίγο διαφορετικά.
Από το 2012 και μετά, εντείναμε τις επαφές μας με φορείς και συλλογικότητες του αθλητισμού σε όλη την Ελλάδα. Επισκεφθήκαμε γήπεδα, συλλόγους, ομοσπονδίες, συνδέσμους. Μιλήσαμε με αθλητές, προπονητές, διαιτητές, παράγοντες, εργαζόμενους, εκπαιδευτικούς, νομικούς, επιστήμονες και εμπειρικούς. Μιλήσαμε με αιρετούς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης αλλά και με φιλάθλους.
Καταγράψαμε τα πάντα. Ανάγκες, προτάσεις, ιδέες, αξίες. Από αυτό το υλικό προέκυψαν οι επικαιροποιημένες θέσεις μας και το πρόγραμμά μας που έφτανε μέχρι και σε κυβερνητικό πρόγραμμα ενός έτους. Ήμασταν έτοιμοι, αλλά η πραγματικότητα μας ξεπέρασε. Αυτό που αντικρίσαμε ήταν ένα χάος. Πραγματικό. Δεν βρήκαμε φιλική διάθεση από το σύστημα που κυβερνούσε επί δεκαετίες, ούτε πολλούς που να θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα. Τα εμπόδια καθημερινά. Όσοι υπηρετούν στις κυβερνητικές θέσεις, αναλώνονται κυρίως στην -προβληματική- καθημερινότητα, κλέβοντας πολύτιμο χρόνο και δυνάμεις από τον σχεδιασμό και τη θεσμοθέτηση λύσεων».
ΕΡ: Η θεσμοθέτηση λύσεων, όπως λέτε, ήταν κάτι που περίμενε από εσάς ο κόσμος. Φαντάζομαι ότι κι εσείς δεν είστε απόλυτα ικανοποιημένος από τις δράσεις σας;
«Το πρόβλημα δεν ήταν μόνο ότι δεν συναντήσαμε φιλική διάθεση. Ο πρώην Υφυπουργός Αθλητισμού κ. Σταύρος Κοντονής έπρεπε να αντιμετωπίσει την αμείλικτη πίεση της εγκληματικής πραγματικότητας. Χωρίς πολλά θεσμικά όπλα όμως, που σκοπίμως δεν υπήρχαν. Το Κράτος είτε είχε απεμπολήσει το ρόλο του, είτε τον είχε παραχωρήσει στο αδιαφανές «σύστημα». Έπρεπε λοιπόν να επανακτηθεί ο έλεγχος. Ακόμα και αν δεν έγιναν όλα τέλεια, μπήκε πια η λογική του ότι το Κράτος ελέγχει, ρυθμίζει, κατοχυρώνει και εφαρμόζει το Νόμο. Οι αποφάσεις και τα νομοθετήματα, αυτό το στόχο είχαν».
ΕΡ: Πλέον οι επόμενες κινήσεις για να φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο;
«Τώρα, φορτίο βαρύ πέφτει στον Γιώργο Βασιλειάδη. Ο κόσμος δεν έχει πια υπομονή. Τα προβλήματα δεν λύθηκαν. Οι θεσμικές αλλαγές δεν ολοκληρώθηκαν. Τα αιτήματα παραμένουν ως επίδικα. Αυτό καλείται να σηκώσει τώρα ο κ.Βασιλειάδης: να κάνει ότι δεν έκαναν δεκάδες Γραμματείς, Υφυπουργοί και Υπουργοί εδώ και πολλά-πολλά χρόνια.
Δύσκολο έργο. Είναι σαν να λέμε πως ο Κοντονής απαλλοτρίωσε και ο Βασιλειάδης τώρα πρέπει να χτίσει. Έτσι είναι! Αλλά με τι; Υπάρχουν υλικά ή πρέπει να τα φτιάξουμε όλα από την αρχή; Από τις πρώτες ύλες; Αυτό είναι ένα ερώτημα σημαντικό, χωρίς εύκολη απάντηση.
ΕΡ: Ο κ. Βασιλειάδης είχε σχολιάσει πως πρέπει να ασχοληθούμε και με τα υπόλοιπα αθλήματα γιατί κοντεύουμε να γίνουμε Υπουργείο ποδοσφαίρου. Κατά την γνώμη σας πιο είναι το πρώτο σας μέλημα;
«Το Τμήμα Αθλητισμού του ΣΥΡΙΖΑ, απέδειξε με εμπεριστατωμένη πρότασή του, στηριζόμενη από εκθέσεις νομικών και συνδικαλιστών του αθλητισμού, πλαισιωμένη και από την πολιτική πίεση δεκάδων παραγόντων και στελεχών, πως η απλή αναλογική είναι ένα σημαντικό εργαλείο στο δρόμο προς τον εκδημοκρατισμό και την αλλαγή του τοπίου στον αθλητισμό.
Σήμερα, ο πρώτος τα παίρνει όλα. Δεν τολμά κανείς να σταθεί σαν αντιπολίτευση. Θα τον τσακίσουν είτε με τη διαιτησία, είτε με όμιλο που θα τους πτωχεύσει, είτε με κόψιμο χρηματοδότησης είτε με χίλιους δύο τρόπους. Έχουν φαντασία στις μεθόδους εκδίκησης. Έτσι κι αλλιώς, με τον χαλκευμένο τρόπο αντιπροσώπευσης, δεν έχεις ελπίδα να εκλέξεις ούτε έναν σύμβουλο σε Ομοσπονδία. Η θέσπιση της απλής αναλογικής στις Ομοσπονδίες, με υποχρεωτική εκπροσώπηση από μέλη των Δ.Σ. των Συλλόγων και υποχρεωτική συμμετοχή της αντιπολίτευσης στις οικονομικές, τεχνικές κλπ Επιτροπές, είναι μονόδρομος. Αλλιώς δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα».
ΕΡ: Ο κ. Κοντονής είχε δηλώσει ότι θα γίνουν έλεγχοι σε ομοσπονδίες. Κάποιοι έχουν γίνει, αλλά τα αποτελέσματα δεν τα μάθαμε ποτέ...
«Ο κρατικός μηχανισμός, έχει δομηθεί έτσι, ώστε να μην αγγίζει τις λύσεις των προβλημάτων. Οικονομικός έλεγχος σε βάθος, δεν μπορεί να γίνει με το σημερινό καθεστώς. Δεν είμαι σίγουρος αν κάποιοι υπάλληλοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν, πάντως η ουσία είναι πως υπάρχει αδυναμία ελέγχου. Πάνω από 5-6 Ομοσπονδίες το χρόνο, δεν μπορούν να ελεγχθούν. Κι αυτές, για τα τελευταία 3-4 χρόνια, όχι για παλιότερα. Μα έτσι, ούτε τα «χαμένα» χρήματα βρίσκεις, ούτε τις πιθανές ατασθαλίες. Χρειάζονται νέοι μηχανισμοί, πιο ευέλικτοι και ανεξάρτητοι. Και κυρώσεις. Δεν μας αρκεί να λέμε «πλαστά πιστοποιητικά», «ελλιπής έλεγχος» ή «ψευδείς βεβαιώσεις». Ποιος υπέγραψε θα μάθουμε; Θα πληρώσει; Αυτά είναι τα ζητήματα.
ΕΡ: Επιμένετε στο ηλεκτρονικό μητρώο. Αυτό τι θα αποφέρει;
«Σήμερα υπάρχει ένα θολό τοπίο με Ομοσπονδίες, Σωματεία και αναγνωρίσεις. Το ηλεκτρονικό μητρώο θα λύσει αρκετά ζητήματα. Θα ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι. Από κει και μετά όμως, καμία κυβέρνηση δεν θα έχει δικαιολογία αν επιτρέπει στον καθένα να παραπλανά τον κόσμο με «μαϊμού» σεμινάρια, σχολές και αγώνες. Ούτε με εμπορική δραστηριότητα που καλύπτεται πίσω από τον ψεύτικο μανδύα του «ερασιτεχνικού σωματείου». Βέβαια, καλό θα ήταν να αρχίσουμε από τώρα να βλέπουμε κυρώσεις -εξοντωτικές- προς όσους παρανομούν. Αλλιώς, τα κέρδη από την παρανομία, θα ξεπερνούν την όποια πίεση...»
ΕΡ: Θα μπορούσατε να μας κάνετε ένα σχόλιο για τις εκλογές στην ΕΟΕ;
«Μετά τις εκλογές της ΕΟΕ, η απαξίωση προς τη θεσμική λειτουργία, δεν απαξιώνει τον εκλεγμένο Πρόεδρο, αλλά την ΕΟΕ, το ρόλο της και το ίδιο το Ολυμπιακό κίνημα. Η Ελλάδα, για πρώτη φορά στην ιστορία, είναι χωρίς εκπρόσωπο στην ΔΟΕ. Αντί αυτό να γίνει μάθημα προς αυτούς που ευθύνονται γι αυτό εδώ και χρόνια, έρχεται να προστεθεί στα παλιότερα προβλήματα και ο διασυρμός του τιμημένου ονόματος του αθλητισμού μέσα από όσα έγιναν πρόσφατα».
ΕΡ: Ο κόσμος κατηγορεί τους παράγοντες για την... απαξίωση των επαγγελματικών πρωταθλημάτων. Αυτή είναι η αρχή του «κακού»;
«Κακώς κατηγορούνται οι παράγοντες του ποδοσφαίρου. Δεν ευθύνονται αυτοί. Οι παλιοί πολιτικοί απέτυχαν να διαχειριστούν τη σύγχρονη πραγματικότητα. Έτσι εμφανίστηκαν Βαρδινογιάννης, Νταϊφάς, Κοσκωτάς, Αλαφούζος, Μπέος, Κούγιας, Μαρινάκης, Μελισσανίδης και οι λοιποί. Κάλυψαν το κενό που άφησαν οι άσχετοι. Το μόνο που ήξεραν να κάνουν οι Υπουργοί του παλιού δικομματισμού, ήταν να γεμίζουν με πανάκριβα γήπεδα τις εκλογικές τους περιφέρειες, να χαρίζουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε ημέτερους και να κυνηγάνε μετάλλια με ενέσεις. Άχρηστοι εντελώς. Οπότε οι επιχειρηματίες πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και την έκαναν.... όπως ήξεραν να την κάνουν. Χάος της Αγοράς... Είναι αδιανόητο το ότι όλοι κερδίζουν από το Κράτος. Γεμίζουν τα πορτοφόλια τους με κάθε τρόπο και το λογαριασμό πληρώνει ο κοσμάκης και το Κράτος. Τι επένδυσαν οι ΠΑΕ στον αθλητισμό; Τίποτα απολύτως. Πόσο λογικό είναι να παίρνεις ευρωπαϊκό σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ και οι ομάδες της Β? Εθνικής και της Α2 να μην έχουν ούτε παρόν ούτε μέλλον; Καταρρέουν τα πάντα. Που πήγαν τα κέρδη; Επενδύθηκαν ποτέ στον ερασιτεχνικό αθλητισμό ώστε να συνεχίσει εκείνος να είναι τροφοδότης αθλητών; Όχι. Αλλά οι «δικοί μας» ξέρουν καλύτερα. Άσε τους κουτόφραγκους όπου υποχρεωτικά οι επαγγελματικές ομάδες στηρίζουν το ερασιτεχνικό άθλημα. Δεν ξέρουν εκείνοι».
ΕΡ: Ολοι λένε και υποστηρίζουν τον «καθαρό» αθλητισμό, αλλά έργα δεν βλέπουμε. Ποια είναι η άποψή σας;
Καλύτερα μετριότητα παρά μετάλλια ντόπας που μας ξεφτιλίζουν και μας κάνουν να ντρεπόμαστε. Όταν έχεις να αντιμετωπίσεις το ότι ο πρωταθλητισμός θέλει θυσίες, χωρίς τηλεόραση και περιοδικά όπως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, πρέπει να προστατέψεις τους υπεραθλητές εκείνους που κατέκτησαν με αίμα και πόνο τα μετάλλια. Ένας ολυμπιονίκης έχει ξοδέψει χιλιάδες ώρες σκληρής προπόνησης για να κριθεί σε μερικά δευτερόλεπτα ενός αγώνα. Ποιος έχει το δικαίωμα να αμαυρώνει αυτές τις νίκες; Γιατί σήμερα να παγιώνεται μια άποψη στη νεολαία πως «χωρίς φάρμακο δεν γίνεται»: Αυτό είναι έγκλημα, γιατί γίνεται να πετυχαίνεις και χωρίς ντόπα. Παλικάρια και κοπέλες έφεραν μετάλλια από το Ρίο χωρίς ντόπα. Γίνεται λοιπόν. Οπότε, ορθά η κυβέρνηση θεσμοθέτησε τον έλεγχο και τις ποινές από το Ε.Σ.ΚΑ.Ν. Όλα πιστεύω είναι θέμα παιδείας. Απλά κάποιοι προσπαθούν να φτάσουν στην κορυφή με τον εύκολο τρόπο. Επειδή, όμως, ο εύκολος τρόπος είναι και πιο άμεσος προσπαθούν να συκοφαντήσουν και τον «καθαρό αθλητισμό». Γι αυτό και λένε χωρίς ντόπα δεν μπορείς να φτάσεις μακριά...
ΕΡ: Τέλος, ο αθλητικός νόμος του κ.Κοντονή δεν προχώρησε κι έχουν αρχίσει καινούργιες διαβουλεύσεις. Τι προσδοκάτε;
«Ως το καλοκαίρι να υπάρξει ένας αθλητικός νόμος που θα βλέπει δέκα χρόνια μπροστά και δεν θα είναι κολλημένος στο χτες. Δημοκρατία, διαφάνεια και προστασία του αθλητισμού ως κοινωνικό αγαθό. Να έχουν όλοι πρόσβαση: πλούσιοι και φτωχοί, μικροί και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες, στην πόλη και στο χωριό, στο Σχολείο και στη Μονάδα, στο Δήμο και στο ΕΑΚ, παντού. Με ασφάλεια, αξιοπρέπεια, μόνος ή με άλλους, ο καθένας να έχει πρόσβαση στην άθληση. Επιπλέον, κάθε ευρώ να πιάνει τόπο. Πολλές μικρές παρεμβάσεις θέλουμε και όχι φαραωνικά έργα. Έλεγχο και όχι ασυδοσία. Αξιοποίηση αλλά όχι χάρισμα. Με λίγα λόγια θέλουμε το αύριο, γιατί μας ανήκει. Θέλουμε αλλαγή και τη θέλουμε τώρα. Η κοινωνία είναι έτοιμη και το λαχταρά».
Απολογισμό του έργου της κυβέρνησης τα τελευταία δύο χρόνια έκανε ο πρώην συντονιστής του Τμήματος Αθλητισμού και Φυσικής Αγωγής του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τάσος Πανταζίδης μίλησε στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείων Ειδήσεων και παραδέχτηκε ότι παρά το γεγονός ότι γνώριζαν τα προβλήματα, περίμεναν τα πράγματα λίγο διαφορετικά. Ο Τάσος Πανταζίδης διαδέχτηκε τον Μάρτιο του 2015 τον γενικό γραμματέα Αθλητισμού Ιούλιο Συναδινό στη θέση του συντονιστή του τμήματος Αθλητισμού και έμεινε στο πόστο έως το Μάρτιο του 2017.
Στις δηλώσεις του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Πανταζίδης τόνισε πως ο πρώην Υφυπουργός Αθλητισμού Σταύρος Κοντονής ήρθε αντιμέτωπος με την εγκληματική οργάνωση και πλέον το βαρύ φορτίο πέφτει στον Γιώργο Βασιλειάδη. Αναφέρθηκε στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, το ηλεκτρονικό μητρώο, τους παράγοντες του αθλητισμού και φυσικά το ντόπινγκ. Οσον αφορά το νέο αθλητικό νόμο ο Τάσος Πανταζίδης σχολίασε: «ως το καλοκαίρι να υπάρξει ένας αθλητικός νόμος που θα βλέπει δέκα χρόνια μπροστά και δεν θα είναι κολλημένος στο χτες».
ΕΡ: κ. Πανταζίδη, ολοκληρώθηκαν δύο χρόνια από την κυβέρνηση Σύριζα. Κάνοντας έναν απολογισμό στο κυβερνητικό έργο, τι θα λέγατε σε... τίτλους;
«Αν και γνωρίζαμε παθογένειες και προβλήματα, αν και είχαμε χαρτογραφήσει την κατάσταση, τα περιμέναμε λίγο διαφορετικά.
Από το 2012 και μετά, εντείναμε τις επαφές μας με φορείς και συλλογικότητες του αθλητισμού σε όλη την Ελλάδα. Επισκεφθήκαμε γήπεδα, συλλόγους, ομοσπονδίες, συνδέσμους. Μιλήσαμε με αθλητές, προπονητές, διαιτητές, παράγοντες, εργαζόμενους, εκπαιδευτικούς, νομικούς, επιστήμονες και εμπειρικούς. Μιλήσαμε με αιρετούς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης αλλά και με φιλάθλους.
Καταγράψαμε τα πάντα. Ανάγκες, προτάσεις, ιδέες, αξίες. Από αυτό το υλικό προέκυψαν οι επικαιροποιημένες θέσεις μας και το πρόγραμμά μας που έφτανε μέχρι και σε κυβερνητικό πρόγραμμα ενός έτους. Ήμασταν έτοιμοι, αλλά η πραγματικότητα μας ξεπέρασε. Αυτό που αντικρίσαμε ήταν ένα χάος. Πραγματικό. Δεν βρήκαμε φιλική διάθεση από το σύστημα που κυβερνούσε επί δεκαετίες, ούτε πολλούς που να θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα. Τα εμπόδια καθημερινά. Όσοι υπηρετούν στις κυβερνητικές θέσεις, αναλώνονται κυρίως στην -προβληματική- καθημερινότητα, κλέβοντας πολύτιμο χρόνο και δυνάμεις από τον σχεδιασμό και τη θεσμοθέτηση λύσεων».
ΕΡ: Η θεσμοθέτηση λύσεων, όπως λέτε, ήταν κάτι που περίμενε από εσάς ο κόσμος. Φαντάζομαι ότι κι εσείς δεν είστε απόλυτα ικανοποιημένος από τις δράσεις σας;
«Το πρόβλημα δεν ήταν μόνο ότι δεν συναντήσαμε φιλική διάθεση. Ο πρώην Υφυπουργός Αθλητισμού κ. Σταύρος Κοντονής έπρεπε να αντιμετωπίσει την αμείλικτη πίεση της εγκληματικής πραγματικότητας. Χωρίς πολλά θεσμικά όπλα όμως, που σκοπίμως δεν υπήρχαν. Το Κράτος είτε είχε απεμπολήσει το ρόλο του, είτε τον είχε παραχωρήσει στο αδιαφανές «σύστημα». Έπρεπε λοιπόν να επανακτηθεί ο έλεγχος. Ακόμα και αν δεν έγιναν όλα τέλεια, μπήκε πια η λογική του ότι το Κράτος ελέγχει, ρυθμίζει, κατοχυρώνει και εφαρμόζει το Νόμο. Οι αποφάσεις και τα νομοθετήματα, αυτό το στόχο είχαν».
ΕΡ: Πλέον οι επόμενες κινήσεις για να φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο;
«Τώρα, φορτίο βαρύ πέφτει στον Γιώργο Βασιλειάδη. Ο κόσμος δεν έχει πια υπομονή. Τα προβλήματα δεν λύθηκαν. Οι θεσμικές αλλαγές δεν ολοκληρώθηκαν. Τα αιτήματα παραμένουν ως επίδικα. Αυτό καλείται να σηκώσει τώρα ο κ.Βασιλειάδης: να κάνει ότι δεν έκαναν δεκάδες Γραμματείς, Υφυπουργοί και Υπουργοί εδώ και πολλά-πολλά χρόνια.
Δύσκολο έργο. Είναι σαν να λέμε πως ο Κοντονής απαλλοτρίωσε και ο Βασιλειάδης τώρα πρέπει να χτίσει. Έτσι είναι! Αλλά με τι; Υπάρχουν υλικά ή πρέπει να τα φτιάξουμε όλα από την αρχή; Από τις πρώτες ύλες; Αυτό είναι ένα ερώτημα σημαντικό, χωρίς εύκολη απάντηση.
ΕΡ: Ο κ. Βασιλειάδης είχε σχολιάσει πως πρέπει να ασχοληθούμε και με τα υπόλοιπα αθλήματα γιατί κοντεύουμε να γίνουμε Υπουργείο ποδοσφαίρου. Κατά την γνώμη σας πιο είναι το πρώτο σας μέλημα;
«Το Τμήμα Αθλητισμού του ΣΥΡΙΖΑ, απέδειξε με εμπεριστατωμένη πρότασή του, στηριζόμενη από εκθέσεις νομικών και συνδικαλιστών του αθλητισμού, πλαισιωμένη και από την πολιτική πίεση δεκάδων παραγόντων και στελεχών, πως η απλή αναλογική είναι ένα σημαντικό εργαλείο στο δρόμο προς τον εκδημοκρατισμό και την αλλαγή του τοπίου στον αθλητισμό.
Σήμερα, ο πρώτος τα παίρνει όλα. Δεν τολμά κανείς να σταθεί σαν αντιπολίτευση. Θα τον τσακίσουν είτε με τη διαιτησία, είτε με όμιλο που θα τους πτωχεύσει, είτε με κόψιμο χρηματοδότησης είτε με χίλιους δύο τρόπους. Έχουν φαντασία στις μεθόδους εκδίκησης. Έτσι κι αλλιώς, με τον χαλκευμένο τρόπο αντιπροσώπευσης, δεν έχεις ελπίδα να εκλέξεις ούτε έναν σύμβουλο σε Ομοσπονδία. Η θέσπιση της απλής αναλογικής στις Ομοσπονδίες, με υποχρεωτική εκπροσώπηση από μέλη των Δ.Σ. των Συλλόγων και υποχρεωτική συμμετοχή της αντιπολίτευσης στις οικονομικές, τεχνικές κλπ Επιτροπές, είναι μονόδρομος. Αλλιώς δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα».
ΕΡ: Ο κ. Κοντονής είχε δηλώσει ότι θα γίνουν έλεγχοι σε ομοσπονδίες. Κάποιοι έχουν γίνει, αλλά τα αποτελέσματα δεν τα μάθαμε ποτέ...
«Ο κρατικός μηχανισμός, έχει δομηθεί έτσι, ώστε να μην αγγίζει τις λύσεις των προβλημάτων. Οικονομικός έλεγχος σε βάθος, δεν μπορεί να γίνει με το σημερινό καθεστώς. Δεν είμαι σίγουρος αν κάποιοι υπάλληλοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν, πάντως η ουσία είναι πως υπάρχει αδυναμία ελέγχου. Πάνω από 5-6 Ομοσπονδίες το χρόνο, δεν μπορούν να ελεγχθούν. Κι αυτές, για τα τελευταία 3-4 χρόνια, όχι για παλιότερα. Μα έτσι, ούτε τα «χαμένα» χρήματα βρίσκεις, ούτε τις πιθανές ατασθαλίες. Χρειάζονται νέοι μηχανισμοί, πιο ευέλικτοι και ανεξάρτητοι. Και κυρώσεις. Δεν μας αρκεί να λέμε «πλαστά πιστοποιητικά», «ελλιπής έλεγχος» ή «ψευδείς βεβαιώσεις». Ποιος υπέγραψε θα μάθουμε; Θα πληρώσει; Αυτά είναι τα ζητήματα.
ΕΡ: Επιμένετε στο ηλεκτρονικό μητρώο. Αυτό τι θα αποφέρει;
«Σήμερα υπάρχει ένα θολό τοπίο με Ομοσπονδίες, Σωματεία και αναγνωρίσεις. Το ηλεκτρονικό μητρώο θα λύσει αρκετά ζητήματα. Θα ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι. Από κει και μετά όμως, καμία κυβέρνηση δεν θα έχει δικαιολογία αν επιτρέπει στον καθένα να παραπλανά τον κόσμο με «μαϊμού» σεμινάρια, σχολές και αγώνες. Ούτε με εμπορική δραστηριότητα που καλύπτεται πίσω από τον ψεύτικο μανδύα του «ερασιτεχνικού σωματείου». Βέβαια, καλό θα ήταν να αρχίσουμε από τώρα να βλέπουμε κυρώσεις -εξοντωτικές- προς όσους παρανομούν. Αλλιώς, τα κέρδη από την παρανομία, θα ξεπερνούν την όποια πίεση...»
ΕΡ: Θα μπορούσατε να μας κάνετε ένα σχόλιο για τις εκλογές στην ΕΟΕ;
«Μετά τις εκλογές της ΕΟΕ, η απαξίωση προς τη θεσμική λειτουργία, δεν απαξιώνει τον εκλεγμένο Πρόεδρο, αλλά την ΕΟΕ, το ρόλο της και το ίδιο το Ολυμπιακό κίνημα. Η Ελλάδα, για πρώτη φορά στην ιστορία, είναι χωρίς εκπρόσωπο στην ΔΟΕ. Αντί αυτό να γίνει μάθημα προς αυτούς που ευθύνονται γι αυτό εδώ και χρόνια, έρχεται να προστεθεί στα παλιότερα προβλήματα και ο διασυρμός του τιμημένου ονόματος του αθλητισμού μέσα από όσα έγιναν πρόσφατα».
ΕΡ: Ο κόσμος κατηγορεί τους παράγοντες για την... απαξίωση των επαγγελματικών πρωταθλημάτων. Αυτή είναι η αρχή του «κακού»;
«Κακώς κατηγορούνται οι παράγοντες του ποδοσφαίρου. Δεν ευθύνονται αυτοί. Οι παλιοί πολιτικοί απέτυχαν να διαχειριστούν τη σύγχρονη πραγματικότητα. Έτσι εμφανίστηκαν Βαρδινογιάννης, Νταϊφάς, Κοσκωτάς, Αλαφούζος, Μπέος, Κούγιας, Μαρινάκης, Μελισσανίδης και οι λοιποί. Κάλυψαν το κενό που άφησαν οι άσχετοι. Το μόνο που ήξεραν να κάνουν οι Υπουργοί του παλιού δικομματισμού, ήταν να γεμίζουν με πανάκριβα γήπεδα τις εκλογικές τους περιφέρειες, να χαρίζουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε ημέτερους και να κυνηγάνε μετάλλια με ενέσεις. Άχρηστοι εντελώς. Οπότε οι επιχειρηματίες πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και την έκαναν.... όπως ήξεραν να την κάνουν. Χάος της Αγοράς... Είναι αδιανόητο το ότι όλοι κερδίζουν από το Κράτος. Γεμίζουν τα πορτοφόλια τους με κάθε τρόπο και το λογαριασμό πληρώνει ο κοσμάκης και το Κράτος. Τι επένδυσαν οι ΠΑΕ στον αθλητισμό; Τίποτα απολύτως. Πόσο λογικό είναι να παίρνεις ευρωπαϊκό σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ και οι ομάδες της Β? Εθνικής και της Α2 να μην έχουν ούτε παρόν ούτε μέλλον; Καταρρέουν τα πάντα. Που πήγαν τα κέρδη; Επενδύθηκαν ποτέ στον ερασιτεχνικό αθλητισμό ώστε να συνεχίσει εκείνος να είναι τροφοδότης αθλητών; Όχι. Αλλά οι «δικοί μας» ξέρουν καλύτερα. Άσε τους κουτόφραγκους όπου υποχρεωτικά οι επαγγελματικές ομάδες στηρίζουν το ερασιτεχνικό άθλημα. Δεν ξέρουν εκείνοι».
ΕΡ: Ολοι λένε και υποστηρίζουν τον «καθαρό» αθλητισμό, αλλά έργα δεν βλέπουμε. Ποια είναι η άποψή σας;
Καλύτερα μετριότητα παρά μετάλλια ντόπας που μας ξεφτιλίζουν και μας κάνουν να ντρεπόμαστε. Όταν έχεις να αντιμετωπίσεις το ότι ο πρωταθλητισμός θέλει θυσίες, χωρίς τηλεόραση και περιοδικά όπως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, πρέπει να προστατέψεις τους υπεραθλητές εκείνους που κατέκτησαν με αίμα και πόνο τα μετάλλια. Ένας ολυμπιονίκης έχει ξοδέψει χιλιάδες ώρες σκληρής προπόνησης για να κριθεί σε μερικά δευτερόλεπτα ενός αγώνα. Ποιος έχει το δικαίωμα να αμαυρώνει αυτές τις νίκες; Γιατί σήμερα να παγιώνεται μια άποψη στη νεολαία πως «χωρίς φάρμακο δεν γίνεται»: Αυτό είναι έγκλημα, γιατί γίνεται να πετυχαίνεις και χωρίς ντόπα. Παλικάρια και κοπέλες έφεραν μετάλλια από το Ρίο χωρίς ντόπα. Γίνεται λοιπόν. Οπότε, ορθά η κυβέρνηση θεσμοθέτησε τον έλεγχο και τις ποινές από το Ε.Σ.ΚΑ.Ν. Όλα πιστεύω είναι θέμα παιδείας. Απλά κάποιοι προσπαθούν να φτάσουν στην κορυφή με τον εύκολο τρόπο. Επειδή, όμως, ο εύκολος τρόπος είναι και πιο άμεσος προσπαθούν να συκοφαντήσουν και τον «καθαρό αθλητισμό». Γι αυτό και λένε χωρίς ντόπα δεν μπορείς να φτάσεις μακριά...
ΕΡ: Τέλος, ο αθλητικός νόμος του κ.Κοντονή δεν προχώρησε κι έχουν αρχίσει καινούργιες διαβουλεύσεις. Τι προσδοκάτε;
«Ως το καλοκαίρι να υπάρξει ένας αθλητικός νόμος που θα βλέπει δέκα χρόνια μπροστά και δεν θα είναι κολλημένος στο χτες. Δημοκρατία, διαφάνεια και προστασία του αθλητισμού ως κοινωνικό αγαθό. Να έχουν όλοι πρόσβαση: πλούσιοι και φτωχοί, μικροί και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες, στην πόλη και στο χωριό, στο Σχολείο και στη Μονάδα, στο Δήμο και στο ΕΑΚ, παντού. Με ασφάλεια, αξιοπρέπεια, μόνος ή με άλλους, ο καθένας να έχει πρόσβαση στην άθληση. Επιπλέον, κάθε ευρώ να πιάνει τόπο. Πολλές μικρές παρεμβάσεις θέλουμε και όχι φαραωνικά έργα. Έλεγχο και όχι ασυδοσία. Αξιοποίηση αλλά όχι χάρισμα. Με λίγα λόγια θέλουμε το αύριο, γιατί μας ανήκει. Θέλουμε αλλαγή και τη θέλουμε τώρα. Η κοινωνία είναι έτοιμη και το λαχταρά».
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΤΡΙΠΛΗ ΚΑΤΟΧΗ – ΔΕΝ ΠΑΡΑΧΩΡΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΚΑΤΑΚΤΗΣΑΜΕ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ & ΑΙΜΑ
17 Νοε 2011
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΤΡΙΠΛΗ ΚΑΤΟΧΗ – ΔΕΝ ΠΑΡΑΧΩΡΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΚΑΤΑΚΤΗΣΑΜΕ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ & ΑΙΜΑ
«Ραντεβού στα γουναράδικα». Έτσι αποχαιρετούσε του συναγωνιστές ο Άρης Βελουχιώτης, προβλέποντας το τέλος του. Σήμερα, στην περίοδο της τριπλής κατοχής (Ecofin, Ε.Κ.Τ., Δ.Ν.Τ.), κάποιοι σίγουρα θα αντισταθούμε (δίνοντας ραντεβού στα γουναράδικα). Παράλληλα, θα εμφανιστούν οι αντίστοιχοι «δoσίλογοι» (συνδικαλιστές, πολιτικοί, δημοσιογράφοι κ.α.). Η ελπίδα μας είναι πως σε αυτή την Αντίσταση, δεν θα χάσουμε πάλι, ούτε οι «προσκυνημένοι» θα επικρατήσουν ξανά.
Χρωστάμε στους Ευρωπαίους μεγαλοκαπιταλιστές ή μας χρωστάνε; Tο 1998, ο Σημίτης υποτίμησε 12,3% τη δραχμή για την ένταξή της στο Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών του Ευρώ. Το 2000 συμφώνησε σε επιπλέον υποτίμηση 3,5% με αποτέλεσμα η τελική ισοτιμία με το ευρώ, να φτάσει τις 340,75 δραχμές, αντί για 331 του Γενάρη 2000 ή 325 το 1998.
Μας έκαναν χάρη που μας έβαλαν στην Ε.Ε.;
Το 1981 η ΕΟΚ ήταν σχεδόν ανεπιθύμητη. Ήδη κάποιες χώρες συζητούσαν ανοικτά την αναγκαιότητα ή όχι της ύπαρξής της. Μόνο η Ελλάδα & οι: Τουρκία, Ισπανία, Πορτογαλία ήθελαν την ένταξη. Η Τουρκία ήταν ήδη υπό δικτατορία, ενώ οι Ισπανία – Πορτογαλία, μόλις είχαν εκδημοκρατιστεί ενώ οι δημόσιες υποδομές βρίσκονταν σε άθλια κατάσταση. Η Ελλάδα τηρούσε τα προσχήματα σταθερού πολιτεύματος και είχε ξεφύγει από την εξαθλίωση. Η ένταξή μας, έδωσε πολιτική και οικονομική ώθηση στην ΕΟΚ. Χώρα με ισχυρή ναυτιλία, αγροτική οικονομία και τουρισμό, εμπορικός κόμβος, σφήνα στα κομμουνιστικά Βαλκάνια και φίλη με τους Άραβες, τους ήταν χρήσιμη. Ταυτόχρονα, οι δυτικοευρωπαίοι, αγόραζαν χωρίς δασμούς τα Ελληνικά αγροτικά προϊόντα και μας έκαναν πελάτες τους για τα βιομηχανικά προϊόντα. Τότε ήταν που η Ελλάδα γέμισε ευρωπαϊκά αυτοκίνητα και ηλεκτρικές συσκευές, εγκαταλείποντας τα Αμερικάνικα που σχεδόν μονοπωλούσαν την ελληνική αγορά τις προηγούμενες δεκαετίες. Δεν χρωστάμε τίποτα λοιπόν. Δεν μας έκαναν χάρη. Μας χρειάζονταν. Αλλά και οι εγχώριοι κυβερνήτες, τι μοντέλο ανάπτυξης επέλεξαν; Οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, δημιούργησαν κομματισμό και πελατειακές σχέσεις, διάβρωσαν το συνεταιριστικό και συνδικαλιστικό κίνημα, ενίσχυσαν την αδιαφάνεια και τη διαφθορά. Αποβιομηχάνισαν τη χώρα, εγκατέλειψαν την αγροτική παραγωγή, υποβάθμισαν τουρισμό, ναυτιλία και μεταφορές. Αυτά συνοδεύτηκαν με πολύ άδικη φορολογία. Ακόμα και ο άπορος πληρώνει ΦΠΑ στο ψωμί, παρά το οτι το Σύνταγμα τον απαλλάσσει. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ χρεοκόπησαν και ξεπούλησαν: Ολυμπιακή, ΟΣΕ, Ταμεία, λιμάνια, αεροδρόμια, δρόμους. Στήριξαν την εισφορο/φοροδιαφυγή των Π.Α.Ε.. Υπουργείο Πολιτισμού και ΟΠΑΠ, χρηματοδοτούσαν κομματικούς φίλους. Κρατικές προμήθειες και έργα επιβαρύνονταν με μίζες. Η Κομισιόν, λέει πως δεν κατατέθηκαν επαρκή στοιχεία για τον τρόπο λήψης των –κρυφών- δανείων (περίοδος Σημίτη) από την Goldman Sachs. Τα σκάνδαλα Χρηματιστηρίου και SIEMENS, ακόμα αναζητούν υπεύθυνους. Η εκκλησία, μας φόρτωσε τη μισθοδοσία και ασφάλιση του προσωπικού της, αλλά δεν φορολογείται για τα δισεκατομμύρια κερδών της και τα ακίνητα. Τα σκάνδαλα Βατοπεδίου, Τοπλού και «Αλληλεγγύης» ποτέ δεν «πήγαν ταμείο». 5.600.000 ευρώ για τροφή στο Ιράκ, 345.000 για τα θύματα του Λιβάνου και 308.000 για τα θύματα του τσουνάμι, έκαναν φτερά, χωρίς ποτέ να πραγματοποιηθεί έργο. Οι Δημοτικοί Υπάλληλοι, είδαν το Ταμείο τους (με περίπου 2.000.000 ετήσιο πλεόνασμα) να συγχωνεύεται με τον ελλειμματικό ΟΠΑΔ. Παρομοίως «εξαφανίστηκαν» και άλλα πλεονασματικά Ταμεία. Οι τράπεζες το 2009 έλαβαν μερικά δις ευρώ ενίσχυση. Οι εργαζόμενοι όμως πληρώνουν τα ακριβότερα επιτόκια στην Ευρώπη. Βέβαια τώρα που όλα κατέρρευσαν, όσοι θησαύρισαν από τις ιδιωτικοποιήσεις, προτείνουν «Κρατικό Καπιταλισμό», χαρακτηρίζουν αποτυχημένο τον νεοφιλελευθερισμό και ζητάνε συμπράξεις Δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (στα κέρδη χώρια, στη ζημιά μαζί). Το μοντέλο αυτό βέβαια δοκιμάζεται και αλλού και είναι μέρος γενικότερου σχεδίου. Η Ρουμανική κυβέρνηση, ανακοίνωσε την απόλυση 3.000 δημοσίων υπαλλήλων. Εντός δύο ετών θα απολύσει 100.000. Ως αντάλλαγμα θα πάρουν από το ΔΝΤ δάνειο 2,3 δις ευρώ. Στην Ελλάδα οι διεθνείς επόπτες, ζήτησαν περικοπή μισθών και συντάξεων στο Δημόσιο, αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και απολύσεις Δημοσίων Υπαλλήλων. Κάθε ομοιότητα με Ρουμανία, συμπτωματική. Τα ΜΜΕ, προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν γίνεται αλλιώς. Όταν ο Π.Λαφαζάνης τόλμησε σε τηλεοπτικό πάνελ, να μιλήσει για τα κλεμμένα, οι «δημοσιογράφοι» του επιτέθηκαν: «να μας πείτε τώρα τι κάνουμε. Αφήστε το χτες». Πολύ βολικό για όσους κατάκλεψαν το κράτος. Ο Γ.Α.Π., ομολόγησε ότι πρώτο θύμα της «σταθεροποίησης» είναι η εθνική κυριαρχία. Δεν είναι καινούριο αυτό, ούτε αποτελεί έκπληξη. Ήδη από τον Μάη του 1999, στη γαλλική εφημερίδα «Le Monde», ο Χάνς Όλαφ Χένκελ, πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων, δήλωνε: «….. κύρια ευεργετική συνέπεια του Ευρώ, είναι ότι εγκαθιστά επ’ άπειρον λιτότητα εισοδημάτων των εργαζομένων στην Ευρώπη. Καμιά Εθνική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα». Πράγματι. Το ευρώ δεν μας προστάτεψε από την ακρίβεια, την κερδοσκοπία, τις ελλείψεις σε υγεία, παιδεία, κοινωνικές παροχές. Το αντίθετο μάλιστα. Η Ο.Ν.Ε. αποτέλεσε το άλλοθι της πολιτικής λιτότητας. Γι’αυτό πρέπει να αντισταθούμε στην πολιτική τους. Ότι έχουμε το κατακτήσαμε με αγώνες και ότι χάνουμε, το χάνουμε γιατί δεν το διεκδικήσαμε.
Αυτά τα μέτρα δεν είναι μονόδρομος. Να τους στερήσουμε τη δικαιολογία των «εντολών της Ε.Ε.». Να παλέψουμε για τα δικαιώματά μας. Θέλουμε να ζούμε. Όχι να επιβιώνουμε. Ο αγώνας είναι ο μόνος μονόδρομος.
(Περίληψη του ανωτέρω κειμένου του Τάσου Πανταζίδη, δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς» την Παρασκευή 2 Απριλίου 2010).
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΤΡΙΠΛΗ ΚΑΤΟΧΗ – ΔΕΝ ΠΑΡΑΧΩΡΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΚΑΤΑΚΤΗΣΑΜΕ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ & ΑΙΜΑ
«Ραντεβού στα γουναράδικα». Έτσι αποχαιρετούσε του συναγωνιστές ο Άρης Βελουχιώτης, προβλέποντας το τέλος του. Σήμερα, στην περίοδο της τριπλής κατοχής (Ecofin, Ε.Κ.Τ., Δ.Ν.Τ.), κάποιοι σίγουρα θα αντισταθούμε (δίνοντας ραντεβού στα γουναράδικα). Παράλληλα, θα εμφανιστούν οι αντίστοιχοι «δoσίλογοι» (συνδικαλιστές, πολιτικοί, δημοσιογράφοι κ.α.). Η ελπίδα μας είναι πως σε αυτή την Αντίσταση, δεν θα χάσουμε πάλι, ούτε οι «προσκυνημένοι» θα επικρατήσουν ξανά.
Χρωστάμε στους Ευρωπαίους μεγαλοκαπιταλιστές ή μας χρωστάνε; Tο 1998, ο Σημίτης υποτίμησε 12,3% τη δραχμή για την ένταξή της στο Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών του Ευρώ. Το 2000 συμφώνησε σε επιπλέον υποτίμηση 3,5% με αποτέλεσμα η τελική ισοτιμία με το ευρώ, να φτάσει τις 340,75 δραχμές, αντί για 331 του Γενάρη 2000 ή 325 το 1998.
Μας έκαναν χάρη που μας έβαλαν στην Ε.Ε.;
Το 1981 η ΕΟΚ ήταν σχεδόν ανεπιθύμητη. Ήδη κάποιες χώρες συζητούσαν ανοικτά την αναγκαιότητα ή όχι της ύπαρξής της. Μόνο η Ελλάδα & οι: Τουρκία, Ισπανία, Πορτογαλία ήθελαν την ένταξη. Η Τουρκία ήταν ήδη υπό δικτατορία, ενώ οι Ισπανία – Πορτογαλία, μόλις είχαν εκδημοκρατιστεί ενώ οι δημόσιες υποδομές βρίσκονταν σε άθλια κατάσταση. Η Ελλάδα τηρούσε τα προσχήματα σταθερού πολιτεύματος και είχε ξεφύγει από την εξαθλίωση. Η ένταξή μας, έδωσε πολιτική και οικονομική ώθηση στην ΕΟΚ. Χώρα με ισχυρή ναυτιλία, αγροτική οικονομία και τουρισμό, εμπορικός κόμβος, σφήνα στα κομμουνιστικά Βαλκάνια και φίλη με τους Άραβες, τους ήταν χρήσιμη. Ταυτόχρονα, οι δυτικοευρωπαίοι, αγόραζαν χωρίς δασμούς τα Ελληνικά αγροτικά προϊόντα και μας έκαναν πελάτες τους για τα βιομηχανικά προϊόντα. Τότε ήταν που η Ελλάδα γέμισε ευρωπαϊκά αυτοκίνητα και ηλεκτρικές συσκευές, εγκαταλείποντας τα Αμερικάνικα που σχεδόν μονοπωλούσαν την ελληνική αγορά τις προηγούμενες δεκαετίες. Δεν χρωστάμε τίποτα λοιπόν. Δεν μας έκαναν χάρη. Μας χρειάζονταν. Αλλά και οι εγχώριοι κυβερνήτες, τι μοντέλο ανάπτυξης επέλεξαν; Οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, δημιούργησαν κομματισμό και πελατειακές σχέσεις, διάβρωσαν το συνεταιριστικό και συνδικαλιστικό κίνημα, ενίσχυσαν την αδιαφάνεια και τη διαφθορά. Αποβιομηχάνισαν τη χώρα, εγκατέλειψαν την αγροτική παραγωγή, υποβάθμισαν τουρισμό, ναυτιλία και μεταφορές. Αυτά συνοδεύτηκαν με πολύ άδικη φορολογία. Ακόμα και ο άπορος πληρώνει ΦΠΑ στο ψωμί, παρά το οτι το Σύνταγμα τον απαλλάσσει. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ χρεοκόπησαν και ξεπούλησαν: Ολυμπιακή, ΟΣΕ, Ταμεία, λιμάνια, αεροδρόμια, δρόμους. Στήριξαν την εισφορο/φοροδιαφυγή των Π.Α.Ε.. Υπουργείο Πολιτισμού και ΟΠΑΠ, χρηματοδοτούσαν κομματικούς φίλους. Κρατικές προμήθειες και έργα επιβαρύνονταν με μίζες. Η Κομισιόν, λέει πως δεν κατατέθηκαν επαρκή στοιχεία για τον τρόπο λήψης των –κρυφών- δανείων (περίοδος Σημίτη) από την Goldman Sachs. Τα σκάνδαλα Χρηματιστηρίου και SIEMENS, ακόμα αναζητούν υπεύθυνους. Η εκκλησία, μας φόρτωσε τη μισθοδοσία και ασφάλιση του προσωπικού της, αλλά δεν φορολογείται για τα δισεκατομμύρια κερδών της και τα ακίνητα. Τα σκάνδαλα Βατοπεδίου, Τοπλού και «Αλληλεγγύης» ποτέ δεν «πήγαν ταμείο». 5.600.000 ευρώ για τροφή στο Ιράκ, 345.000 για τα θύματα του Λιβάνου και 308.000 για τα θύματα του τσουνάμι, έκαναν φτερά, χωρίς ποτέ να πραγματοποιηθεί έργο. Οι Δημοτικοί Υπάλληλοι, είδαν το Ταμείο τους (με περίπου 2.000.000 ετήσιο πλεόνασμα) να συγχωνεύεται με τον ελλειμματικό ΟΠΑΔ. Παρομοίως «εξαφανίστηκαν» και άλλα πλεονασματικά Ταμεία. Οι τράπεζες το 2009 έλαβαν μερικά δις ευρώ ενίσχυση. Οι εργαζόμενοι όμως πληρώνουν τα ακριβότερα επιτόκια στην Ευρώπη. Βέβαια τώρα που όλα κατέρρευσαν, όσοι θησαύρισαν από τις ιδιωτικοποιήσεις, προτείνουν «Κρατικό Καπιταλισμό», χαρακτηρίζουν αποτυχημένο τον νεοφιλελευθερισμό και ζητάνε συμπράξεις Δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (στα κέρδη χώρια, στη ζημιά μαζί). Το μοντέλο αυτό βέβαια δοκιμάζεται και αλλού και είναι μέρος γενικότερου σχεδίου. Η Ρουμανική κυβέρνηση, ανακοίνωσε την απόλυση 3.000 δημοσίων υπαλλήλων. Εντός δύο ετών θα απολύσει 100.000. Ως αντάλλαγμα θα πάρουν από το ΔΝΤ δάνειο 2,3 δις ευρώ. Στην Ελλάδα οι διεθνείς επόπτες, ζήτησαν περικοπή μισθών και συντάξεων στο Δημόσιο, αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και απολύσεις Δημοσίων Υπαλλήλων. Κάθε ομοιότητα με Ρουμανία, συμπτωματική. Τα ΜΜΕ, προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν γίνεται αλλιώς. Όταν ο Π.Λαφαζάνης τόλμησε σε τηλεοπτικό πάνελ, να μιλήσει για τα κλεμμένα, οι «δημοσιογράφοι» του επιτέθηκαν: «να μας πείτε τώρα τι κάνουμε. Αφήστε το χτες». Πολύ βολικό για όσους κατάκλεψαν το κράτος. Ο Γ.Α.Π., ομολόγησε ότι πρώτο θύμα της «σταθεροποίησης» είναι η εθνική κυριαρχία. Δεν είναι καινούριο αυτό, ούτε αποτελεί έκπληξη. Ήδη από τον Μάη του 1999, στη γαλλική εφημερίδα «Le Monde», ο Χάνς Όλαφ Χένκελ, πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων, δήλωνε: «….. κύρια ευεργετική συνέπεια του Ευρώ, είναι ότι εγκαθιστά επ’ άπειρον λιτότητα εισοδημάτων των εργαζομένων στην Ευρώπη. Καμιά Εθνική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα». Πράγματι. Το ευρώ δεν μας προστάτεψε από την ακρίβεια, την κερδοσκοπία, τις ελλείψεις σε υγεία, παιδεία, κοινωνικές παροχές. Το αντίθετο μάλιστα. Η Ο.Ν.Ε. αποτέλεσε το άλλοθι της πολιτικής λιτότητας. Γι’αυτό πρέπει να αντισταθούμε στην πολιτική τους. Ότι έχουμε το κατακτήσαμε με αγώνες και ότι χάνουμε, το χάνουμε γιατί δεν το διεκδικήσαμε.
Αυτά τα μέτρα δεν είναι μονόδρομος. Να τους στερήσουμε τη δικαιολογία των «εντολών της Ε.Ε.». Να παλέψουμε για τα δικαιώματά μας. Θέλουμε να ζούμε. Όχι να επιβιώνουμε. Ο αγώνας είναι ο μόνος μονόδρομος.
(Περίληψη του ανωτέρω κειμένου του Τάσου Πανταζίδη, δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς» την Παρασκευή 2 Απριλίου 2010).
ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ
H οικολογική κρίση και η κρίση της οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους και θα έπρεπε να τις βλέπουμε σαν ξεχωριστές εκδηλώσεις ενός προβληματικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος: του καπιταλισμού. Οι βιομηχανικοί ρυθμοί ραγδαίας αύξησης της παραγωγής σε συνδυασμό με την αντίληψη του ότι τα πάντα μπορούν να θυσιαστούν στο βωμό της μεγιστοποίησης του κέρδους, καταστρέφουν τη δυνατότητα της φύσης να συγκρατεί την οικολογική αποσταθεροποίηση. Την ίδια στιγμή, η μορφή του ιμπεριαλισμού, γνωστή ως παγκοσμιοποίηση καταστρέφει τις κοινωνίες από τα θεμέλιά τους.
Η ανάγκη του καπιταλισμού να επεκτείνει διαρκώς την κερδοφορία του, καταστρέφει τη φύση, σπαταλά τους φυσικούς πόρους και οδηγεί σε ένα μέλλον όπου δεν θα μπορεί να υπάρχει κανενός είδους ανάπτυξη, καπιταλιστική, σοσιαλιστική ή άλλη.
Το κεφάλαιο χρησιμοποιεί τους ανθρώπους ως εργατική δύναμη και όσους δεν χρειάζεται τους περιθωριοποιεί ή ακόμη και τους οδηγεί σε αναγκαστική φυσική εξόντωση (αφού έχει προηγηθεί η οικονομική, πολιτική, πολιτιστική, κοινωνική)
Βασικά εργαλεία αυτής της πρακτικής, είναι η πολιτιστική ομοιογένεια – ισοπέδωση, η μαζική κατανάλωση, η αποπολιτικοποίηση, η πνευματική πενία και ο εγωκεντρισμός.
Οι τοπικοί ηγέτες του κόσμου, έχουν αναλάβει το έργο της καταστολής των κινημάτων αντίδρασης και την ωραιοποίηση της κατάστασης. Ακόμα και οι διεθνείς Οργανισμοί, λειτουργούν ώστε να εξασφαλίζουν την κυριαρχία των ισχυρών δυνάμεων της Δύσης, να υπονομεύουν την αυτονομία των χωρών της καπιταλιστικής περιφέρειας και να εξαναγκάζουν όλους σε μια κούρσα εξοπλισμών, δανείων και πολιτικών συναλλαγών, με τους λαούς πάντα στο περιθώριο.
Ο Καπιταλισμός δεν μπορεί να ρυθμίσει και να ξεπεράσει τις κρίσεις που ο ίδιος προκαλεί. Δεν μπορεί να σταματήσει την οικολογική κρίση επειδή, για να το κάνει, θα έπρεπε να θέσει όρια στη συσσώρευση των κερδών. Επίσης δεν μπορεί να σταματήσει την κρίση των διεθνών εντάσεων γιατί τότε θα έχανε το ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα και οι ελευθερίες προς τους λαούς θα ανέκοπταν την «ανάπτυξη». Παράλληλα, δεν μπορεί να εμποδίσει τις ολοένα και πιο σοβαρές οικονομικές κρίσεις γιατί τότε θα έχανε τη δυνατότητα της διαρκούς αφαίμαξης της οικονομίας των νοικοκυριών και θα αναγκαζόταν να υποκύψει σε πιέσεις για παροχές, αυξήσεις, άνοδο βιοτικού επιπέδου κλπ.
Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να βελτιωθεί. Πρέπει να τον αντικαταστήσουμε με ένα άλλο σύστημα. Τον Σοσιαλισμό.
Μετά την εμπειρία των σοσιαλιστικών επαναστάσεων και κυβερνητικών σχημάτων του προηγούμενου αιώνα, οι πολίτες είναι επιφυλακτικοί σε μια τέτοια προοπτική.
Ευθυνόταν όμως ο Σοσιαλισμός για τις λανθασμένες ερμηνείες του; Όχι βέβαια. Από τη στιγμή που συμφωνούμε πως πρέπει να απαλλαγούμε από τον καπιταλισμό ώστε να επιβιώσει η ανθρωπότητα (για τέτοια κρισιμότητα μιλάμε), μοναδική επιλογή είναι ο Σοσιαλισμός. Όχι όμως ο Σοσιαλισμός που γνωρίσαμε στην Ανατολική Ευρώπη και την Ασία ως «Κομμουνισμό» ούτε όπως τον είδαμε στη Δύση ως «Σοσιαλδημοκρατία». Μιλάμε για ένα Σοσιαλισμό που θα είναι ικανός να ξεπεράσει τις κρίσεις που δημιούργησε το κεφάλαιο και που θα μπορέσει να ξεπεράσει και τις κρίσεις που κατά καιρούς θα προκαλούνται στη βάση της «ανάπτυξης» και της εξέλιξης. Ένα Σοσιαλισμό που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εποχής μας.
Υπάρχει η αναγκαιότητα για ένα «Μεταβατικό Πρόγραμμα» όχι ακριβώς όπως το έθεσε ο Τρότσκι, μα όπως το προσπαθούν οι προοδευτικοί ηγέτες στη Λατινική Αμερική σήμερα. Είναι αλήθεια πως χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο μπαίνουν στο επαναστατικό κίνημα, μα σκοντάφτουν στον γραφειοκρατικό μηχανισμό της ηγεσίας του κινήματος. Η ευθύνη λοιπόν των κομμάτων και των οργανώσεων της αριστεράς, του σοσιαλισμού, της οικολογίας, του κομμουνισμού, είναι πολύ μεγάλη. Ευθύνη πρακτικής, τακτικής μα και ιδεολογικών ερμηνειών και στόχων. Το όραμα δεν μπορεί να είναι οι «σοσιαλισμοί» του 20ου αιώνα. Ο σύγχρονος σοσιαλισμός πρέπει να είναι αυτός της ανθρώπινης ανάπτυξης. Μιας κοινωνίας σοσιαλιστικά και οικολογικά ανεπτυγμένης με στόχο τον μετασχηματισμό των αναγκών και τη μετατόπισή τους προς την ποιοτική διάσταση. Μιλάμε δηλαδή για τον επανακαθορισμό τόσο της οδού όσο και του στόχου της σοσιαλιστικής παραγωγής μέσα σε ένα οικολογικό πλαίσιο, με σεβασμό στα «αναπτυξιακά όρια» που είναι σημαντικά για τη βιωσιμότητα της κοινωνίας και του οικοσυστήματος.
Σε σχέση με την παραγωγή, αυτό σημαίνει έμφαση στη χρηστική αξία και παράλληλα στην οριοθέτηση προτεραιοτήτων πρόληψης και εξασφάλισης των βασικών αναγκών, απέναντι στις προτεραιότητες που βασίζονται στην ανταλλακτική αξία. Άλλωστε οι εκπτώσεις στην πρόληψη και την εξασφάλιση των βασικών αναγκών, οδηγούν στην καταστροφή, ακόμα και με καπιταλιστικά δεδομένα.
Μια καταστροφή που θα προκαλέσει για παράδειγμα ένα πετρελαιοφόρο στο Αιγαίο, δεν είναι μόνο οικολογική. Η Οικολογική καταστροφή καταστρέφει και την τοπική οικονομία άρα και τις τοπικές κοινωνίες. Μια σειρά από πετρελαιοκηλίδες τεραστίων διαστάσεων, θα καταστρέψουν για δεκαετίες τον τουρισμό και την αλιεία στην περιοχή, θα στερήσουν δηλαδή από αναγκαίους οικονομικούς και φυσικούς πόρους. Την ίδια στιγμή, οι εκτροπές ποταμών και η εξάντληση των υδάτων των λιμνών για πότισμα των καλλιεργειών, λύνει μόνο προσωρινά προβλήματα, δημιουργώντας πολλαπλάσια στη συνέχεια. Με τις εκτροπές ποταμών δεν λύνεται το πρόβλημα της διαρκούς ξηρασίας και της ερημοποίησης που αντιμετωπίζουν ήδη περιοχές στην Κρήτη, την Πελοπόννησο, την Αττική, την Εύβοια και αλλού (για να μη μιλήσουμε για χώρες ολόκληρες στην Αφρική, την Ασία και την Αμερική). Η καταστροφή των οικοσυστημάτων της Αράλης στο Καζαχστάν / Ουζμπεκιστάν, της Κάρλας στη Θεσσαλία , του Ασωπού στη Στερεά Ελλάδα, δεν αφορούν μόνο τους φυσιολάτρες. Στο όνομα της «ανάπτυξης» καταστράφηκαν οικοσυστήματα, αποφέροντας προσωρινά οφέλη. Αυτά όμως ήταν πολύ μικρότερα από αυτά που χάθηκαν από τη διατήρησή τους και σήμερα οι πολίτες και οι επαγγελματίες αναζητούν λύσεις αναπλήρωσης των απωλειών. Τα τελευταία χρόνια, η περιβαλλοντική υποβάθμιση, έχει μειώσει και τη ζήτηση του Ελληνικού τουριστικού προϊόντος. Η έλλειψη ελεύθερων χώρων, η άναρχη δόμηση καταλυμάτων, η καταστροφή (φυσική και αισθητική) αρχαιολογικών χώρων και παραδοσιακών οικισμών, η μόλυνση θαλασσών και ατμόσφαιρας, η επέκταση χωρίς μέτρο και σχεδιασμό λιμανιών, αεροδρομίων, τουριστικών οικισμών, η υποχώρηση του παραδοσιακού τρόπου ζωής, έχουν καταστήσει την Ελλάδα λιγότερο δημοφιλή προορισμό, ακόμα και σε αγορές που κατείχε τα πρωτεία. Τη θέση του έχουν πάρει άλλες Μεσογειακές και Βαλκανικές περιοχές όπου υπήρξε μέτρο και σχεδιασμός στην ανάπτυξη. Γίνεται πλέον αντιληπτό ότι η οικολογική κατάρρευση, φρενάρει την ανάπτυξη. Αν είχαν τεθεί όρια εγκαίρως, η ανάπτυξη, ακόμα και με καπιταλιστικούς όρους, θα συνεχιζόταν απρόσκοπτα.
Στο όνομα της «ανάπτυξης» καταστρέφονται δάση, αποξηραίνονται λίμνες, δηλητηριάζονται καλλιέργειες, τροποποιούνται γενετικά οι ζωντανοί οργανισμοί, η πυρηνική ενέργεια χρησιμοποιείται αλόγιστα, νοθεύονται οι τροφές και γενικά τα πάντα εμπορευματοποιούνται εις βάρος των καταναλωτών. Ακόμα και οι καλλιέργειες, μετατρέπονται σε βιοκαύσιμα αυξάνοντας την πείνα στις υπανάπτυκτες και τις αναπτυσσόμενες χώρες.
Την κλιματική αλλαγή που προκαλεί η δραστηριότητα της οικονομίας της Αγοράς, την πληρώνουν πρώτοι απ’ όλους οι οικονομικά ασθενέστεροι οι οποίοι πλήττονται αβοήθητοι από τις καταστροφές. Οι ίδιοι επίσης οδηγούνται λόγω ανέχειας στις φτηνές μεταλλαγμένες και χαμηλής θρεπτικής αξίας τροφές, χρησιμοποιούν οικιακό εξοπλισμό ενεργοβόρο και μη ανακυκλώσιμο και γενικά εξαναγκάζονται σε μια καθημερινότητα που καταστρέφει το περιβάλλον, συμμετέχοντας στη δημιουργία ενός φαύλου κύκλου.
Η απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα, είναι ένα ισχυρό εργαλείο για την αποδυνάμωση του βιομηχανικού καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού των πλούσιων κρατών. Το ίδιο εργαλείο που απελευθερώνει τους λαούς των πετρελαιοπαραγωγών χωρών αλλά και τους λαούς των χωρών που υποφέρουν από την υπερθέρμανση του πλανήτη και τις υπόλοιπες συνέπειες της οικολογικής κρίσης. Σκόπιμα βέβαια, κάποιοι κύκλοι προτείνουν την πυρηνική ενέργεια ως λύση για φτηνή ηλεκτρική ενέργεια που θα βοηθήσει στη διατήρηση του σύγχρονου τρόπου ζωής. Η λύση αυτή όμως δεν είναι Σοσιαλιστική. Εκτός του ότι το οικονομικό κόστος μεσοπρόθεσμα δεν είναι μικρότερα από άλλες γνωστές πηγές, το κοινωνικό θα είναι πολύ μεγαλύτερο. Η πιθανότητα ατυχήματος και η άμεση συμβολή των αντιδραστήρων στην αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη, θα φέρουν πολλαπλάσια καταστροφή που θα την πληρώσουν οι φτωχοί του κόσμου, όπως γίνεται ήδη με όλες τις καταστροφές.
Η χρήση ανανεώσιμων – οικολογικών πηγών ενέργειας απελευθερώνει τους λαούς από διάφορες πολιτικές και οικονομικές εξαρτήσεις που έχουν σαν αφορμή την ενέργεια. Επίσης περιορίζει την κερδοσκοπία καθώς οι πολίτες και οι κοινότητές τους γίνονται σχεδόν αυτόνομες και ελέγχουν την κατανάλωση και το κόστος της. Το κόστος της χρήσης καυσίμων που μολύνουν, το πληρώνουν οι καταναλωτές (ακριβό πετρέλαιο, πρόστιμα στη χώρα για τους ρύπους – τα οποία πληρώνουν τελικά οι πολίτες κλπ). Ο προσανατολισμός των κυβερνήσεων για κατασκευή εργοστασίων λιθάνθρακα, πυρηνικά εργοστάσια, αύξηση της χρήσης ΙΧ και «επένδυση» σε αυτοκινητόδρομους, απαξίωση του σιδηροδρόμου, παρεμπόδιση των ποδηλατών και των πεζών κλπ, διευκολύνει όσους θέλουν να κερδοσκοπούν σε βάρος της τσέπης μας και κυρίως της ποιότητας ζωής μας και της υγείας των παιδιών μας.
Ο Σοσιαλισμός του παρόντος και του μέλλοντος λοιπόν είναι επιτακτικός και πρέπει να έχει σαν βασικά του χαρακτηριστικά:
• την άμεση ανακούφιση των λαών του κόσμου από τα καθημερινά προβλήματα
• την πολιτιστική αναβάθμιση σε κάθε τόπο με διατήρηση και ενίσχυση των ιδιαίτερων στοιχείων και χαρακτηριστικών
• την απρόσκοπτη πρόσβαση όλων στα οφέλη της συλλογικής εξέλιξης της ανθρωπότητας (τεχνολογία, ανέσεις, ιατρικές ανακαλύψεις, προστασία από φυσικούς κινδύνους, μόρφωση, πολιτισμός, διάφορες επιστήμες κλπ)
• τη Λαϊκή Συμμετοχική Άμεση Συλλογική Δημοκρατία σε όλες τις βαθμίδες της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, με παράλληλη εγκατάλειψη κάθε είδους κομματικής γραφειοκρατίας
• την προστασία, αναβάθμιση, αποκατάσταση των οικοσυστημάτων του πλανήτη και της κάθε είδους φυσικής ζωής
• την αναδιανομή του πλούτου, χωρίς γραφειοκρατικές κλπ αγκυλώσεις
• την απόλυτη απελευθέρωση από διακρίσεις απέναντι σε φύλλο, φυλή, καταγωγή, σεξουαλικές – θρησκευτικές – πολιτιστικές επιλογές
• την υιοθέτηση οικονομικών μοντέλων τοπικής, μικρής οικονομίας
• την τοποθέτηση ως προτεραιότητα στη χρηστική, πνευματική και αισθητική αξία, τόσο της παραγωγής, όσο και του τρόπου ζωής, κόντρα στη διαφήμιση και τον καταναλωτισμό
Τάσος Πανταζίδης 19/10/2008
www.ecosocialists.gr
Η ανάγκη του καπιταλισμού να επεκτείνει διαρκώς την κερδοφορία του, καταστρέφει τη φύση, σπαταλά τους φυσικούς πόρους και οδηγεί σε ένα μέλλον όπου δεν θα μπορεί να υπάρχει κανενός είδους ανάπτυξη, καπιταλιστική, σοσιαλιστική ή άλλη.
Το κεφάλαιο χρησιμοποιεί τους ανθρώπους ως εργατική δύναμη και όσους δεν χρειάζεται τους περιθωριοποιεί ή ακόμη και τους οδηγεί σε αναγκαστική φυσική εξόντωση (αφού έχει προηγηθεί η οικονομική, πολιτική, πολιτιστική, κοινωνική)
Βασικά εργαλεία αυτής της πρακτικής, είναι η πολιτιστική ομοιογένεια – ισοπέδωση, η μαζική κατανάλωση, η αποπολιτικοποίηση, η πνευματική πενία και ο εγωκεντρισμός.
Οι τοπικοί ηγέτες του κόσμου, έχουν αναλάβει το έργο της καταστολής των κινημάτων αντίδρασης και την ωραιοποίηση της κατάστασης. Ακόμα και οι διεθνείς Οργανισμοί, λειτουργούν ώστε να εξασφαλίζουν την κυριαρχία των ισχυρών δυνάμεων της Δύσης, να υπονομεύουν την αυτονομία των χωρών της καπιταλιστικής περιφέρειας και να εξαναγκάζουν όλους σε μια κούρσα εξοπλισμών, δανείων και πολιτικών συναλλαγών, με τους λαούς πάντα στο περιθώριο.
Ο Καπιταλισμός δεν μπορεί να ρυθμίσει και να ξεπεράσει τις κρίσεις που ο ίδιος προκαλεί. Δεν μπορεί να σταματήσει την οικολογική κρίση επειδή, για να το κάνει, θα έπρεπε να θέσει όρια στη συσσώρευση των κερδών. Επίσης δεν μπορεί να σταματήσει την κρίση των διεθνών εντάσεων γιατί τότε θα έχανε το ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα και οι ελευθερίες προς τους λαούς θα ανέκοπταν την «ανάπτυξη». Παράλληλα, δεν μπορεί να εμποδίσει τις ολοένα και πιο σοβαρές οικονομικές κρίσεις γιατί τότε θα έχανε τη δυνατότητα της διαρκούς αφαίμαξης της οικονομίας των νοικοκυριών και θα αναγκαζόταν να υποκύψει σε πιέσεις για παροχές, αυξήσεις, άνοδο βιοτικού επιπέδου κλπ.
Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να βελτιωθεί. Πρέπει να τον αντικαταστήσουμε με ένα άλλο σύστημα. Τον Σοσιαλισμό.
Μετά την εμπειρία των σοσιαλιστικών επαναστάσεων και κυβερνητικών σχημάτων του προηγούμενου αιώνα, οι πολίτες είναι επιφυλακτικοί σε μια τέτοια προοπτική.
Ευθυνόταν όμως ο Σοσιαλισμός για τις λανθασμένες ερμηνείες του; Όχι βέβαια. Από τη στιγμή που συμφωνούμε πως πρέπει να απαλλαγούμε από τον καπιταλισμό ώστε να επιβιώσει η ανθρωπότητα (για τέτοια κρισιμότητα μιλάμε), μοναδική επιλογή είναι ο Σοσιαλισμός. Όχι όμως ο Σοσιαλισμός που γνωρίσαμε στην Ανατολική Ευρώπη και την Ασία ως «Κομμουνισμό» ούτε όπως τον είδαμε στη Δύση ως «Σοσιαλδημοκρατία». Μιλάμε για ένα Σοσιαλισμό που θα είναι ικανός να ξεπεράσει τις κρίσεις που δημιούργησε το κεφάλαιο και που θα μπορέσει να ξεπεράσει και τις κρίσεις που κατά καιρούς θα προκαλούνται στη βάση της «ανάπτυξης» και της εξέλιξης. Ένα Σοσιαλισμό που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εποχής μας.
Υπάρχει η αναγκαιότητα για ένα «Μεταβατικό Πρόγραμμα» όχι ακριβώς όπως το έθεσε ο Τρότσκι, μα όπως το προσπαθούν οι προοδευτικοί ηγέτες στη Λατινική Αμερική σήμερα. Είναι αλήθεια πως χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο μπαίνουν στο επαναστατικό κίνημα, μα σκοντάφτουν στον γραφειοκρατικό μηχανισμό της ηγεσίας του κινήματος. Η ευθύνη λοιπόν των κομμάτων και των οργανώσεων της αριστεράς, του σοσιαλισμού, της οικολογίας, του κομμουνισμού, είναι πολύ μεγάλη. Ευθύνη πρακτικής, τακτικής μα και ιδεολογικών ερμηνειών και στόχων. Το όραμα δεν μπορεί να είναι οι «σοσιαλισμοί» του 20ου αιώνα. Ο σύγχρονος σοσιαλισμός πρέπει να είναι αυτός της ανθρώπινης ανάπτυξης. Μιας κοινωνίας σοσιαλιστικά και οικολογικά ανεπτυγμένης με στόχο τον μετασχηματισμό των αναγκών και τη μετατόπισή τους προς την ποιοτική διάσταση. Μιλάμε δηλαδή για τον επανακαθορισμό τόσο της οδού όσο και του στόχου της σοσιαλιστικής παραγωγής μέσα σε ένα οικολογικό πλαίσιο, με σεβασμό στα «αναπτυξιακά όρια» που είναι σημαντικά για τη βιωσιμότητα της κοινωνίας και του οικοσυστήματος.
Σε σχέση με την παραγωγή, αυτό σημαίνει έμφαση στη χρηστική αξία και παράλληλα στην οριοθέτηση προτεραιοτήτων πρόληψης και εξασφάλισης των βασικών αναγκών, απέναντι στις προτεραιότητες που βασίζονται στην ανταλλακτική αξία. Άλλωστε οι εκπτώσεις στην πρόληψη και την εξασφάλιση των βασικών αναγκών, οδηγούν στην καταστροφή, ακόμα και με καπιταλιστικά δεδομένα.
Μια καταστροφή που θα προκαλέσει για παράδειγμα ένα πετρελαιοφόρο στο Αιγαίο, δεν είναι μόνο οικολογική. Η Οικολογική καταστροφή καταστρέφει και την τοπική οικονομία άρα και τις τοπικές κοινωνίες. Μια σειρά από πετρελαιοκηλίδες τεραστίων διαστάσεων, θα καταστρέψουν για δεκαετίες τον τουρισμό και την αλιεία στην περιοχή, θα στερήσουν δηλαδή από αναγκαίους οικονομικούς και φυσικούς πόρους. Την ίδια στιγμή, οι εκτροπές ποταμών και η εξάντληση των υδάτων των λιμνών για πότισμα των καλλιεργειών, λύνει μόνο προσωρινά προβλήματα, δημιουργώντας πολλαπλάσια στη συνέχεια. Με τις εκτροπές ποταμών δεν λύνεται το πρόβλημα της διαρκούς ξηρασίας και της ερημοποίησης που αντιμετωπίζουν ήδη περιοχές στην Κρήτη, την Πελοπόννησο, την Αττική, την Εύβοια και αλλού (για να μη μιλήσουμε για χώρες ολόκληρες στην Αφρική, την Ασία και την Αμερική). Η καταστροφή των οικοσυστημάτων της Αράλης στο Καζαχστάν / Ουζμπεκιστάν, της Κάρλας στη Θεσσαλία , του Ασωπού στη Στερεά Ελλάδα, δεν αφορούν μόνο τους φυσιολάτρες. Στο όνομα της «ανάπτυξης» καταστράφηκαν οικοσυστήματα, αποφέροντας προσωρινά οφέλη. Αυτά όμως ήταν πολύ μικρότερα από αυτά που χάθηκαν από τη διατήρησή τους και σήμερα οι πολίτες και οι επαγγελματίες αναζητούν λύσεις αναπλήρωσης των απωλειών. Τα τελευταία χρόνια, η περιβαλλοντική υποβάθμιση, έχει μειώσει και τη ζήτηση του Ελληνικού τουριστικού προϊόντος. Η έλλειψη ελεύθερων χώρων, η άναρχη δόμηση καταλυμάτων, η καταστροφή (φυσική και αισθητική) αρχαιολογικών χώρων και παραδοσιακών οικισμών, η μόλυνση θαλασσών και ατμόσφαιρας, η επέκταση χωρίς μέτρο και σχεδιασμό λιμανιών, αεροδρομίων, τουριστικών οικισμών, η υποχώρηση του παραδοσιακού τρόπου ζωής, έχουν καταστήσει την Ελλάδα λιγότερο δημοφιλή προορισμό, ακόμα και σε αγορές που κατείχε τα πρωτεία. Τη θέση του έχουν πάρει άλλες Μεσογειακές και Βαλκανικές περιοχές όπου υπήρξε μέτρο και σχεδιασμός στην ανάπτυξη. Γίνεται πλέον αντιληπτό ότι η οικολογική κατάρρευση, φρενάρει την ανάπτυξη. Αν είχαν τεθεί όρια εγκαίρως, η ανάπτυξη, ακόμα και με καπιταλιστικούς όρους, θα συνεχιζόταν απρόσκοπτα.
Στο όνομα της «ανάπτυξης» καταστρέφονται δάση, αποξηραίνονται λίμνες, δηλητηριάζονται καλλιέργειες, τροποποιούνται γενετικά οι ζωντανοί οργανισμοί, η πυρηνική ενέργεια χρησιμοποιείται αλόγιστα, νοθεύονται οι τροφές και γενικά τα πάντα εμπορευματοποιούνται εις βάρος των καταναλωτών. Ακόμα και οι καλλιέργειες, μετατρέπονται σε βιοκαύσιμα αυξάνοντας την πείνα στις υπανάπτυκτες και τις αναπτυσσόμενες χώρες.
Την κλιματική αλλαγή που προκαλεί η δραστηριότητα της οικονομίας της Αγοράς, την πληρώνουν πρώτοι απ’ όλους οι οικονομικά ασθενέστεροι οι οποίοι πλήττονται αβοήθητοι από τις καταστροφές. Οι ίδιοι επίσης οδηγούνται λόγω ανέχειας στις φτηνές μεταλλαγμένες και χαμηλής θρεπτικής αξίας τροφές, χρησιμοποιούν οικιακό εξοπλισμό ενεργοβόρο και μη ανακυκλώσιμο και γενικά εξαναγκάζονται σε μια καθημερινότητα που καταστρέφει το περιβάλλον, συμμετέχοντας στη δημιουργία ενός φαύλου κύκλου.
Η απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα, είναι ένα ισχυρό εργαλείο για την αποδυνάμωση του βιομηχανικού καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού των πλούσιων κρατών. Το ίδιο εργαλείο που απελευθερώνει τους λαούς των πετρελαιοπαραγωγών χωρών αλλά και τους λαούς των χωρών που υποφέρουν από την υπερθέρμανση του πλανήτη και τις υπόλοιπες συνέπειες της οικολογικής κρίσης. Σκόπιμα βέβαια, κάποιοι κύκλοι προτείνουν την πυρηνική ενέργεια ως λύση για φτηνή ηλεκτρική ενέργεια που θα βοηθήσει στη διατήρηση του σύγχρονου τρόπου ζωής. Η λύση αυτή όμως δεν είναι Σοσιαλιστική. Εκτός του ότι το οικονομικό κόστος μεσοπρόθεσμα δεν είναι μικρότερα από άλλες γνωστές πηγές, το κοινωνικό θα είναι πολύ μεγαλύτερο. Η πιθανότητα ατυχήματος και η άμεση συμβολή των αντιδραστήρων στην αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη, θα φέρουν πολλαπλάσια καταστροφή που θα την πληρώσουν οι φτωχοί του κόσμου, όπως γίνεται ήδη με όλες τις καταστροφές.
Η χρήση ανανεώσιμων – οικολογικών πηγών ενέργειας απελευθερώνει τους λαούς από διάφορες πολιτικές και οικονομικές εξαρτήσεις που έχουν σαν αφορμή την ενέργεια. Επίσης περιορίζει την κερδοσκοπία καθώς οι πολίτες και οι κοινότητές τους γίνονται σχεδόν αυτόνομες και ελέγχουν την κατανάλωση και το κόστος της. Το κόστος της χρήσης καυσίμων που μολύνουν, το πληρώνουν οι καταναλωτές (ακριβό πετρέλαιο, πρόστιμα στη χώρα για τους ρύπους – τα οποία πληρώνουν τελικά οι πολίτες κλπ). Ο προσανατολισμός των κυβερνήσεων για κατασκευή εργοστασίων λιθάνθρακα, πυρηνικά εργοστάσια, αύξηση της χρήσης ΙΧ και «επένδυση» σε αυτοκινητόδρομους, απαξίωση του σιδηροδρόμου, παρεμπόδιση των ποδηλατών και των πεζών κλπ, διευκολύνει όσους θέλουν να κερδοσκοπούν σε βάρος της τσέπης μας και κυρίως της ποιότητας ζωής μας και της υγείας των παιδιών μας.
Ο Σοσιαλισμός του παρόντος και του μέλλοντος λοιπόν είναι επιτακτικός και πρέπει να έχει σαν βασικά του χαρακτηριστικά:
• την άμεση ανακούφιση των λαών του κόσμου από τα καθημερινά προβλήματα
• την πολιτιστική αναβάθμιση σε κάθε τόπο με διατήρηση και ενίσχυση των ιδιαίτερων στοιχείων και χαρακτηριστικών
• την απρόσκοπτη πρόσβαση όλων στα οφέλη της συλλογικής εξέλιξης της ανθρωπότητας (τεχνολογία, ανέσεις, ιατρικές ανακαλύψεις, προστασία από φυσικούς κινδύνους, μόρφωση, πολιτισμός, διάφορες επιστήμες κλπ)
• τη Λαϊκή Συμμετοχική Άμεση Συλλογική Δημοκρατία σε όλες τις βαθμίδες της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, με παράλληλη εγκατάλειψη κάθε είδους κομματικής γραφειοκρατίας
• την προστασία, αναβάθμιση, αποκατάσταση των οικοσυστημάτων του πλανήτη και της κάθε είδους φυσικής ζωής
• την αναδιανομή του πλούτου, χωρίς γραφειοκρατικές κλπ αγκυλώσεις
• την απόλυτη απελευθέρωση από διακρίσεις απέναντι σε φύλλο, φυλή, καταγωγή, σεξουαλικές – θρησκευτικές – πολιτιστικές επιλογές
• την υιοθέτηση οικονομικών μοντέλων τοπικής, μικρής οικονομίας
• την τοποθέτηση ως προτεραιότητα στη χρηστική, πνευματική και αισθητική αξία, τόσο της παραγωγής, όσο και του τρόπου ζωής, κόντρα στη διαφήμιση και τον καταναλωτισμό
Τάσος Πανταζίδης 19/10/2008
www.ecosocialists.gr
"Δεν γίνεται σοσιαλισμός χωρίς οικολογία και οικολογία χωρίς σοσιαλισμό"
Οκτώβριος 2008
Στο πρώτο φύλλο της εφημερίδας του ΔΗΚΚΙ "Σοσιαλιστική Ενότητα" φιλοξενήθηκε άρθρο του σ. Τάσου Πανταζίδη με τίτλο "Δεν γίνεται σοσιαλισμός χωρίς οικολογία και οικολογία χωρίς σοσιαλισμό". Ευχαριστούμε τη συντακτική ομάδα της "Σοσιαλιστικής Ενότητας" για τη φιλοξενία και υποσχόμαστε οτι θα ανταποδόσουμε.
Η Εκτελεστική Γραμματεία.
Στο πρώτο φύλλο της εφημερίδας του ΔΗΚΚΙ "Σοσιαλιστική Ενότητα" φιλοξενήθηκε άρθρο του σ. Τάσου Πανταζίδη με τίτλο "Δεν γίνεται σοσιαλισμός χωρίς οικολογία και οικολογία χωρίς σοσιαλισμό". Ευχαριστούμε τη συντακτική ομάδα της "Σοσιαλιστικής Ενότητας" για τη φιλοξενία και υποσχόμαστε οτι θα ανταποδόσουμε.
Η Εκτελεστική Γραμματεία.
ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΧΩΡΙΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΤου Τάσου Πανταζίδη*
Στις μέρες μας ο καθένας δηλώνει Οικολόγος. Από τον αρμόδιο υπουργό, μέχρι και τον πρωθυπουργό. Οι εταιρείες, επίσης (ακόμα και αυτές που ρυπαίνουν) μιλάνε διαρκώς για «πράσινα προϊόντα». Για χάρη του περιβάλλοντος, οι κυβερνώντες προγραμματίζουν οικονομικά –κυρίως- μέτρα για να αναγκάσουν τους πολίτες να συμπεριφέρονται πιο οικολογικά. Επιπλέον φόροι, ακριβά βιολογικά προϊόντα, πανάκριβος εξοπλισμός ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (π.χ. φωτοβολταϊκά) κλπ. Η περιβαλλοντική κρίση, έδωσε μια επιπλέον ευκαιρία για αφαίμαξη των πολιτών. Αυτοί δηλαδή που έφεραν συνειδητά την κατάσταση στο απροχώρητο, σήμερα σχεδιάζουν να μας τιμωρήσουν και από πάνω.
Η πράξη απέδειξε πως οικολογική πολιτική χωρίς σοσιαλιστικό προσανατολισμό, είναι σχήμα οξύμωρο. Τόσο ο καπιταλισμός στη Δύση, όσο και ο «Σοσιαλισμός» στην Ανατολή (στην ουσία κρατικός καπιταλισμός), προκάλεσαν με τη λειτουργία τους ανεπανόρθωτες καταστροφές στο περιβάλλον. Στο όνομα της «ανάπτυξης» καταστρέφονται δάση, αποξηραίνονται λίμνες, δηλητηριάζονται καλλιέργειες, τροποποιούνται γενετικά οι ζωντανοί οργανισμοί, η πυρηνική ενέργεια χρησιμοποιείται αλόγιστα, νοθεύονται οι τροφές και γενικά τα πάντα εμπορευματοποιούνται εις βάρος των καταναλωτών. Ακόμα και οι καλλιέργειες, μετατρέπονται σε βιοκάυσιμα αυξάνοντας την πείνα στις υπανάπτυκτες και τις αναπτυσσόμενες χώρες.
Στις μέρες μας λοιπόν, παρουσιάζεται πιο επιτακτική από ποτέ η ανάγκη για μια οικοσοσιαλιστική πολιτική. Μια πολιτική προσηλωμένη στον Σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, με βασικό πρόταγμα όμως την προστασία και αναβάθμιση του περιβάλλοντος. Την κλιματική αλλαγή που προκαλεί η δραστηριότητα της οικονομίας της Αγοράς, την πληρώνουν πρώτοι απ’ όλους οι οικονομικά ασθενέστεροι οι οποίοι πλήττονται αβοήθητοι από τις καταστροφές. Οι ίδιοι επίσης οδηγούνται λόγω ανέχειας στις φτηνές μεταλλαγμένες και χαμηλής θρεπτικής αξίας τροφές, χρησιμοποιούν οικιακό εξοπλισμό ενεργοβόρο και μη ανακυκλώσιμο και γενικά εξαναγκάζονται σε μια καθημερινότητα που καταστρέφει το περιβάλλον, συμμετέχοντας στη δημιουργία ενός φαύλου κύκλου.
Ο ρόλος του οικοσοσιαλισμού, είναι να πιέσει για πολιτικές εναλλακτικής διαχείρισης των φυσικών πόρων και λειτουργίας της οικονομίας. Μία από τις προτεραιότητές μας θα πρέπει να είναι η ανάπτυξη μιας οικολογίας των πόλεων, παράλληλα με την προστασία δασών, υδάτων και ατμόσφαιρας. Οι «μη προνομιούχοι» είναι αυτοί που πλήττονται περισσότερο. Για το λόγο αυτό, θα πρέπει να συστρατευθεί στον αγώνα και το συνδικαλιστικό κίνημα. Οι λεονταρισμοί του τύπου: «οι οικολόγοι θέλουν να κλείσουν τα εργοστάσια και να χάσουμε τις δουλειές μας», δεν είναι μόνο αφελείς. Στην ουσία στηρίζουν τον μηχανισμό υπερεκμετάλλευσης και μεγιστοποίησης του κέρδους των βιομηχάνων, σε βάρος της ζωής όλων μας.
Ο οικοσοσιαλισμός, πρέπει εφεξής να αποτελέσει κύρια ιδεολογική συζήτηση στα κόμματα και τις πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς, ώστε να οδηγηθούμε σε ολοκληρωμένες προτάσεις για το περιβάλλον και την κοινωνία.
* Ο Τάσος Πανταζίδης, είναι μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής και της Κεντρικής Γραμματείας των «Οικοσοσιαλιστών Ελλάδας» αλλά και μέλος του «Διεθνούς Οικοσοσιαλιστικού Δικτύου».
Το κείμενο αυτό είναι αναδημοσίευση από την εφημερίδα του ΔΗΚΚΙ "Σοσιαλιστική Ενότητα".
Στις μέρες μας ο καθένας δηλώνει Οικολόγος. Από τον αρμόδιο υπουργό, μέχρι και τον πρωθυπουργό. Οι εταιρείες, επίσης (ακόμα και αυτές που ρυπαίνουν) μιλάνε διαρκώς για «πράσινα προϊόντα». Για χάρη του περιβάλλοντος, οι κυβερνώντες προγραμματίζουν οικονομικά –κυρίως- μέτρα για να αναγκάσουν τους πολίτες να συμπεριφέρονται πιο οικολογικά. Επιπλέον φόροι, ακριβά βιολογικά προϊόντα, πανάκριβος εξοπλισμός ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (π.χ. φωτοβολταϊκά) κλπ. Η περιβαλλοντική κρίση, έδωσε μια επιπλέον ευκαιρία για αφαίμαξη των πολιτών. Αυτοί δηλαδή που έφεραν συνειδητά την κατάσταση στο απροχώρητο, σήμερα σχεδιάζουν να μας τιμωρήσουν και από πάνω.
Η πράξη απέδειξε πως οικολογική πολιτική χωρίς σοσιαλιστικό προσανατολισμό, είναι σχήμα οξύμωρο. Τόσο ο καπιταλισμός στη Δύση, όσο και ο «Σοσιαλισμός» στην Ανατολή (στην ουσία κρατικός καπιταλισμός), προκάλεσαν με τη λειτουργία τους ανεπανόρθωτες καταστροφές στο περιβάλλον. Στο όνομα της «ανάπτυξης» καταστρέφονται δάση, αποξηραίνονται λίμνες, δηλητηριάζονται καλλιέργειες, τροποποιούνται γενετικά οι ζωντανοί οργανισμοί, η πυρηνική ενέργεια χρησιμοποιείται αλόγιστα, νοθεύονται οι τροφές και γενικά τα πάντα εμπορευματοποιούνται εις βάρος των καταναλωτών. Ακόμα και οι καλλιέργειες, μετατρέπονται σε βιοκάυσιμα αυξάνοντας την πείνα στις υπανάπτυκτες και τις αναπτυσσόμενες χώρες.
Στις μέρες μας λοιπόν, παρουσιάζεται πιο επιτακτική από ποτέ η ανάγκη για μια οικοσοσιαλιστική πολιτική. Μια πολιτική προσηλωμένη στον Σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, με βασικό πρόταγμα όμως την προστασία και αναβάθμιση του περιβάλλοντος. Την κλιματική αλλαγή που προκαλεί η δραστηριότητα της οικονομίας της Αγοράς, την πληρώνουν πρώτοι απ’ όλους οι οικονομικά ασθενέστεροι οι οποίοι πλήττονται αβοήθητοι από τις καταστροφές. Οι ίδιοι επίσης οδηγούνται λόγω ανέχειας στις φτηνές μεταλλαγμένες και χαμηλής θρεπτικής αξίας τροφές, χρησιμοποιούν οικιακό εξοπλισμό ενεργοβόρο και μη ανακυκλώσιμο και γενικά εξαναγκάζονται σε μια καθημερινότητα που καταστρέφει το περιβάλλον, συμμετέχοντας στη δημιουργία ενός φαύλου κύκλου.
Ο ρόλος του οικοσοσιαλισμού, είναι να πιέσει για πολιτικές εναλλακτικής διαχείρισης των φυσικών πόρων και λειτουργίας της οικονομίας. Μία από τις προτεραιότητές μας θα πρέπει να είναι η ανάπτυξη μιας οικολογίας των πόλεων, παράλληλα με την προστασία δασών, υδάτων και ατμόσφαιρας. Οι «μη προνομιούχοι» είναι αυτοί που πλήττονται περισσότερο. Για το λόγο αυτό, θα πρέπει να συστρατευθεί στον αγώνα και το συνδικαλιστικό κίνημα. Οι λεονταρισμοί του τύπου: «οι οικολόγοι θέλουν να κλείσουν τα εργοστάσια και να χάσουμε τις δουλειές μας», δεν είναι μόνο αφελείς. Στην ουσία στηρίζουν τον μηχανισμό υπερεκμετάλλευσης και μεγιστοποίησης του κέρδους των βιομηχάνων, σε βάρος της ζωής όλων μας.
Ο οικοσοσιαλισμός, πρέπει εφεξής να αποτελέσει κύρια ιδεολογική συζήτηση στα κόμματα και τις πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς, ώστε να οδηγηθούμε σε ολοκληρωμένες προτάσεις για το περιβάλλον και την κοινωνία.
* Ο Τάσος Πανταζίδης, είναι μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής και της Κεντρικής Γραμματείας των «Οικοσοσιαλιστών Ελλάδας» αλλά και μέλος του «Διεθνούς Οικοσοσιαλιστικού Δικτύου».
Το κείμενο αυτό είναι αναδημοσίευση από την εφημερίδα του ΔΗΚΚΙ "Σοσιαλιστική Ενότητα".
Το τέλος του μοντέλου: Κόμμα – «Στρατός»
Άρθρο του Τάσου Πανταζίδη από τον Σεπτέμβριο του 2006
Όσοι δραστηριοποιήθηκαν πολιτικά κατά τις δεκαετίες ’70 και ’80, βίωσαν κομματικές λειτουργίες που διέφεραν πάρα πολύ από τις σημερινές. Τα κόμματα λειτουργούσαν με πειθαρχία στρατιωτικού τύπου. Τα μέλη ήταν στρατιώτες που υπάκουαν τυφλά στα όργανα αλλά και στον Αρχηγό. Ειδικά στο χώρο της Αριστεράς, είδαμε να αποτρέπονται τα μέλη από το να εκφράζουν οποιαδήποτε άποψη διάφορη από την επικρατούσα στο κόμμα. Έτσι –ειδικά στο ΚΚΕ- οι διαγραφές έπεφταν βροχή. Το προοδευτικό κίνημα στερήθηκε με αυτό τον τρόπο τη δυνατότητα εξέλιξης και παρακολούθησης των νεωτερισμών, περιχαρακώνοντας την πολιτική του σε στείρα πορεία προς το άγνωστο.
Τόσο στο πρώιμο ΠΑΣΟΚ (Ν.Κωνσταντόπουλος, «Ξεκίνημα»,Τρίτσης), στο ΚΚΕ (Γράψας, Ανδρουλάκης, Κωστόπουλος, Κοψίδης και εκατοντάδες λιγότερο γνωστοί) αλλά και στη Ν.Δ. (Μπούτας), οι κομματικοί μηχανισμοί αντιμετώπιζαν τις διαφωνίες και τη διαφορετική άποψη, ως πρόβλημα και όχι ως παραγωγή πολιτικής. Η περιχαράκωση μάλιστα απλωνόταν και στο φοιτητικό και μαθητικό κίνημα όπου οι ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, Πανσπουδαστική, Ρήγας κλπ, έδιναν αιματηρές –στην κυριολεξία- μάχες στις φοιτητικές εκλογές, ενώ στους μαθητές η δεξιά Μ.Α.ΚΙ. και η κόκκινη ΚΝΕ, αφιέρωναν τις νίκες τους «στον ηγέτη Γ.Αβέρωφ» ή στη «σοσιαλιστική μας πατρίδα».
Η δεκαετία του ’90, απομυθοποίησε τα πολιτικά πρόσωπα και χαλάρωσε τους δεσμούς κομμάτων – μελών. Οι ηγεσίες δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες των μελών – στρατιωτών. Έτσι τα μέλη άρχισαν να σκέφτονται εναλλακτικές λύσεις δράσης. Αυτό βέβαια στην περίπτωση που δεν πήγαιναν μια και καλή στο σπίτι τους, απογοητευμένοι.
Η νέα χιλιετία όμως, γέννησε ένα νέο κίνημα. Με αφετηρία τις ιδέες που εκφράστηκαν στις διεθνείς διαδηλώσεις του Σιάτλ και της Γένοβα, αντιμετωπίζοντας την αποτυχία, τόσο των παλιών ιδεαλιστών με τις ψεύτικες πινακίδες («σοσιαλισμός», «οικολογία», «δημοκρατία», «κομμουνισμός», «φιλελευθερισμός» κλπ) όσο και των τεχνοκρατών «εκσυγχρονιστών», οι πολίτες αναζήτησαν διέξοδο σε ευρύτερους σχηματισμούς, αναζητώντας: την ελάχιστη ιδεολογική ταύτιση και συμφωνία, μα τη μέγιστη κοινή δραστηριοποίηση για συλλογικά προβλήματα.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτής της τάσης των ενεργών πολιτών, είναι η συγκρότηση του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ (Ε.Κ.Φ.), όπου όχι μόνο συνυπάρχουν, αλλά δρουν κοινά, φαινόμενες ετερόκλητες δυνάμεις: Μαρξιστές, ευρωπαϊστές, τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα – ομοσπονδίες, αριστερά κοινοβουλευτικά και εξωκοινοβουλευτικά κόμματα, οικολόγοι, φυσιολάτρες, κινήματα πόλης, πρωτοβουλίες γειτονιάς, φοιτητές, Δημοτικές κινήσεις, ζωόφιλοι κλπ. Ήταν τόσο ηχηρή η καμπάνα του νέου διεθνούς κινήματος των πολιτών, που έκανε τους πρωταγωνιστές της κεντρικής πολιτικής σκηνής να αναθεωρήσουν τα περί κομματικής λειτουργίας.
Έτσι ο Κ.Καραμανλής jr, παρουσιάζεται από τη σύζυγό του ως «αριστερός πολιτικός» ενώ αυτοπροσδιορίζεται ως «ηγέτης του μεσαίου χώρου». Ακόμα, αναγκάστηκε να προτείνει και να υπερψηφίσει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Κάρολο Παπούλια – τον πρώτο αριστερό Π.τ.Δ. . Το ΠΑΣΟΚ έγινε «ανοικτό κόμμα» και ο Πρόεδρός του εκλέχθηκε από ενάμισι εκατομμύριο πολίτες, Έλληνες και αλλοδαπούς, όχι απαραίτητα μέλη του κόμματος. Ο Συνασπισμός, ενέταξε τις δυνάμεις του στον ΣΥ.ΡΙ.Ζ.Α., στη λογική της ισότιμης συνεργασίας με μικρότερα κόμματα και σχήματα, κάτι που ήταν ταμπού για την Αριστερά ως τότε. Το ΚΚΕ, χωρίς στην ουσία να συνεργάζεται και να εμπιστεύεται κανέναν, παρουσιάζει προς τα έξω πως δήθεν συνεργάζεται με το ΔΗΚΚΙ, την Κομμουνιστική Ανανέωση και άλλες μικρότερες οργανώσεις. Ακόμα και το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (ΣΕΚ – Εργατική Αλληλεγγύη), ένα τροτσκιστικής απόκλισης κόμμα με σκληρή πειθαρχία, μετά τη διάσπασή του (απ’όπου γεννήθηκε η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά – Δ.Ε.Α.) αναγκάστηκε να δημιουργήσει τη «Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο», δεχόμενο να συνεργαστεί με φορείς και πρόσωπα τα οποία παλιότερα απομόνωνε ως «σέχτες» ή «ρεφορμιστές».
Το μήνυμα το πήραν όλοι. Όλα τα κόμματα αναπροσάρμοσαν τη λειτουργία τους για να μη χάσουν την επαφή με τον κόσμο τους. Λόγω όμως του ότι η αλλαγή έγινε όχι από τα κάτω, όχι με τη συμμετοχή των μελών, είχε και πολλές παρενέργειες. Σημαντικότερη από αυτές ήταν η διάλυση θεσμών και οργάνων (κάτι που βολεύει βέβαια τους ηγεμονίσκους και τους μηχανισμούς τους). Για παράδειγμα, τα τελευταία συνέδρια του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ, εξέλεξαν τους προέδρους των δυο αυτών κομμάτων με απ' ευθείας ψήφο από τους συνέδρους. Ο ψεύτικος μανδύας της «λαϊκής επιλογής», της «αποδοχής της θέλησης των πολλών» είναι η καταστροφή της πολιτικής λειτουργίας. Τα όργανα όπως π.χ. η Κεντρική Επιτροπή, γίνονται πλέον ανίσχυρα. Ο «αρχηγός» δεν ελέγχεται πλέον από κανέναν. Κανένα όργανο δε μπορεί να του «τραβήξει το αυτί» αν χρειαστεί. Οι επιλογές του κόμματος, γίνονται όλο και περισσότερο επιλογές του «σοφού», λαοπρόβλητου ηγέτη και όχι των συλλογικών πολιτικών οργάνων. Ο προσυνεδριακός και ενδοσυνεδριακός διάλογος, επικεντρώνεται στη στήριξη δελφίνων και στη μάχη μεταξύ των «τάσεων» για επικράτηση.
Είναι βέβαιο πως δεν έχουμε καταφέρει να οικοδομήσουμε τα κόμματα που θα θέλαμε. Τουλάχιστον όμως, συντασσόμενοι στα ήδη υπάρχοντα, πρέπει να στηρίζουμε επιλογές που θα προωθούν τη συλλογικότητα και τον «εκδημοκρατισμό» στη λήψη των αποφάσεων. Οφείλουμε να στηρίζουμε προσπάθειες και πρωτοβουλίες που θα αναδεικνύουν τα κόμματα σε φορείς παραγωγής πολιτικής, όπου πολιτική θα σημαίνει δράση για την «πόλη», για το σύνολο, για τους πολίτες.
ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
Η πολιτική δράση στο επίπεδο των Δήμων, είναι μια μικρογραφία της κεντρικής πολιτικής δράσης. Ηγεμονίσκοι, ομαδούλες, παράγοντες, κομματάρχες, αναμετρώνται πολλές φορές για τη νομή της τοπικής εξουσίας. Αυτό όμως είναι μερικό και όχι γενικό φαινόμενο. Ανέκαθεν, στις Δημοτικές εκλογές αναδεικνύονταν κύρια προοδευτικοί πολιτικοί που επιδιώκοντας τη συναίνεση, ενεργούσαν συλλογικά (ίσως και χάρη στο όριο του 50%). Ακόμα και σ’αυτές τις περιπτώσεις όμως, δεν ελέγχονταν πάντα από συλλογικά όργανα. Οι Δήμαρχοι δεν ελέγχονταν καν από τον κομματικό τους φορέα.
Το έδαφος όμως ήταν και είναι πρόσφορο για συλλογική πολιτική δουλειά. Υπάρχει άλλωστε και ιστορικό προηγούμενο: Τόσο οι συνδυασμοί που στηρίζονταν από την ΕΔΑ, όσο και οι παρατάξεις της «αλλαγής» και της «συνεργασίας», έδειξαν το δρόμο. Υπάρχουν και σήμερα πολλοί τέτοιοι φορείς, όπου γίνεται τόσο συλλογική, όσο και καθαρά πολιτική δουλειά, εκφράζοντας τις ανησυχίες και τις επιθυμίες των πολιτών.
Στηρίζουμε λοιπόν τις συλλογικές, πολυσυλλεκτικές, προοδευτικές προσπάθειες, δεν απαξιώνουμε την πολιτική δράση, αναδεικνύουμε Δημάρχους και τους στηρίζουμε κριτικά, οικοδομώντας παράλληλα μηχανισμούς ελέγχου, προγραμματισμού και επιλογής προτεραιοτήτων. Μαχόμαστε και δρούμε συλλογικά, ώστε η έννοια «πολιτική» να αποκτήσει ξανά την πραγματική της σημασία.
Δράση από τους πολλούς, για τους πολλούς. Έτσι απλά.
Όσοι δραστηριοποιήθηκαν πολιτικά κατά τις δεκαετίες ’70 και ’80, βίωσαν κομματικές λειτουργίες που διέφεραν πάρα πολύ από τις σημερινές. Τα κόμματα λειτουργούσαν με πειθαρχία στρατιωτικού τύπου. Τα μέλη ήταν στρατιώτες που υπάκουαν τυφλά στα όργανα αλλά και στον Αρχηγό. Ειδικά στο χώρο της Αριστεράς, είδαμε να αποτρέπονται τα μέλη από το να εκφράζουν οποιαδήποτε άποψη διάφορη από την επικρατούσα στο κόμμα. Έτσι –ειδικά στο ΚΚΕ- οι διαγραφές έπεφταν βροχή. Το προοδευτικό κίνημα στερήθηκε με αυτό τον τρόπο τη δυνατότητα εξέλιξης και παρακολούθησης των νεωτερισμών, περιχαρακώνοντας την πολιτική του σε στείρα πορεία προς το άγνωστο.
Τόσο στο πρώιμο ΠΑΣΟΚ (Ν.Κωνσταντόπουλος, «Ξεκίνημα»,Τρίτσης), στο ΚΚΕ (Γράψας, Ανδρουλάκης, Κωστόπουλος, Κοψίδης και εκατοντάδες λιγότερο γνωστοί) αλλά και στη Ν.Δ. (Μπούτας), οι κομματικοί μηχανισμοί αντιμετώπιζαν τις διαφωνίες και τη διαφορετική άποψη, ως πρόβλημα και όχι ως παραγωγή πολιτικής. Η περιχαράκωση μάλιστα απλωνόταν και στο φοιτητικό και μαθητικό κίνημα όπου οι ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, Πανσπουδαστική, Ρήγας κλπ, έδιναν αιματηρές –στην κυριολεξία- μάχες στις φοιτητικές εκλογές, ενώ στους μαθητές η δεξιά Μ.Α.ΚΙ. και η κόκκινη ΚΝΕ, αφιέρωναν τις νίκες τους «στον ηγέτη Γ.Αβέρωφ» ή στη «σοσιαλιστική μας πατρίδα».
Η δεκαετία του ’90, απομυθοποίησε τα πολιτικά πρόσωπα και χαλάρωσε τους δεσμούς κομμάτων – μελών. Οι ηγεσίες δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες των μελών – στρατιωτών. Έτσι τα μέλη άρχισαν να σκέφτονται εναλλακτικές λύσεις δράσης. Αυτό βέβαια στην περίπτωση που δεν πήγαιναν μια και καλή στο σπίτι τους, απογοητευμένοι.
Η νέα χιλιετία όμως, γέννησε ένα νέο κίνημα. Με αφετηρία τις ιδέες που εκφράστηκαν στις διεθνείς διαδηλώσεις του Σιάτλ και της Γένοβα, αντιμετωπίζοντας την αποτυχία, τόσο των παλιών ιδεαλιστών με τις ψεύτικες πινακίδες («σοσιαλισμός», «οικολογία», «δημοκρατία», «κομμουνισμός», «φιλελευθερισμός» κλπ) όσο και των τεχνοκρατών «εκσυγχρονιστών», οι πολίτες αναζήτησαν διέξοδο σε ευρύτερους σχηματισμούς, αναζητώντας: την ελάχιστη ιδεολογική ταύτιση και συμφωνία, μα τη μέγιστη κοινή δραστηριοποίηση για συλλογικά προβλήματα.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτής της τάσης των ενεργών πολιτών, είναι η συγκρότηση του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ (Ε.Κ.Φ.), όπου όχι μόνο συνυπάρχουν, αλλά δρουν κοινά, φαινόμενες ετερόκλητες δυνάμεις: Μαρξιστές, ευρωπαϊστές, τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα – ομοσπονδίες, αριστερά κοινοβουλευτικά και εξωκοινοβουλευτικά κόμματα, οικολόγοι, φυσιολάτρες, κινήματα πόλης, πρωτοβουλίες γειτονιάς, φοιτητές, Δημοτικές κινήσεις, ζωόφιλοι κλπ. Ήταν τόσο ηχηρή η καμπάνα του νέου διεθνούς κινήματος των πολιτών, που έκανε τους πρωταγωνιστές της κεντρικής πολιτικής σκηνής να αναθεωρήσουν τα περί κομματικής λειτουργίας.
Έτσι ο Κ.Καραμανλής jr, παρουσιάζεται από τη σύζυγό του ως «αριστερός πολιτικός» ενώ αυτοπροσδιορίζεται ως «ηγέτης του μεσαίου χώρου». Ακόμα, αναγκάστηκε να προτείνει και να υπερψηφίσει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Κάρολο Παπούλια – τον πρώτο αριστερό Π.τ.Δ. . Το ΠΑΣΟΚ έγινε «ανοικτό κόμμα» και ο Πρόεδρός του εκλέχθηκε από ενάμισι εκατομμύριο πολίτες, Έλληνες και αλλοδαπούς, όχι απαραίτητα μέλη του κόμματος. Ο Συνασπισμός, ενέταξε τις δυνάμεις του στον ΣΥ.ΡΙ.Ζ.Α., στη λογική της ισότιμης συνεργασίας με μικρότερα κόμματα και σχήματα, κάτι που ήταν ταμπού για την Αριστερά ως τότε. Το ΚΚΕ, χωρίς στην ουσία να συνεργάζεται και να εμπιστεύεται κανέναν, παρουσιάζει προς τα έξω πως δήθεν συνεργάζεται με το ΔΗΚΚΙ, την Κομμουνιστική Ανανέωση και άλλες μικρότερες οργανώσεις. Ακόμα και το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (ΣΕΚ – Εργατική Αλληλεγγύη), ένα τροτσκιστικής απόκλισης κόμμα με σκληρή πειθαρχία, μετά τη διάσπασή του (απ’όπου γεννήθηκε η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά – Δ.Ε.Α.) αναγκάστηκε να δημιουργήσει τη «Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο», δεχόμενο να συνεργαστεί με φορείς και πρόσωπα τα οποία παλιότερα απομόνωνε ως «σέχτες» ή «ρεφορμιστές».
Το μήνυμα το πήραν όλοι. Όλα τα κόμματα αναπροσάρμοσαν τη λειτουργία τους για να μη χάσουν την επαφή με τον κόσμο τους. Λόγω όμως του ότι η αλλαγή έγινε όχι από τα κάτω, όχι με τη συμμετοχή των μελών, είχε και πολλές παρενέργειες. Σημαντικότερη από αυτές ήταν η διάλυση θεσμών και οργάνων (κάτι που βολεύει βέβαια τους ηγεμονίσκους και τους μηχανισμούς τους). Για παράδειγμα, τα τελευταία συνέδρια του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ, εξέλεξαν τους προέδρους των δυο αυτών κομμάτων με απ' ευθείας ψήφο από τους συνέδρους. Ο ψεύτικος μανδύας της «λαϊκής επιλογής», της «αποδοχής της θέλησης των πολλών» είναι η καταστροφή της πολιτικής λειτουργίας. Τα όργανα όπως π.χ. η Κεντρική Επιτροπή, γίνονται πλέον ανίσχυρα. Ο «αρχηγός» δεν ελέγχεται πλέον από κανέναν. Κανένα όργανο δε μπορεί να του «τραβήξει το αυτί» αν χρειαστεί. Οι επιλογές του κόμματος, γίνονται όλο και περισσότερο επιλογές του «σοφού», λαοπρόβλητου ηγέτη και όχι των συλλογικών πολιτικών οργάνων. Ο προσυνεδριακός και ενδοσυνεδριακός διάλογος, επικεντρώνεται στη στήριξη δελφίνων και στη μάχη μεταξύ των «τάσεων» για επικράτηση.
Είναι βέβαιο πως δεν έχουμε καταφέρει να οικοδομήσουμε τα κόμματα που θα θέλαμε. Τουλάχιστον όμως, συντασσόμενοι στα ήδη υπάρχοντα, πρέπει να στηρίζουμε επιλογές που θα προωθούν τη συλλογικότητα και τον «εκδημοκρατισμό» στη λήψη των αποφάσεων. Οφείλουμε να στηρίζουμε προσπάθειες και πρωτοβουλίες που θα αναδεικνύουν τα κόμματα σε φορείς παραγωγής πολιτικής, όπου πολιτική θα σημαίνει δράση για την «πόλη», για το σύνολο, για τους πολίτες.
ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
Η πολιτική δράση στο επίπεδο των Δήμων, είναι μια μικρογραφία της κεντρικής πολιτικής δράσης. Ηγεμονίσκοι, ομαδούλες, παράγοντες, κομματάρχες, αναμετρώνται πολλές φορές για τη νομή της τοπικής εξουσίας. Αυτό όμως είναι μερικό και όχι γενικό φαινόμενο. Ανέκαθεν, στις Δημοτικές εκλογές αναδεικνύονταν κύρια προοδευτικοί πολιτικοί που επιδιώκοντας τη συναίνεση, ενεργούσαν συλλογικά (ίσως και χάρη στο όριο του 50%). Ακόμα και σ’αυτές τις περιπτώσεις όμως, δεν ελέγχονταν πάντα από συλλογικά όργανα. Οι Δήμαρχοι δεν ελέγχονταν καν από τον κομματικό τους φορέα.
Το έδαφος όμως ήταν και είναι πρόσφορο για συλλογική πολιτική δουλειά. Υπάρχει άλλωστε και ιστορικό προηγούμενο: Τόσο οι συνδυασμοί που στηρίζονταν από την ΕΔΑ, όσο και οι παρατάξεις της «αλλαγής» και της «συνεργασίας», έδειξαν το δρόμο. Υπάρχουν και σήμερα πολλοί τέτοιοι φορείς, όπου γίνεται τόσο συλλογική, όσο και καθαρά πολιτική δουλειά, εκφράζοντας τις ανησυχίες και τις επιθυμίες των πολιτών.
Στηρίζουμε λοιπόν τις συλλογικές, πολυσυλλεκτικές, προοδευτικές προσπάθειες, δεν απαξιώνουμε την πολιτική δράση, αναδεικνύουμε Δημάρχους και τους στηρίζουμε κριτικά, οικοδομώντας παράλληλα μηχανισμούς ελέγχου, προγραμματισμού και επιλογής προτεραιοτήτων. Μαχόμαστε και δρούμε συλλογικά, ώστε η έννοια «πολιτική» να αποκτήσει ξανά την πραγματική της σημασία.
Δράση από τους πολλούς, για τους πολλούς. Έτσι απλά.
Η ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΥΚΤΑ ΚΑΥΣΙΜΑ ΘΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ
Ίσως δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929 – 1930, όλοι οι διεθνούς κλίμακας πόλεμοι και γεωστρατηγικοί σχεδιασμοί, έγιναν για τον έλεγχο των ορυκτών καυσίμων.
Από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος έγινε παγκόσμιος όταν η Γερμανία κινήθηκε για να ελέγξει τα πετρέλαια της Ρωσίας και της Μέσης Ανατολής, μέχρι τις σύγχρονες επεμβάσεις στο Ιράκ, οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι γίνονται για τον έλεγχο των καυσίμων. Πολλές φορές μάλιστα και μεμονωμένες επεμβάσεις (π.χ. βομβαρδισμός Λιβύης το ’85, κατοχή Τυνησίας – Αλγερίας από τους Γάλλους ) ή φαινομενικώς τοπικής σημασίας γεγονότα (απεργία ανθρακωρύχων στη Βρετανία επί Θάτσερ, ανεξαρτητοποίηση κρατιδίων της ΕΣΣΔ γύρω από την Κασπία, εμφύλιοι στην κεντρική Αφρική, πόλεμος Ιράν – Ιράκ) είχαν σαν εφαλτήριό τους τον έλεγχο των ορυκτών πηγών ενέργειας. Ακόμα και οι επεμβάσεις σε Κορέα, Βιετνάμ, Αφγανιστάν, Κούβα, Γιουγκοσλαβία, συνδέονται απόλυτα με την διατήρηση της κυριαρχίας των υπερδυνάμεων, σε περιοχές με ενεργειακό ενδιαφέρον.
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΤΑ ΟΡΥΚΤΑ ΚΑΥΣΙΜΑ, ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ
Ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός, είναι πια ξεκάθαρο ότι αντλεί τη δύναμή του και ανανεώνει τα πολιτικό – οικονομικό οπλοστάσιό του, από τον έλεγχο των ορυκτών καυσίμων. Ελέγχοντας τα καύσιμα, ελέγχεις την παγκόσμια οικονομία και τις πολιτικές εξελίξεις. Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο π.χ. ο πόλεμος των διαμαντιών στην Αφρική, δεν θα μπορούσε να γίνει ποτέ παγκόσμιος. Τα διαμάντια αποτελούν μεν πλούτο, μα κανένας λαός της γης δεν εξαρτάται από αυτά. Είναι αποδεδειγμένο πλέον ότι ο λόγος που συμμετέχει η Ρωσία στην G8, είναι η τεράστια ενεργειακή της δύναμη (αέριο – πετρέλαιο). Ο λόγος που οι ΗΠΑ στηρίζουν προκλητικά το Ισραήλ, είναι ότι το χρειάζονται ως γεωπολιτικό και στρατιωτικό ανάχωμα απέναντι στους πετρελαιοκτήτες Άραβες. Ο λόγος που η CIA προσπαθεί να συντηρεί δικτατορίες, παραστρατιωτικές ομάδες και διάφορα πολιτικά προβλήματα στη Λατινική Αμερική, είναι τα πετρέλαια της περιοχής.
Η ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΗ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΗ
Στην πολιτική, στην παγκόσμια ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών, όχι μόνο δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αλλά οι λύσεις είναι συνήθως πολύ απλές. Όχι απλοϊκές. Σύνθετες και απλές ταυτόχρονα.
Αφού ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός ζει και αναπτύσσεται από τον έλεγχο των παγκόσμιων αποθεμάτων ορυκτών καυσίμων και στηρίζεται στην ανάγκη των σύγχρονων κοινωνιών για κατανάλωση της ενέργειας που παράγουν αυτά τα καύσιμα, η μόνη απάντηση στο όπλο αυτό είναι… η απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα.
Όταν ο ενεργειακός σχεδιασμός είναι κεντρικός, υπάρχει η δυνατότητα για έλεγχό του από συγκεκριμένα κέντρα. Τα κέντρα αυτά, όταν κυριαρχήσουν, επιβάλουν τους όρους τους στους υποτελείς του ελέγχου, εξαναγκάζοντάς τους και σε παράλληλες οικονομικοπολιτικές εξαρτήσεις. Στη διεθνή πολιτική σκηνή, οι ενεργειακές συμφωνίες, αποτελούν τη βάση της εξωτερικής πολιτικής. Το είδαμε και στη χώρα μας πρόσφατα που οι ενεργειακές συμφωνίες με τη Ρωσία επεκτάθηκαν και σε συμφωνίες για όπλα, αλλά και σε συνεννόηση για κοινή στάση σε διεθνή θέματα (ΠΓΔΜ – Κόσσοβο - Κύπρος). Ο φόρος υποτέλειας που καταβάλει η Ελλάδα στις ΗΠΑ μέσω των διαρκών εξοπλισμών για τις Ε.Δ., συνδέεται απόλυτα με τον έλεγχο των ενεργειακών οδών από τις ΗΠΑ. Ειδικότερα τις δεκαετίες ’60 – ’70, οι αμερικάνικες Mobil, Texaco, Esso, Chevron, Berec, είχαν τον απόλυτο ενεργειακό έλεγχο της Ελλάδας.
ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΕΧΟΥΝ ΤΩΡΑ ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΠΛΟ
Οι συνδικαλιστές και τα κοινωνικά κινήματα σε όλο τον κόσμο, μέχρι σήμερα χρησιμοποιούσαν την εργατική δύναμή τους, μέσω κινητοποιήσεων και οργανωμένων δράσεων. Αποδείχθηκε όμως ότι ο καπιταλισμός έχει και χρησιμοποιεί πολύ ισχυρά όπλα, τα οποία καταφέρνουν μεσομακροπρόθεσμα να υπερνικούν τα εμπόδια. Ακόμα και οι πολύ μεγάλες νίκες των εργαζομένων και των λαών, τελικά «καπελώθηκαν» είτε από ξεπουλημένες ηγεσίες, είτε από τους φανερούς υπηρέτες του καπιταλισμού. Γι’ αυτό και μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει η παγκόσμια επανάσταση και δεν έχει κυριαρχήσει ο διεθνής Σοσιαλισμός.
Η παγκόσμια ενεργειακή κρίση όμως, μαζί με την αδιέξοδη κατάσταση που προκλήθηκε από τις κλιματικές αλλαγές, δίνει στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα μια ευκαιρία και μια διέξοδο.
Βασικό εργαλείο πρέπει να γίνει η διεκδίκηση της χρήσης εναλλακτικών / ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Τα φωτοβολταϊκά, οι ανεμογεννήτριες, οι υδατογεννήτριες, οι κυματογεννήτριες κλπ, τα οποία μπορεί να εγκαταστήσει ο καθένας στο σπίτι του, στο μαγαζί του, στους χώρους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, στα Νοσοκομεία, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, δεν μπορεί να τα ελέγξει κανένας κεντρικός μηχανισμός. Οι ανανεώσιμοι φυσικοί πόροι δεν μπορούν να συγκεντρωθούν, δεν μπορούν να ελεγχθούν, δεν μπορούν να εμποδιστούν. Είναι κτήμα του καθενός ατομικά και των κοινοτήτων συλλογικά. Αν λοιπόν κατορθώσουμε να μειώσουμε στο ελάχιστο την εξάρτησή μας από τα ορυκτά καύσιμα και στηριχθούμε στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, στην ουσία θα αποδυναμώσουμε μια και για πάντα τον διεθνή ιμπεριαλισμό. Γνωρίζουμε πως ο Καπιταλισμός θα βρει καινούρια εργαλεία για να αντεπιτεθεί. Θα δημιουργήσει νέα όπλα. Θα έχει όμως δεχθεί ένα πάρα πολύ ισχυρό πλήγμα.
Επιπλέον, σεβόμαστε και αναγνωρίζουμε τη σπουδαιότητα της εργατικής, ταξικής πάλης. Κάθε εργαλείο που μας προσφέρεται όμως, πρέπει να το χρησιμοποιούμε προς όφελος των αγώνων.
Οι λαοί πρέπει να συνεχίζουν να αγωνίζονται και να αντιστέκονται. Από πλευράς στρατηγικής όμως, καθαρά τεχνικά, η απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα, θα αποδυναμώσει τον ιμπεριαλισμό και θα δώσει χώρο στην πάλη των τάξεων και στις λαϊκές κινητοποιήσεις για να πάρει η εργατική τάξη τη θέση που δικαιούται στην εξουσία, στην αναδιανομή του πλούτου και στην ελεύθερη και ισότιμη πρόσβαση όλων στην υγεία, την ποιοτική διατροφή, την στέγαση, την παιδεία, τα πνευματικά αγαθά, την καλύτερη ζωή ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Ιανουάριος 2018
Από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος έγινε παγκόσμιος όταν η Γερμανία κινήθηκε για να ελέγξει τα πετρέλαια της Ρωσίας και της Μέσης Ανατολής, μέχρι τις σύγχρονες επεμβάσεις στο Ιράκ, οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι γίνονται για τον έλεγχο των καυσίμων. Πολλές φορές μάλιστα και μεμονωμένες επεμβάσεις (π.χ. βομβαρδισμός Λιβύης το ’85, κατοχή Τυνησίας – Αλγερίας από τους Γάλλους ) ή φαινομενικώς τοπικής σημασίας γεγονότα (απεργία ανθρακωρύχων στη Βρετανία επί Θάτσερ, ανεξαρτητοποίηση κρατιδίων της ΕΣΣΔ γύρω από την Κασπία, εμφύλιοι στην κεντρική Αφρική, πόλεμος Ιράν – Ιράκ) είχαν σαν εφαλτήριό τους τον έλεγχο των ορυκτών πηγών ενέργειας. Ακόμα και οι επεμβάσεις σε Κορέα, Βιετνάμ, Αφγανιστάν, Κούβα, Γιουγκοσλαβία, συνδέονται απόλυτα με την διατήρηση της κυριαρχίας των υπερδυνάμεων, σε περιοχές με ενεργειακό ενδιαφέρον.
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΤΑ ΟΡΥΚΤΑ ΚΑΥΣΙΜΑ, ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ
Ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός, είναι πια ξεκάθαρο ότι αντλεί τη δύναμή του και ανανεώνει τα πολιτικό – οικονομικό οπλοστάσιό του, από τον έλεγχο των ορυκτών καυσίμων. Ελέγχοντας τα καύσιμα, ελέγχεις την παγκόσμια οικονομία και τις πολιτικές εξελίξεις. Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο π.χ. ο πόλεμος των διαμαντιών στην Αφρική, δεν θα μπορούσε να γίνει ποτέ παγκόσμιος. Τα διαμάντια αποτελούν μεν πλούτο, μα κανένας λαός της γης δεν εξαρτάται από αυτά. Είναι αποδεδειγμένο πλέον ότι ο λόγος που συμμετέχει η Ρωσία στην G8, είναι η τεράστια ενεργειακή της δύναμη (αέριο – πετρέλαιο). Ο λόγος που οι ΗΠΑ στηρίζουν προκλητικά το Ισραήλ, είναι ότι το χρειάζονται ως γεωπολιτικό και στρατιωτικό ανάχωμα απέναντι στους πετρελαιοκτήτες Άραβες. Ο λόγος που η CIA προσπαθεί να συντηρεί δικτατορίες, παραστρατιωτικές ομάδες και διάφορα πολιτικά προβλήματα στη Λατινική Αμερική, είναι τα πετρέλαια της περιοχής.
Η ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΗ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΗ
Στην πολιτική, στην παγκόσμια ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών, όχι μόνο δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αλλά οι λύσεις είναι συνήθως πολύ απλές. Όχι απλοϊκές. Σύνθετες και απλές ταυτόχρονα.
Αφού ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός ζει και αναπτύσσεται από τον έλεγχο των παγκόσμιων αποθεμάτων ορυκτών καυσίμων και στηρίζεται στην ανάγκη των σύγχρονων κοινωνιών για κατανάλωση της ενέργειας που παράγουν αυτά τα καύσιμα, η μόνη απάντηση στο όπλο αυτό είναι… η απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα.
Όταν ο ενεργειακός σχεδιασμός είναι κεντρικός, υπάρχει η δυνατότητα για έλεγχό του από συγκεκριμένα κέντρα. Τα κέντρα αυτά, όταν κυριαρχήσουν, επιβάλουν τους όρους τους στους υποτελείς του ελέγχου, εξαναγκάζοντάς τους και σε παράλληλες οικονομικοπολιτικές εξαρτήσεις. Στη διεθνή πολιτική σκηνή, οι ενεργειακές συμφωνίες, αποτελούν τη βάση της εξωτερικής πολιτικής. Το είδαμε και στη χώρα μας πρόσφατα που οι ενεργειακές συμφωνίες με τη Ρωσία επεκτάθηκαν και σε συμφωνίες για όπλα, αλλά και σε συνεννόηση για κοινή στάση σε διεθνή θέματα (ΠΓΔΜ – Κόσσοβο - Κύπρος). Ο φόρος υποτέλειας που καταβάλει η Ελλάδα στις ΗΠΑ μέσω των διαρκών εξοπλισμών για τις Ε.Δ., συνδέεται απόλυτα με τον έλεγχο των ενεργειακών οδών από τις ΗΠΑ. Ειδικότερα τις δεκαετίες ’60 – ’70, οι αμερικάνικες Mobil, Texaco, Esso, Chevron, Berec, είχαν τον απόλυτο ενεργειακό έλεγχο της Ελλάδας.
ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΕΧΟΥΝ ΤΩΡΑ ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΠΛΟ
Οι συνδικαλιστές και τα κοινωνικά κινήματα σε όλο τον κόσμο, μέχρι σήμερα χρησιμοποιούσαν την εργατική δύναμή τους, μέσω κινητοποιήσεων και οργανωμένων δράσεων. Αποδείχθηκε όμως ότι ο καπιταλισμός έχει και χρησιμοποιεί πολύ ισχυρά όπλα, τα οποία καταφέρνουν μεσομακροπρόθεσμα να υπερνικούν τα εμπόδια. Ακόμα και οι πολύ μεγάλες νίκες των εργαζομένων και των λαών, τελικά «καπελώθηκαν» είτε από ξεπουλημένες ηγεσίες, είτε από τους φανερούς υπηρέτες του καπιταλισμού. Γι’ αυτό και μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει η παγκόσμια επανάσταση και δεν έχει κυριαρχήσει ο διεθνής Σοσιαλισμός.
Η παγκόσμια ενεργειακή κρίση όμως, μαζί με την αδιέξοδη κατάσταση που προκλήθηκε από τις κλιματικές αλλαγές, δίνει στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα μια ευκαιρία και μια διέξοδο.
Βασικό εργαλείο πρέπει να γίνει η διεκδίκηση της χρήσης εναλλακτικών / ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Τα φωτοβολταϊκά, οι ανεμογεννήτριες, οι υδατογεννήτριες, οι κυματογεννήτριες κλπ, τα οποία μπορεί να εγκαταστήσει ο καθένας στο σπίτι του, στο μαγαζί του, στους χώρους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, στα Νοσοκομεία, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, δεν μπορεί να τα ελέγξει κανένας κεντρικός μηχανισμός. Οι ανανεώσιμοι φυσικοί πόροι δεν μπορούν να συγκεντρωθούν, δεν μπορούν να ελεγχθούν, δεν μπορούν να εμποδιστούν. Είναι κτήμα του καθενός ατομικά και των κοινοτήτων συλλογικά. Αν λοιπόν κατορθώσουμε να μειώσουμε στο ελάχιστο την εξάρτησή μας από τα ορυκτά καύσιμα και στηριχθούμε στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, στην ουσία θα αποδυναμώσουμε μια και για πάντα τον διεθνή ιμπεριαλισμό. Γνωρίζουμε πως ο Καπιταλισμός θα βρει καινούρια εργαλεία για να αντεπιτεθεί. Θα δημιουργήσει νέα όπλα. Θα έχει όμως δεχθεί ένα πάρα πολύ ισχυρό πλήγμα.
Επιπλέον, σεβόμαστε και αναγνωρίζουμε τη σπουδαιότητα της εργατικής, ταξικής πάλης. Κάθε εργαλείο που μας προσφέρεται όμως, πρέπει να το χρησιμοποιούμε προς όφελος των αγώνων.
Οι λαοί πρέπει να συνεχίζουν να αγωνίζονται και να αντιστέκονται. Από πλευράς στρατηγικής όμως, καθαρά τεχνικά, η απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα, θα αποδυναμώσει τον ιμπεριαλισμό και θα δώσει χώρο στην πάλη των τάξεων και στις λαϊκές κινητοποιήσεις για να πάρει η εργατική τάξη τη θέση που δικαιούται στην εξουσία, στην αναδιανομή του πλούτου και στην ελεύθερη και ισότιμη πρόσβαση όλων στην υγεία, την ποιοτική διατροφή, την στέγαση, την παιδεία, τα πνευματικά αγαθά, την καλύτερη ζωή ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Ιανουάριος 2018
Η ιστορία (αυτοκαταστροφής) της Νήσου του Πάσχα
Το νησί του Πάσχα, με έκταση μόλις 160 τετραγωνικά χιλιόμετρα, είναι το πιο απομονωμένο κατοικημένο νησί του κόσμου. Βρίσκεται στο Ειρηνικό Ωκεανό, 3.800 χιλιόμετρα δυτικά από τη Χιλή (στην οποία ανήκει). Μέχρι πρόσφατα, οι προσπάθειες που έκαναν διάφοροι για να ερμηνεύσουν την ύπαρξη σε αυτό των τεράστιων, παράξενων αγαλμάτων, χωρίς σημάδια αρχαίας κατοίκησης, οδήγησαν κάποιους σε ερμηνείες υπερφυσικές και εξωγήινες. Η Πραγματικότητα την οποία αποκάλυψαν όμως αρχαιολόγοι, βιολόγοι και ανθρωπολόγοι, ήταν πιο… πεζή και πολύ σκληρή. Οι πρώτοι έποικοι ήταν μάλλον Πολυνήσιοι ψαράδες που έφτασαν εκεί μεταξύ του 400 και του 700 μ.Χ.. Μέχρι τότε, το έδαφος του ηφαιστειογενούς νησιού, καλυπτόταν από απέραντα δάση φοινικόδεντρων, γεμάτα καρπούς, ενώ φιλοξενούσε έναν τεράστιο αριθμό και ποικιλία εξωτικών πουλιών. Οι έποικοι κατοίκησαν το νησί και άρχισαν να καλλιεργούν φρούτα και λαχανικά και να ψαρεύουν στα ανοιχτά. Το νησί διέθετε τα πάντα. Υπήρχαν καρποί και μικρά ζώα και πουλιά για τροφή, ενώ η άφθονη ξυλεία τους επέτρεπε να φτιάχνουν κατοικίες και κανό, να φτιάχνουν σχοινιά, να θερμαίνονται και να μαγειρεύουν.
Φθίνουσα πορεία.
Όταν τον 18ο αιώνα έφτασαν εκεί οι πρώτοι Ευρωπαίοι, αντίκρισαν ένα αραιοκατοικημένο νησί, αποψιλωμένο, ερημικό και με κατοίκους κανίβαλους. Δεν βρέθηκαν ζώα (μόνο έντομα) και κανένα μεγάλο φυτό. Ούτε θάμνος. Οι εξερευνητές παραξενεύτηκαν και από τα εκατοντάδες τεράστια αγάλματα που βρέθηκαν στημένα ή ημιτελή σε όλο το νησί. Το 1770 που οι πρώτοι ευρωπαίοι έφτασαν στο νησί, τα αγάλματα ήταν όλα όρθια. Ως το 1864 είχαν γκρεμιστεί από τους ίδιους τους κατοίκους του νησιού. Οι επιστήμονες όμως έλυσαν κάθε μυστήριο που συνδεόταν μέχρι και με εξωγήινες παρεμβάσεις. Αποδείχθηκε ότι το νησί ήταν κατάφυτο και εύφορο. Η καταστροφή της φύσης άρχισε ήδη από το 800 μ.Χ., ενώ κατά το 1400 μ.Χ. τα φυτά εξαφανίστηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά. Όταν πρωτοαντίκρυσαν το νησί οι Ευρωπαίοι, βρήκαν μόνο ένα θάμνο. Οι κάτοικοι αποψίλωσαν όλη τη χλωρίδα για τις βιοτικές τους ανάγκες. Οι αρουραίοι που έφτασαν μαζί με τους Πολυνήσιους, αποτελείωσαν το έργο των ανθρώπων, τρώγοντας ακόμα και τους εναπομείναντες σπόρους. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τυπικό παράδειγμα οικολογικής αυτοκαταστροφής! Καταστράφηκε ολόκληρη η χλωρίδα αλλά και η πανίδα. Κάθε είδος πουλιού εξαφανίστηκε. Εξαφανίστηκαν ακόμη και τα οστρακόδερμα και άλλοι οργανισμοί από τα παράλια. Από τα αρχαιολογικά ευρήματα εκλείπουν και τα ίχνη διατροφής με μεγάλα ψάρια, γύρω στα 1.500, αφού δεν υπήρχαν πια δέντρα για την κατασκευή μεγάλων κανό, ώστε να ψαρεύουν στα ανοιχτά. Αφού κατέστρεψαν τα πάντα, οι άνθρωποι εντατικοποίησαν την εκτροφή των πουλερικών που είχαν φέρει μαζί τους. Όμως αυτό δεν έφτανε για τις ανάγκες τους. Στράφηκαν λοιπόν στον κανιβαλισμό. Τα κόκαλα ανθρώπων, όπως δείχνουν οι ανασκαφές, αρχίσουν να πληθαίνουν από την περίοδο αυτή στους σωρούς με τα αποφάγια. Απ’ ότι συμπέραναν οι επιστήμονες, οι πρώτοι Πολυνήσιοι άποικοι βρέθηκαν σε ένα νησί εύφορο, με άφθονη ξυλεία, μικρά ζώα και πουλιά, επαρκή για μια άνετη ζωή. Ευδοκίμησαν και πολλαπλασιάστηκαν. Μετά από αιώνες, άρχισαν να κτίζουν πέτρινα αγάλματα, όμοια με αυτά που έκαναν στην Πολυνησία ως επίδειξη πλούτου και ισχύος. Τα αγάλματα που έφτιαχναν από τα ηφαιστειογενή πετρώματα, τα κυλούσαν πάνω σε κορμούς δέντρων, από τα σμιλευτήρια ως τα σημεία που τα τοποθετούσαν κατά μήκος των ακτών. Ο αυξανόμενος πληθυσμός του νησιού έκοβε τα δάση ταχύτερα από όσο μπορούσαν αυτά να αναπαραχθούν. Καθώς τα δέντρα εξαφανίζονταν, οι κάτοικοι ξέμειναν από ξυλεία και από σκοινιά. Οι πηγές και τα ρυάκια ξεράθηκαν, δεν είχαν ξύλα να ανάψουν φωτιά, τα μικρά ζώα και πουλιά εξαφανίστηκαν. Καθώς δεν είχαν ξύλα για να φτιάξουν μεγάλες βάρκες, σταμάτησε και το ψάρεμα. Καταστράφηκαν επίσης και οι καλλιέργειες καθώς το κόψιμο δέντρων και θάμνων έπαψε να συγκρατεί το νερό και το γόνιμο χώμα. Τα τελευταία αγαλματίδια που κατασκεύασαν, απεικόνιζαν σκελετωμένα άτομα, δείχνοντας ότι πλέον ο λαός λιμοκτονούσε. Τα διάσπαρτα απομεινάρια όπλων, αποδεικνύουν πως οι τελευταίες μέρες της κοινωνίας τους, χαρακτηρίζονταν από αλληλοεξόντωση και πολέμους ανάμεσα σε φατρίες. Γύρω στα 1700 ο πληθυσμός ελαχιστοποιήθηκε και οι άνθρωποι άρχισαν να ζουν σε σπηλιές για προστασία από τους εχθρούς τους. Αργότερα, οι αντίπαλες ομάδες άρχισαν να γκρεμίζουν η μία τα αγάλματα της άλλης. Το τελευταίο άγαλμα γκρεμίστηκε το 1864.
Γιατί συνέβη αυτή η αυτοκαταστροφή;
Η κλειστή αυτή κοινωνία, δεν μπόρεσε να συνειδητοποιήσει τη φθίνουσα πορεία της. Η σταδιακή κατάρρευση του οικοσυστήματος, δεν πέρασε ως πληροφορία από γενιά σε γενιά. Το ότι η φύση ανανεώνεται, έδινε την ψευδαίσθηση πως θα είναι πάντα έτσι τα πράγματα. Οι άρχοντες της εποχής, ακόμα και αν κάποιοι προέβλεπαν την εξέλιξη, σίγουρα δεν θα ήθελαν να ενοχλήσουν την «καθεστωτικύα τάξη». Ακόμα και το κόψιμο του τελευταίου δένδρου, θα θεωρήθηκε φυσικό γεγονός.
Παράδειγμα προς αποφυγή.
Τι μας διδάσκει αυτή η γνώση; Οι σύγχρονες κοινωνίες, έχουν τα μέσα να προβλέψουν τις εξελίξει, τόσο χάρη στην τεχνολογία, όσο και χάρη στην ιστορική γνώση. Επιπλέον, η ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας, επιταχύνει σε ακραίο βαθμό τα αρνητικά αποτελέσματα της ανθρώπινης δραστηριότητας επάνω στη φύση. Ο πλανήτης Γη είναι η νήσος του Πάσχα σε μεγέθυνση. Ο Πλανήτης μας περικλείεται από αφιλόξενο περιβάλλον για τους ανθρώπους και τα ζώα. Παρά το ότι έχουμε τα μέσα να τον εγκαταλείψουμε, δεν υπάρχει άλλος γνωστός τόπος για να κατοικήσουμε. Αν λοιπόν δεν ενεργήσουμε έγκαιρα ώστε να αποτρέψουμε την καταστροφή του πλανήτη μας, είναι βέβαιο πως το ανθρώπινο γένος δεν έχει πολύ μακρινό μέλλον.
8/2008
Φθίνουσα πορεία.
Όταν τον 18ο αιώνα έφτασαν εκεί οι πρώτοι Ευρωπαίοι, αντίκρισαν ένα αραιοκατοικημένο νησί, αποψιλωμένο, ερημικό και με κατοίκους κανίβαλους. Δεν βρέθηκαν ζώα (μόνο έντομα) και κανένα μεγάλο φυτό. Ούτε θάμνος. Οι εξερευνητές παραξενεύτηκαν και από τα εκατοντάδες τεράστια αγάλματα που βρέθηκαν στημένα ή ημιτελή σε όλο το νησί. Το 1770 που οι πρώτοι ευρωπαίοι έφτασαν στο νησί, τα αγάλματα ήταν όλα όρθια. Ως το 1864 είχαν γκρεμιστεί από τους ίδιους τους κατοίκους του νησιού. Οι επιστήμονες όμως έλυσαν κάθε μυστήριο που συνδεόταν μέχρι και με εξωγήινες παρεμβάσεις. Αποδείχθηκε ότι το νησί ήταν κατάφυτο και εύφορο. Η καταστροφή της φύσης άρχισε ήδη από το 800 μ.Χ., ενώ κατά το 1400 μ.Χ. τα φυτά εξαφανίστηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά. Όταν πρωτοαντίκρυσαν το νησί οι Ευρωπαίοι, βρήκαν μόνο ένα θάμνο. Οι κάτοικοι αποψίλωσαν όλη τη χλωρίδα για τις βιοτικές τους ανάγκες. Οι αρουραίοι που έφτασαν μαζί με τους Πολυνήσιους, αποτελείωσαν το έργο των ανθρώπων, τρώγοντας ακόμα και τους εναπομείναντες σπόρους. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τυπικό παράδειγμα οικολογικής αυτοκαταστροφής! Καταστράφηκε ολόκληρη η χλωρίδα αλλά και η πανίδα. Κάθε είδος πουλιού εξαφανίστηκε. Εξαφανίστηκαν ακόμη και τα οστρακόδερμα και άλλοι οργανισμοί από τα παράλια. Από τα αρχαιολογικά ευρήματα εκλείπουν και τα ίχνη διατροφής με μεγάλα ψάρια, γύρω στα 1.500, αφού δεν υπήρχαν πια δέντρα για την κατασκευή μεγάλων κανό, ώστε να ψαρεύουν στα ανοιχτά. Αφού κατέστρεψαν τα πάντα, οι άνθρωποι εντατικοποίησαν την εκτροφή των πουλερικών που είχαν φέρει μαζί τους. Όμως αυτό δεν έφτανε για τις ανάγκες τους. Στράφηκαν λοιπόν στον κανιβαλισμό. Τα κόκαλα ανθρώπων, όπως δείχνουν οι ανασκαφές, αρχίσουν να πληθαίνουν από την περίοδο αυτή στους σωρούς με τα αποφάγια. Απ’ ότι συμπέραναν οι επιστήμονες, οι πρώτοι Πολυνήσιοι άποικοι βρέθηκαν σε ένα νησί εύφορο, με άφθονη ξυλεία, μικρά ζώα και πουλιά, επαρκή για μια άνετη ζωή. Ευδοκίμησαν και πολλαπλασιάστηκαν. Μετά από αιώνες, άρχισαν να κτίζουν πέτρινα αγάλματα, όμοια με αυτά που έκαναν στην Πολυνησία ως επίδειξη πλούτου και ισχύος. Τα αγάλματα που έφτιαχναν από τα ηφαιστειογενή πετρώματα, τα κυλούσαν πάνω σε κορμούς δέντρων, από τα σμιλευτήρια ως τα σημεία που τα τοποθετούσαν κατά μήκος των ακτών. Ο αυξανόμενος πληθυσμός του νησιού έκοβε τα δάση ταχύτερα από όσο μπορούσαν αυτά να αναπαραχθούν. Καθώς τα δέντρα εξαφανίζονταν, οι κάτοικοι ξέμειναν από ξυλεία και από σκοινιά. Οι πηγές και τα ρυάκια ξεράθηκαν, δεν είχαν ξύλα να ανάψουν φωτιά, τα μικρά ζώα και πουλιά εξαφανίστηκαν. Καθώς δεν είχαν ξύλα για να φτιάξουν μεγάλες βάρκες, σταμάτησε και το ψάρεμα. Καταστράφηκαν επίσης και οι καλλιέργειες καθώς το κόψιμο δέντρων και θάμνων έπαψε να συγκρατεί το νερό και το γόνιμο χώμα. Τα τελευταία αγαλματίδια που κατασκεύασαν, απεικόνιζαν σκελετωμένα άτομα, δείχνοντας ότι πλέον ο λαός λιμοκτονούσε. Τα διάσπαρτα απομεινάρια όπλων, αποδεικνύουν πως οι τελευταίες μέρες της κοινωνίας τους, χαρακτηρίζονταν από αλληλοεξόντωση και πολέμους ανάμεσα σε φατρίες. Γύρω στα 1700 ο πληθυσμός ελαχιστοποιήθηκε και οι άνθρωποι άρχισαν να ζουν σε σπηλιές για προστασία από τους εχθρούς τους. Αργότερα, οι αντίπαλες ομάδες άρχισαν να γκρεμίζουν η μία τα αγάλματα της άλλης. Το τελευταίο άγαλμα γκρεμίστηκε το 1864.
Γιατί συνέβη αυτή η αυτοκαταστροφή;
Η κλειστή αυτή κοινωνία, δεν μπόρεσε να συνειδητοποιήσει τη φθίνουσα πορεία της. Η σταδιακή κατάρρευση του οικοσυστήματος, δεν πέρασε ως πληροφορία από γενιά σε γενιά. Το ότι η φύση ανανεώνεται, έδινε την ψευδαίσθηση πως θα είναι πάντα έτσι τα πράγματα. Οι άρχοντες της εποχής, ακόμα και αν κάποιοι προέβλεπαν την εξέλιξη, σίγουρα δεν θα ήθελαν να ενοχλήσουν την «καθεστωτικύα τάξη». Ακόμα και το κόψιμο του τελευταίου δένδρου, θα θεωρήθηκε φυσικό γεγονός.
Παράδειγμα προς αποφυγή.
Τι μας διδάσκει αυτή η γνώση; Οι σύγχρονες κοινωνίες, έχουν τα μέσα να προβλέψουν τις εξελίξει, τόσο χάρη στην τεχνολογία, όσο και χάρη στην ιστορική γνώση. Επιπλέον, η ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας, επιταχύνει σε ακραίο βαθμό τα αρνητικά αποτελέσματα της ανθρώπινης δραστηριότητας επάνω στη φύση. Ο πλανήτης Γη είναι η νήσος του Πάσχα σε μεγέθυνση. Ο Πλανήτης μας περικλείεται από αφιλόξενο περιβάλλον για τους ανθρώπους και τα ζώα. Παρά το ότι έχουμε τα μέσα να τον εγκαταλείψουμε, δεν υπάρχει άλλος γνωστός τόπος για να κατοικήσουμε. Αν λοιπόν δεν ενεργήσουμε έγκαιρα ώστε να αποτρέψουμε την καταστροφή του πλανήτη μας, είναι βέβαιο πως το ανθρώπινο γένος δεν έχει πολύ μακρινό μέλλον.
8/2008
ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ
8/2008
ΠΩΣ Η ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΟΙΧΙΣΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΑΘΩΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
Στις 12 Μαρτίου 2005, ο Χρήστος Κώστογλου και ο Παναγιώτης Τρικοίλης, ξεκινάνε από την Κάλυμνο με το ταχύπλοο φουσκωτό του πρώτου, για ψάρεμα στα ανοιχτά. Στις 8 το βράδυ, ο Χρήστος τηλεφωνεί στον αδελφό του οτι τελείωσαν το ψάρεμα και γυρίζουν στο νησί. Με το σκάφος τους, αυτό σήμαινε οτι σε λίγη ώρα θα έφταναν στο λιμάνι της Πόθιας. Μάταια τους περίμεναν όμως. Το Λιμενικό, το Πολεμικό Ναυτικό και οι Τουρκικές αρχές, αρχίζουν έρευνες.
Στις 16 Μαρτίου, οι Τούρκοι ανακοινώνουν οτι βρέθηκε το σκάφος στα Τουρκικά παράλια. Την επόμενη μέρα οι συγγενείς των αγνοουμένων μεταβαίνουν στο Μποντρούμ (Αλικαρνασσός) και έκπληκτοι διαπιστώνουν οτι το σκάφος είναι διαλυμένο και λεηλατημένο. Η μηχανή και ο πανάκριβος εξοπλισμός είχαν κάνει φτερά, ενώ ακόμα και το εσωτερικό είχε εμφανή σημάδια από σφυριά και άλλα εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν για τη λεηλασία. Άρχισε τότε ένας κύκλος εκμετάλλευσης του πόνου των οικογενειών από τις αρχές και περιφερόμενους δικηγόρους και καλοθελητές οι οποίοι θα μεσολαβούσαν υποτίθεται για να δουν και να ελευθερώσουν τους δικούς τους από τις Τουρκικές φυλακές. Επίσημα δεν υπήρχε καμία ενημέρωση. Ούτε ναι, ούτε όχι.
Στις 28 Μαρτίου οι Τούρκοι βρίσκουν στα Μικρασιατικά παράλια το πτώμα του Παναγιώτη Τρικοίλη.
Στις 13 Απριλίου 2005, το δράμα ολοκληρώνεται. Βρίσκεται το πτώμα του Χρήστου Κώστογλου σε ερημική περιοχή στα Βόρεια της Καλύμνου. Ο Χρήστος, τραυματισμένος, κολύμπησε 10 ναυτικά μίλια, βγήκε στην παραλία, σύρθηκε 300 μέτρα και πήγε προς μια κοντινή στάνη, όπου όμως δεν βρήκε κανέναν και πέθανε από εξάντληση, αφυδάτωση και αιμορραγία.
Η υπόθεση είναι χαρακτηριστική περίπτωση θυσίας ενός αθώου νέου ανθρώπου, στο βωμό των «ισορροπιών στο Αιγαίο» και της «αποφυγής εντάσεων». Η ελληνική πλευρά, εκτός του έπαρχου και μετέπειτα Δημάρχου Ρούσσου και κάποιων τοπικών παραγόντων, δεν ενδιαφέρθηκε κανείς. Βουλευτές, Υπουργεία, Υπηρεσίες, θέλοντας να μη διαταράξουν τις σχέσεις με τις Αρχές των γειτόνων, δεν έκαναν καμία ουσιαστική ενέργεια. Οι Τούρκοι, προσπάθησαν να παρουσιάσουν την υπόθεση σαν επιτυχία σύλληψης μεταφορέων Σομαλών λαθρομεταναστών.
Είναι γνωστό πως οι Τουρκικές αρχές, όχι μόνο δεν εμποδίζουν το εμπόριο ανθρώπων και λαθραίων εμπορευμάτων και ναρκωτικών, αλλά το καλύπτουν και χρηματοδοτούνται από αυτό (ανεπίσημα). Πιθανότατα οι δυο αδικοχαμένοι, είδαν κάτι που δεν έπρεπε να δουν. Βρέθηκαν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Όταν λοιπόν κάποιοι τους επιτέθηκαν , τους έριξαν στη θάλασσα ή αυτοί προσπάθησαν να διαφύγουν. Στη συνέχεια οι Τούρκοι το παρουσίασαν ως επιτυχία της υπηρεσίας τους «στον αγώνα ενάντια στο λαθρεμπόριο και την παράνομη διακίνηση μεταναστών». Είχαν άλλωστε μεγάλη ανάγκη για μια τέτοια «επιτυχία». Τόσο η Ελλάδα, όσο και η Ε.Ε. κατηγορούν διαρκώς την Τουρκία για το οτι δεν βοηθά καθόλου στη συνολική προσπάθεια. Η περίπτωση λοιπόν τους ήρθε κουτί.
Τα δεδομένα όμως δεν ταιριάζουν. Οι δουλειές αυτές δε γίνονται μέρα μεσημέρι. Ο Χρήστος ξεκίνησε για την επιστροφή, στις 8 το βράδυ. Μόλις είχε πέσει ο ήλιος δηλαδή. Μετά από λίγο το κινητό του έπαψε να λειτουργεί. Άρα κάτι έγινε γύρω στις οκτώμιση. Για το κράτος, το θέμα ξεχάστηκε λίγο καιρό μετά.
Στην κηδεία του Χρήστου, βρέθηκε όλο το νησί. Ο Χρήστος ήταν αεικίνητος, δημιουργικός, υπερδραστήριος. Πρόεδρος των καταστημάτων επισιτισμού και διασκέδασης, υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος, ιδρυτικό μέλλος Συλλόγων, φανατικός με τις εκδρομές σε θάλασσα και βουνό. Ιδιαίτερα αγαπητός σε όλους, συμπονετικός και πάντα στο πλευρό όσων είχαν ανάγκη. Ένας δημιουργικός και ζωντανός άνθρωπος δηλαδή, χάθηκε στο βωμό των συσχετισμών στο Αιγαίο.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΟΡΙΣΤΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΕΙΡΗΝΕΥΣΗΣ
Η αντιπαράθεση Ελλάδας – Τουρκίας και οι διαρκείς εντάσεις στην περιοχή, δημιουργούν πολλά προβλήματα στους κατοίκους των νησιών και υποβαθμίζουν τη ζωή τους. Χάνονται νέοι άνθρωποι, καταστρέφονται περιουσίες, ξοδεύονται εκατομμύρια ευρώ και τελικά οι εντάσεις παραμένουν. Κρίσεις όπως αυτή των Ιμίων, δημιουργούν πολλά προβλήματα στην καθημερινή ζωή των κατοίκων που ζουν διαρκώς με το φόβο μιας πιθανής πολεμικής σύρραξης. Οι εντάσεις στο Αιγαίο είναι τεχνητές. Είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας των περιφερειακών δυνάμεων να αποκτήσουν τον έλεγχο μιας περιοχής. Αυτά όμως δεν αφορούν τον κόσμο που αγωνίζεται για το μεροκάματο.
Σε μια περίοδο που ο λαός μας και -πολύ περισσότερο- ο λαός της Τουρκίας, αγωνίζονται για να καλυτερέψουν τη ζωή τους, να καταπολεμήσουν τη φτώχεια, την ανεργία, την αμορφωσιά και όλα τα άλλα καθημερινά προβλήματα, δεν μπορούμε να αναλωνόμαστε σε άτοπες αντιπαραθέσεις. Το σημαντικότερο όμως είναι πως δεν αξίζει να χαθεί η ζωή κανενός ανθρώπου, μα κανενός, για το χρήμα ή για συσχετισμούς. Τα ιστορικά προβλήματα, πρέπει κάποτε να τεθούν στο περιθώριο & οι πολιτικές δυνάμεις και στις δυο πλευρές του Αιγαίου, να πάρουν τις απαραίτητες πρωτοβουλίες για οριστική επίλυση των διαφορών & διαρκή ειρήνευση. Το έχουμε ανάγκη όλοι καθώς έτσι θα απελευθερωθούν τεράστια κονδύλια που ξοδεύονται τώρα σε στρατιωτικές δαπάνες, αντί να δίνονται στην κοινωνική πολιτική, στην αναβάθμιση παιδείας, υγείας, πολιτισμού, εισοδημάτων κλπ.
Το παραπάνω κείμενο αφιερώνεται στον Χρήστο & τον Παναγιώτη, αλλά και σε όλους τους κατοίκους των νησιών του Αιγαίου και της περιοχής του Έβρου
Σε ενίσχυση των πιο πάνω, παραθέτουμε δυο δημοσιεύματα της εφημερίδας "Έθνος".
Το εξπρές του μεσονυχτίου
Στα πανίσχυρα κυκλώματα του σύγχρονου δουλεμπορίου εμπλοκή έχουν και μέλη των τουρκικών Αρχών. Αδιάψευστα τα ντοκουμέντα για περιστατικό που συνέβη στις 19 Αυγούστου ανοιχτά της Μυτιλήνης
Αθέατα «περάσματα» έχουν «ανοίξει» στα παράλια της Τουρκίας για τη διοχέτευση στη χώρα μας και ακολούθως στην Ευρώπη οικονομικών μεταναστών που αναζητούν μια καλύτερη ζωή.
Ιδιαίτερα αποκαλυπτικό είναι το γεγονός της ανάμειξης ακταιωρού της τούρκικης ακτοφυλακής στη μεταφορά μεταναστών, όπως αποτυπώνεται σε αδιάσειστα ντοκουμέντα που έχουν στη διάθεσή τους οι ελληνικές αρχές.
Η υπόθεση, που αποκαλύπτει σήμερα το «Εθνος», «ξετυλίχτηκε», στις 19 Αυγούστου, στη θαλάσσια περιοχή του ακρωτηρίου Κόρακα, στη Μυτιλήνη.
Μάλιστα, υπήρξε και μικρής διάρκειας «εμπλοκή» μεταξύ πλωτού του Λιμενικού και της ακταιωρού της τούρκικης ακτοφυλακής, που είχε περάσει στα ελληνικά χωρικά ύδατα και όταν έγινε αντιληπτή, άρχισε να κάνει επικίνδυνους ελιγμούς κοντά στο ελληνικό σκάφος.
Η επιχείρηση καταγράφηκε σε βίντεο και, όπως ανέφεραν έγκυρες πηγές, δεν είναι το μοναδικό οπτικοακουστικό υλικό που έχουν στη διάθεσή τους οι ελληνικές αρχές και αποτυπώνεται εμπλοκή τούρκικης ακταιωρού σε μεταφορά μεταναστών.
Είναι προφανές ότι η εμπλοκή σκάφους της τούρκικης ακταιωρού σε μεταφορά μεταναστών θα μπορούσε να αποδοθεί σε «διάβρωση», ακόμα και σε υψηλό επίπεδο των διωκτικών αρχών της γειτονικής χώρας από τα πανίσχυρα «κυκλώματα» παράνομης διακίνησης μεταναστών.
Ωστόσο, υπάρχουν και δύο άλλα στοιχεία που οδηγούν βάσιμα στην εκτίμηση ότι αποτελεί πολιτική επιλογή στη γειτονική χώρα να διευκολυνθεί η έξοδος από εκεί προς τη χώρα μας των μεταναστών. Και συγκεκριμένα:
Παρότι έχει επισημανθεί από την πλευρά μας, με συγκεκριμένα στοιχεία σε επαφές ανωτάτου επιπέδου των αντίστοιχων λιμενικών αρχών, η μαζική παράνομη έξοδος μεταναστών από την περιοχή του κόλπου Μαντελλιών προς το Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι, δεν έγινε καμία ουσιαστική προσπάθεια για το κλείσιμο αυτού του «δρόμου».
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να αναφερθεί ότι η Διεύθυνση Ασφαλείας του υπουργείου Ναυτιλίας έχει καταγράψει μια σειρά τούρκικων σκαφών, αλιευτικών και τουριστικών αλλά και ορισμένων με σημαία ΗΠΑ για να μη δίνουν «στόχο», με Τούρκους μεταφορείς να διακινούν μετανάστες προς τα παραπάνω μικρά νησάκια.
n Οι τουρκικές αρχές αρνούνται να εφαρμόζουν ουσιαστικά το πρωτόκολλο επανεισδοχής που έχουν συνυπογράψει, ίσως επειδή σε αυτό καθορίζεται ως λιμάνι επανεισδοχής και η Σμύρνη, στης οποίας την περιοχή μένουν πάρα πολλοί μετανάστες.
Οπως έχει αποκαλύψει, από τις αρχές Αυγούστου, το «Εθνος», οι ελληνικές διωκτικές αρχές έχουν στοιχεία ότι στα παράλια της γειτονικής χώρας έχει συγκεντρωθεί μεγάλος αριθμός προσφύγων κυρίως από το Ιράκ και το Αφγανιστάν, που φτάνουν παράνομα στην Τουρκία, με στόχο να περάσουν στην Ελλάδα και ακολούθως σε άλλο ευρωπαϊκό κράτος.
Τούρκοι αξιωματούχοι είχαν κάνει λόγο «για πληθυσμό ενός ακόμα νομού», εκφράζοντας τον έντονο προβληματισμό τους για το μέγεθος του μεταναστευτικού «κύματος».
ΕΜΠΛΟΚΗ ΜΕ ΣΚΑΦΟΣ ΤΟΥ ΛΙΜΕΝΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ
Θα τους παρατούσαν στη θάλασσα
Η συγκλονιστική αποκάλυψη της εμπλοκής ακταιωρού της τούρκικης ακτοφυλακής στη μεταφορά μεταναστών έγινε, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες του «Εθνους», τα ξημερώματα της 19ης Αυγούστου, ανοιχτά της Μυτιλήνης.
Συγκεκριμένα, πλωτό του Λιμενικού στη διάρκεια της περιπολίας του εντόπισε, ξαφνικά, το τούρκικο σκάφος (σ.σ.: τα πλήρη διακριτικά του είναι στη διάθεση των ελληνικών αρχών) να πλέει κοντά στο ακρωτήριο Κόρακας της Μυτιλήνης και εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων, μεταφέροντας άγνωστο αριθμό μεταναστών.
Μάλιστα, στις αποκαλυπτικές εικόνες που έχουν στη διάθεσή τους οι ελληνικές αρχές, φαίνεται ένας άνδρας, προφανώς μέλος του πληρώματος της ακταιωρού, να πετάει στη θάλασσα σωσίβια, προκειμένου να τα πιάσουν οι μετανάστες, καθώς θα πέσουν στη θάλασσα. Ετσι, με αυτά θα μπορούσαν να φτάσουν κολυμπώντας στην ακτή ή εάν καθυστερούσαν και γίνονταν αντιληπτοί από το Λιμενικό, θα εμφανίζονταν ως ναυαγοί και οι λιμενικοί θα προχωρούσαν στη διάσωσή τους.
Ωστόσο, η προσπάθειά τους διακόπηκε όταν έκανε την εμφάνισή του πλωτό του Λιμενικού.
Τότε η τούρκικη ακταιωρός άρχισε να κάνει επικίνδυνους ελιγμούς κοντά στο ελληνικό σκάφος. Οι λιμενικοί, με επανειλημμένες κλήσεις από το ραδιοτηλέφωνο και στη συνέχεια με τον προβολέα, ζητούσαν να φύγει από τα ελληνικά χωρικά ύδατα. Αυτό έγινε ύστερα από περίπου 15 λεπτά της ώρας.
Το περιστατικό έχει καταγραφεί σε βίντεο που βρίσκεται στη διάθεση των ελληνικών διωκτικών αρχών, αλλά, σύμφωνα με πληροφορίες, δεν είναι το μοναδικό οπτικοακουστικό υλικό που υπάρχει και αποτυπώνεται εμπλοκή τούρκικου σκάφους σε μεταφορά μεταναστών.
ΕΘΝΟΣ 3/9/2008
Ξαναχτύπησε η τουρκική ακταιωρός
Η καινούργια «επιχείρηση» μεταφοράς μεταναστών έγινε χθες το πρωί και πάλι ανοιχτά της Μυτιλήνης. Πλωτό του Λιμενικού υποχρέωσε το σκάφος να γυρίσει στο Αϊβαλί. Διάβημα... αναγκαστικά από το ΥΠΕΞ
Νέα «δρομολόγια» μεταφοράς μεταναστών από τα τουρκικά παράλια προς τη χώρα μας πραγματοποίησε ακταιωρός της τούρκικης ακτοφυλακής.
Η καινούργια «επιχείρηση» έγινε, χθες το πρωί, και πάλι ανοιχτά της Μυτιλήνης αλλά έγινε αντιληπτή από πλωτό του Λιμενικού, του οποίου η εμφάνιση ανάγκασε το τούρκικο σκάφος να κάνει στροφή προς τα παράλια της περιοχής του Αϊβαλί.
Ρυμουλκούσε βάρκα
Μάλιστα, αυτή τη φορά το σκάφος της τουρκικής ακτοφυλακής ρυμουλκούσε και φουσκωτή βάρκα για να διευκολύνει την αποβίβαση των μεταναστών.
Ωστόσο, η προχθεσινή αποκάλυψη του «Εθνους» φαίνεται ότι οδήγησε το υπουργείο Εξωτερικών ν αλλάξει εν μέρει «γραμμή πλεύσης» και γι αυτό προχώρησε, την ίδια μέρα, σε διάβημα προς το τούρκικο υπουργείο Εξωτερικών.
Από την άλλη πλευρά, πάντως, η «απάντηση» ήρθε, χθες το πρωί, με νέα επιχείρηση μεταφοράς μεταναστών.
Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες του «Εθνους», οι ελληνικές αρχές έχουν αδιάσειστα ντοκουμέντα και γι αυτή τη νέα αποστολή, την οποία πραγματοποίησε το ίδιο σκάφος που είχε κάνει και την προηγούμενη στις 19 Αυγούστου.
Πάντα, σύμφωνα με πληροφορίες, πλωτό του Λιμενικού εντόπισε, χθες στις 7.25 το πρωί, τη «γνωστή» τούρκικη ακταιωρό με άγνωστο αριθμό μεταναστών, εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων, κοντά στις βραχονησίδες Τομαρονήσια (Τοκμάκια με συντεταγμένες 39ο 18 Β 26ο 26 Α) στη θέση Παλιός βορειοανατολικά της Λέσβου.
Αυτή τη φορά, όμως, οι Τούρκοι δεν επιχείρησαν «εμπλοκή» κάνοντας ελιγμούς μπροστά στο πλωτό του Λιμενικού, όπως είχε γίνει τα ξημερώματα της 19ης Αυγούστου.
Αντίθετα, μόλις έκανε την εμφάνισή του το ελληνικό σκάφος η τούρκικη ακταιωρός έστριψε και έβαλε πλώρη προς το Αϊβαλί.
Από τη νέα «επίσκεψη» της τούρκικης ακταιωρού υπάρχει και νέο οπτικοακουστικό υλικό στη διάθεση των ελληνικών αρχών, όπου σύμφωνα με πληροφορίες διακρίνεται και η φουσκωτή βάρκα που ρυμουλκούσε.
Και για το επεισόδιο αυτό αναμενόταν να γίνει διάβημα προς την τουρκική πλευρά.
Το απέφευγαν
Σύμφωνα με καλά ενημερωμένη πηγή, στο παρελθόν ακόμη και όταν διαπιστωνόταν και με συγκεκριμένα στοιχεία (που κατέγραφαν τα σκάφη του Λιμενικού) εμπλοκή τουρκικών αρχών στη διακίνηση λαθρομεταναστών, δεν γινόταν διαβήματα ούτε παρουσιάζονταν τα στοιχεία στην ΕΕ, αλλά το θέμα ετίθετο στην επιτροπή που παρακολουθεί την εφαρμογή του Πρωτοκόλλου Επανεισδοχής που έχει υπογραφή μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
Οπως αποκάλυψε, προχθές το «Εθνος», η συγκεκριμένη ακταιωρός είχε εντοπιστεί, στις 19 Αυγούστου, με αδιάσειστα στοιχεία, μεταφέροντας μετανάστες εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων, ανοιχτά του ακρωτηρίου Κόρακας, στη Μυτιλήνη.
Να σημειωθεί ότι οι ελληνικές αρχές έχουν στοιχεία ότι στη γειτονική χώρα έχει συγκεντρωθεί, εδώ και καιρό, μεγάλος αριθμός μεταναστών, κυρίως από Ιράκ και Αφγανιστάν, στα παράλια της Τουρκίας, αναζητώντας «δρόμους» προς τη χώρα μας και στη συνέχεια προς την Ευρώπη.
ΠΡΟΣΑΡΑΞΗ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΦΟΡΤΗΓΟΥ ΣΤΗΝ ΚΩ
Δεν κάλεσε σε βοήθεια τις ελληνικές αρχές
Προσάραξε, κάτω από άγνωστες συνθήκες, σε αμμώδη αβαθή του ακρωτηρίου Αμμόγλωσσα, στην Κω, το τουρκικών συμφερόντων με σημαία Παναμά φορτηγό πλοίο «Ντέρια 2».
Το πλοίο, που είναι κενό φορτίου, έχει 20μελες πλήρωμα (15 Τούρκοι και 5 διαφόρων εθνοτήτων ναυτικοί).
Ο Τούρκος πλοίαρχος σύμφωνα με τις πάγιες οδηγίες που δίνουν οι αρχές της γειτονικής χώρας στα πληρώματά τους, αμφισβητώντας τα κυριαρχικά δικαιώματά μας στην έρευνα και διάσωση, δεν κάλεσε σε βοήθεια τις ελληνικές αρχές.
Ο θάλαμος επιχειρήσεων του υπουργείου Ναυτιλίας ενημερώθηκε, στις 2.30 το μεσημέρι, από ιδιοκτήτη θαλάσσιων μέσων αναψυχής στην Κω και αμέσως έσπευσε πλωτό του Λιμενικού.
Ο πλοίαρχος ενημέρωσε πως θα κάνει προσπάθειες αποκόλλησης με μέσα του πλοίου, ενώ κοντά παραμένουν το πλωτό του ΛΣ και δύο ρυμουλκά.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΑΛΑΓΚΟΝΙΑΡΗΣ
ΣΕ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΣΤΟ ΑΓΑΘΟΝΗΣΙ
Απόβαση 570 λαθρομεταναστών το τελευταίο πενθήμερο
Σε αδιέξοδο έχουν βρεθεί οι κάτοικοι του Αγαθονησίου με το πρόβλημα των λαθρομεταναστών, που καθημερινά αποβιβάζονται στο νησί χωρίς κανέναν εμπόδιο.
Μόνο το τελευταίο πενθήμερο αποβιβάστηκαν στο νησί 570 άτομα, ενώ από την αρχή του έτους ο συνολικός αριθμός λαθρομεταναστών που έφθασε στο Αγαθονήσι ανέρχεται στους 3.470.
Προχθές φιλοξενούνταν 200 αλλοδαποί, ενώ ο μόνιμος πληθυσμός του Αγαθονησίου δεν ξεπερνά τους 150 κατοίκους.
Ο κοινοτάρχης κ. Ευάγγελος Κόττορος, που έχει ζητήσει επανειλημμένως τη συνδρομή της πολιτείας για την αντιμετώπιση του προβλήματος, σηκώνει πλέον τα χέρια ψηλά. Η ανάγκη δημιουργίας Λιμενικού Σταθμού στο νησί είναι πλέον μεγαλύτερη από ποτέ. Η έπαρχος Καλύμνου κ. Χρυσούλα Συφουνιού, με επιστολή της προς τον υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής κ. Βουλγαράκη, υπογράμμιζε ότι πρέπει με ταχύτατους ρυθμούς να ξεκινήσουν οι διαδικασίες για τη δημιουργία Λιμενικού Σταθμού, ώστε να μπει τάξη στο νησί και να νιώθουν οι κάτοικοι ασφαλείς. «Μέχρι και έξι φουσκωτά καταφθάνουν καθημερινά στο Αγαθονήσι. Στα σκάφη αυτά βρίσκονται 20 έως και 35 άτομα.
Οι αλλοδαποί δεν διστάζουν να αποβιβαστούν ακόμη και το πρωί στο λιμάνι, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των κατοίκων και των επισκεπτών. Φέρνουν μαζί τους τις αποσκευές με όλα τα υπάρχοντά τους, ακόμη και είδη περιποίησης, σαν να επρόκειτο για τουρίστες.
Γυναίκες, μικρά παιδιά, ακόμη και ανάπηροι συνθέτουν... τα γκρουπ των λαθρομεταναστών», υποστηρίζει ο κ. Κόττορος. Τόσο η φύλαξή τους όσο και η σίτιση και η μεταφορά τους είναι πολύ δύσκολη υπόθεση για τους κατοίκους του νησιού.
Οι αλλοδαποί παραμένουν σε ακάλυπτο χώρο στο λιμάνι μέχρι και δύο μέρες.
Η κοινότητα μόνο νερό είναι σε θέση να τους προσφέρει. Υπάλληλοι της κοινότητας και κάτοικοι του νησιού έχουν αναλάβει τη φύλαξή τους, στον χώρο όπου παραμένουν προσωρινά μέχρι να μεταφερθούν στην Πάτμο.
«Πριν από περίπου ένα μήνα, όταν είχαμε απευθυνθεί σε όλους τους αρμόδιους φορείς για το πρόβλημα που αντιμετωπίζαμε, μας έστειλαν από τα Λιμεναρχεία του Πειραιά, της Μυτιλήνης, της Λήμνου και των Χανίων πέντε περιπολικά σκάφη.
Παρέμειναν όμως μόνο 10 με 12 μέρες. Το διάστημα αυτό δεν υπήρχε κανένα απολύτως πρόβλημα. Δυστυχώς αφεθήκαμε πάλι στην τύχη μας.
Βλέπουμε τους λαθρομετανάστες να αποβιβάζονται και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα», δήλωσε ο κ. Κόττορος. Εν τω μεταξύ, άλλοι 50 λαθρομετανάστες συνελήφθησαν χθες το πρωί από άνδρες του λιμεναρχείου Σάμου στην περιοχή Καραβόπετρα.
ΕΘΝΟΣ 5/9/2008
ΠΩΣ Η ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΟΙΧΙΣΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΑΘΩΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
Στις 12 Μαρτίου 2005, ο Χρήστος Κώστογλου και ο Παναγιώτης Τρικοίλης, ξεκινάνε από την Κάλυμνο με το ταχύπλοο φουσκωτό του πρώτου, για ψάρεμα στα ανοιχτά. Στις 8 το βράδυ, ο Χρήστος τηλεφωνεί στον αδελφό του οτι τελείωσαν το ψάρεμα και γυρίζουν στο νησί. Με το σκάφος τους, αυτό σήμαινε οτι σε λίγη ώρα θα έφταναν στο λιμάνι της Πόθιας. Μάταια τους περίμεναν όμως. Το Λιμενικό, το Πολεμικό Ναυτικό και οι Τουρκικές αρχές, αρχίζουν έρευνες.
Στις 16 Μαρτίου, οι Τούρκοι ανακοινώνουν οτι βρέθηκε το σκάφος στα Τουρκικά παράλια. Την επόμενη μέρα οι συγγενείς των αγνοουμένων μεταβαίνουν στο Μποντρούμ (Αλικαρνασσός) και έκπληκτοι διαπιστώνουν οτι το σκάφος είναι διαλυμένο και λεηλατημένο. Η μηχανή και ο πανάκριβος εξοπλισμός είχαν κάνει φτερά, ενώ ακόμα και το εσωτερικό είχε εμφανή σημάδια από σφυριά και άλλα εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν για τη λεηλασία. Άρχισε τότε ένας κύκλος εκμετάλλευσης του πόνου των οικογενειών από τις αρχές και περιφερόμενους δικηγόρους και καλοθελητές οι οποίοι θα μεσολαβούσαν υποτίθεται για να δουν και να ελευθερώσουν τους δικούς τους από τις Τουρκικές φυλακές. Επίσημα δεν υπήρχε καμία ενημέρωση. Ούτε ναι, ούτε όχι.
Στις 28 Μαρτίου οι Τούρκοι βρίσκουν στα Μικρασιατικά παράλια το πτώμα του Παναγιώτη Τρικοίλη.
Στις 13 Απριλίου 2005, το δράμα ολοκληρώνεται. Βρίσκεται το πτώμα του Χρήστου Κώστογλου σε ερημική περιοχή στα Βόρεια της Καλύμνου. Ο Χρήστος, τραυματισμένος, κολύμπησε 10 ναυτικά μίλια, βγήκε στην παραλία, σύρθηκε 300 μέτρα και πήγε προς μια κοντινή στάνη, όπου όμως δεν βρήκε κανέναν και πέθανε από εξάντληση, αφυδάτωση και αιμορραγία.
Η υπόθεση είναι χαρακτηριστική περίπτωση θυσίας ενός αθώου νέου ανθρώπου, στο βωμό των «ισορροπιών στο Αιγαίο» και της «αποφυγής εντάσεων». Η ελληνική πλευρά, εκτός του έπαρχου και μετέπειτα Δημάρχου Ρούσσου και κάποιων τοπικών παραγόντων, δεν ενδιαφέρθηκε κανείς. Βουλευτές, Υπουργεία, Υπηρεσίες, θέλοντας να μη διαταράξουν τις σχέσεις με τις Αρχές των γειτόνων, δεν έκαναν καμία ουσιαστική ενέργεια. Οι Τούρκοι, προσπάθησαν να παρουσιάσουν την υπόθεση σαν επιτυχία σύλληψης μεταφορέων Σομαλών λαθρομεταναστών.
Είναι γνωστό πως οι Τουρκικές αρχές, όχι μόνο δεν εμποδίζουν το εμπόριο ανθρώπων και λαθραίων εμπορευμάτων και ναρκωτικών, αλλά το καλύπτουν και χρηματοδοτούνται από αυτό (ανεπίσημα). Πιθανότατα οι δυο αδικοχαμένοι, είδαν κάτι που δεν έπρεπε να δουν. Βρέθηκαν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Όταν λοιπόν κάποιοι τους επιτέθηκαν , τους έριξαν στη θάλασσα ή αυτοί προσπάθησαν να διαφύγουν. Στη συνέχεια οι Τούρκοι το παρουσίασαν ως επιτυχία της υπηρεσίας τους «στον αγώνα ενάντια στο λαθρεμπόριο και την παράνομη διακίνηση μεταναστών». Είχαν άλλωστε μεγάλη ανάγκη για μια τέτοια «επιτυχία». Τόσο η Ελλάδα, όσο και η Ε.Ε. κατηγορούν διαρκώς την Τουρκία για το οτι δεν βοηθά καθόλου στη συνολική προσπάθεια. Η περίπτωση λοιπόν τους ήρθε κουτί.
Τα δεδομένα όμως δεν ταιριάζουν. Οι δουλειές αυτές δε γίνονται μέρα μεσημέρι. Ο Χρήστος ξεκίνησε για την επιστροφή, στις 8 το βράδυ. Μόλις είχε πέσει ο ήλιος δηλαδή. Μετά από λίγο το κινητό του έπαψε να λειτουργεί. Άρα κάτι έγινε γύρω στις οκτώμιση. Για το κράτος, το θέμα ξεχάστηκε λίγο καιρό μετά.
Στην κηδεία του Χρήστου, βρέθηκε όλο το νησί. Ο Χρήστος ήταν αεικίνητος, δημιουργικός, υπερδραστήριος. Πρόεδρος των καταστημάτων επισιτισμού και διασκέδασης, υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος, ιδρυτικό μέλλος Συλλόγων, φανατικός με τις εκδρομές σε θάλασσα και βουνό. Ιδιαίτερα αγαπητός σε όλους, συμπονετικός και πάντα στο πλευρό όσων είχαν ανάγκη. Ένας δημιουργικός και ζωντανός άνθρωπος δηλαδή, χάθηκε στο βωμό των συσχετισμών στο Αιγαίο.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΟΡΙΣΤΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΕΙΡΗΝΕΥΣΗΣ
Η αντιπαράθεση Ελλάδας – Τουρκίας και οι διαρκείς εντάσεις στην περιοχή, δημιουργούν πολλά προβλήματα στους κατοίκους των νησιών και υποβαθμίζουν τη ζωή τους. Χάνονται νέοι άνθρωποι, καταστρέφονται περιουσίες, ξοδεύονται εκατομμύρια ευρώ και τελικά οι εντάσεις παραμένουν. Κρίσεις όπως αυτή των Ιμίων, δημιουργούν πολλά προβλήματα στην καθημερινή ζωή των κατοίκων που ζουν διαρκώς με το φόβο μιας πιθανής πολεμικής σύρραξης. Οι εντάσεις στο Αιγαίο είναι τεχνητές. Είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας των περιφερειακών δυνάμεων να αποκτήσουν τον έλεγχο μιας περιοχής. Αυτά όμως δεν αφορούν τον κόσμο που αγωνίζεται για το μεροκάματο.
Σε μια περίοδο που ο λαός μας και -πολύ περισσότερο- ο λαός της Τουρκίας, αγωνίζονται για να καλυτερέψουν τη ζωή τους, να καταπολεμήσουν τη φτώχεια, την ανεργία, την αμορφωσιά και όλα τα άλλα καθημερινά προβλήματα, δεν μπορούμε να αναλωνόμαστε σε άτοπες αντιπαραθέσεις. Το σημαντικότερο όμως είναι πως δεν αξίζει να χαθεί η ζωή κανενός ανθρώπου, μα κανενός, για το χρήμα ή για συσχετισμούς. Τα ιστορικά προβλήματα, πρέπει κάποτε να τεθούν στο περιθώριο & οι πολιτικές δυνάμεις και στις δυο πλευρές του Αιγαίου, να πάρουν τις απαραίτητες πρωτοβουλίες για οριστική επίλυση των διαφορών & διαρκή ειρήνευση. Το έχουμε ανάγκη όλοι καθώς έτσι θα απελευθερωθούν τεράστια κονδύλια που ξοδεύονται τώρα σε στρατιωτικές δαπάνες, αντί να δίνονται στην κοινωνική πολιτική, στην αναβάθμιση παιδείας, υγείας, πολιτισμού, εισοδημάτων κλπ.
Το παραπάνω κείμενο αφιερώνεται στον Χρήστο & τον Παναγιώτη, αλλά και σε όλους τους κατοίκους των νησιών του Αιγαίου και της περιοχής του Έβρου
Σε ενίσχυση των πιο πάνω, παραθέτουμε δυο δημοσιεύματα της εφημερίδας "Έθνος".
Το εξπρές του μεσονυχτίου
Στα πανίσχυρα κυκλώματα του σύγχρονου δουλεμπορίου εμπλοκή έχουν και μέλη των τουρκικών Αρχών. Αδιάψευστα τα ντοκουμέντα για περιστατικό που συνέβη στις 19 Αυγούστου ανοιχτά της Μυτιλήνης
Αθέατα «περάσματα» έχουν «ανοίξει» στα παράλια της Τουρκίας για τη διοχέτευση στη χώρα μας και ακολούθως στην Ευρώπη οικονομικών μεταναστών που αναζητούν μια καλύτερη ζωή.
Ιδιαίτερα αποκαλυπτικό είναι το γεγονός της ανάμειξης ακταιωρού της τούρκικης ακτοφυλακής στη μεταφορά μεταναστών, όπως αποτυπώνεται σε αδιάσειστα ντοκουμέντα που έχουν στη διάθεσή τους οι ελληνικές αρχές.
Η υπόθεση, που αποκαλύπτει σήμερα το «Εθνος», «ξετυλίχτηκε», στις 19 Αυγούστου, στη θαλάσσια περιοχή του ακρωτηρίου Κόρακα, στη Μυτιλήνη.
Μάλιστα, υπήρξε και μικρής διάρκειας «εμπλοκή» μεταξύ πλωτού του Λιμενικού και της ακταιωρού της τούρκικης ακτοφυλακής, που είχε περάσει στα ελληνικά χωρικά ύδατα και όταν έγινε αντιληπτή, άρχισε να κάνει επικίνδυνους ελιγμούς κοντά στο ελληνικό σκάφος.
Η επιχείρηση καταγράφηκε σε βίντεο και, όπως ανέφεραν έγκυρες πηγές, δεν είναι το μοναδικό οπτικοακουστικό υλικό που έχουν στη διάθεσή τους οι ελληνικές αρχές και αποτυπώνεται εμπλοκή τούρκικης ακταιωρού σε μεταφορά μεταναστών.
Είναι προφανές ότι η εμπλοκή σκάφους της τούρκικης ακταιωρού σε μεταφορά μεταναστών θα μπορούσε να αποδοθεί σε «διάβρωση», ακόμα και σε υψηλό επίπεδο των διωκτικών αρχών της γειτονικής χώρας από τα πανίσχυρα «κυκλώματα» παράνομης διακίνησης μεταναστών.
Ωστόσο, υπάρχουν και δύο άλλα στοιχεία που οδηγούν βάσιμα στην εκτίμηση ότι αποτελεί πολιτική επιλογή στη γειτονική χώρα να διευκολυνθεί η έξοδος από εκεί προς τη χώρα μας των μεταναστών. Και συγκεκριμένα:
Παρότι έχει επισημανθεί από την πλευρά μας, με συγκεκριμένα στοιχεία σε επαφές ανωτάτου επιπέδου των αντίστοιχων λιμενικών αρχών, η μαζική παράνομη έξοδος μεταναστών από την περιοχή του κόλπου Μαντελλιών προς το Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι, δεν έγινε καμία ουσιαστική προσπάθεια για το κλείσιμο αυτού του «δρόμου».
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να αναφερθεί ότι η Διεύθυνση Ασφαλείας του υπουργείου Ναυτιλίας έχει καταγράψει μια σειρά τούρκικων σκαφών, αλιευτικών και τουριστικών αλλά και ορισμένων με σημαία ΗΠΑ για να μη δίνουν «στόχο», με Τούρκους μεταφορείς να διακινούν μετανάστες προς τα παραπάνω μικρά νησάκια.
n Οι τουρκικές αρχές αρνούνται να εφαρμόζουν ουσιαστικά το πρωτόκολλο επανεισδοχής που έχουν συνυπογράψει, ίσως επειδή σε αυτό καθορίζεται ως λιμάνι επανεισδοχής και η Σμύρνη, στης οποίας την περιοχή μένουν πάρα πολλοί μετανάστες.
Οπως έχει αποκαλύψει, από τις αρχές Αυγούστου, το «Εθνος», οι ελληνικές διωκτικές αρχές έχουν στοιχεία ότι στα παράλια της γειτονικής χώρας έχει συγκεντρωθεί μεγάλος αριθμός προσφύγων κυρίως από το Ιράκ και το Αφγανιστάν, που φτάνουν παράνομα στην Τουρκία, με στόχο να περάσουν στην Ελλάδα και ακολούθως σε άλλο ευρωπαϊκό κράτος.
Τούρκοι αξιωματούχοι είχαν κάνει λόγο «για πληθυσμό ενός ακόμα νομού», εκφράζοντας τον έντονο προβληματισμό τους για το μέγεθος του μεταναστευτικού «κύματος».
ΕΜΠΛΟΚΗ ΜΕ ΣΚΑΦΟΣ ΤΟΥ ΛΙΜΕΝΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ
Θα τους παρατούσαν στη θάλασσα
Η συγκλονιστική αποκάλυψη της εμπλοκής ακταιωρού της τούρκικης ακτοφυλακής στη μεταφορά μεταναστών έγινε, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες του «Εθνους», τα ξημερώματα της 19ης Αυγούστου, ανοιχτά της Μυτιλήνης.
Συγκεκριμένα, πλωτό του Λιμενικού στη διάρκεια της περιπολίας του εντόπισε, ξαφνικά, το τούρκικο σκάφος (σ.σ.: τα πλήρη διακριτικά του είναι στη διάθεση των ελληνικών αρχών) να πλέει κοντά στο ακρωτήριο Κόρακας της Μυτιλήνης και εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων, μεταφέροντας άγνωστο αριθμό μεταναστών.
Μάλιστα, στις αποκαλυπτικές εικόνες που έχουν στη διάθεσή τους οι ελληνικές αρχές, φαίνεται ένας άνδρας, προφανώς μέλος του πληρώματος της ακταιωρού, να πετάει στη θάλασσα σωσίβια, προκειμένου να τα πιάσουν οι μετανάστες, καθώς θα πέσουν στη θάλασσα. Ετσι, με αυτά θα μπορούσαν να φτάσουν κολυμπώντας στην ακτή ή εάν καθυστερούσαν και γίνονταν αντιληπτοί από το Λιμενικό, θα εμφανίζονταν ως ναυαγοί και οι λιμενικοί θα προχωρούσαν στη διάσωσή τους.
Ωστόσο, η προσπάθειά τους διακόπηκε όταν έκανε την εμφάνισή του πλωτό του Λιμενικού.
Τότε η τούρκικη ακταιωρός άρχισε να κάνει επικίνδυνους ελιγμούς κοντά στο ελληνικό σκάφος. Οι λιμενικοί, με επανειλημμένες κλήσεις από το ραδιοτηλέφωνο και στη συνέχεια με τον προβολέα, ζητούσαν να φύγει από τα ελληνικά χωρικά ύδατα. Αυτό έγινε ύστερα από περίπου 15 λεπτά της ώρας.
Το περιστατικό έχει καταγραφεί σε βίντεο που βρίσκεται στη διάθεση των ελληνικών διωκτικών αρχών, αλλά, σύμφωνα με πληροφορίες, δεν είναι το μοναδικό οπτικοακουστικό υλικό που υπάρχει και αποτυπώνεται εμπλοκή τούρκικου σκάφους σε μεταφορά μεταναστών.
ΕΘΝΟΣ 3/9/2008
Ξαναχτύπησε η τουρκική ακταιωρός
Η καινούργια «επιχείρηση» μεταφοράς μεταναστών έγινε χθες το πρωί και πάλι ανοιχτά της Μυτιλήνης. Πλωτό του Λιμενικού υποχρέωσε το σκάφος να γυρίσει στο Αϊβαλί. Διάβημα... αναγκαστικά από το ΥΠΕΞ
Νέα «δρομολόγια» μεταφοράς μεταναστών από τα τουρκικά παράλια προς τη χώρα μας πραγματοποίησε ακταιωρός της τούρκικης ακτοφυλακής.
Η καινούργια «επιχείρηση» έγινε, χθες το πρωί, και πάλι ανοιχτά της Μυτιλήνης αλλά έγινε αντιληπτή από πλωτό του Λιμενικού, του οποίου η εμφάνιση ανάγκασε το τούρκικο σκάφος να κάνει στροφή προς τα παράλια της περιοχής του Αϊβαλί.
Ρυμουλκούσε βάρκα
Μάλιστα, αυτή τη φορά το σκάφος της τουρκικής ακτοφυλακής ρυμουλκούσε και φουσκωτή βάρκα για να διευκολύνει την αποβίβαση των μεταναστών.
Ωστόσο, η προχθεσινή αποκάλυψη του «Εθνους» φαίνεται ότι οδήγησε το υπουργείο Εξωτερικών ν αλλάξει εν μέρει «γραμμή πλεύσης» και γι αυτό προχώρησε, την ίδια μέρα, σε διάβημα προς το τούρκικο υπουργείο Εξωτερικών.
Από την άλλη πλευρά, πάντως, η «απάντηση» ήρθε, χθες το πρωί, με νέα επιχείρηση μεταφοράς μεταναστών.
Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες του «Εθνους», οι ελληνικές αρχές έχουν αδιάσειστα ντοκουμέντα και γι αυτή τη νέα αποστολή, την οποία πραγματοποίησε το ίδιο σκάφος που είχε κάνει και την προηγούμενη στις 19 Αυγούστου.
Πάντα, σύμφωνα με πληροφορίες, πλωτό του Λιμενικού εντόπισε, χθες στις 7.25 το πρωί, τη «γνωστή» τούρκικη ακταιωρό με άγνωστο αριθμό μεταναστών, εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων, κοντά στις βραχονησίδες Τομαρονήσια (Τοκμάκια με συντεταγμένες 39ο 18 Β 26ο 26 Α) στη θέση Παλιός βορειοανατολικά της Λέσβου.
Αυτή τη φορά, όμως, οι Τούρκοι δεν επιχείρησαν «εμπλοκή» κάνοντας ελιγμούς μπροστά στο πλωτό του Λιμενικού, όπως είχε γίνει τα ξημερώματα της 19ης Αυγούστου.
Αντίθετα, μόλις έκανε την εμφάνισή του το ελληνικό σκάφος η τούρκικη ακταιωρός έστριψε και έβαλε πλώρη προς το Αϊβαλί.
Από τη νέα «επίσκεψη» της τούρκικης ακταιωρού υπάρχει και νέο οπτικοακουστικό υλικό στη διάθεση των ελληνικών αρχών, όπου σύμφωνα με πληροφορίες διακρίνεται και η φουσκωτή βάρκα που ρυμουλκούσε.
Και για το επεισόδιο αυτό αναμενόταν να γίνει διάβημα προς την τουρκική πλευρά.
Το απέφευγαν
Σύμφωνα με καλά ενημερωμένη πηγή, στο παρελθόν ακόμη και όταν διαπιστωνόταν και με συγκεκριμένα στοιχεία (που κατέγραφαν τα σκάφη του Λιμενικού) εμπλοκή τουρκικών αρχών στη διακίνηση λαθρομεταναστών, δεν γινόταν διαβήματα ούτε παρουσιάζονταν τα στοιχεία στην ΕΕ, αλλά το θέμα ετίθετο στην επιτροπή που παρακολουθεί την εφαρμογή του Πρωτοκόλλου Επανεισδοχής που έχει υπογραφή μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
Οπως αποκάλυψε, προχθές το «Εθνος», η συγκεκριμένη ακταιωρός είχε εντοπιστεί, στις 19 Αυγούστου, με αδιάσειστα στοιχεία, μεταφέροντας μετανάστες εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων, ανοιχτά του ακρωτηρίου Κόρακας, στη Μυτιλήνη.
Να σημειωθεί ότι οι ελληνικές αρχές έχουν στοιχεία ότι στη γειτονική χώρα έχει συγκεντρωθεί, εδώ και καιρό, μεγάλος αριθμός μεταναστών, κυρίως από Ιράκ και Αφγανιστάν, στα παράλια της Τουρκίας, αναζητώντας «δρόμους» προς τη χώρα μας και στη συνέχεια προς την Ευρώπη.
ΠΡΟΣΑΡΑΞΗ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΦΟΡΤΗΓΟΥ ΣΤΗΝ ΚΩ
Δεν κάλεσε σε βοήθεια τις ελληνικές αρχές
Προσάραξε, κάτω από άγνωστες συνθήκες, σε αμμώδη αβαθή του ακρωτηρίου Αμμόγλωσσα, στην Κω, το τουρκικών συμφερόντων με σημαία Παναμά φορτηγό πλοίο «Ντέρια 2».
Το πλοίο, που είναι κενό φορτίου, έχει 20μελες πλήρωμα (15 Τούρκοι και 5 διαφόρων εθνοτήτων ναυτικοί).
Ο Τούρκος πλοίαρχος σύμφωνα με τις πάγιες οδηγίες που δίνουν οι αρχές της γειτονικής χώρας στα πληρώματά τους, αμφισβητώντας τα κυριαρχικά δικαιώματά μας στην έρευνα και διάσωση, δεν κάλεσε σε βοήθεια τις ελληνικές αρχές.
Ο θάλαμος επιχειρήσεων του υπουργείου Ναυτιλίας ενημερώθηκε, στις 2.30 το μεσημέρι, από ιδιοκτήτη θαλάσσιων μέσων αναψυχής στην Κω και αμέσως έσπευσε πλωτό του Λιμενικού.
Ο πλοίαρχος ενημέρωσε πως θα κάνει προσπάθειες αποκόλλησης με μέσα του πλοίου, ενώ κοντά παραμένουν το πλωτό του ΛΣ και δύο ρυμουλκά.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΑΛΑΓΚΟΝΙΑΡΗΣ
ΣΕ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΣΤΟ ΑΓΑΘΟΝΗΣΙ
Απόβαση 570 λαθρομεταναστών το τελευταίο πενθήμερο
Σε αδιέξοδο έχουν βρεθεί οι κάτοικοι του Αγαθονησίου με το πρόβλημα των λαθρομεταναστών, που καθημερινά αποβιβάζονται στο νησί χωρίς κανέναν εμπόδιο.
Μόνο το τελευταίο πενθήμερο αποβιβάστηκαν στο νησί 570 άτομα, ενώ από την αρχή του έτους ο συνολικός αριθμός λαθρομεταναστών που έφθασε στο Αγαθονήσι ανέρχεται στους 3.470.
Προχθές φιλοξενούνταν 200 αλλοδαποί, ενώ ο μόνιμος πληθυσμός του Αγαθονησίου δεν ξεπερνά τους 150 κατοίκους.
Ο κοινοτάρχης κ. Ευάγγελος Κόττορος, που έχει ζητήσει επανειλημμένως τη συνδρομή της πολιτείας για την αντιμετώπιση του προβλήματος, σηκώνει πλέον τα χέρια ψηλά. Η ανάγκη δημιουργίας Λιμενικού Σταθμού στο νησί είναι πλέον μεγαλύτερη από ποτέ. Η έπαρχος Καλύμνου κ. Χρυσούλα Συφουνιού, με επιστολή της προς τον υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής κ. Βουλγαράκη, υπογράμμιζε ότι πρέπει με ταχύτατους ρυθμούς να ξεκινήσουν οι διαδικασίες για τη δημιουργία Λιμενικού Σταθμού, ώστε να μπει τάξη στο νησί και να νιώθουν οι κάτοικοι ασφαλείς. «Μέχρι και έξι φουσκωτά καταφθάνουν καθημερινά στο Αγαθονήσι. Στα σκάφη αυτά βρίσκονται 20 έως και 35 άτομα.
Οι αλλοδαποί δεν διστάζουν να αποβιβαστούν ακόμη και το πρωί στο λιμάνι, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των κατοίκων και των επισκεπτών. Φέρνουν μαζί τους τις αποσκευές με όλα τα υπάρχοντά τους, ακόμη και είδη περιποίησης, σαν να επρόκειτο για τουρίστες.
Γυναίκες, μικρά παιδιά, ακόμη και ανάπηροι συνθέτουν... τα γκρουπ των λαθρομεταναστών», υποστηρίζει ο κ. Κόττορος. Τόσο η φύλαξή τους όσο και η σίτιση και η μεταφορά τους είναι πολύ δύσκολη υπόθεση για τους κατοίκους του νησιού.
Οι αλλοδαποί παραμένουν σε ακάλυπτο χώρο στο λιμάνι μέχρι και δύο μέρες.
Η κοινότητα μόνο νερό είναι σε θέση να τους προσφέρει. Υπάλληλοι της κοινότητας και κάτοικοι του νησιού έχουν αναλάβει τη φύλαξή τους, στον χώρο όπου παραμένουν προσωρινά μέχρι να μεταφερθούν στην Πάτμο.
«Πριν από περίπου ένα μήνα, όταν είχαμε απευθυνθεί σε όλους τους αρμόδιους φορείς για το πρόβλημα που αντιμετωπίζαμε, μας έστειλαν από τα Λιμεναρχεία του Πειραιά, της Μυτιλήνης, της Λήμνου και των Χανίων πέντε περιπολικά σκάφη.
Παρέμειναν όμως μόνο 10 με 12 μέρες. Το διάστημα αυτό δεν υπήρχε κανένα απολύτως πρόβλημα. Δυστυχώς αφεθήκαμε πάλι στην τύχη μας.
Βλέπουμε τους λαθρομετανάστες να αποβιβάζονται και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα», δήλωσε ο κ. Κόττορος. Εν τω μεταξύ, άλλοι 50 λαθρομετανάστες συνελήφθησαν χθες το πρωί από άνδρες του λιμεναρχείου Σάμου στην περιοχή Καραβόπετρα.
ΕΘΝΟΣ 5/9/2008
Τα πρακτικά της συζήτησης στο αμφιθέατρο Γκίνη 10/10/09 και το σχέδιο κειμένου σύνθεσης των προτάσεων
Τα πρακτικά της συζήτησης στο αμφιθέατρο Γκίνη 10/10/09 και το σχέδιο κειμένου σύνθεσης των προτάσεων
Από το http://dosepasa.wordpress.com
Η διαδικασία καταγραφής των κύριων σημείων των παρεμβάσεων που έγιναν κατά την διάρκεια της εκδήλωσης-συζήτησης των ΣΥΡΙΖΑιων στο αμφιθέατρο Γκίνη, οδηγεί στα πιο κάτω πρακτικά της συνάντησης:
α. συνιστώσες διατηρούν την αυτοτέλεια
β. πλήρης συμόρφωσης στις αποφάσεις του συριζα
γ. καθιέρωση κάρτας μέλους
δ. απ’ευθείας εκλογής των γραμματέων απο τα μέλη
ε. συνεχίζουμε την πίεση εως ότου πετύχουμε τον στόχο
Ακολουθεί ΜΕΡΟΣ των παρεμβάσεων:
Ευκλείδης Τσακαλώτος ΣΥΝ-ΚΠΔ
α. τα επόμενα χρόνια η οικονομία δεν θα πηγαίνει καλα - έχουμε αντικειμενικές πολιτικές συνθήκες υπερ μαςβ. το πασοκ δεν είναι κυριάρχο. η σοσιαλδημοκρατία έχει κρίση αντιπροσώπευσης.γ. το κκε δεν έχει μέλλον. οι ισσοροπίες αλλάζουν γρήγορα.δ. είναι στο χέρι μας να πάμε μακρυα.ε. κάτι φταίει με το υποκείμενο - στις γραμμές της πρωτοβουλίαςστ. γιατί: η ισσσοροπία ήταν συνδιασμός έλλειψης δημοκρατίας κ αποτελεσματικότηταςθ. η ΑΠ δεν είχε την δύναμη για πιο πρωοθητικές λύσης και η άλλη πλευρα δεν μπορούσε να επιβάλλει. έτσι οι παραγωντισμοί λύσεις υποστηρίχτηκαν και απο άτομα που σέβομαι και απο οργανώσεις που ”θα έπρεπε να ξέορυνε καλύτερα”ι. πώς θα φύγουμε απο τον ατομικισμό; στις τοπικές ανοιχτά πρωτοβουλίες. με μέλη με συνέδρια με εκλογές οργάνων. να δούμε ποιο είναι το κατάλληλοδεν υπάρχει τέλειονα πάμε σε ενδιάμεσα όργανα, η γραμματεία να δίνει λόγο στα ενδιάμεσα οργανα,. – δεν είναι λίγο πράγμα η αλλαγή του οργανωτικούβ’ να ήμαστε απλόχεροι. καθώς πολλοί θα νιώθουν ανασφαλάει, να ακούσουμε τις φωνές αυτές και με σύννεση. σκληροί στις πρακτικές αλλά στις ιδέες να ήμαστε ανοιχτόι ωστε να φανούμε οτι δεν είμαστε και εμείς ίδιοι.
..............................
Μάκης Μπαλαούρας ΑΚΟΑ
η εισήγηση της πάσας είχε συγκλίνουσες απόψεις κι διαθέσειςοι εκλογες έδωσαν μήνυμα: ο πληγωμένος κόσμος της αριστεράς παρόλα τα προβλήματα μας έσπρωξε δηλαδή ”την ηγεσία απο το αυτί”για την συνδιάσκεψη του νοέμβρη: η πάσα δίνει το άνοιγμα ώστε να πάμε σε οργανώσεις και βάλουμε ζητήματα όπως το γραφείο τύπου, οργανώσεις συριζα παντού και μέλη συριζαπαράλληλα να μην προσβάλουμε τον πατριωτισμό κάποιων συνιστωσών για την αυτη-υπαρξη τουςυπάρχουν ζητήματα που αναγκάζει να πολιτικοποιήσουμε τα ζητήματα και να βγούμε στους δρόμουςνα συμβάλουμε στις κινηματικές διαδικασίες του ευρωπαικού χώρουστις επιτυχίες του μπλόκο και της γερμανίας για το πως προήλθαν: είχαν σαφές πολιτικό πρόγραμμα και το οργανωτικό στοιχείο το έχουν προχωρήσει πολύ .
.......................................
Πανταζιδης Τασος γραμματεία Συριζα Οικοσοσιαλιστες (γραπτή περίληψη από το site)
Οι «Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας» αναγνωρίζουν ως πολύ σημαντικές τις πρωτοβουλίες, τόσο του «Δεύτερου Κύματος» στο οποίο συμμετέχουμε, όσο και της «Πρωτοβουλίας για την Αντισυστημική Αριστερά» και στηρίζουμε τις προσπάθειές τους. Για τον σκοπό αυτό, διαθέτουμε την εφημερίδα και το ιστολόγιό μας για προβολή των θέσεών τους, καθώς κινούνται προς την κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ των μελών, την οποία επιθυμούμε.
• Το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι μοναδικό στην ιστορία της ελληνικής αριστεράς, καθώς ακόμα και το ΕΑΜ και η ΕΔΑ, είχαν αποκλεισμούς, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνει όλους όσους θέλουν να είναι σ’ αυτόν. Αυτόν τον πλουραλισμό των ιδεολογικών θέσεων ,τακτικών διαφορών και εναλλακτικών πολιτικών προτεραιοτήτων, αντί να τον εκμεταλλευτούμε και να τον αναδείξουμε ως συγκριτικό μας πλεονέκτημα, τον καταστήσαμε συνεκτικό πρόβλημα. Αιτία ήταν η κάκιστη ενδοσυριζική λειτουργία μας. Οι θέσεις της ΠΑΣΑς κινούνται προς μια σωστή κατεύθυνση για μια οργανωτική αναδιάρθρωση που θα λύσει πολλά προβλήματα.
• Είναι άδικη η επίθεση που γίνεται από συντρόφους «ανένταχτους» (αν και ο όρος δεν είναι δόκιμος καθώς είμαστε όλοι ενταγμένοι στον ΣΥΡΙΖΑ και δεν απέχουμε από τα πράγματα της Αριστεράς) προς τις συνιστώσες. Οι συνιστώσες υπάρχουν γιατί έχουν διαφορετικές προτεραιότητες, άλλες ιδεολογικές τοποθετήσεις και καταβολές και τακτικές επιλογές. Είναι άδικο να λένε εδώ σύντροφοι πως οι συνιστώσες δημιουργούνται από κάποιους, μαζί με τους θείους και τα ξαδέλφια τους, μόνο και μόνο για να βάλουν «χέρι» στην κρατική χρηματοδότηση. Αν μιλήσω για μας, δεν έχουμε πάρει ούτε ένα ευρώ από το 2007 που μπήκαμε ως «Οικολογική Παρέμβαση» αλλά και τώρα ως «Οικοσοσιαλιστές». Είχαμε υπογράψει τότε και έγγραφο με το οποίο δηλώναμε ότι δεν πρόκειται να πάρουμε χρήματα. Θα πάρουμε πρώτη φορά χρήματα τον Μάρτιο του 2010 και θα θέλαμε γι’ αυτό να δημοσιοποιήσουμε και την συμφωνία για την κατανομή.
• Οι συνιστώσες έχουν να παίξουν ρόλο, δεν γίνεται όμως οι χιλιάδες σύντροφοι που εντάχθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ να είναι απλοί χειροκροτητές και να μην συμμετέχουν στη λήψη των αποφάσεων. Επίσης δεν γίνεται να συντηρούν γραφεία και να καλύπτουν οικονομικά εκδηλώσεις από το υστέρημά τους, τη στιγμή που ξοδεύονται χιλιάδες ευρώ για αμφίβολης στόχευσης προβολές κλπ. Πρέπει η κρατική χρηματοδότηση να στηρίζει και τους τοπικούς ΣΥΡΙΖΑ.
• Παράλληλα, με ενοχλεί η υποκρισία κάποιων που τώρα ανακάλυψαν τον «ΣΥΡΙΖΑ των μελών». Τα έργα τους όμως, φωνάζουν τόσο δυνατά που δεν μας αφήνουν να ακούσουμε τα λόγια τους». Θα δούμε στη συνέχεια το ρόλο του καθενός από μας.
• Πολλοί από τους ανθρώπους που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, απλά του έδωσαν μια τελευταία ευκαιρία και περιμένουν με «το δάκτυλο στη σκανδάλη» αν δεν υλοποιήσει τα όσα υποσχέθηκε. Επειδή πιστεύω πως η περίοδος που θα ακολουθήσει θα είναι μια δύσκολη περίοδος με διάψευση προσδοκιών και αγώνες, έχει σημασία να δημιουργήσουμε έναν δυνατό ΣΥΡΙΖΑ για να αποτελέσει την αντιπολίτευση από τα αριστερά και αυτό μπορούμε να το καταφέρουμε μόνο με αναβάθμιση του ρόλου των μελών μέσα σ’ αυτόν
- Κλείσιμο από το συντονιστικό προεδρείο
δώσαμε ενα στίγμα αυτο οργάνωσης δεν ξέρω αν το πετύχαμε
αυτό που μας απασχολεί σε αυτή τη φάση είναι όχι ποιο είναι το πολιτικό στιγμα αλλα με ποιο τρόπο παράγεται το στίγμα.
επίσης το πως θα παράγεται πολιτική μεσα απο οριζόνιτες διαδικασιες.
θα θέλαμε να είναι οργανωτική συνελευση η συνδιάσκεψη.
δεν ξέρω πόσο μπορούμε να αντέξουμε συναντήσεις που δεν παίρνονται αποφάσεις.
δεν είναι καθόλου νωρίς η ώρα είναι τώρα.
η συνάντηση αυτή δεν είναι αρχή είναι συνεχεια. ίσως και η επισημη εναρξη του διαλόγου προς την συνδιάσκεψη
δεν είναι διλημμα τασεων πλέον αλλά δημοκρατίας.
Με το τέλος της συζήτησης, οι απόψεις που διατυπώθηκαν απ’ όσους έκαναν παρέμβαση, παρουσιάστηκαν σε σχέδιο κειμένου σύνθεσης που παρουσιάζεται πιο κάτω. H τελική διατύπωση του κειμένου συμπερασμάτων-προτάσεων έχει αναρτηθεί στο wiki http://dosepasaorganotika.pbworks.com/ (άμεση πρόσβαση στην σχετική σελίδα με κλικ εδώ). Μετά την τελική συνδιάμόρφωση του από τους συμμετέχοντες, θα κατατεθεί στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ.
Από το http://dosepasa.wordpress.com
Η διαδικασία καταγραφής των κύριων σημείων των παρεμβάσεων που έγιναν κατά την διάρκεια της εκδήλωσης-συζήτησης των ΣΥΡΙΖΑιων στο αμφιθέατρο Γκίνη, οδηγεί στα πιο κάτω πρακτικά της συνάντησης:
α. συνιστώσες διατηρούν την αυτοτέλεια
β. πλήρης συμόρφωσης στις αποφάσεις του συριζα
γ. καθιέρωση κάρτας μέλους
δ. απ’ευθείας εκλογής των γραμματέων απο τα μέλη
ε. συνεχίζουμε την πίεση εως ότου πετύχουμε τον στόχο
Ακολουθεί ΜΕΡΟΣ των παρεμβάσεων:
Ευκλείδης Τσακαλώτος ΣΥΝ-ΚΠΔ
α. τα επόμενα χρόνια η οικονομία δεν θα πηγαίνει καλα - έχουμε αντικειμενικές πολιτικές συνθήκες υπερ μαςβ. το πασοκ δεν είναι κυριάρχο. η σοσιαλδημοκρατία έχει κρίση αντιπροσώπευσης.γ. το κκε δεν έχει μέλλον. οι ισσοροπίες αλλάζουν γρήγορα.δ. είναι στο χέρι μας να πάμε μακρυα.ε. κάτι φταίει με το υποκείμενο - στις γραμμές της πρωτοβουλίαςστ. γιατί: η ισσσοροπία ήταν συνδιασμός έλλειψης δημοκρατίας κ αποτελεσματικότηταςθ. η ΑΠ δεν είχε την δύναμη για πιο πρωοθητικές λύσης και η άλλη πλευρα δεν μπορούσε να επιβάλλει. έτσι οι παραγωντισμοί λύσεις υποστηρίχτηκαν και απο άτομα που σέβομαι και απο οργανώσεις που ”θα έπρεπε να ξέορυνε καλύτερα”ι. πώς θα φύγουμε απο τον ατομικισμό; στις τοπικές ανοιχτά πρωτοβουλίες. με μέλη με συνέδρια με εκλογές οργάνων. να δούμε ποιο είναι το κατάλληλοδεν υπάρχει τέλειονα πάμε σε ενδιάμεσα όργανα, η γραμματεία να δίνει λόγο στα ενδιάμεσα οργανα,. – δεν είναι λίγο πράγμα η αλλαγή του οργανωτικούβ’ να ήμαστε απλόχεροι. καθώς πολλοί θα νιώθουν ανασφαλάει, να ακούσουμε τις φωνές αυτές και με σύννεση. σκληροί στις πρακτικές αλλά στις ιδέες να ήμαστε ανοιχτόι ωστε να φανούμε οτι δεν είμαστε και εμείς ίδιοι.
..............................
Μάκης Μπαλαούρας ΑΚΟΑ
η εισήγηση της πάσας είχε συγκλίνουσες απόψεις κι διαθέσειςοι εκλογες έδωσαν μήνυμα: ο πληγωμένος κόσμος της αριστεράς παρόλα τα προβλήματα μας έσπρωξε δηλαδή ”την ηγεσία απο το αυτί”για την συνδιάσκεψη του νοέμβρη: η πάσα δίνει το άνοιγμα ώστε να πάμε σε οργανώσεις και βάλουμε ζητήματα όπως το γραφείο τύπου, οργανώσεις συριζα παντού και μέλη συριζαπαράλληλα να μην προσβάλουμε τον πατριωτισμό κάποιων συνιστωσών για την αυτη-υπαρξη τουςυπάρχουν ζητήματα που αναγκάζει να πολιτικοποιήσουμε τα ζητήματα και να βγούμε στους δρόμουςνα συμβάλουμε στις κινηματικές διαδικασίες του ευρωπαικού χώρουστις επιτυχίες του μπλόκο και της γερμανίας για το πως προήλθαν: είχαν σαφές πολιτικό πρόγραμμα και το οργανωτικό στοιχείο το έχουν προχωρήσει πολύ .
.......................................
Πανταζιδης Τασος γραμματεία Συριζα Οικοσοσιαλιστες (γραπτή περίληψη από το site)
Οι «Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας» αναγνωρίζουν ως πολύ σημαντικές τις πρωτοβουλίες, τόσο του «Δεύτερου Κύματος» στο οποίο συμμετέχουμε, όσο και της «Πρωτοβουλίας για την Αντισυστημική Αριστερά» και στηρίζουμε τις προσπάθειές τους. Για τον σκοπό αυτό, διαθέτουμε την εφημερίδα και το ιστολόγιό μας για προβολή των θέσεών τους, καθώς κινούνται προς την κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ των μελών, την οποία επιθυμούμε.
• Το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι μοναδικό στην ιστορία της ελληνικής αριστεράς, καθώς ακόμα και το ΕΑΜ και η ΕΔΑ, είχαν αποκλεισμούς, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνει όλους όσους θέλουν να είναι σ’ αυτόν. Αυτόν τον πλουραλισμό των ιδεολογικών θέσεων ,τακτικών διαφορών και εναλλακτικών πολιτικών προτεραιοτήτων, αντί να τον εκμεταλλευτούμε και να τον αναδείξουμε ως συγκριτικό μας πλεονέκτημα, τον καταστήσαμε συνεκτικό πρόβλημα. Αιτία ήταν η κάκιστη ενδοσυριζική λειτουργία μας. Οι θέσεις της ΠΑΣΑς κινούνται προς μια σωστή κατεύθυνση για μια οργανωτική αναδιάρθρωση που θα λύσει πολλά προβλήματα.
• Είναι άδικη η επίθεση που γίνεται από συντρόφους «ανένταχτους» (αν και ο όρος δεν είναι δόκιμος καθώς είμαστε όλοι ενταγμένοι στον ΣΥΡΙΖΑ και δεν απέχουμε από τα πράγματα της Αριστεράς) προς τις συνιστώσες. Οι συνιστώσες υπάρχουν γιατί έχουν διαφορετικές προτεραιότητες, άλλες ιδεολογικές τοποθετήσεις και καταβολές και τακτικές επιλογές. Είναι άδικο να λένε εδώ σύντροφοι πως οι συνιστώσες δημιουργούνται από κάποιους, μαζί με τους θείους και τα ξαδέλφια τους, μόνο και μόνο για να βάλουν «χέρι» στην κρατική χρηματοδότηση. Αν μιλήσω για μας, δεν έχουμε πάρει ούτε ένα ευρώ από το 2007 που μπήκαμε ως «Οικολογική Παρέμβαση» αλλά και τώρα ως «Οικοσοσιαλιστές». Είχαμε υπογράψει τότε και έγγραφο με το οποίο δηλώναμε ότι δεν πρόκειται να πάρουμε χρήματα. Θα πάρουμε πρώτη φορά χρήματα τον Μάρτιο του 2010 και θα θέλαμε γι’ αυτό να δημοσιοποιήσουμε και την συμφωνία για την κατανομή.
• Οι συνιστώσες έχουν να παίξουν ρόλο, δεν γίνεται όμως οι χιλιάδες σύντροφοι που εντάχθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ να είναι απλοί χειροκροτητές και να μην συμμετέχουν στη λήψη των αποφάσεων. Επίσης δεν γίνεται να συντηρούν γραφεία και να καλύπτουν οικονομικά εκδηλώσεις από το υστέρημά τους, τη στιγμή που ξοδεύονται χιλιάδες ευρώ για αμφίβολης στόχευσης προβολές κλπ. Πρέπει η κρατική χρηματοδότηση να στηρίζει και τους τοπικούς ΣΥΡΙΖΑ.
• Παράλληλα, με ενοχλεί η υποκρισία κάποιων που τώρα ανακάλυψαν τον «ΣΥΡΙΖΑ των μελών». Τα έργα τους όμως, φωνάζουν τόσο δυνατά που δεν μας αφήνουν να ακούσουμε τα λόγια τους». Θα δούμε στη συνέχεια το ρόλο του καθενός από μας.
• Πολλοί από τους ανθρώπους που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, απλά του έδωσαν μια τελευταία ευκαιρία και περιμένουν με «το δάκτυλο στη σκανδάλη» αν δεν υλοποιήσει τα όσα υποσχέθηκε. Επειδή πιστεύω πως η περίοδος που θα ακολουθήσει θα είναι μια δύσκολη περίοδος με διάψευση προσδοκιών και αγώνες, έχει σημασία να δημιουργήσουμε έναν δυνατό ΣΥΡΙΖΑ για να αποτελέσει την αντιπολίτευση από τα αριστερά και αυτό μπορούμε να το καταφέρουμε μόνο με αναβάθμιση του ρόλου των μελών μέσα σ’ αυτόν
- Κλείσιμο από το συντονιστικό προεδρείο
δώσαμε ενα στίγμα αυτο οργάνωσης δεν ξέρω αν το πετύχαμε
αυτό που μας απασχολεί σε αυτή τη φάση είναι όχι ποιο είναι το πολιτικό στιγμα αλλα με ποιο τρόπο παράγεται το στίγμα.
επίσης το πως θα παράγεται πολιτική μεσα απο οριζόνιτες διαδικασιες.
θα θέλαμε να είναι οργανωτική συνελευση η συνδιάσκεψη.
δεν ξέρω πόσο μπορούμε να αντέξουμε συναντήσεις που δεν παίρνονται αποφάσεις.
δεν είναι καθόλου νωρίς η ώρα είναι τώρα.
η συνάντηση αυτή δεν είναι αρχή είναι συνεχεια. ίσως και η επισημη εναρξη του διαλόγου προς την συνδιάσκεψη
δεν είναι διλημμα τασεων πλέον αλλά δημοκρατίας.
Με το τέλος της συζήτησης, οι απόψεις που διατυπώθηκαν απ’ όσους έκαναν παρέμβαση, παρουσιάστηκαν σε σχέδιο κειμένου σύνθεσης που παρουσιάζεται πιο κάτω. H τελική διατύπωση του κειμένου συμπερασμάτων-προτάσεων έχει αναρτηθεί στο wiki http://dosepasaorganotika.pbworks.com/ (άμεση πρόσβαση στην σχετική σελίδα με κλικ εδώ). Μετά την τελική συνδιάμόρφωση του από τους συμμετέχοντες, θα κατατεθεί στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται δημοκρατική επανίδρυση
ΠΑΣΑ: ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται δημοκρατική επανίδρυση
"Αυγή" - Ημερομηνία δημοσίευσης: 13/10/2009
Την πρώτη δημόσια συζήτηση διαβούλευσης πριν από την οργανωτική συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ τον Νοέμβριο διοργάνωσε το Σάββατο στο αμφιθέατρο Γκίνη του ΕΜΠ η Πρωτοβουλία για την Αντισυστημική Αριστερά (ΠΑΣΑ). Το "παρών" έδωσαν πάνω από 150 άτομα, ενώ γόνιμος και πλούσιος ήταν ο διάλογος που πραγματοποιήθηκε.
Στη συγκέντρωση, που είχε κεντρικό σύνθημα "ο ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια των μελών του”, παραβρέθηκαν και μίλησαν αρκετοί ανένταχτοι και εκπρόσωποι συνιστωσών, ενώ με το τέλος της συζήτησης, οι απόψεις που διατυπώθηκαν απʼ όσους έκαναν παρέμβαση, παρουσιάστηκαν σε σχέδιο κειμένου σύνθεσης (υπάρχει ολόκληρη στο dosepasa.wordpress.com) που κάνει λόγο μεταξύ άλλων για δημοκρατική επανίδρυση του εγχειρήματος και συμμετοχή των μελών του στις εσωτερικές διαδικασίες.
Το ερώτημα "πώς θα φύγουμε από τον ατομικισμό", έθεσε στην τοποθέτησή του ο Ευκλ. Τσακαλώτος (ΣΥΝ), προσθέτοντας ότι χρειάζεται η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ να δίνει λόγο στα ενδιάμεσα όργανα.
Η Ελ. Πορτάλιου (ΑΚΟΑ) αναρωτήθηκε αν το αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί, όπως χαρακτηρίστηκε "νίκη" και συμπλήρωσε πως "πρέπει να πάρουν τον λόγο οι άνθρωποι από τη γειτονιά, να μιλήσουν και για την κεντρική πολιτική σκηνή. Αυτή είναι η φωνή του ΣΥΡΙΖΑ, οι άνθρωποι της βιοπάλης".
Ο Ν. Γαλάνης από την ΚΟΕ υπογράμμισε ότι "χρειάζεται πολιτικός προσδιορισμός για να μπούμε οι συνιστώσες στον ΣΥΡΙΖΑ των μελών", περιέγραψε "έναν διαφορετικό ΣΥΡΙΖΑ, πριν και μετά τις εκλογές" και ζήτησε "όλα τα χρήματα να πηγαίνουν στον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ και όχι στις συνιστώσες".
"Μοναδικό στην ιστορία της ελληνικής αριστεράς", χαρακτήρισε το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ ο Τ. Πανταζίδης (Οικοσοσιαλιστές) καθώς όπως υποστήριξε "ακόμα και το ΕΑΜ και η ΕΔΑ, είχαν αποκλεισμούς, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνει όλους όσους θέλουν να είναι σʼ αυτόν". Παράλληλα πρόσθεσε πως "οι συνιστώσες έχουν να παίξουν ρόλο, δεν γίνεται όμως οι χιλιάδες σύντροφοι που εντάχθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ να είναι απλοί χειροκροτητές και να μην συμμετέχουν στη λήψη των αποφάσεων".
Η Μ. Μπαρσέφκι (ΡΟΖΑ) είπε ότι "δεν έχει κατακτηθεί η λογική να δημιουργηθεί ένα μάξιμουμ προϋποθέσεων όσμωσης των μελών με κάρτα μελών" και χαρακτήρισε "μεγάλη ευκαιρία" την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Νοεμβρίου.
Ο Κ. Χάλαρης από το Ξεκίνημα είπε ότι οι πρωτοβουλίες της ΠΑΣΑ είναι στη σωστή κατεύθυνση και προέτρεψε την Πρωτοβουλία να βρει "κοινό τρόπο συντονισμού" με το 2ο Κύμα.
"Πρέπει να βρούμε ενιαία πολιτικά χαρακτηριστικά" επισήμανε ο Μ. Σπαθής (ανένταχτος), ενώ σημείωσε ότι ενδεχομένως να μην υπάρχει δεύτερη ευκαιρία για τον ΣΥΡΙΖΑ στο μέλλον αν δεν εκμεταλλευτεί τώρα την ευκαιρία να συγκροτηθεί σε νέο πολιτικό υποκείμενο.
Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009
ΠΑΣΑ: Ο ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια των μελών του
Η πρώτη μετεκλογική συγκέντρωση μελών του ΣΥΡΙΖΑ έγινε το περασμένο Σάββατο.
Η Πρωτοβουλία για την Αντι-Συστημική Αριστερά (ΠΑΣΑ) ήταν διοργανώτρια, ενώ παραβρέθηκαν και μίλησαν εκπρόσωποι συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ και μέλη της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΣΥΝ.
Στόχος ήταν να γίνει δημόσια συζήτηση εν όψει της πανελλαδικής συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ στο τέλος Νοεμβρίου, γι' αυτό είχε και τον γενικό τίτλο «Ο ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια των μελών του». Το επόμενο Σάββατο η συζήτηση θα συνεχιστεί, στο αμφιθέατρο Γκίνη του ΕΜΠ.
Στις τοποθετήσεις που έγιναν, τον λόγο πήραν εκπρόσωποι συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν παρόντες.
* Ο Τάσος Πανταζίδης από τους Οικοσοσιαλιστές χαρακτήρισε «μοναδικό το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ στην ιστορία της ελληνικής Αριστεράς». Οπως είπε, «ακόμα και το ΕΑΜ και η ΕΔΑ είχαν αποκλεισμούς, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνει όλους όσοι θέλουν να είναι σ' αυτόν».
* Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος από τον ΣΥΝ (Κοκκινοπράσινο Δίκτυο) είπε ότι μεταξύ των θεμάτων του ΣΥΡΙΖΑ είναι «πώς θα φύγουμε από τον ατομικισμό, στις τοπικές ανοιχτές πρωτοβουλίες, με μέλη, με συνέδρια, με εκλογές οργάνων. Η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ να δίνει λόγο στα ενδιάμεσα όργανα....
* Η Μάνια Μπαρσέφκι από τη ΡΟΖΑ, χαρακτήρισε την πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, τον Νοέμβριο, «μια μεγάλη ευκαιρία». Είπε ακόμη ότι «δεν έχει κατακτηθεί η λογική να δημιουργηθεί ένα μάξιμουμ προϋποθέσεων ώσμωσης των μελών».
* Η Ελένη Πορτάλιου από την ΑΚΟΑ έθεσε σειρά ερωτημάτων: «Πού βρίσκεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ; Το αποτέλεσμα των εκλογών ερμηνεύτηκε ως μικρή νίκη, όμως είναι νίκη;».
* Ο Νίκος Γαλάνης από την ΚΟΕ περιέγραψε «έναν διαφορετικό ΣΥΡΙΖΑ» πριν από τις εκλογές και μετά τις εκλογές, «λόγω ιδιότυπου καθεστώτος υπάρχει αμηχανία και κρίση εμπιστοσύνης». Ζήτησε επίσης «όλα τα λεφτά να πηγαίνουν στον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ, όχι στις συνιστώσες».
* Ο Κυριάκος Χάλαρης από το Ξεκίνημα χαρακτήρισε της πρωτοβουλίες της ΠΑΣΑ προς τη σωστή κατεύθυνση. Και είπε ότι το 2ο Κύμα (Ξεκίνημα, Οικοσοσιαλιστές και Κόκκινο) και η ΠΑΣΑ πρέπει «να βρουν κοινό τρόπο συντονισμού» πριν από τη συνδιάσκεψη του Νοεμβρίου.
"Αυγή" - Ημερομηνία δημοσίευσης: 13/10/2009
Την πρώτη δημόσια συζήτηση διαβούλευσης πριν από την οργανωτική συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ τον Νοέμβριο διοργάνωσε το Σάββατο στο αμφιθέατρο Γκίνη του ΕΜΠ η Πρωτοβουλία για την Αντισυστημική Αριστερά (ΠΑΣΑ). Το "παρών" έδωσαν πάνω από 150 άτομα, ενώ γόνιμος και πλούσιος ήταν ο διάλογος που πραγματοποιήθηκε.
Στη συγκέντρωση, που είχε κεντρικό σύνθημα "ο ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια των μελών του”, παραβρέθηκαν και μίλησαν αρκετοί ανένταχτοι και εκπρόσωποι συνιστωσών, ενώ με το τέλος της συζήτησης, οι απόψεις που διατυπώθηκαν απʼ όσους έκαναν παρέμβαση, παρουσιάστηκαν σε σχέδιο κειμένου σύνθεσης (υπάρχει ολόκληρη στο dosepasa.wordpress.com) που κάνει λόγο μεταξύ άλλων για δημοκρατική επανίδρυση του εγχειρήματος και συμμετοχή των μελών του στις εσωτερικές διαδικασίες.
Το ερώτημα "πώς θα φύγουμε από τον ατομικισμό", έθεσε στην τοποθέτησή του ο Ευκλ. Τσακαλώτος (ΣΥΝ), προσθέτοντας ότι χρειάζεται η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ να δίνει λόγο στα ενδιάμεσα όργανα.
Η Ελ. Πορτάλιου (ΑΚΟΑ) αναρωτήθηκε αν το αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί, όπως χαρακτηρίστηκε "νίκη" και συμπλήρωσε πως "πρέπει να πάρουν τον λόγο οι άνθρωποι από τη γειτονιά, να μιλήσουν και για την κεντρική πολιτική σκηνή. Αυτή είναι η φωνή του ΣΥΡΙΖΑ, οι άνθρωποι της βιοπάλης".
Ο Ν. Γαλάνης από την ΚΟΕ υπογράμμισε ότι "χρειάζεται πολιτικός προσδιορισμός για να μπούμε οι συνιστώσες στον ΣΥΡΙΖΑ των μελών", περιέγραψε "έναν διαφορετικό ΣΥΡΙΖΑ, πριν και μετά τις εκλογές" και ζήτησε "όλα τα χρήματα να πηγαίνουν στον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ και όχι στις συνιστώσες".
"Μοναδικό στην ιστορία της ελληνικής αριστεράς", χαρακτήρισε το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ ο Τ. Πανταζίδης (Οικοσοσιαλιστές) καθώς όπως υποστήριξε "ακόμα και το ΕΑΜ και η ΕΔΑ, είχαν αποκλεισμούς, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνει όλους όσους θέλουν να είναι σʼ αυτόν". Παράλληλα πρόσθεσε πως "οι συνιστώσες έχουν να παίξουν ρόλο, δεν γίνεται όμως οι χιλιάδες σύντροφοι που εντάχθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ να είναι απλοί χειροκροτητές και να μην συμμετέχουν στη λήψη των αποφάσεων".
Η Μ. Μπαρσέφκι (ΡΟΖΑ) είπε ότι "δεν έχει κατακτηθεί η λογική να δημιουργηθεί ένα μάξιμουμ προϋποθέσεων όσμωσης των μελών με κάρτα μελών" και χαρακτήρισε "μεγάλη ευκαιρία" την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Νοεμβρίου.
Ο Κ. Χάλαρης από το Ξεκίνημα είπε ότι οι πρωτοβουλίες της ΠΑΣΑ είναι στη σωστή κατεύθυνση και προέτρεψε την Πρωτοβουλία να βρει "κοινό τρόπο συντονισμού" με το 2ο Κύμα.
"Πρέπει να βρούμε ενιαία πολιτικά χαρακτηριστικά" επισήμανε ο Μ. Σπαθής (ανένταχτος), ενώ σημείωσε ότι ενδεχομένως να μην υπάρχει δεύτερη ευκαιρία για τον ΣΥΡΙΖΑ στο μέλλον αν δεν εκμεταλλευτεί τώρα την ευκαιρία να συγκροτηθεί σε νέο πολιτικό υποκείμενο.
Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009
ΠΑΣΑ: Ο ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια των μελών του
Η πρώτη μετεκλογική συγκέντρωση μελών του ΣΥΡΙΖΑ έγινε το περασμένο Σάββατο.
Η Πρωτοβουλία για την Αντι-Συστημική Αριστερά (ΠΑΣΑ) ήταν διοργανώτρια, ενώ παραβρέθηκαν και μίλησαν εκπρόσωποι συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ και μέλη της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΣΥΝ.
Στόχος ήταν να γίνει δημόσια συζήτηση εν όψει της πανελλαδικής συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ στο τέλος Νοεμβρίου, γι' αυτό είχε και τον γενικό τίτλο «Ο ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια των μελών του». Το επόμενο Σάββατο η συζήτηση θα συνεχιστεί, στο αμφιθέατρο Γκίνη του ΕΜΠ.
Στις τοποθετήσεις που έγιναν, τον λόγο πήραν εκπρόσωποι συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν παρόντες.
* Ο Τάσος Πανταζίδης από τους Οικοσοσιαλιστές χαρακτήρισε «μοναδικό το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ στην ιστορία της ελληνικής Αριστεράς». Οπως είπε, «ακόμα και το ΕΑΜ και η ΕΔΑ είχαν αποκλεισμούς, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνει όλους όσοι θέλουν να είναι σ' αυτόν».
* Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος από τον ΣΥΝ (Κοκκινοπράσινο Δίκτυο) είπε ότι μεταξύ των θεμάτων του ΣΥΡΙΖΑ είναι «πώς θα φύγουμε από τον ατομικισμό, στις τοπικές ανοιχτές πρωτοβουλίες, με μέλη, με συνέδρια, με εκλογές οργάνων. Η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ να δίνει λόγο στα ενδιάμεσα όργανα....
* Η Μάνια Μπαρσέφκι από τη ΡΟΖΑ, χαρακτήρισε την πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, τον Νοέμβριο, «μια μεγάλη ευκαιρία». Είπε ακόμη ότι «δεν έχει κατακτηθεί η λογική να δημιουργηθεί ένα μάξιμουμ προϋποθέσεων ώσμωσης των μελών».
* Η Ελένη Πορτάλιου από την ΑΚΟΑ έθεσε σειρά ερωτημάτων: «Πού βρίσκεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ; Το αποτέλεσμα των εκλογών ερμηνεύτηκε ως μικρή νίκη, όμως είναι νίκη;».
* Ο Νίκος Γαλάνης από την ΚΟΕ περιέγραψε «έναν διαφορετικό ΣΥΡΙΖΑ» πριν από τις εκλογές και μετά τις εκλογές, «λόγω ιδιότυπου καθεστώτος υπάρχει αμηχανία και κρίση εμπιστοσύνης». Ζήτησε επίσης «όλα τα λεφτά να πηγαίνουν στον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ, όχι στις συνιστώσες».
* Ο Κυριάκος Χάλαρης από το Ξεκίνημα χαρακτήρισε της πρωτοβουλίες της ΠΑΣΑ προς τη σωστή κατεύθυνση. Και είπε ότι το 2ο Κύμα (Ξεκίνημα, Οικοσοσιαλιστές και Κόκκινο) και η ΠΑΣΑ πρέπει «να βρουν κοινό τρόπο συντονισμού» πριν από τη συνδιάσκεψη του Νοεμβρίου.
Με την επιτυχημένη εκδήλωση-συζήτηση που διοργάνωσε η Πάσα ξεκίνησε ο δημόσιος διάλογος προς την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ
Με επιτυχία ολοκληρώθηκε η πρώτη μετεκλογική συνάντηση ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ με τίτλο “Ο ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια των μελών του” που διοργανώθηκε από την ΠΑΣΑ σήμερα Σάββατο 10/10/2009 στο αμφιθέατρο Γκίνη. Η εκδήλωση εξελίχθηκε στην πρώτη δημόσια συζήτηση διαβούλευσης πριν από την οργανωτική συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ τον Νοέμβριο.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση του προεδρείου που συντόνισε την εκδήλωση:
1. Παρευρέθηκαν περισσότερα από 150 άτομα από την Αθήνα και άλλες περιοχές.
2. Έγιναν 2 γραπτές παρεμβάσεις συντρόφων και 26 προφορικές. Το 65% από άντρες και το 35% από γυναίκες
3. Παραυρέθηκαν 7 μέλη της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, εκπρόσωποι ή στελέχη από όλες τις συνιστώσες του και πολλοί υποψήφιοι βουλευτές του.
4. Οι παρεμβάσεις καταγράφτηκαν σε πρακτικά και θα αναρτηθούν σε αυτό το μπλογκ με νεώτερη ανάρτηση. Συντάχθηκε κείμενο συμπερασμάτων με 12 σημεία-προτάσεις που διαμορφώθηκαν από την συζήτηση. Οι προτάσεις θα αναρτηθούν αργότερα στο wiki για την συνδιαμόρφωση του Κανονισμού Λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ για να τύχουν της συλλογικής επεξεργασίας πριν σταλθούν στα αρμόδια όργανα του ΣΥΡΙΖΑ. Προτάθηκε η εβδομαδιαία οργάνωση παρόμοιων συναντήσεων για επί μέρους επεξεργασία των θέσεων μέχρι την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ και για την συζήτηση επί μέρους θεμάτων που αναδείχτηκαν.
5. Στην εκδήλωση μοιράστηκε από την ΠΑΣΑ έντυπη έκδοση με τις μέχρι σήμερα διαμορφωμένες θέσεις στο wiki επί του Κανονισμού Λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ http://dosepasaorganotika.pbworks.com/. Οι περισσότεροι από όσους παρέμβηκαν θεώρησαν τις μέχρι τώρα στο wiki διαμορφωμένες θέσεις καλές σαν βάση συζήτησης και καλούν όλους να συμμετέχουν στην συνδιαμόρφωσή του.
6. Το κόστος της εκδήλωσης και της έκδοσης ανήλθε στα 610 ευρώ και καλύφθηκε από τους συμμετέχοντες (περίσσεψαν 150 ευρώ)
7. Η συζήτηση κρατήθηκε εντός του αρχικά συμφωνημένου χρόνου των 3 ωρών και όλες οι παρεμβάσεις εντός του 7λέπτου όπως συμφωνήθηκε στην έναρξή της.
Η ΠΑΣΑ ευχαριστεί όλους για την συμμετοχή τους αλλά και για το υψηλό επίπεδο της συζήτησης.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΤΟΥ σ. ΤΑΣΟΥ ΠΑΝΤΑΖΙΔΗ.
• Οι «Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας» αναγνωρίζουν ως πολύ σημαντικές τις πρωτοβουλίες, τόσο του «Δεύτερου Κύματος» στο οποίο συμμετέχουμε, όσο και της «Πρωτοβουλίας για την Αντισυστημική Αριστερά» και στηρίζουμε τις προσπάθειές τους. Για τον σκοπό αυτό, διαθέτουμε την εφημερίδα και το ιστολόγιό μας για προβολή των θέσεών τους, καθώς κινούνται προς την κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ των μελών, την οποία επιθυμούμε.
• Το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι μοναδικό στην ιστορία της ελληνικής αριστεράς, καθώς ακόμα και το ΕΑΜ και η ΕΔΑ, είχαν αποκλεισμούς, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνει όλους όσους θέλουν να είναι σ’ αυτόν. Αυτόν τον πλουραλισμό των ιδεολογικών θέσεων ,τακτικών διαφορών και εναλλακτικών πολιτικών προτεραιοτήτων, αντί να τον εκμεταλλευτούμε και να τον αναδείξουμε ως συγκριτικό μας πλεονέκτημα, τον καταστήσαμε συνεκτικό πρόβλημα. Αιτία ήταν η κάκιστη ενδοσυριζική λειτουργία μας. Οι θέσεις της ΠΑΣΑς κινούνται προς μια σωστή κατεύθυνση για μια οργανωτική αναδιάρθρωση που θα λύσει πολλά προβλήματα.
• Είναι άδικη η επίθεση που γίνεται από συντρόφους «ανένταχτους» (αν και ο όρος δεν είναι δόκιμος καθώς είμαστε όλοι ενταγμένοι στον ΣΥΡΙΖΑ και δεν απέχουμε από τα πράγματα της Αριστεράς) προς τις συνιστώσες. Οι συνιστώσες υπάρχουν γιατί έχουν διαφορετικές προτεραιότητες, άλλες ιδεολογικές τοποθετήσεις και καταβολές και τακτικές επιλογές. Είναι άδικο να λένε εδώ σύντροφοι πως οι συνιστώσες δημιουργούνται από κάποιους, μαζί με τους θείους και τα ξαδέλφια τους, μόνο και μόνο για να βάλουν «χέρι» στην κρατική χρηματοδότηση. Αν μιλήσω για μας, δεν έχουμε πάρει ούτε ένα ευρώ από το 2007 που μπήκαμε ως «Οικολογική Παρέμβαση» αλλά και τώρα ως «Οικοσοσιαλιστές». Είχαμε υπογράψει τότε και έγγραφο με το οποίο δηλώναμε ότι δεν πρόκειται να πάρουμε χρήματα. Θα πάρουμε πρώτη φορά χρήματα τον Μάρτιο του 2010 και θα θέλαμε γι’ αυτό να δημοσιοποιήσουμε και την συμφωνία για την κατανομή.
• Οι συνιστώσες έχουν να παίξουν ρόλο, δεν γίνεται όμως οι χιλιάδες σύντροφοι που εντάχθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ να είναι απλοί χειροκροτητές και να μην συμμετέχουν στη λήψη των αποφάσεων. Επίσης δεν γίνεται να συντηρούν γραφεία και να καλύπτουν οικονομικά εκδηλώσεις από το υστέρημά τους, τη στιγμή που ξοδεύονται χιλιάδες ευρώ για αμφίβολης στόχευσης προβολές κλπ. Πρέπει η κρατική χρηματοδότηση να στηρίζει και τους τοπικούς ΣΥΡΙΖΑ.
• Παράλληλα, με ενοχλεί η υποκρισία κάποιων που τώρα ανακάλυψαν τον «ΣΥΡΙΖΑ των μελών». Τα έργα τους όμως, φωνάζουν τόσο δυνατά που δεν μας αφήνουν να ακούσουμε τα λόγια τους». Θα δούμε στη συνέχεια το ρόλο του καθενός από μας.
• Πολλοί από τους ανθρώπους που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, απλά του έδωσαν μια τελευταία ευκαιρία και περιμένουν με «το δάκτυλο στη σκανδάλη» αν δεν υλοποιήσει τα όσα υποσχέθηκε. Επειδή πιστεύω πως η περίοδος που θα ακολουθήσει θα είναι μια δύσκολη περίοδος με διάψευση προσδοκιών και αγώνες, έχει σημασία να δημιουργήσουμε έναν δυνατό ΣΥΡΙΖΑ για να αποτελέσει την αντιπολίτευση από τα αριστερά και αυτό μπορούμε να το καταφέρουμε μόνο με αναβάθμιση του ρόλου των μελών μέσα σ’ αυτόν.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση του προεδρείου που συντόνισε την εκδήλωση:
1. Παρευρέθηκαν περισσότερα από 150 άτομα από την Αθήνα και άλλες περιοχές.
2. Έγιναν 2 γραπτές παρεμβάσεις συντρόφων και 26 προφορικές. Το 65% από άντρες και το 35% από γυναίκες
3. Παραυρέθηκαν 7 μέλη της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, εκπρόσωποι ή στελέχη από όλες τις συνιστώσες του και πολλοί υποψήφιοι βουλευτές του.
4. Οι παρεμβάσεις καταγράφτηκαν σε πρακτικά και θα αναρτηθούν σε αυτό το μπλογκ με νεώτερη ανάρτηση. Συντάχθηκε κείμενο συμπερασμάτων με 12 σημεία-προτάσεις που διαμορφώθηκαν από την συζήτηση. Οι προτάσεις θα αναρτηθούν αργότερα στο wiki για την συνδιαμόρφωση του Κανονισμού Λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ για να τύχουν της συλλογικής επεξεργασίας πριν σταλθούν στα αρμόδια όργανα του ΣΥΡΙΖΑ. Προτάθηκε η εβδομαδιαία οργάνωση παρόμοιων συναντήσεων για επί μέρους επεξεργασία των θέσεων μέχρι την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ και για την συζήτηση επί μέρους θεμάτων που αναδείχτηκαν.
5. Στην εκδήλωση μοιράστηκε από την ΠΑΣΑ έντυπη έκδοση με τις μέχρι σήμερα διαμορφωμένες θέσεις στο wiki επί του Κανονισμού Λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ http://dosepasaorganotika.pbworks.com/. Οι περισσότεροι από όσους παρέμβηκαν θεώρησαν τις μέχρι τώρα στο wiki διαμορφωμένες θέσεις καλές σαν βάση συζήτησης και καλούν όλους να συμμετέχουν στην συνδιαμόρφωσή του.
6. Το κόστος της εκδήλωσης και της έκδοσης ανήλθε στα 610 ευρώ και καλύφθηκε από τους συμμετέχοντες (περίσσεψαν 150 ευρώ)
7. Η συζήτηση κρατήθηκε εντός του αρχικά συμφωνημένου χρόνου των 3 ωρών και όλες οι παρεμβάσεις εντός του 7λέπτου όπως συμφωνήθηκε στην έναρξή της.
Η ΠΑΣΑ ευχαριστεί όλους για την συμμετοχή τους αλλά και για το υψηλό επίπεδο της συζήτησης.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΤΟΥ σ. ΤΑΣΟΥ ΠΑΝΤΑΖΙΔΗ.
• Οι «Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας» αναγνωρίζουν ως πολύ σημαντικές τις πρωτοβουλίες, τόσο του «Δεύτερου Κύματος» στο οποίο συμμετέχουμε, όσο και της «Πρωτοβουλίας για την Αντισυστημική Αριστερά» και στηρίζουμε τις προσπάθειές τους. Για τον σκοπό αυτό, διαθέτουμε την εφημερίδα και το ιστολόγιό μας για προβολή των θέσεών τους, καθώς κινούνται προς την κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ των μελών, την οποία επιθυμούμε.
• Το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι μοναδικό στην ιστορία της ελληνικής αριστεράς, καθώς ακόμα και το ΕΑΜ και η ΕΔΑ, είχαν αποκλεισμούς, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνει όλους όσους θέλουν να είναι σ’ αυτόν. Αυτόν τον πλουραλισμό των ιδεολογικών θέσεων ,τακτικών διαφορών και εναλλακτικών πολιτικών προτεραιοτήτων, αντί να τον εκμεταλλευτούμε και να τον αναδείξουμε ως συγκριτικό μας πλεονέκτημα, τον καταστήσαμε συνεκτικό πρόβλημα. Αιτία ήταν η κάκιστη ενδοσυριζική λειτουργία μας. Οι θέσεις της ΠΑΣΑς κινούνται προς μια σωστή κατεύθυνση για μια οργανωτική αναδιάρθρωση που θα λύσει πολλά προβλήματα.
• Είναι άδικη η επίθεση που γίνεται από συντρόφους «ανένταχτους» (αν και ο όρος δεν είναι δόκιμος καθώς είμαστε όλοι ενταγμένοι στον ΣΥΡΙΖΑ και δεν απέχουμε από τα πράγματα της Αριστεράς) προς τις συνιστώσες. Οι συνιστώσες υπάρχουν γιατί έχουν διαφορετικές προτεραιότητες, άλλες ιδεολογικές τοποθετήσεις και καταβολές και τακτικές επιλογές. Είναι άδικο να λένε εδώ σύντροφοι πως οι συνιστώσες δημιουργούνται από κάποιους, μαζί με τους θείους και τα ξαδέλφια τους, μόνο και μόνο για να βάλουν «χέρι» στην κρατική χρηματοδότηση. Αν μιλήσω για μας, δεν έχουμε πάρει ούτε ένα ευρώ από το 2007 που μπήκαμε ως «Οικολογική Παρέμβαση» αλλά και τώρα ως «Οικοσοσιαλιστές». Είχαμε υπογράψει τότε και έγγραφο με το οποίο δηλώναμε ότι δεν πρόκειται να πάρουμε χρήματα. Θα πάρουμε πρώτη φορά χρήματα τον Μάρτιο του 2010 και θα θέλαμε γι’ αυτό να δημοσιοποιήσουμε και την συμφωνία για την κατανομή.
• Οι συνιστώσες έχουν να παίξουν ρόλο, δεν γίνεται όμως οι χιλιάδες σύντροφοι που εντάχθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ να είναι απλοί χειροκροτητές και να μην συμμετέχουν στη λήψη των αποφάσεων. Επίσης δεν γίνεται να συντηρούν γραφεία και να καλύπτουν οικονομικά εκδηλώσεις από το υστέρημά τους, τη στιγμή που ξοδεύονται χιλιάδες ευρώ για αμφίβολης στόχευσης προβολές κλπ. Πρέπει η κρατική χρηματοδότηση να στηρίζει και τους τοπικούς ΣΥΡΙΖΑ.
• Παράλληλα, με ενοχλεί η υποκρισία κάποιων που τώρα ανακάλυψαν τον «ΣΥΡΙΖΑ των μελών». Τα έργα τους όμως, φωνάζουν τόσο δυνατά που δεν μας αφήνουν να ακούσουμε τα λόγια τους». Θα δούμε στη συνέχεια το ρόλο του καθενός από μας.
• Πολλοί από τους ανθρώπους που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, απλά του έδωσαν μια τελευταία ευκαιρία και περιμένουν με «το δάκτυλο στη σκανδάλη» αν δεν υλοποιήσει τα όσα υποσχέθηκε. Επειδή πιστεύω πως η περίοδος που θα ακολουθήσει θα είναι μια δύσκολη περίοδος με διάψευση προσδοκιών και αγώνες, έχει σημασία να δημιουργήσουμε έναν δυνατό ΣΥΡΙΖΑ για να αποτελέσει την αντιπολίτευση από τα αριστερά και αυτό μπορούμε να το καταφέρουμε μόνο με αναβάθμιση του ρόλου των μελών μέσα σ’ αυτόν.
ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ Η ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Του Τάσου Πανταζίδη, υποψήφιου Βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ στη Β' Αθήνας.
Όλοι οι εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, άνεργοι, μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες, σπουδαστές, βιώνουμε τα τελευταία χρόνια διαρκή συρρίκνωση των εισοδημάτων μας και επιδείνωση του επιπέδου ζωής μας. Το περιβάλλον, λόγω της αντιμετώπισής του ως πεδίο δράσης για παραγωγή κερδών από την οικονομία της αγοράς, καταστρέφεται ολοένα και περισσότερο κάνοντας την δραματική κατάσταση μη ανατρέψιμη. Την ίδια στιγμή η παιδεία, η υγεία και ο πολιτισμός, έχουν αφεθεί στην εγκατάλειψη και την αποσάθρωση, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στους μεγαλοεπιχειρηματίες για να κερδίσουν πολλά χρήματα εις βάρος φυσικά της ποιότητας και της δυνατότητας και των φτωχότερων να έχουν πρόσβαση σε αυτά τα αγαθά και υπηρεσίες. Στο επίπεδο δε των δικαιωμάτων, τα κόμματα εξουσίας έχουν υιοθετήσει την ατζέντα της ακροδεξιάς, παραπλανώντας τον κόσμο, λέγοντας μισές αλήθειες και αποπροσανατολίζοντας τη συζήτηση σχετικά με τις λύσεις. Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, ο άκρατος εθνικισμός, η απομόνωση των θρησκευτικά, σεξουαλικά ή κοινωνικά «διαφορετικών», τείνουν να γίνουν κανόνας συμπεριφοράς και δεν λαμβάνεται κανένα μέτρο για την παρεμπόδιση αυτού του κλίματος. Παράλληλα η διαφθορά, οι κάθε λογής διακρίσεις υπέρ των ισχυρών και οι αυθαιρεσίες, καταληστεύουν τον δημόσιο πλούτο, αφαιρώντας πόρους που θα μπορούσαν να διατεθούν για αγαθά, υπηρεσίες και ελαφρύνσεις προς τους πολίτες. Τα κυβερνητικά στελέχη, η Εκκλησία, οι μεγιστάνες του τύπου, του εμπορίου και των κατασκευών, πλουτίζουν με νομιμοφανείς τρόπους, με τις πλάτες του «βαθέως» αλλά και του επιφανειακού κράτους, ενώ ο μέσος πολίτης αγωνίζεται από το πρωί μέχρι το βράδυ απλά για να επιβιώσει.
Η Αριστερά, μέσα στο τόσο δραματικό πολιτικό, οικονομικό, περιβαλλοντικό, κοινωνικό, πολιτιστικό πεδίο, καλείται να δώσει απαντήσεις και λύσεις. Τον προηγούμενο χρόνο, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε στην ουσιαστική αντιπολίτευση απέναντι στη ΝΔ. Γι’ αυτό και σύσσωμα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, έσπευσαν να αποδομήσουν τον χώρο μας. Βρήκαν βέβαια και «πατήματα» σε αφορμές που δίνουν διαρκώς κάποια προβεβλημένα στελέχη. Η Αριστερά όμως είναι ο κόσμος της. Όλοι αυτοί που αγωνίζονται για το μεροκάματο, για την υγεία & την παιδεία, για το περιβάλλον, για τα δικαιώματα, για την καθολική ισότητα, για ένα καλύτερο αύριο. Για όλους αυτούς λοιπόν, ήρθε η ώρα της αντεπίθεσης. Η ώρα της μάχης για να αλλάξουν τα πράγματα.
Ενωτικά, δυνατά, αποτελεσματικά.
ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ & ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΣΥΡΙΖΑ – ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ & ΟΧΙ ΕΝΑΛΛΑΓΗ
Όλοι οι εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, άνεργοι, μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες, σπουδαστές, βιώνουμε τα τελευταία χρόνια διαρκή συρρίκνωση των εισοδημάτων μας και επιδείνωση του επιπέδου ζωής μας. Το περιβάλλον, λόγω της αντιμετώπισής του ως πεδίο δράσης για παραγωγή κερδών από την οικονομία της αγοράς, καταστρέφεται ολοένα και περισσότερο κάνοντας την δραματική κατάσταση μη ανατρέψιμη. Την ίδια στιγμή η παιδεία, η υγεία και ο πολιτισμός, έχουν αφεθεί στην εγκατάλειψη και την αποσάθρωση, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στους μεγαλοεπιχειρηματίες για να κερδίσουν πολλά χρήματα εις βάρος φυσικά της ποιότητας και της δυνατότητας και των φτωχότερων να έχουν πρόσβαση σε αυτά τα αγαθά και υπηρεσίες. Στο επίπεδο δε των δικαιωμάτων, τα κόμματα εξουσίας έχουν υιοθετήσει την ατζέντα της ακροδεξιάς, παραπλανώντας τον κόσμο, λέγοντας μισές αλήθειες και αποπροσανατολίζοντας τη συζήτηση σχετικά με τις λύσεις. Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, ο άκρατος εθνικισμός, η απομόνωση των θρησκευτικά, σεξουαλικά ή κοινωνικά «διαφορετικών», τείνουν να γίνουν κανόνας συμπεριφοράς και δεν λαμβάνεται κανένα μέτρο για την παρεμπόδιση αυτού του κλίματος. Παράλληλα η διαφθορά, οι κάθε λογής διακρίσεις υπέρ των ισχυρών και οι αυθαιρεσίες, καταληστεύουν τον δημόσιο πλούτο, αφαιρώντας πόρους που θα μπορούσαν να διατεθούν για αγαθά, υπηρεσίες και ελαφρύνσεις προς τους πολίτες. Τα κυβερνητικά στελέχη, η Εκκλησία, οι μεγιστάνες του τύπου, του εμπορίου και των κατασκευών, πλουτίζουν με νομιμοφανείς τρόπους, με τις πλάτες του «βαθέως» αλλά και του επιφανειακού κράτους, ενώ ο μέσος πολίτης αγωνίζεται από το πρωί μέχρι το βράδυ απλά για να επιβιώσει.
Η Αριστερά, μέσα στο τόσο δραματικό πολιτικό, οικονομικό, περιβαλλοντικό, κοινωνικό, πολιτιστικό πεδίο, καλείται να δώσει απαντήσεις και λύσεις. Τον προηγούμενο χρόνο, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε στην ουσιαστική αντιπολίτευση απέναντι στη ΝΔ. Γι’ αυτό και σύσσωμα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, έσπευσαν να αποδομήσουν τον χώρο μας. Βρήκαν βέβαια και «πατήματα» σε αφορμές που δίνουν διαρκώς κάποια προβεβλημένα στελέχη. Η Αριστερά όμως είναι ο κόσμος της. Όλοι αυτοί που αγωνίζονται για το μεροκάματο, για την υγεία & την παιδεία, για το περιβάλλον, για τα δικαιώματα, για την καθολική ισότητα, για ένα καλύτερο αύριο. Για όλους αυτούς λοιπόν, ήρθε η ώρα της αντεπίθεσης. Η ώρα της μάχης για να αλλάξουν τα πράγματα.
Ενωτικά, δυνατά, αποτελεσματικά.
ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ & ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΣΥΡΙΖΑ – ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ & ΟΧΙ ΕΝΑΛΛΑΓΗ
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΣΩΜΑ ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
18/7/2009
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ
ΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Οι περισσότεροι σύντροφοι και συντρόφισσες σε όλη την Ελλάδα, είναι θυμωμένοι και προβληματισμένοι με τα όσα γίνονται τελευταία στον ΣΥΡΙΖΑ.
Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών δεν είναι το ουσιαστικό πρόβλημα. Στην πραγματικότητα, απλά έφερε στην επιφάνεια τα πολλά προϋπάρχοντα προβλήματα.
Μιλώντας για τις ευρωεκλογές, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως η Αριστερά στο σύνολό της υπέστη μια ξεκάθαρη ήττα. Τόσο σε επίπεδο ποσοστών, όσο –κύρια- σε απόλυτο αριθμό ψήφων που συγκέντρωσε. Για μας, για τον ΣΥΡΙΖΑ, το αποτέλεσμα ήταν πολύ κατώτερο των προσδοκιών.
Το προηγούμενο διάστημα καταφέραμε μια σειρά από νίκες. Καταφέραμε να αναδειχθούμε στην κύρια αντιπολιτευτική δύναμη απέναντι στην κυβέρνηση της Δεξιάς. Στοχεύαμε λοιπόν σε άνοδο του ποσοστού μας σε σχέση με το 2007, εκλογή ενός ακόμα ευρωβουλευτή και την τρίτη θέση. Αποτύχαμε και στους τρεις στόχους μας. Αν σήμερα δεν αναδείξουμε τους λόγους της αποτυχίας μας, θα οδηγηθούμε σε μεγαλύτερες ήττες και σε πλήρη απογοήτευση του κόσμου μας.
Ποιά ήταν όμως τα αίτια της πτώσης του ΣΥΡΙΖΑ; Κυριότερο πρόβλημα υπήρξε η εσωστρέφεια. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, αναλωθήκαμε σε αντιπαραθέσεις που αφορούσαν την ιεραρχία των συνιστωσών μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, αντί να ιεραρχήσουμε τις πολιτικές μας προτεραιότητες. Κάποια περίοδο, τα αστικά ΜΜΕ έδιναν την εικόνα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κατέβει λειψός στις ευρωεκλογές, καθώς κάποια στελέχη άφηναν να εννοηθεί αυτόνομη κάθοδος μέρους του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό ήταν απαράδεκτο. Εκβιασμούς δεν σηκώνει ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι διαπιστώνουμε προβλήματα στη λειτουργία μας, αλλά παράλληλα προσπαθούμε να βρούμε λύσεις. Όποιος δεν θέλει αμοιβαίες υποχωρήσεις, όποιος θέλει οπωσδήποτε να κυριαρχεί, να το δηλώσει τώρα και να αποχωρήσει. Αλλιώς, τραβώντας όλοι το σχοινί, σίγουρα θα σπάσει.
Δεν είναι δυνατόν ο γίγαντας του κινήματος για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία Μανώλης Γλέζος, να ανέχεται να μένει απλός στρατιώτης όταν δεν επέρχεται συμφωνία και την ίδια στιγμή κάποιοι που έχουν προσφέρει ελάχιστα να μη σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Απλά δεν γίνεται.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, οφείλουμε όλοι να είμαστε θυμωμένοι.
Θυμωμένοι γιατί κάποιοι έντεχνα επέλεξαν να θάψουν τα 15 σημεία πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι της εκτύπωσής τους.
Θυμωμένοι γιατί το κείμενο εισήγησης του Γ.Μπανιά σχετικά με τα πολιτικά αίτια της κρίσης, από τις 11 Οκτώβρη που κατατέθηκε στη διευρυμένη συνεδρίαση της Γραμματείας, θάφτηκε πριν ακόμα αναγνωστεί στην αίθουσα. Γιατί; Μήπως παραήταν αντικαπιταλιστικό; Μήπως γιατί παραήταν μαρξιστικό;
Είμαστε επίσης θυμωμένοι γιατί η πρόταση του Μ. Γλέζου για ενότητα ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ προβλήθηκε μόνο για να χλευαστεί, τη στιγμή που όταν κατατέθηκε η πρόταση για συνεργασία με τους «Πράσινους» έγινε πρώτο θέμα ακόμα και από «δικά μας» έντυπα. Η πρόταση Γλέζου ήταν στο πνεύμα όλων των αποφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η πρόταση για «Πράσινους» ήταν παντελώς αυθαίρετη.
Είμαστε θυμωμένοι γιατί «εξαφανίσαμε» τους πρώτους υποψήφιους του ευρωψηφοδελτίου. Στις συγκεντρώσεις και τα ΜΜΕ, εμφανίζονταν διάφορα στελέχη, εκτός απ’ αυτούς. Αν οι υποψήφιοί μας ήταν το «δυνατό χαρτί μας» γιατί δεν τους αξιοποιήσαμε; Αν πάλι οι υποψήφιοί μας ήταν «αδύναμοι κρίκοι», γιατί και με ποιες διαδικασίες τους επιλέξαμε; Είμαστε θυμωμένοι γιατί δεν προβλήθηκε η ιδεολογική ποικιλία, η σύνθεση, οι συγκλίσεις και η πολυσυλλεκτικότητα του ΣΥΡΙΖΑ όπως αυτή εκφράζεται από τις 11 συνιστώσες του και τους χιλιάδες συντρόφους που συσπειρώθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς άλλη κομματική ταυτότητα και που επιζητούν την ταυτότητα του μέλους ενός ενωτικού σχήματος: του ΣΥΡΙΖΑ. Το οτι στον ΣΥΡΙΖΑ συνυπάρχουν Κομμουνιστές, Τροτσκιστές, Μαοϊκοί, Οικολόγοι, Ευρωπαϊστές, Σοσιαλδημοκράτες, είναι για τα δεδομένα της ελληνικής Αριστεράς, ιστορικά πρωτοφανές πολιτικό σχήμα, χωρίς προηγούμενο (γιατί ακόμα και το ΕΑΜ και η ΕΔΑ είχαν αποκλεισμούς). Αντί λοιπόν να το αναδείξουμε, αναλωθήκαμε σε μια άτοπη ισοπέδωση.
Είμαστε θυμωμένοι γιατί ενώ γεμίσαμε προσδοκίες τον κόσμο, όλους τους εργαζόμενους, συνταξιούχους, σπουδαστές με τη δράση μας για το Ασφαλιστικό, την Παιδεία, το Περιβάλλον και τις νίκες μας, τελικά όταν έδειξαν να μας στηρίζουν μαζικά, εμείς αποτύχαμε να ανταποκριθούμε σε αυτές τις αυξημένες απαιτήσεις. Φανήκαμε πολύ μικρότεροι από αυτό το μεγάλο που μας περιέβαλλε.
Είμαστε θυμωμένοι γιατί παρά το ότι ήμασταν απόλυτα σύμφωνοι στο οτι απορρίπτουμε σενάρια συγκυβέρνησης και στο γιατί, κάποιοι είχαν τη δύναμη να παρεμβαίνουν στα ΜΜΕ και να γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις συλλογικές επιθυμίες και αποφάσεις αδιαφορώντας για το κακό που έκαναν.
Είμαστε θυμωμένοι γιατί επιτρέψαμε να χαθεί το αρχικό μας πλεονέκτημα για την έκρηξη του Δεκέμβρη και καταντήσαμε να υπερασπιζόμαστε δημοσίως το πλιάτσικο των καταστημάτων, αδυνατώντας να απαντήσουμε στην αγωνία του μέσου πολίτη, ανεχόμενοι επιπλέον ακόμα και το ΚΚΕ να μας επιτίθεται από τα δεξιά.
Είμαστε πολύ θυμωμένοι γιατί επιτρέψαμε στους διαχειριστές των ΜΜΕ να αναδείξουν τον ΛΑΟΣ σε βασικό συνομιλητή μας, τη στιγμή που δεν είχαμε την κατάλληλη υποδομή να πετάξουμε «δημοσιογράφους» και ακροδεξιούς στο περιθώριο της ιστορίας και της κοινωνικής μνήμης και ανοχής.
Είμαστε θυμωμένοι γιατί δείξαμε πλήρη απροθυμία (ή τρόμο) στο να πάρουμε θέση για Κύπρο, Μακεδονία, Θράκη, επιτρέποντας στους λασπολόγους να μας επιτίθενται παίρνοντας αφορμές από μεμονωμένες εκφράσεις μας οι οποίες δεν ερμήνευαν ούτε καταδείκνυαν το εύρος των θέσεών μας.
Είμαστε θυμωμένοι γιατί στα περιβαλλοντικά ζητήματα ενώ είχαμε καθοριστική παρέμβαση σε περιπτώσεις όπως ο Ελαιώνας, Ασωπός, Αχελώος, λιθάνθρακας, ελεύθεροι χώροι κλπ, χαριστήκαμε στους διάφορους «οικολόγους» στο όνομα μιας απροσδιόριστης πολιτικής συγγένειας και φοβηθήκαμε να στηλιτεύσουμε την απουσία τους από αγώνες και την «ουδέτερη» ή αμφίβολη στάση τους.
Ο θυμός όμως δεν είναι πολιτικό χαρακτηριστικό από μόνο του. Πρέπει να οδηγηθούμε στην απόρριψη των λαθών μας. Να εγκαταλείψουμε τον «αυτόματο πιλότο» και να προχωρήσουμε σε συλλογικές επεξεργασίες και επιλογές.
Αρχικά, να συνειδητοποιήσουμε ότι χωρίς πολιτική ισοτιμία, ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει εκλογικό προβληματικό σχήμα και δεν θα γίνει ποτέ –μα ποτέ- πολιτικό σχήμα που θα πείθει και θα λειτουργεί.
Στη συνέχεια να απαντήσουμε πως και γιατί σε περιοχές με μακροχρόνια παρουσία και δράση της Αριστεράς, όπως π.χ. η Νίκαια και το Πέραμα, με ανεργία, κοινωνικά, οικονομικά, περιβαλλοντικά και οικιστικά προβλήματα, η αποχή ξεπέρασε το 58%. Να απαντήσουμε γιατί 120.000 ψηφοφόροι μας, μας εγκατέλειψαν, γιατί δεν πείσαμε πως φέρνουμε κάτι νέο, ρεαλιστικό και αποτελεσματικό.
Οφείλουμε παράλληλα να ξεκαθαρίσουμε πως δεν υπάρχει ζήτημα προσώπων αλλά ζήτημα «προσώπου» του ΣΥΡΙΖΑ.
Οφείλουμε να καταδικάσουμε κάθε σημείο ηγεμονισμού στον ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης να κάνουμε κάθε τι δυνατό για ενθάρρυνση των μη ενταγμένων σε συνιστώσες συντρόφων μας. Χωρίς τις συνιστώσες πιθανότατα δεν θα υπήρχε ο ΣΥΡΙΖΑ για λόγους που προανέφερα, αλλά δεν γίνεται οι χιλιάδες αγωνιστές των χώρων δουλειάς, της τοπικής αυτοδιοίκησης, του περιβάλλοντος, των δικαιωμάτων, να αποτελούν εσαεί την ουρά του σχήματος.
Οφείλουμε να επεξεργαστούμε και να καταθέσουμε άμεσα θέσεις για μετανάστευση, εξωτερική πολιτική, εθνικά, οικονομία, με τρόπο πιο προσιτό και πειστικό για όλους.
Η συζήτηση για την οργανωτική αναδιάρθρωση του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ολοκληρωθεί μέχρι τον Οκτώβρη και απελευθερωμένοι πια να σηκώσουμε τα μανίκια και να πιάσουμε δουλειά. Άμεσα όμως πρέπει να στραφούμε σε επιθετικές πρωτοβουλίες σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο, ενισχύοντας την εξωστρέφεια. Να χαράξουμε στρατηγική και να πραγματοποιήσουμε δράσεις το επόμενο διάστημα ώστε τουλάχιστον ο κόσμος μας να μας ξαναεμπιστευθεί.
Να εντατικοποιήσουμε την επίθεσή μας στη ΝΔ, αναλαμβάνοντας με σοβαρότητα και πάλι το ρόλο που κατακτήσαμε και χάσαμε σύντομα: αυτόν της ουσιαστικής αντιπολίτευσης.
Η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και τα Πανελλαδικά όργανα να αποτελέσουν εργαλεία πολιτικών επεξεργασιών και δουλειάς σε συνεργασία με τους Τοπικούς ΣΥΡΙΖΑ και όχι τόπο εξασφάλισης ισορροπιών και διελκυστίνδας κεκτημένων.
Η εκπροσώπησή μας στα ΜΜΕ να γίνει πλουραλιστική και να εξειδικευτεί, όχι μόνο με γνώμονα την αναλογία του εσωτερικού μας μα και με βάση το ποιος είναι κατάλληλος να πει τι. Να δώσουμε τέλος στην εικόνα του κόμματος – studio.
Να ισχυροποιήσουμε θεσμικά και οικονομικά τους τοπικούς ΣΥΡΙΖΑ.
Να εκδοθεί το περιοδικό του ΣΥΡΙΖΑ όπου όλοι θα γράφουν για όλα.
Να εγκαταλείψουμε τον εκλογικό ΣΥΡΙΖΑ και να οικοδομήσουμε τον πολιτικό ΣΥΡΙΖΑ γιατί…
Πάνω απ’ όλα οφείλουμε να εμπνεύσουμε τους ανθρώπους
Που αναζητούν στην Αριστερά μια ελπίδα
για το μέλλον του Λαού μας, του Πολιτισμού και του Οικοσυστήματος.
Τάσος Πανταζίδης
Γραμματέας της Εκτελεστικής Επιτροπής
των «Οικοσοσιαλιστών Ελλάδας»
ΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Οι περισσότεροι σύντροφοι και συντρόφισσες σε όλη την Ελλάδα, είναι θυμωμένοι και προβληματισμένοι με τα όσα γίνονται τελευταία στον ΣΥΡΙΖΑ.
Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών δεν είναι το ουσιαστικό πρόβλημα. Στην πραγματικότητα, απλά έφερε στην επιφάνεια τα πολλά προϋπάρχοντα προβλήματα.
Μιλώντας για τις ευρωεκλογές, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως η Αριστερά στο σύνολό της υπέστη μια ξεκάθαρη ήττα. Τόσο σε επίπεδο ποσοστών, όσο –κύρια- σε απόλυτο αριθμό ψήφων που συγκέντρωσε. Για μας, για τον ΣΥΡΙΖΑ, το αποτέλεσμα ήταν πολύ κατώτερο των προσδοκιών.
Το προηγούμενο διάστημα καταφέραμε μια σειρά από νίκες. Καταφέραμε να αναδειχθούμε στην κύρια αντιπολιτευτική δύναμη απέναντι στην κυβέρνηση της Δεξιάς. Στοχεύαμε λοιπόν σε άνοδο του ποσοστού μας σε σχέση με το 2007, εκλογή ενός ακόμα ευρωβουλευτή και την τρίτη θέση. Αποτύχαμε και στους τρεις στόχους μας. Αν σήμερα δεν αναδείξουμε τους λόγους της αποτυχίας μας, θα οδηγηθούμε σε μεγαλύτερες ήττες και σε πλήρη απογοήτευση του κόσμου μας.
Ποιά ήταν όμως τα αίτια της πτώσης του ΣΥΡΙΖΑ; Κυριότερο πρόβλημα υπήρξε η εσωστρέφεια. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, αναλωθήκαμε σε αντιπαραθέσεις που αφορούσαν την ιεραρχία των συνιστωσών μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, αντί να ιεραρχήσουμε τις πολιτικές μας προτεραιότητες. Κάποια περίοδο, τα αστικά ΜΜΕ έδιναν την εικόνα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κατέβει λειψός στις ευρωεκλογές, καθώς κάποια στελέχη άφηναν να εννοηθεί αυτόνομη κάθοδος μέρους του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό ήταν απαράδεκτο. Εκβιασμούς δεν σηκώνει ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι διαπιστώνουμε προβλήματα στη λειτουργία μας, αλλά παράλληλα προσπαθούμε να βρούμε λύσεις. Όποιος δεν θέλει αμοιβαίες υποχωρήσεις, όποιος θέλει οπωσδήποτε να κυριαρχεί, να το δηλώσει τώρα και να αποχωρήσει. Αλλιώς, τραβώντας όλοι το σχοινί, σίγουρα θα σπάσει.
Δεν είναι δυνατόν ο γίγαντας του κινήματος για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία Μανώλης Γλέζος, να ανέχεται να μένει απλός στρατιώτης όταν δεν επέρχεται συμφωνία και την ίδια στιγμή κάποιοι που έχουν προσφέρει ελάχιστα να μη σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Απλά δεν γίνεται.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, οφείλουμε όλοι να είμαστε θυμωμένοι.
Θυμωμένοι γιατί κάποιοι έντεχνα επέλεξαν να θάψουν τα 15 σημεία πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι της εκτύπωσής τους.
Θυμωμένοι γιατί το κείμενο εισήγησης του Γ.Μπανιά σχετικά με τα πολιτικά αίτια της κρίσης, από τις 11 Οκτώβρη που κατατέθηκε στη διευρυμένη συνεδρίαση της Γραμματείας, θάφτηκε πριν ακόμα αναγνωστεί στην αίθουσα. Γιατί; Μήπως παραήταν αντικαπιταλιστικό; Μήπως γιατί παραήταν μαρξιστικό;
Είμαστε επίσης θυμωμένοι γιατί η πρόταση του Μ. Γλέζου για ενότητα ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ προβλήθηκε μόνο για να χλευαστεί, τη στιγμή που όταν κατατέθηκε η πρόταση για συνεργασία με τους «Πράσινους» έγινε πρώτο θέμα ακόμα και από «δικά μας» έντυπα. Η πρόταση Γλέζου ήταν στο πνεύμα όλων των αποφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η πρόταση για «Πράσινους» ήταν παντελώς αυθαίρετη.
Είμαστε θυμωμένοι γιατί «εξαφανίσαμε» τους πρώτους υποψήφιους του ευρωψηφοδελτίου. Στις συγκεντρώσεις και τα ΜΜΕ, εμφανίζονταν διάφορα στελέχη, εκτός απ’ αυτούς. Αν οι υποψήφιοί μας ήταν το «δυνατό χαρτί μας» γιατί δεν τους αξιοποιήσαμε; Αν πάλι οι υποψήφιοί μας ήταν «αδύναμοι κρίκοι», γιατί και με ποιες διαδικασίες τους επιλέξαμε; Είμαστε θυμωμένοι γιατί δεν προβλήθηκε η ιδεολογική ποικιλία, η σύνθεση, οι συγκλίσεις και η πολυσυλλεκτικότητα του ΣΥΡΙΖΑ όπως αυτή εκφράζεται από τις 11 συνιστώσες του και τους χιλιάδες συντρόφους που συσπειρώθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς άλλη κομματική ταυτότητα και που επιζητούν την ταυτότητα του μέλους ενός ενωτικού σχήματος: του ΣΥΡΙΖΑ. Το οτι στον ΣΥΡΙΖΑ συνυπάρχουν Κομμουνιστές, Τροτσκιστές, Μαοϊκοί, Οικολόγοι, Ευρωπαϊστές, Σοσιαλδημοκράτες, είναι για τα δεδομένα της ελληνικής Αριστεράς, ιστορικά πρωτοφανές πολιτικό σχήμα, χωρίς προηγούμενο (γιατί ακόμα και το ΕΑΜ και η ΕΔΑ είχαν αποκλεισμούς). Αντί λοιπόν να το αναδείξουμε, αναλωθήκαμε σε μια άτοπη ισοπέδωση.
Είμαστε θυμωμένοι γιατί ενώ γεμίσαμε προσδοκίες τον κόσμο, όλους τους εργαζόμενους, συνταξιούχους, σπουδαστές με τη δράση μας για το Ασφαλιστικό, την Παιδεία, το Περιβάλλον και τις νίκες μας, τελικά όταν έδειξαν να μας στηρίζουν μαζικά, εμείς αποτύχαμε να ανταποκριθούμε σε αυτές τις αυξημένες απαιτήσεις. Φανήκαμε πολύ μικρότεροι από αυτό το μεγάλο που μας περιέβαλλε.
Είμαστε θυμωμένοι γιατί παρά το ότι ήμασταν απόλυτα σύμφωνοι στο οτι απορρίπτουμε σενάρια συγκυβέρνησης και στο γιατί, κάποιοι είχαν τη δύναμη να παρεμβαίνουν στα ΜΜΕ και να γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις συλλογικές επιθυμίες και αποφάσεις αδιαφορώντας για το κακό που έκαναν.
Είμαστε θυμωμένοι γιατί επιτρέψαμε να χαθεί το αρχικό μας πλεονέκτημα για την έκρηξη του Δεκέμβρη και καταντήσαμε να υπερασπιζόμαστε δημοσίως το πλιάτσικο των καταστημάτων, αδυνατώντας να απαντήσουμε στην αγωνία του μέσου πολίτη, ανεχόμενοι επιπλέον ακόμα και το ΚΚΕ να μας επιτίθεται από τα δεξιά.
Είμαστε πολύ θυμωμένοι γιατί επιτρέψαμε στους διαχειριστές των ΜΜΕ να αναδείξουν τον ΛΑΟΣ σε βασικό συνομιλητή μας, τη στιγμή που δεν είχαμε την κατάλληλη υποδομή να πετάξουμε «δημοσιογράφους» και ακροδεξιούς στο περιθώριο της ιστορίας και της κοινωνικής μνήμης και ανοχής.
Είμαστε θυμωμένοι γιατί δείξαμε πλήρη απροθυμία (ή τρόμο) στο να πάρουμε θέση για Κύπρο, Μακεδονία, Θράκη, επιτρέποντας στους λασπολόγους να μας επιτίθενται παίρνοντας αφορμές από μεμονωμένες εκφράσεις μας οι οποίες δεν ερμήνευαν ούτε καταδείκνυαν το εύρος των θέσεών μας.
Είμαστε θυμωμένοι γιατί στα περιβαλλοντικά ζητήματα ενώ είχαμε καθοριστική παρέμβαση σε περιπτώσεις όπως ο Ελαιώνας, Ασωπός, Αχελώος, λιθάνθρακας, ελεύθεροι χώροι κλπ, χαριστήκαμε στους διάφορους «οικολόγους» στο όνομα μιας απροσδιόριστης πολιτικής συγγένειας και φοβηθήκαμε να στηλιτεύσουμε την απουσία τους από αγώνες και την «ουδέτερη» ή αμφίβολη στάση τους.
Ο θυμός όμως δεν είναι πολιτικό χαρακτηριστικό από μόνο του. Πρέπει να οδηγηθούμε στην απόρριψη των λαθών μας. Να εγκαταλείψουμε τον «αυτόματο πιλότο» και να προχωρήσουμε σε συλλογικές επεξεργασίες και επιλογές.
Αρχικά, να συνειδητοποιήσουμε ότι χωρίς πολιτική ισοτιμία, ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει εκλογικό προβληματικό σχήμα και δεν θα γίνει ποτέ –μα ποτέ- πολιτικό σχήμα που θα πείθει και θα λειτουργεί.
Στη συνέχεια να απαντήσουμε πως και γιατί σε περιοχές με μακροχρόνια παρουσία και δράση της Αριστεράς, όπως π.χ. η Νίκαια και το Πέραμα, με ανεργία, κοινωνικά, οικονομικά, περιβαλλοντικά και οικιστικά προβλήματα, η αποχή ξεπέρασε το 58%. Να απαντήσουμε γιατί 120.000 ψηφοφόροι μας, μας εγκατέλειψαν, γιατί δεν πείσαμε πως φέρνουμε κάτι νέο, ρεαλιστικό και αποτελεσματικό.
Οφείλουμε παράλληλα να ξεκαθαρίσουμε πως δεν υπάρχει ζήτημα προσώπων αλλά ζήτημα «προσώπου» του ΣΥΡΙΖΑ.
Οφείλουμε να καταδικάσουμε κάθε σημείο ηγεμονισμού στον ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης να κάνουμε κάθε τι δυνατό για ενθάρρυνση των μη ενταγμένων σε συνιστώσες συντρόφων μας. Χωρίς τις συνιστώσες πιθανότατα δεν θα υπήρχε ο ΣΥΡΙΖΑ για λόγους που προανέφερα, αλλά δεν γίνεται οι χιλιάδες αγωνιστές των χώρων δουλειάς, της τοπικής αυτοδιοίκησης, του περιβάλλοντος, των δικαιωμάτων, να αποτελούν εσαεί την ουρά του σχήματος.
Οφείλουμε να επεξεργαστούμε και να καταθέσουμε άμεσα θέσεις για μετανάστευση, εξωτερική πολιτική, εθνικά, οικονομία, με τρόπο πιο προσιτό και πειστικό για όλους.
Η συζήτηση για την οργανωτική αναδιάρθρωση του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ολοκληρωθεί μέχρι τον Οκτώβρη και απελευθερωμένοι πια να σηκώσουμε τα μανίκια και να πιάσουμε δουλειά. Άμεσα όμως πρέπει να στραφούμε σε επιθετικές πρωτοβουλίες σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο, ενισχύοντας την εξωστρέφεια. Να χαράξουμε στρατηγική και να πραγματοποιήσουμε δράσεις το επόμενο διάστημα ώστε τουλάχιστον ο κόσμος μας να μας ξαναεμπιστευθεί.
Να εντατικοποιήσουμε την επίθεσή μας στη ΝΔ, αναλαμβάνοντας με σοβαρότητα και πάλι το ρόλο που κατακτήσαμε και χάσαμε σύντομα: αυτόν της ουσιαστικής αντιπολίτευσης.
Η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και τα Πανελλαδικά όργανα να αποτελέσουν εργαλεία πολιτικών επεξεργασιών και δουλειάς σε συνεργασία με τους Τοπικούς ΣΥΡΙΖΑ και όχι τόπο εξασφάλισης ισορροπιών και διελκυστίνδας κεκτημένων.
Η εκπροσώπησή μας στα ΜΜΕ να γίνει πλουραλιστική και να εξειδικευτεί, όχι μόνο με γνώμονα την αναλογία του εσωτερικού μας μα και με βάση το ποιος είναι κατάλληλος να πει τι. Να δώσουμε τέλος στην εικόνα του κόμματος – studio.
Να ισχυροποιήσουμε θεσμικά και οικονομικά τους τοπικούς ΣΥΡΙΖΑ.
Να εκδοθεί το περιοδικό του ΣΥΡΙΖΑ όπου όλοι θα γράφουν για όλα.
Να εγκαταλείψουμε τον εκλογικό ΣΥΡΙΖΑ και να οικοδομήσουμε τον πολιτικό ΣΥΡΙΖΑ γιατί…
Πάνω απ’ όλα οφείλουμε να εμπνεύσουμε τους ανθρώπους
Που αναζητούν στην Αριστερά μια ελπίδα
για το μέλλον του Λαού μας, του Πολιτισμού και του Οικοσυστήματος.
Τάσος Πανταζίδης
Γραμματέας της Εκτελεστικής Επιτροπής
των «Οικοσοσιαλιστών Ελλάδας»
«Ραντεβού στα γουναράδικα»Ελπίδα πως σε αυτή την Αντίσταση δεν θα χάσουμε πάλι…
Διαβάστε στον "Δρόμο" της Μ.Παρασκευής 2 Απριλίου 2010:
«Ραντεβού στα γουναράδικα»Ελπίδα πως σε αυτή την Αντίσταση δεν θα χάσουμε πάλι…
Του Τάσου Πανταζίδη*
Έτσι αποχαιρετούσε του συναγωνιστές του ο Άρης Βελουχιώτης, προβλέποντας το τέλος του. Σήμερα, στην περίοδο της τριπλής κατοχής (Ecofin, Ε.Κ.Τ., Δ.Ν.Τ.), κάποιοι σίγουρα θα αντισταθούμε (δίνοντας ραντεβού στα γουναράδικα). Παράλληλα, θα εμφανιστούν οι αντίστοιχοι «δoσίλογοι» (συνδικαλιστές, πολιτικοί, δημοσιογράφοι κ.α.). Η ελπίδα μας είναι πως σε αυτή την Αντίσταση, δεν θα χάσουμε πάλι, ούτε οι «προσκυνημένοι» θα επικρατήσουν ξανά.
Χρωστάμε στους Ευρωπαίους μεγαλοκαπιταλιστές ή μας χρωστάνε; Tο 1998, ο Σημίτης υποτίμησε 12,3% τη δραχμή για την ένταξή της στο Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών του Ευρώ. Το 2000 συμφώνησε σε επιπλέον υποτίμηση 3,5% με αποτέλεσμα η τελική ισοτιμία με το ευρώ, να φτάσει τις 340,75 δραχμές, αντί για 331 του Γενάρη 2000 ή 325 το 1998. Το 1981 η ΕΟΚ ήταν σχεδόν ανεπιθύμητη. Μόνο η Ελλάδα & οι: Τουρκία, Ισπανία, Πορτογαλία ήθελαν την ένταξη. Η Ελλάδα τηρούσε όμως τα προσχήματα σταθερού πολιτεύματος και είχε ξεφύγει από την εξαθλίωση. Η ένταξή μας, έδωσε πολιτική και οικονομική ώθηση στην ΕΟΚ. Χώρα με ισχυρή ναυτιλία, αγροτική οικονομία και τουρισμό, εμπορικός κόμβος, σφήνα στα κομμουνιστικά Βαλκάνια και φίλη με τους Άραβες, τους ήταν χρήσιμη. Ταυτόχρονα, οι δυτικοευρωπαίοι, αγόραζαν χωρίς δασμούς τα Ελληνικά αγροτικά προϊόντα και μας έκαναν πελάτες τους για τα βιομηχανικά προϊόντα. Τότε ήταν που η Ελλάδα γέμισε ευρωπαϊκά αυτοκίνητα και ηλεκτρικές συσκευές, εγκαταλείποντας τα Αμερικάνικα που σχεδόν μονοπωλούσαν την ελληνική αγορά.
Οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, δημιούργησαν κομματισμό και πελατειακές σχέσεις, διάβρωσαν το συνεταιριστικό και συνδικαλιστικό κίνημα, ενίσχυσαν την αδιαφάνεια και τη διαφθορά. Αποβιομηχάνισαν τη χώρα, εγκατέλειψαν την αγροτική παραγωγή, υποβάθμισαν τουρισμό, ναυτιλία και μεταφορές. Αυτά συνοδεύτηκαν με πολύ άδικη φορολογία. Ακόμα και ο άπορος πληρώνει ΦΠΑ στο ψωμί, παρά το οτι το Σύνταγμα τον απαλλάσσει. Βέβαια τώρα που όλα κατέρρευσαν, όσοι θησαύρισαν από τις ιδιωτικοποιήσεις, προτείνουν (π.χ. Βγενόπουλος) «Κρατικό Καπιταλισμό», χαρακτηρίζουν αποτυχημένο τον νεοφιλελευθερισμό και ζητάνε συμπράξεις Δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (στα κέρδη χώρια, στη ζημιά μαζί). ΠΑΣΟΚ και ΝΔ χρεοκόπησαν και ξεπούλησαν: Ολυμπιακή, ΟΣΕ, Ταμεία, λιμάνια, αεροδρόμια, δρόμους. Στήριξαν την εισφορο/φοροδιαφυγή των Π.Α.Ε.. Υπουργείο Πολιτισμού και ΟΠΑΠ, χρηματοδοτούσαν κομματικούς φίλους. Κρατικές προμήθειες και έργα επιβαρύνονταν με μίζες. Η Κομισιόν, λέει πως δεν κατατέθηκαν επαρκή στοιχεία για τον τρόπο λήψης των –κρυφών- δανείων (περίοδος Σημίτη) από την Goldman Sachs. Τα σκάνδαλα Χρηματιστηρίου και SIEMENS, ακόμα αναζητούν υπεύθυνους. Η εκκλησία μας φόρτωσε τη μισθοδοσία και ασφάλιση του προσωπικού της, αλλά δεν φορολογείται για τα δισεκατομμύρια κερδών της και τα ακίνητα. Τα σκάνδαλα Βατοπεδίου, Τοπλού και «Αλληλεγγύης» ποτέ δεν «πήγαν ταμείο». 5.600.000 ευρώ για τροφή στο Ιράκ, 345.000 για τα θύματα του Λιβάνου και 308.000 για τα θύματα του τσουνάμι, έκαναν φτερά, χωρίς ποτέ να πραγματοποιηθεί έργο. Οι Δημοτικοί Υπάλληλοι, είδαν το Ταμείο τους (με περίπου 2.000.000 ετήσιο πλεόνασμα) να συγχωνεύεται με τον ελλειμματικό ΟΠΑΔ. Παρομοίως «εξαφανίστηκαν» και άλλα πλεονασματικά Ταμεία. Οι τράπεζες το 2009 έλαβαν μερικά δις ευρώ ενίσχυση. Οι εργαζόμενοι όμως πληρώνουν τα ακριβότερα επιτόκια στην Ευρώπη.
Η Ρουμανική κυβέρνηση, ανακοίνωσε την απόλυση 3.000 δημοσίων υπαλλήλων. Εντός δύο ετών θα απολύσει 100.000. Ως αντάλλαγμα θα πάρουν από το ΔΝΤ δάνειο 2,3 δις ευρώ. Στην Ελλάδα οι διεθνείς επόπτες, ζήτησαν περικοπή μισθών και συντάξεων 20% στο Δημόσιο, αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και απόλυση 10% των υπηρετούντων στο Δημόσιο. Κάθε ομοιότητα με Ρουμανία, συμπτωματική.
Τα ΜΜΕ, προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν γίνεται αλλιώς. Όταν ο Π.Λαφαζάνης τόλμησε σε τηλεοπτικό πάνελ, να μιλήσει για τα κλεμμένα, οι «δημοσιογράφοι» του επιτέθηκαν: «να μας πείτε τώρα τι κάνουμε. Αφήστε το χτες». Πολύ βολικό για όσους κατάκλεψαν το κράτος. Ο πρωθυπουργός ομολόγησε ότι πρώτο θύμα της «σταθεροποίησης» είναι η εθνική κυριαρχία. Τον Μάη του 1999, στη γαλλική Le Monde, ο Χάνς Όλαφ Χένκελ, πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων, δήλωνε: «….. κύρια ευεργετική συνέπεια του Ευρώ, είναι ότι εγκαθιστά επ’ άπειρον λιτότητα εισοδημάτων των εργαζομένων στην Ευρώπη. Καμιά Εθνική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα». Το ευρώ δεν μας προστάτεψε από την ακρίβεια, την κερδοσκοπία, τις ελλείψεις σε υγεία, παιδεία, κοινωνικές παροχές. Ότι έχουμε το κατακτήσαμε με αγώνες.
Αυτά τα μέτρα δεν είναι μονόδρομος. Να τους στερήσουμε τη δικαιολογία των «εντολών της Ε.Ε.». Να παλέψουμε για τα δικαιώματά μας. Θέλουμε να ζούμε. Όχι να επιβιώνουμε
Ο αγώνας είναι ο μοναδικός μονόδρομος.
* Ο Τάσος Πανταζίδης είναι Γραμματέας της Εκτελεστικής Επιτροπής των «Οικοσοσιαλιστών Ελλάδας»
και μέλος του Διεθνούς Οικοσοσιαλιστικού Δικτύου.
«Ραντεβού στα γουναράδικα»Ελπίδα πως σε αυτή την Αντίσταση δεν θα χάσουμε πάλι…
Του Τάσου Πανταζίδη*
Έτσι αποχαιρετούσε του συναγωνιστές του ο Άρης Βελουχιώτης, προβλέποντας το τέλος του. Σήμερα, στην περίοδο της τριπλής κατοχής (Ecofin, Ε.Κ.Τ., Δ.Ν.Τ.), κάποιοι σίγουρα θα αντισταθούμε (δίνοντας ραντεβού στα γουναράδικα). Παράλληλα, θα εμφανιστούν οι αντίστοιχοι «δoσίλογοι» (συνδικαλιστές, πολιτικοί, δημοσιογράφοι κ.α.). Η ελπίδα μας είναι πως σε αυτή την Αντίσταση, δεν θα χάσουμε πάλι, ούτε οι «προσκυνημένοι» θα επικρατήσουν ξανά.
Χρωστάμε στους Ευρωπαίους μεγαλοκαπιταλιστές ή μας χρωστάνε; Tο 1998, ο Σημίτης υποτίμησε 12,3% τη δραχμή για την ένταξή της στο Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών του Ευρώ. Το 2000 συμφώνησε σε επιπλέον υποτίμηση 3,5% με αποτέλεσμα η τελική ισοτιμία με το ευρώ, να φτάσει τις 340,75 δραχμές, αντί για 331 του Γενάρη 2000 ή 325 το 1998. Το 1981 η ΕΟΚ ήταν σχεδόν ανεπιθύμητη. Μόνο η Ελλάδα & οι: Τουρκία, Ισπανία, Πορτογαλία ήθελαν την ένταξη. Η Ελλάδα τηρούσε όμως τα προσχήματα σταθερού πολιτεύματος και είχε ξεφύγει από την εξαθλίωση. Η ένταξή μας, έδωσε πολιτική και οικονομική ώθηση στην ΕΟΚ. Χώρα με ισχυρή ναυτιλία, αγροτική οικονομία και τουρισμό, εμπορικός κόμβος, σφήνα στα κομμουνιστικά Βαλκάνια και φίλη με τους Άραβες, τους ήταν χρήσιμη. Ταυτόχρονα, οι δυτικοευρωπαίοι, αγόραζαν χωρίς δασμούς τα Ελληνικά αγροτικά προϊόντα και μας έκαναν πελάτες τους για τα βιομηχανικά προϊόντα. Τότε ήταν που η Ελλάδα γέμισε ευρωπαϊκά αυτοκίνητα και ηλεκτρικές συσκευές, εγκαταλείποντας τα Αμερικάνικα που σχεδόν μονοπωλούσαν την ελληνική αγορά.
Οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, δημιούργησαν κομματισμό και πελατειακές σχέσεις, διάβρωσαν το συνεταιριστικό και συνδικαλιστικό κίνημα, ενίσχυσαν την αδιαφάνεια και τη διαφθορά. Αποβιομηχάνισαν τη χώρα, εγκατέλειψαν την αγροτική παραγωγή, υποβάθμισαν τουρισμό, ναυτιλία και μεταφορές. Αυτά συνοδεύτηκαν με πολύ άδικη φορολογία. Ακόμα και ο άπορος πληρώνει ΦΠΑ στο ψωμί, παρά το οτι το Σύνταγμα τον απαλλάσσει. Βέβαια τώρα που όλα κατέρρευσαν, όσοι θησαύρισαν από τις ιδιωτικοποιήσεις, προτείνουν (π.χ. Βγενόπουλος) «Κρατικό Καπιταλισμό», χαρακτηρίζουν αποτυχημένο τον νεοφιλελευθερισμό και ζητάνε συμπράξεις Δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (στα κέρδη χώρια, στη ζημιά μαζί). ΠΑΣΟΚ και ΝΔ χρεοκόπησαν και ξεπούλησαν: Ολυμπιακή, ΟΣΕ, Ταμεία, λιμάνια, αεροδρόμια, δρόμους. Στήριξαν την εισφορο/φοροδιαφυγή των Π.Α.Ε.. Υπουργείο Πολιτισμού και ΟΠΑΠ, χρηματοδοτούσαν κομματικούς φίλους. Κρατικές προμήθειες και έργα επιβαρύνονταν με μίζες. Η Κομισιόν, λέει πως δεν κατατέθηκαν επαρκή στοιχεία για τον τρόπο λήψης των –κρυφών- δανείων (περίοδος Σημίτη) από την Goldman Sachs. Τα σκάνδαλα Χρηματιστηρίου και SIEMENS, ακόμα αναζητούν υπεύθυνους. Η εκκλησία μας φόρτωσε τη μισθοδοσία και ασφάλιση του προσωπικού της, αλλά δεν φορολογείται για τα δισεκατομμύρια κερδών της και τα ακίνητα. Τα σκάνδαλα Βατοπεδίου, Τοπλού και «Αλληλεγγύης» ποτέ δεν «πήγαν ταμείο». 5.600.000 ευρώ για τροφή στο Ιράκ, 345.000 για τα θύματα του Λιβάνου και 308.000 για τα θύματα του τσουνάμι, έκαναν φτερά, χωρίς ποτέ να πραγματοποιηθεί έργο. Οι Δημοτικοί Υπάλληλοι, είδαν το Ταμείο τους (με περίπου 2.000.000 ετήσιο πλεόνασμα) να συγχωνεύεται με τον ελλειμματικό ΟΠΑΔ. Παρομοίως «εξαφανίστηκαν» και άλλα πλεονασματικά Ταμεία. Οι τράπεζες το 2009 έλαβαν μερικά δις ευρώ ενίσχυση. Οι εργαζόμενοι όμως πληρώνουν τα ακριβότερα επιτόκια στην Ευρώπη.
Η Ρουμανική κυβέρνηση, ανακοίνωσε την απόλυση 3.000 δημοσίων υπαλλήλων. Εντός δύο ετών θα απολύσει 100.000. Ως αντάλλαγμα θα πάρουν από το ΔΝΤ δάνειο 2,3 δις ευρώ. Στην Ελλάδα οι διεθνείς επόπτες, ζήτησαν περικοπή μισθών και συντάξεων 20% στο Δημόσιο, αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και απόλυση 10% των υπηρετούντων στο Δημόσιο. Κάθε ομοιότητα με Ρουμανία, συμπτωματική.
Τα ΜΜΕ, προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν γίνεται αλλιώς. Όταν ο Π.Λαφαζάνης τόλμησε σε τηλεοπτικό πάνελ, να μιλήσει για τα κλεμμένα, οι «δημοσιογράφοι» του επιτέθηκαν: «να μας πείτε τώρα τι κάνουμε. Αφήστε το χτες». Πολύ βολικό για όσους κατάκλεψαν το κράτος. Ο πρωθυπουργός ομολόγησε ότι πρώτο θύμα της «σταθεροποίησης» είναι η εθνική κυριαρχία. Τον Μάη του 1999, στη γαλλική Le Monde, ο Χάνς Όλαφ Χένκελ, πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων, δήλωνε: «….. κύρια ευεργετική συνέπεια του Ευρώ, είναι ότι εγκαθιστά επ’ άπειρον λιτότητα εισοδημάτων των εργαζομένων στην Ευρώπη. Καμιά Εθνική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα». Το ευρώ δεν μας προστάτεψε από την ακρίβεια, την κερδοσκοπία, τις ελλείψεις σε υγεία, παιδεία, κοινωνικές παροχές. Ότι έχουμε το κατακτήσαμε με αγώνες.
Αυτά τα μέτρα δεν είναι μονόδρομος. Να τους στερήσουμε τη δικαιολογία των «εντολών της Ε.Ε.». Να παλέψουμε για τα δικαιώματά μας. Θέλουμε να ζούμε. Όχι να επιβιώνουμε
Ο αγώνας είναι ο μοναδικός μονόδρομος.
* Ο Τάσος Πανταζίδης είναι Γραμματέας της Εκτελεστικής Επιτροπής των «Οικοσοσιαλιστών Ελλάδας»
και μέλος του Διεθνούς Οικοσοσιαλιστικού Δικτύου.
8 Μάρτη
Δευτέρα, 8 Μαρτίου 20108 Μάρτη8 Μάρτη - Παγκόσμια ημέρα των Γυναικών
Δεν γιορτάζουμε - διεκδικούμε!
Η 8 Μάρτη δεν είναι γιορτή. Είναι μέρα μνήμης για τους αγώνες των γυναικών οι οποίοι συνηθίζεται να "ξεχνιούνται".
Η 8η Μάρτη καθιερώθηκε ως "Διεθνής ημέρα των εργαζόμενων γυναικών" το 1910, με πρωτοβουλία της Γερμανίδας επαναστάτριας σοσιαλίστριας Κλάρα Τσέτκιν, η οποία έκανε τη σχετική πρόταση στο Παγκόσμιο Συνέδριο Σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη. Είχε προηγηθεί η αιματηρή απεργία των εργατριών υφαντουργίας στις 8 Μαρτίου 1857, αλλά και η απεργία των εργατριών στον ιματισμό στη Νέα Υόρκη το 1919, που ονομάστηκε "Η εξέγερση των 20.000".
Στον εορτασμό της 8ης Μάρτη 1917 στη Ρωσία, 200.000 εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας ξεκίνησαν τη Ρώσικη Επανάσταση στην Πετρούπολη με το σύνθημα "Ψωμί - κάτω ο πόλεμος - βελτίωση της κατάστασης των γυναικών".
Η 8 Μάρτη δεν είναι γιορτή. Είναι μέρα πάλης ενάντια στη συνεχιζόμενη διπλή εκμετάλλευση και καταπίεσή μας.
Πριν 35 χρόνια, το κίνημα των γυναικών σε Αμερική και Ευρώπη εισέβαλε ορμητικά στο προσκήνιο, αναπτερώνοντας τις ελπίδες και τις προσδοκίες γενιών γυναικών. Αυτό το κίνημα αμφισβήτησε την επικρατούσα αντίληψη ότι ο σκοπός των γυναικών ήταν να περνούν ολόκληρη τη ζωή τους στις δουλειές του σπιτιού και στο μεγάλωμα των παιδιών. Ζήτησε ίσο μισθό για ίση εργασία για τις γυναίκες, δημόσια φροντίδα για τα παιδιά (24ωρους παιδικούς σταθμούς κάτω από τον έλεγχο της κοινότητας) και νόμιμες και δωρεάν εκτρώσεις και αντισύλληψη, για να έχουν οι γυναίκες τον έλεγχο του σώματός τους, όπως και την επιλογή τού αν, πότε και πόσα παιδιά θα κάνουν. Αμφισβήτησε και χτύπησε τα σεξιστικά στερεότυπα απέναντι στις γυναίκες και την ιδεολογία της παραδοσιακής πυρηνικής οικογένειας που δήθεν ήταν ο σκοπός και η ευτυχία των γυναικών και που πολλές φορές τις υποχρέωνε να ανέχονται σχέσεις καταπιεστικές και προσβλητικές.
Το κίνημα αυτό είχε τεράστιες κατακτήσεις σε πολλές χώρες του κόσμου. Η έκτρωση έγινε νόμιμη, τα συνδικάτα περιέλαβαν στα αιτήματά τους και αυτά των γυναικών για ίσους μισθούς και παιδικούς σταθμούς, στα πανεπιστήμια δημιουργήθηκαν κέντρα γυναικών και προγράμματα γυναικείων σπουδών όπου ερευνούσαν και κατέγραφαν τη γυναικεία καταπίεση. Αποτέλεσμα αυτού του κινήματος ήταν η κατάκτηση των γυναικών για την τυπική ισότητα στους μισθούς και στα ασφαλιστικά δικαιώματα, η ισότητα στο οικογενειακό δίκαιο, το διαζύγιο κ.λπ. Κινητοποίησε δεκάδες χιλιάδες γυναίκες και επηρέασε τη ζωή εκατομμυρίων γυναικών. Αποτέλεσμα αυτού του κινήματος είναι και οι αλλαγές στη νομοθεσία στη χώρα μας, για τους μισθούς, την έκτρωση κ.λπ.
Σήμερα όλες οι κατακτήσεις αυτού του κινήματος έχουν μπει σε αμφισβήτηση.
Εργασία - Φτώχεια - χτύπημα του κράτους πρόνοιας
- Η ανισότητα στους μισθούς επιμένει. Παρόλο που οι γυναίκες συμμετέχουν ενεργά στην εργασία και στις σπουδές, οι ανισότητες δεν μειώθηκαν. Πουθενά σήμερα δεν ισχύει η ισότητα μισθών. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση των δήθεν ίσων ευκαιριών οι γυναίκες αμείβονται κατά μέσο όρο 15% λιγότερο από τους άντρες.
- Οι προσλήψεις για μερική απασχόληση, ελαστικά ωράρια κ.λπ., έχουν σαν πρώτα θύματα τις γυναίκες. Στην κλίμακα του ΟΟΣΑ, το 60 ως 90% των θέσεων ημι-απασχόλησης, στον τριτογενή τομέα (δηλ. στις υπηρεσίες: τράπεζες-νοσοκομεία-σχολεία κ.λπ) καταλαμβάνονται από γυναίκες.
Σήμερα στην ΕΕ, το 77% αυτών που δουλεύουν με πολύ χαμηλά μεροκάματα είναι γυναίκες (στοιχεία του 2002).
- Έρευνα που πραγματοποιήθηκε στα 15 κράτη μέλη της ΕΕ το 2000, αποκαλύπτει ότι το 2% των εργατριών (δηλ. τρία εκατομμύρια γυναίκες) έπεσαν θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης στην εργασία.
-Η Γραμματεία Γυναικών της ΓΣΕΕ έχει δώσει στοιχεία σύμφωνα με τα οποία: στην Ελλάδα οι γυναίκες αποτελούν το 65% των ανέργων, ενώ αμείβονται με το 70% της αμοιβής των ανδρών για ίση εργασία. Η μητρότητα αντιμετωπίζεται ως ανασταλτικός παράγοντας για την πρόσληψη ενώ οι περικοπές του κράτους πρόνοιας με το κλείσιμο των δωρεάν παιδικών σταθμών κ.λπ έχουν ρίξει ακόμα μεγαλύτερα βάρη στις πλάτες των γυναικών.
Έκτρωση - Αντισύλληψη: Το δικαίωμα να ορίζουμε το σώμα μας
Τα τελευταία χρόνια, ξεκινώντας από τις ΗΠΑ του Μπους, το δικαίωμα αυτό των γυναικών βάλλεται. Δέχεται επιθέσεις ιδεολογικές και πολιτικές που στόχο έχουν την κατάργηση των νόμων και των υποδομών που επέτρεπαν στις γυναίκες (και κύρια στις εργαζόμενες και φτωχές που εξαρτώνται από τη δημόσια περίθαλψη) να κάνουν χρήση αυτού του δικαιώματος.
Αντιεπιστημονικές θεωρίες για τα "δικαιώματα του εμβρύου" και για να αναγνωριστεί το έμβρυο ως ξεχωριστό πρόσωπο ήταν από τα πρώτα μελήματα του Μπους (και της θρησκόληπτης Δεξιάς που τον στηρίζει) για να προωθήσει τα σχέδιά του ενάντια στην άμβλωση. Την ίδια στιγμή, περικόπτει τα επιδόματα πρόνοιας για τις φτωχές μητέρες και καταργεί ακόμα και την προσωρινή οικονομική ενίσχυση για τις άπορες οικογένειες. Η κυβέρνηση Μπους φαίνεται να νοιάζεται μόνο για τα έμβρυα και όχι για τα γεννημένα παιδιά και τις οικογένειές τους!
Στις 25 Απρίλη του 2004 ένα εκατομμύριο άνθρωποι διαδήλωσαν στην Ουάσιγκτον για το δικαίωμα στην έκτρωση και τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση.
Η νεοσυντηρητική αυτή επίθεση εμφανίζεται τελευταία και στη χώρα μας (όπου η έκτρωση είναι νόμιμη από το 1986). Επί κυβέρνησης ΝΔ οι νόμοι τίθενται σε αμφισβήτηση, ενώ η Εκκλησία συννομοθετεί πλέον με την Πολιτεία! Για παράδειγμα, στο νομοσχέδιο για τον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας το υπουργείο Υγείας ήθελε να εξασφαλίσει τη συναίνεση της Εκκλησίας της Ελλάδος (!) με αποτέλεσμα η προσέγγισή του στο θέμα των εκτρώσεων να είναι ιδιαίτερα συντηρητική: με το άρθρο 28 δίνει στο γιατρό το δικαίωμα να αρνηθεί, επικαλούμενος τις ηθικές του αρχές, τη διαδικασία της τεχνητής διακοπής της εγκυμοσύνης ανεξάρτητα από την αιτιολογία της (δηλαδή ακόμα και αν είναι προϊόν βιασμού ή η γυναίκα είναι θύμα καταναγκαστικής πορνείας!)
Η βία κατά των γυναικών δεν είναι ούτε "φυσιολογική"
ούτε "αναπόφευκτη" -έχει αιτίες και λύση!
Σ' ολόκληρο τον κόσμο εδώ και εκατοντάδες χρόνια, τόσο σε περιόδους ειρήνης όσο και πολέμου, οι γυναίκες αντιμετωπίζουν διακρίσεις και βία από την πολιτεία, την τοπική κοινωνία και την οικογένεια.
Μερικά στατιστικά στοιχεία από τις εκθέσεις των Ην. Εθνών και του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας φανερώνουν τη δεινή θέση των γυναικών και στις μέρες μας:
- Τουλάχιστον μία στις τρεις γυναίκες (δηλαδή ένα δισεκατομμύριο γυναίκες) έχει ξυλοκοπηθεί, έχει εξαναγκαστεί να κάνει σεξ ή έχει κακοποιηθεί κατά τη διάρκεια της ζωής της (συνήθως από συγγενή ή γνωστό της).
- Μία στις πέντε γυναίκες θα πέσει θύμα βιασμού ή απόπειρας βιασμού στη διάρκεια της ζωής της.
- Στα 15 κράτη μέλη της ΕΕ το 2000, το 2% (δηλ. 3 εκατομμύρια) των εργαζομένων γυναικών έπεσαν θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης στη δουλειά τους.
- Περισσότερα από 135 εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες έχουν υποβληθεί σε κλειτοριδεκτομή για να μην απολαμβάνουν το σεξ.
- 600.000 γυναίκες στον Τρίτο Κόσμο πεθαίνουν κάθε χρόνο λόγω γέννας ή έκτρωσης επειδή δεν έχουν πρόσβαση σε ιατρική περίθαλψη.
- Στους σύγχρονους πολέμους, το 90% των θυμάτων είναι άμαχος πληθυσμός, στην πλειοψηφία τους γυναίκες και παιδιά, ενώ ο βιασμός χρησιμοποιείται συστηματικά από τους επιτιθέμενους είτε για την ταπείνωση του εχθρού είτε για λόγους "εθνικής εκκαθάρισης".
- Στις εμπόλεμες ζώνες, το 80% των προσφύγων είναι γυναίκες και παιδιά.
Μορφές
Οι εκδηλώσεις βίας απέναντι στις γυναίκες παίρνουν διαφορετική μορφή ανάλογα με τις κοινωνίες, τις θρησκείες και τις κουλτούρες, αλλά όλα τα στοιχεία και οι μελέτες καταδεικνύουν ότι οι επιπτώσεις της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και του πολέμου κάνουν τις γυναίκες ακόμη πιο ευάλωτες απέναντι σε όλες τις μορφές βίας σήμερα.
Παγκοσμίως, από τα 1,3 δισ. των ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, το 70% είναι γυναίκες, και το ποσοστό αυτό αυξάνεται συνεχώς. Από την άλλη μεριά, οι νέες συνθήκες που διαμορφώνονται στην αγορά εργασίας και στοχεύουν κυρίως στις γυναίκες (απόλυτη ευελιξία, μερική απασχόληση με κατακερματισμένο ωράριο, με δελτίο παροχής υπηρεσιών, προσωρινή, εποχική κ.λπ, με μειωμένη ή ανύπαρκτη κοινωνική ασφάλιση) διευρύνουν ολοένα και περισσότερο την οικονομική και κοινωνική περιθωριοποίηση των γυναικών, επιτείνουν το φόβο και την ανασφάλεια, και μειώνουν τη δυνατότητα συλλογικής αντίδρασης και διεκδίκησης δικαιωμάτων.
Σ' αυτές τις συνθήκες είναι πολύ πιο δύσκολο για τις γυναίκες να αντιδράσουν, τόσο στη βία που δέχονται μέσα στην οικογένεια όσο και στο χώρο δουλειάς ή στον κοινωνικό χώρο. Παρά το γεγονός ότι η βία ή η απειλή βίας διαπερνά όλα τα κοινωνικά στρώματα, είναι πολύ πιο έκθετες και ευάλωτες στη βία οι εργαζόμενες και φτωχές γυναίκες, οι μετανάστριες ή οι γυναίκες πρόσφυγες, που πολύ δύσκολα θα το δημοσιοποιήσουν και ακόμη πιο δύσκολα θα μπορέσουν να αντιδράσουν και να παλέψουν για την εξάλειψή της.
Μία από τις χειρότερες συνέπειες της αυξανόμενης φτώχειας και περιθωριοποίησης των γυναικών είναι το σύγχρονο δουλεμπόριο. Εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια κάθε χρόνο πωλούνται και αγοράζονται στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα είτε ως φτηνό εργατικό δυναμικό, είτε ως νύφες, είτε για τη σεξουαλική τους εκμετάλλευση. Το τελευταίο αποτελεί την τρίτη μεγαλύτερη "εγκληματική επιχείρηση" μετά την παράνομη εμπορία ναρκωτικών και όπλων, με κέρδη που υπολογίζονται σε 8 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο.
Για να εξαλειφθούν αυτά τα φαινόμενα δεν αρκεί μόνο η ύπαρξη σχετικής νομοθεσίας, που μπορεί να αντιμετωπίζει τα συμπτώματα, αλλά δεν καταργεί τις αιτίες που τα δημιουργούν. Αγώνας ενάντια στη βία σημαίνει μάχη για την οικονομική και κοινωνική ανεξαρτησία όλων των γυναικών, που περνά μέσα από τον αγώνα για καλύτερες συνθήκες ζωής και εργασίας για όλους.
Το σύγχρονο κράτος , εξακολουθεί να στηρίζεται και να εξοικονομεί τεράστια κέρδη από την απλήρωτη εργασία των γυναικών μέσα στο σπίτι. Το 1995, το Πρόγραμμα Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών ανέφερε ότι η απλήρωτη μαζί με την κακοπληρωμένη εργασία των γυναικών ετησίως αντιστοιχεί σε 11 τρισεκατομμύρια δολάρια παγκόσμια! Αυτή είναι προφανώς μια τιμή που ούτε οι κυβερνήσεις δεν είναι πρόθυεςι να πληρώσουν. Γι'αυτό, τα "ιδανικά" της οικογένειας που είναι η "φυσική" ενασχόληση της γυναίκας ξαναέρχονται στην επιφάνεια για να δικαιολογήσουν την όλο και αυξανόμενη καταπίεση, εκμετάλλευση και τις επιθέσεις που δεχόμαστε. Προς το σκοπό αυτό ξαναθυμάται όλα τα αντιδραστικά ιδεολογικά κατασκευάσματα περασμένων εποχών. Η καταπίεση δεν είναι μόνιμο και αναλλοίωτο στοιχείο της ανθρώπινης ιστορίας.
Ό,τι έχει δημιουργηθεί από ανθρώπους, μπορεί και να καταργηθεί από ανθρώπους. Η καταπίεση των γυναικών μπορεί να καταργηθεί, αλλά μόνο αν αλλάξει η οργάνωση της ίδιας της κοινωνίας.
Και ξαναήρθαν στο προσκήνιο με το "δεύτερο κύμα" των γυναικείων κινημάτων που αναπτύχθηκαν τις δεκαετίες του 1960 και 1970.
Σήμερα
Η πάλη για την απελευθέρωση των γυναικών συγκεκριμενοποιείται άμεσα σήμερα στους αγώνες: στους τόπους δουλειάς και στα συνδικάτα, για να πάψουν οι διακρίσεις σε βάρος μας -που δεν συμφέρουν κανέναν εργαζόμενο. Στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, ενάντια στο σεξισμό και την ταξική επιλογή που πετάει πρώτα τις γυναίκες έξω. Στις γειτονιές, για παιδικούς σταθμούς, σχολεία, ΚΑΠΗ, χώρους πράσινου για να παίζουν τα παιδιά, κ.λπ. Για να είναι αποτελεσματική πρέπει να δίνεται μαζί με τους άντρες συναδέλφους μας, οι οποίοι ακόμα κι όταν διαφωνούν πρέπει να πειστούν γι'αυτό.
Η απελευθέρωση των γυναικών πρέπει να είναι κεντρικός στόχος του συνδικαλισμού, αν θέλει να σέβεται το όνομά του.
Δεν γιορτάζουμε - διεκδικούμε!
Η 8 Μάρτη δεν είναι γιορτή. Είναι μέρα μνήμης για τους αγώνες των γυναικών οι οποίοι συνηθίζεται να "ξεχνιούνται".
Η 8η Μάρτη καθιερώθηκε ως "Διεθνής ημέρα των εργαζόμενων γυναικών" το 1910, με πρωτοβουλία της Γερμανίδας επαναστάτριας σοσιαλίστριας Κλάρα Τσέτκιν, η οποία έκανε τη σχετική πρόταση στο Παγκόσμιο Συνέδριο Σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη. Είχε προηγηθεί η αιματηρή απεργία των εργατριών υφαντουργίας στις 8 Μαρτίου 1857, αλλά και η απεργία των εργατριών στον ιματισμό στη Νέα Υόρκη το 1919, που ονομάστηκε "Η εξέγερση των 20.000".
Στον εορτασμό της 8ης Μάρτη 1917 στη Ρωσία, 200.000 εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας ξεκίνησαν τη Ρώσικη Επανάσταση στην Πετρούπολη με το σύνθημα "Ψωμί - κάτω ο πόλεμος - βελτίωση της κατάστασης των γυναικών".
Η 8 Μάρτη δεν είναι γιορτή. Είναι μέρα πάλης ενάντια στη συνεχιζόμενη διπλή εκμετάλλευση και καταπίεσή μας.
Πριν 35 χρόνια, το κίνημα των γυναικών σε Αμερική και Ευρώπη εισέβαλε ορμητικά στο προσκήνιο, αναπτερώνοντας τις ελπίδες και τις προσδοκίες γενιών γυναικών. Αυτό το κίνημα αμφισβήτησε την επικρατούσα αντίληψη ότι ο σκοπός των γυναικών ήταν να περνούν ολόκληρη τη ζωή τους στις δουλειές του σπιτιού και στο μεγάλωμα των παιδιών. Ζήτησε ίσο μισθό για ίση εργασία για τις γυναίκες, δημόσια φροντίδα για τα παιδιά (24ωρους παιδικούς σταθμούς κάτω από τον έλεγχο της κοινότητας) και νόμιμες και δωρεάν εκτρώσεις και αντισύλληψη, για να έχουν οι γυναίκες τον έλεγχο του σώματός τους, όπως και την επιλογή τού αν, πότε και πόσα παιδιά θα κάνουν. Αμφισβήτησε και χτύπησε τα σεξιστικά στερεότυπα απέναντι στις γυναίκες και την ιδεολογία της παραδοσιακής πυρηνικής οικογένειας που δήθεν ήταν ο σκοπός και η ευτυχία των γυναικών και που πολλές φορές τις υποχρέωνε να ανέχονται σχέσεις καταπιεστικές και προσβλητικές.
Το κίνημα αυτό είχε τεράστιες κατακτήσεις σε πολλές χώρες του κόσμου. Η έκτρωση έγινε νόμιμη, τα συνδικάτα περιέλαβαν στα αιτήματά τους και αυτά των γυναικών για ίσους μισθούς και παιδικούς σταθμούς, στα πανεπιστήμια δημιουργήθηκαν κέντρα γυναικών και προγράμματα γυναικείων σπουδών όπου ερευνούσαν και κατέγραφαν τη γυναικεία καταπίεση. Αποτέλεσμα αυτού του κινήματος ήταν η κατάκτηση των γυναικών για την τυπική ισότητα στους μισθούς και στα ασφαλιστικά δικαιώματα, η ισότητα στο οικογενειακό δίκαιο, το διαζύγιο κ.λπ. Κινητοποίησε δεκάδες χιλιάδες γυναίκες και επηρέασε τη ζωή εκατομμυρίων γυναικών. Αποτέλεσμα αυτού του κινήματος είναι και οι αλλαγές στη νομοθεσία στη χώρα μας, για τους μισθούς, την έκτρωση κ.λπ.
Σήμερα όλες οι κατακτήσεις αυτού του κινήματος έχουν μπει σε αμφισβήτηση.
Εργασία - Φτώχεια - χτύπημα του κράτους πρόνοιας
- Η ανισότητα στους μισθούς επιμένει. Παρόλο που οι γυναίκες συμμετέχουν ενεργά στην εργασία και στις σπουδές, οι ανισότητες δεν μειώθηκαν. Πουθενά σήμερα δεν ισχύει η ισότητα μισθών. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση των δήθεν ίσων ευκαιριών οι γυναίκες αμείβονται κατά μέσο όρο 15% λιγότερο από τους άντρες.
- Οι προσλήψεις για μερική απασχόληση, ελαστικά ωράρια κ.λπ., έχουν σαν πρώτα θύματα τις γυναίκες. Στην κλίμακα του ΟΟΣΑ, το 60 ως 90% των θέσεων ημι-απασχόλησης, στον τριτογενή τομέα (δηλ. στις υπηρεσίες: τράπεζες-νοσοκομεία-σχολεία κ.λπ) καταλαμβάνονται από γυναίκες.
Σήμερα στην ΕΕ, το 77% αυτών που δουλεύουν με πολύ χαμηλά μεροκάματα είναι γυναίκες (στοιχεία του 2002).
- Έρευνα που πραγματοποιήθηκε στα 15 κράτη μέλη της ΕΕ το 2000, αποκαλύπτει ότι το 2% των εργατριών (δηλ. τρία εκατομμύρια γυναίκες) έπεσαν θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης στην εργασία.
-Η Γραμματεία Γυναικών της ΓΣΕΕ έχει δώσει στοιχεία σύμφωνα με τα οποία: στην Ελλάδα οι γυναίκες αποτελούν το 65% των ανέργων, ενώ αμείβονται με το 70% της αμοιβής των ανδρών για ίση εργασία. Η μητρότητα αντιμετωπίζεται ως ανασταλτικός παράγοντας για την πρόσληψη ενώ οι περικοπές του κράτους πρόνοιας με το κλείσιμο των δωρεάν παιδικών σταθμών κ.λπ έχουν ρίξει ακόμα μεγαλύτερα βάρη στις πλάτες των γυναικών.
Έκτρωση - Αντισύλληψη: Το δικαίωμα να ορίζουμε το σώμα μας
Τα τελευταία χρόνια, ξεκινώντας από τις ΗΠΑ του Μπους, το δικαίωμα αυτό των γυναικών βάλλεται. Δέχεται επιθέσεις ιδεολογικές και πολιτικές που στόχο έχουν την κατάργηση των νόμων και των υποδομών που επέτρεπαν στις γυναίκες (και κύρια στις εργαζόμενες και φτωχές που εξαρτώνται από τη δημόσια περίθαλψη) να κάνουν χρήση αυτού του δικαιώματος.
Αντιεπιστημονικές θεωρίες για τα "δικαιώματα του εμβρύου" και για να αναγνωριστεί το έμβρυο ως ξεχωριστό πρόσωπο ήταν από τα πρώτα μελήματα του Μπους (και της θρησκόληπτης Δεξιάς που τον στηρίζει) για να προωθήσει τα σχέδιά του ενάντια στην άμβλωση. Την ίδια στιγμή, περικόπτει τα επιδόματα πρόνοιας για τις φτωχές μητέρες και καταργεί ακόμα και την προσωρινή οικονομική ενίσχυση για τις άπορες οικογένειες. Η κυβέρνηση Μπους φαίνεται να νοιάζεται μόνο για τα έμβρυα και όχι για τα γεννημένα παιδιά και τις οικογένειές τους!
Στις 25 Απρίλη του 2004 ένα εκατομμύριο άνθρωποι διαδήλωσαν στην Ουάσιγκτον για το δικαίωμα στην έκτρωση και τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση.
Η νεοσυντηρητική αυτή επίθεση εμφανίζεται τελευταία και στη χώρα μας (όπου η έκτρωση είναι νόμιμη από το 1986). Επί κυβέρνησης ΝΔ οι νόμοι τίθενται σε αμφισβήτηση, ενώ η Εκκλησία συννομοθετεί πλέον με την Πολιτεία! Για παράδειγμα, στο νομοσχέδιο για τον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας το υπουργείο Υγείας ήθελε να εξασφαλίσει τη συναίνεση της Εκκλησίας της Ελλάδος (!) με αποτέλεσμα η προσέγγισή του στο θέμα των εκτρώσεων να είναι ιδιαίτερα συντηρητική: με το άρθρο 28 δίνει στο γιατρό το δικαίωμα να αρνηθεί, επικαλούμενος τις ηθικές του αρχές, τη διαδικασία της τεχνητής διακοπής της εγκυμοσύνης ανεξάρτητα από την αιτιολογία της (δηλαδή ακόμα και αν είναι προϊόν βιασμού ή η γυναίκα είναι θύμα καταναγκαστικής πορνείας!)
Η βία κατά των γυναικών δεν είναι ούτε "φυσιολογική"
ούτε "αναπόφευκτη" -έχει αιτίες και λύση!
Σ' ολόκληρο τον κόσμο εδώ και εκατοντάδες χρόνια, τόσο σε περιόδους ειρήνης όσο και πολέμου, οι γυναίκες αντιμετωπίζουν διακρίσεις και βία από την πολιτεία, την τοπική κοινωνία και την οικογένεια.
Μερικά στατιστικά στοιχεία από τις εκθέσεις των Ην. Εθνών και του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας φανερώνουν τη δεινή θέση των γυναικών και στις μέρες μας:
- Τουλάχιστον μία στις τρεις γυναίκες (δηλαδή ένα δισεκατομμύριο γυναίκες) έχει ξυλοκοπηθεί, έχει εξαναγκαστεί να κάνει σεξ ή έχει κακοποιηθεί κατά τη διάρκεια της ζωής της (συνήθως από συγγενή ή γνωστό της).
- Μία στις πέντε γυναίκες θα πέσει θύμα βιασμού ή απόπειρας βιασμού στη διάρκεια της ζωής της.
- Στα 15 κράτη μέλη της ΕΕ το 2000, το 2% (δηλ. 3 εκατομμύρια) των εργαζομένων γυναικών έπεσαν θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης στη δουλειά τους.
- Περισσότερα από 135 εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες έχουν υποβληθεί σε κλειτοριδεκτομή για να μην απολαμβάνουν το σεξ.
- 600.000 γυναίκες στον Τρίτο Κόσμο πεθαίνουν κάθε χρόνο λόγω γέννας ή έκτρωσης επειδή δεν έχουν πρόσβαση σε ιατρική περίθαλψη.
- Στους σύγχρονους πολέμους, το 90% των θυμάτων είναι άμαχος πληθυσμός, στην πλειοψηφία τους γυναίκες και παιδιά, ενώ ο βιασμός χρησιμοποιείται συστηματικά από τους επιτιθέμενους είτε για την ταπείνωση του εχθρού είτε για λόγους "εθνικής εκκαθάρισης".
- Στις εμπόλεμες ζώνες, το 80% των προσφύγων είναι γυναίκες και παιδιά.
Μορφές
Οι εκδηλώσεις βίας απέναντι στις γυναίκες παίρνουν διαφορετική μορφή ανάλογα με τις κοινωνίες, τις θρησκείες και τις κουλτούρες, αλλά όλα τα στοιχεία και οι μελέτες καταδεικνύουν ότι οι επιπτώσεις της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και του πολέμου κάνουν τις γυναίκες ακόμη πιο ευάλωτες απέναντι σε όλες τις μορφές βίας σήμερα.
Παγκοσμίως, από τα 1,3 δισ. των ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, το 70% είναι γυναίκες, και το ποσοστό αυτό αυξάνεται συνεχώς. Από την άλλη μεριά, οι νέες συνθήκες που διαμορφώνονται στην αγορά εργασίας και στοχεύουν κυρίως στις γυναίκες (απόλυτη ευελιξία, μερική απασχόληση με κατακερματισμένο ωράριο, με δελτίο παροχής υπηρεσιών, προσωρινή, εποχική κ.λπ, με μειωμένη ή ανύπαρκτη κοινωνική ασφάλιση) διευρύνουν ολοένα και περισσότερο την οικονομική και κοινωνική περιθωριοποίηση των γυναικών, επιτείνουν το φόβο και την ανασφάλεια, και μειώνουν τη δυνατότητα συλλογικής αντίδρασης και διεκδίκησης δικαιωμάτων.
Σ' αυτές τις συνθήκες είναι πολύ πιο δύσκολο για τις γυναίκες να αντιδράσουν, τόσο στη βία που δέχονται μέσα στην οικογένεια όσο και στο χώρο δουλειάς ή στον κοινωνικό χώρο. Παρά το γεγονός ότι η βία ή η απειλή βίας διαπερνά όλα τα κοινωνικά στρώματα, είναι πολύ πιο έκθετες και ευάλωτες στη βία οι εργαζόμενες και φτωχές γυναίκες, οι μετανάστριες ή οι γυναίκες πρόσφυγες, που πολύ δύσκολα θα το δημοσιοποιήσουν και ακόμη πιο δύσκολα θα μπορέσουν να αντιδράσουν και να παλέψουν για την εξάλειψή της.
Μία από τις χειρότερες συνέπειες της αυξανόμενης φτώχειας και περιθωριοποίησης των γυναικών είναι το σύγχρονο δουλεμπόριο. Εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια κάθε χρόνο πωλούνται και αγοράζονται στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα είτε ως φτηνό εργατικό δυναμικό, είτε ως νύφες, είτε για τη σεξουαλική τους εκμετάλλευση. Το τελευταίο αποτελεί την τρίτη μεγαλύτερη "εγκληματική επιχείρηση" μετά την παράνομη εμπορία ναρκωτικών και όπλων, με κέρδη που υπολογίζονται σε 8 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο.
Για να εξαλειφθούν αυτά τα φαινόμενα δεν αρκεί μόνο η ύπαρξη σχετικής νομοθεσίας, που μπορεί να αντιμετωπίζει τα συμπτώματα, αλλά δεν καταργεί τις αιτίες που τα δημιουργούν. Αγώνας ενάντια στη βία σημαίνει μάχη για την οικονομική και κοινωνική ανεξαρτησία όλων των γυναικών, που περνά μέσα από τον αγώνα για καλύτερες συνθήκες ζωής και εργασίας για όλους.
Το σύγχρονο κράτος , εξακολουθεί να στηρίζεται και να εξοικονομεί τεράστια κέρδη από την απλήρωτη εργασία των γυναικών μέσα στο σπίτι. Το 1995, το Πρόγραμμα Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών ανέφερε ότι η απλήρωτη μαζί με την κακοπληρωμένη εργασία των γυναικών ετησίως αντιστοιχεί σε 11 τρισεκατομμύρια δολάρια παγκόσμια! Αυτή είναι προφανώς μια τιμή που ούτε οι κυβερνήσεις δεν είναι πρόθυεςι να πληρώσουν. Γι'αυτό, τα "ιδανικά" της οικογένειας που είναι η "φυσική" ενασχόληση της γυναίκας ξαναέρχονται στην επιφάνεια για να δικαιολογήσουν την όλο και αυξανόμενη καταπίεση, εκμετάλλευση και τις επιθέσεις που δεχόμαστε. Προς το σκοπό αυτό ξαναθυμάται όλα τα αντιδραστικά ιδεολογικά κατασκευάσματα περασμένων εποχών. Η καταπίεση δεν είναι μόνιμο και αναλλοίωτο στοιχείο της ανθρώπινης ιστορίας.
Ό,τι έχει δημιουργηθεί από ανθρώπους, μπορεί και να καταργηθεί από ανθρώπους. Η καταπίεση των γυναικών μπορεί να καταργηθεί, αλλά μόνο αν αλλάξει η οργάνωση της ίδιας της κοινωνίας.
Και ξαναήρθαν στο προσκήνιο με το "δεύτερο κύμα" των γυναικείων κινημάτων που αναπτύχθηκαν τις δεκαετίες του 1960 και 1970.
Σήμερα
Η πάλη για την απελευθέρωση των γυναικών συγκεκριμενοποιείται άμεσα σήμερα στους αγώνες: στους τόπους δουλειάς και στα συνδικάτα, για να πάψουν οι διακρίσεις σε βάρος μας -που δεν συμφέρουν κανέναν εργαζόμενο. Στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, ενάντια στο σεξισμό και την ταξική επιλογή που πετάει πρώτα τις γυναίκες έξω. Στις γειτονιές, για παιδικούς σταθμούς, σχολεία, ΚΑΠΗ, χώρους πράσινου για να παίζουν τα παιδιά, κ.λπ. Για να είναι αποτελεσματική πρέπει να δίνεται μαζί με τους άντρες συναδέλφους μας, οι οποίοι ακόμα κι όταν διαφωνούν πρέπει να πειστούν γι'αυτό.
Η απελευθέρωση των γυναικών πρέπει να είναι κεντρικός στόχος του συνδικαλισμού, αν θέλει να σέβεται το όνομά του.
10.000 ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΣΤΗ ΝΙΚΑΙΑ ΖΗΤΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ
10.000 ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΣΤΗ ΝΙΚΑΙΑ ΖΗΤΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ.
Η Νίκαια, η Νέα Κοκκινιά της προσφυγιάς, υποδέχθηκε ένα σημαντικό μέρος από τους μετανάστες της περιοχής μας. Περίπου δέκα χιλιάδες μετανάστες ζουν στο Δήμο μας. Παρά το ότι δεν υπάρχουν στη Νίκαια πολλά εργοστάσια, βιοτεχνίες, εργαστήρια, συνεργεία κλπ, οι μετανάστες «προτιμούν» την περιοχή μας κυρίως λόγω των χαμηλών ενοικίων που χρειάζεται να καταβάλουν για τις κατοικίες τους (προσφυγικά).
Αλήθεια είναι πως οι μετανάστες στις γειτονιές, στα σχολεία, στους χώρους δουλειάς, δίνουν ζωή στην – έτσι κι αλλιώς πολυπληθή – πόλη μας. Βλέποντας όμως συνολικά την προσφορά των μεταναστών στην κοινωνία και την οικονομία, δε μπορούμε να μη παρατηρήσουμε τη συμβολή τους. Τα ασφαλιστικά ταμεία (κυρίως το ΙΚΑ) οφείλουν μεγάλο μέρος των εσόδων τους στην εργασία των μεταναστών. Επιπλέον, αν καταπολεμηθεί και το φαινόμενο της «μαύρης» εργασίας, τα έσοδα θα πολλαπλασιαστούν, λύνοντας πολλά περισσότερα προβλήματα. Ακόμα, κρίσιμοι τομείς της οικονομίας, όπως οι κατασκευές και η γεωργία, στηρίζονται κατά πολύ στην εργασία των μεταναστών καθώς η σταδιακή άνοδος του βιοτικού και μορφωτικού επιπέδου των Ελλήνων, στέρησαν αυτούς τους τομείς από εργατικά χέρια. Αλλά και τα σχολεία και τα γήπεδα γεμίζουν πια από νέους και νέες, παιδιά μεταναστών. Τα παιδιά αυτά μάλιστα, διαπρέπουν τόσο στα γράμματα, όσο και στον αθλητισμό.
Πρόβλημα η έλλειψη προγραμματισμού και κατανομήςΔυστυχώς όμως, παρά τη σημαντική τους προσφορά στην κοινωνία και την οικονομία, δεν αντιμετωπίζονται με την ίδια σημασία και σοβαρότητα από τον κρατικό μηχανισμό. Σημαντικότερο πρόβλημα είναι το ότι δεν υπάρχει προγραμματισμός και καταμερισμός θέσεων εργασίας. Αποτέλεσμα αυτής της έλλειψης οργάνωσης είναι να υπάρχει έλλειψη εργαζόμενων στην επαρχία (κυρίως για τις εποχιακές αγροτικές ή τουριστικές εργασίες) ενώ υπάρχει υπερπροσφορά στα μεγάλα αστικά κέντρα. Έτσι, προβλήματα αντιμετωπίζουν τομείς της οικονομίας στην επαρχία, τη στιγμή που οι μετανάστες παραμένουν άνεργοι στις μεγάλες πόλεις, αυξάνοντας τα κοινωνικά προβλήματα και δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο την ομαλή ένταξή τους στην τοπική κοινωνία.
Πρόκληση για τα συνδικάτα.
Η πληθώρα ανέργων μεταναστών στις μεγάλες πόλεις ευνοεί, όπως είναι φυσικό, τη «μαύρη» εργασία. Οι μετανάστες εργάζονται πολλές φορές ανασφάλιστοι και για πολύ λιγότερα χρήματα απ’ ότι οι Έλληνες συνάδελφοί τους. Συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι να ζημιώνονται όλοι. Πρώτοι απ’ όλους οι ίδιοι οι μετανάστες. Υπό καθεστώς φόβου, δουλεύουν περισσότερο, για λιγότερα χρήματα και με τον κίνδυνο ατυχήματος χωρίς κάλυψη. Ζημιωμένα βγαίνουν βέβαια και τα ασφαλιστικά ταμεία που χάνουν σημαντικούς πόρους. Οι μόνοι που δε ζημιώνονται είναι οι εργοδότες που κερδίζουν πολλά περισσότερα χάρη στην έλλειψη ελέγχου. Εδώ μπαίνει επιτακτική η ανάγκη για παρέμβαση των συνδικάτων. Ο φόβος και η ανασφάλεια των μεταναστών, τους αποτρέπει από το να συνδικαλίζονται. Έτσι, πέρα από κακοπληρωμένοι και ανασφάλιστοι, μετατρέπονται και σε απεργοσπάστες ενάντια στα συμφέροντα τα δικά τους και των συναδέλφων τους. Τα τοπικά σωματεία λοιπόν, όπως και οι κλαδικές ομοσπονδίες, έχουν κάθε συμφέρον (ταξικό και κλαδικό) να προπαγανδίσουν και να επιδιώξουν την ένταξη σε αυτά, του συνόλου των μεταναστών εργαζομένων.
Ελλιπές και προβληματικό το νομικό πλαίσιο Προβλήματα αντιμετωπίζουν όμως οι μετανάστες και στη διαδικασία νομιμοποίησής τους. Ελλιπείς αλληλοσυμπληρούμενοι νόμοι και εγκύκλιοι, αντί να λύνουν τα προβλήματα, στην ουσία ταλαιπωρούν ακόμη περισσότερο τους μετανάστες. Η έκδοση άδειας εργασίας καθυστερεί μέχρι και έξι μήνες. Στη συνέχεια κατατίθεται στο Δήμο μαζί με άλλα δικαιολογητικά, προκειμένου να εκδοθεί άδεια παραμονής. Αλλά και αυτή, χρειάζεται κάποιους μήνες για να εκδοθεί. Μέχρι να γίνει αυτό όμως, πρέπει ο μετανάστης να ξανακαταθέσει δικαιολογητικά για άδεια εργασίας και ούτω καθ’ εξής. Αυτή η διαδικασία εκτός του ότι είναι ψυχοφθόρα, στοιχίζει σε χρόνο αλλά και σε χρήμα καθώς χάνονται και μεροκάματα ενώ σε πολλές περιπτώσεις αυτές οι καθυστερήσεις προκαλούν και απολύσεις. Οι παλινωδίες του κρατικού μηχανισμού ευνοούν με τη σειρά τους κυκλώματα μεσαζόντων που εκμεταλλεύονται την ανάγκη και την αγωνία των μεταναστών, αποσπώντας τους ως και 1.500 ευρώ για τις «δύσκολες» περιπτώσεις. Ακόμα κι αν όλα πάνε καλά όμως, τα χρήματα που χρειάζεται να καταβάλουν οι οικογενειάρχες, είναι πολλά, καθώς πληρώνουν παράβολο 147 ευρώ για κάθε άδεια παραμονής ενός έτους (π.χ. δυο σύζυγοι με δυο παιδιά άνω των 14 ετών, πρέπει να πληρώσουν 588 ευρώ, δηλαδή πάνω από 200.000 δρχ).
Συμπεράσματα Οι μετανάστες, αναγνωρίζεται από διάφορους δημόσιους φορείς (μέσα από σχετικές εκθέσεις) οτι προσφέρουν στην κρατική οικονομία. Αντιμετωπίζονται όμως από το κράτος με προχειρότητα και εισπρακτική νοοτροπία. Η έλλειψη προγραμματισμού και ελέγχου, δημιουργεί ανασφάλεια στους μετανάστες και τις οικογένειές τους ενώ στερεί τη δημόσια οικονομία από πόρους αλλά και από τα οφέλη της εκμετάλλευσης της παραγωγικής προσφοράς τους και των όσων έχουν να προσφέρουν στην κοινωνία. Απαιτείται άμεση καταπολέμηση της «μαύρης» εργασίας και της εκμετάλλευσης των εργαζομένων μεταναστών με παρέμβαση των συνδικαλιστικών και πολιτικών οργανώσεων. Απαιτείται επίσης η προώθηση κοινωνικής πολιτικής για την αντιμετώπιση των προβλημάτων ομαλής ένταξης και κοινωνικοποίησης όλων των μεταναστών γιατί τελικά …..
Οι μετανάστες δεν είναι πρόβλημα. Έχουν προβλήματα.
Τάσος Πανταζίδης
Νοέμβριος 2003
Η Νίκαια, η Νέα Κοκκινιά της προσφυγιάς, υποδέχθηκε ένα σημαντικό μέρος από τους μετανάστες της περιοχής μας. Περίπου δέκα χιλιάδες μετανάστες ζουν στο Δήμο μας. Παρά το ότι δεν υπάρχουν στη Νίκαια πολλά εργοστάσια, βιοτεχνίες, εργαστήρια, συνεργεία κλπ, οι μετανάστες «προτιμούν» την περιοχή μας κυρίως λόγω των χαμηλών ενοικίων που χρειάζεται να καταβάλουν για τις κατοικίες τους (προσφυγικά).
Αλήθεια είναι πως οι μετανάστες στις γειτονιές, στα σχολεία, στους χώρους δουλειάς, δίνουν ζωή στην – έτσι κι αλλιώς πολυπληθή – πόλη μας. Βλέποντας όμως συνολικά την προσφορά των μεταναστών στην κοινωνία και την οικονομία, δε μπορούμε να μη παρατηρήσουμε τη συμβολή τους. Τα ασφαλιστικά ταμεία (κυρίως το ΙΚΑ) οφείλουν μεγάλο μέρος των εσόδων τους στην εργασία των μεταναστών. Επιπλέον, αν καταπολεμηθεί και το φαινόμενο της «μαύρης» εργασίας, τα έσοδα θα πολλαπλασιαστούν, λύνοντας πολλά περισσότερα προβλήματα. Ακόμα, κρίσιμοι τομείς της οικονομίας, όπως οι κατασκευές και η γεωργία, στηρίζονται κατά πολύ στην εργασία των μεταναστών καθώς η σταδιακή άνοδος του βιοτικού και μορφωτικού επιπέδου των Ελλήνων, στέρησαν αυτούς τους τομείς από εργατικά χέρια. Αλλά και τα σχολεία και τα γήπεδα γεμίζουν πια από νέους και νέες, παιδιά μεταναστών. Τα παιδιά αυτά μάλιστα, διαπρέπουν τόσο στα γράμματα, όσο και στον αθλητισμό.
Πρόβλημα η έλλειψη προγραμματισμού και κατανομήςΔυστυχώς όμως, παρά τη σημαντική τους προσφορά στην κοινωνία και την οικονομία, δεν αντιμετωπίζονται με την ίδια σημασία και σοβαρότητα από τον κρατικό μηχανισμό. Σημαντικότερο πρόβλημα είναι το ότι δεν υπάρχει προγραμματισμός και καταμερισμός θέσεων εργασίας. Αποτέλεσμα αυτής της έλλειψης οργάνωσης είναι να υπάρχει έλλειψη εργαζόμενων στην επαρχία (κυρίως για τις εποχιακές αγροτικές ή τουριστικές εργασίες) ενώ υπάρχει υπερπροσφορά στα μεγάλα αστικά κέντρα. Έτσι, προβλήματα αντιμετωπίζουν τομείς της οικονομίας στην επαρχία, τη στιγμή που οι μετανάστες παραμένουν άνεργοι στις μεγάλες πόλεις, αυξάνοντας τα κοινωνικά προβλήματα και δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο την ομαλή ένταξή τους στην τοπική κοινωνία.
Πρόκληση για τα συνδικάτα.
Η πληθώρα ανέργων μεταναστών στις μεγάλες πόλεις ευνοεί, όπως είναι φυσικό, τη «μαύρη» εργασία. Οι μετανάστες εργάζονται πολλές φορές ανασφάλιστοι και για πολύ λιγότερα χρήματα απ’ ότι οι Έλληνες συνάδελφοί τους. Συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι να ζημιώνονται όλοι. Πρώτοι απ’ όλους οι ίδιοι οι μετανάστες. Υπό καθεστώς φόβου, δουλεύουν περισσότερο, για λιγότερα χρήματα και με τον κίνδυνο ατυχήματος χωρίς κάλυψη. Ζημιωμένα βγαίνουν βέβαια και τα ασφαλιστικά ταμεία που χάνουν σημαντικούς πόρους. Οι μόνοι που δε ζημιώνονται είναι οι εργοδότες που κερδίζουν πολλά περισσότερα χάρη στην έλλειψη ελέγχου. Εδώ μπαίνει επιτακτική η ανάγκη για παρέμβαση των συνδικάτων. Ο φόβος και η ανασφάλεια των μεταναστών, τους αποτρέπει από το να συνδικαλίζονται. Έτσι, πέρα από κακοπληρωμένοι και ανασφάλιστοι, μετατρέπονται και σε απεργοσπάστες ενάντια στα συμφέροντα τα δικά τους και των συναδέλφων τους. Τα τοπικά σωματεία λοιπόν, όπως και οι κλαδικές ομοσπονδίες, έχουν κάθε συμφέρον (ταξικό και κλαδικό) να προπαγανδίσουν και να επιδιώξουν την ένταξη σε αυτά, του συνόλου των μεταναστών εργαζομένων.
Ελλιπές και προβληματικό το νομικό πλαίσιο Προβλήματα αντιμετωπίζουν όμως οι μετανάστες και στη διαδικασία νομιμοποίησής τους. Ελλιπείς αλληλοσυμπληρούμενοι νόμοι και εγκύκλιοι, αντί να λύνουν τα προβλήματα, στην ουσία ταλαιπωρούν ακόμη περισσότερο τους μετανάστες. Η έκδοση άδειας εργασίας καθυστερεί μέχρι και έξι μήνες. Στη συνέχεια κατατίθεται στο Δήμο μαζί με άλλα δικαιολογητικά, προκειμένου να εκδοθεί άδεια παραμονής. Αλλά και αυτή, χρειάζεται κάποιους μήνες για να εκδοθεί. Μέχρι να γίνει αυτό όμως, πρέπει ο μετανάστης να ξανακαταθέσει δικαιολογητικά για άδεια εργασίας και ούτω καθ’ εξής. Αυτή η διαδικασία εκτός του ότι είναι ψυχοφθόρα, στοιχίζει σε χρόνο αλλά και σε χρήμα καθώς χάνονται και μεροκάματα ενώ σε πολλές περιπτώσεις αυτές οι καθυστερήσεις προκαλούν και απολύσεις. Οι παλινωδίες του κρατικού μηχανισμού ευνοούν με τη σειρά τους κυκλώματα μεσαζόντων που εκμεταλλεύονται την ανάγκη και την αγωνία των μεταναστών, αποσπώντας τους ως και 1.500 ευρώ για τις «δύσκολες» περιπτώσεις. Ακόμα κι αν όλα πάνε καλά όμως, τα χρήματα που χρειάζεται να καταβάλουν οι οικογενειάρχες, είναι πολλά, καθώς πληρώνουν παράβολο 147 ευρώ για κάθε άδεια παραμονής ενός έτους (π.χ. δυο σύζυγοι με δυο παιδιά άνω των 14 ετών, πρέπει να πληρώσουν 588 ευρώ, δηλαδή πάνω από 200.000 δρχ).
Συμπεράσματα Οι μετανάστες, αναγνωρίζεται από διάφορους δημόσιους φορείς (μέσα από σχετικές εκθέσεις) οτι προσφέρουν στην κρατική οικονομία. Αντιμετωπίζονται όμως από το κράτος με προχειρότητα και εισπρακτική νοοτροπία. Η έλλειψη προγραμματισμού και ελέγχου, δημιουργεί ανασφάλεια στους μετανάστες και τις οικογένειές τους ενώ στερεί τη δημόσια οικονομία από πόρους αλλά και από τα οφέλη της εκμετάλλευσης της παραγωγικής προσφοράς τους και των όσων έχουν να προσφέρουν στην κοινωνία. Απαιτείται άμεση καταπολέμηση της «μαύρης» εργασίας και της εκμετάλλευσης των εργαζομένων μεταναστών με παρέμβαση των συνδικαλιστικών και πολιτικών οργανώσεων. Απαιτείται επίσης η προώθηση κοινωνικής πολιτικής για την αντιμετώπιση των προβλημάτων ομαλής ένταξης και κοινωνικοποίησης όλων των μεταναστών γιατί τελικά …..
Οι μετανάστες δεν είναι πρόβλημα. Έχουν προβλήματα.
Τάσος Πανταζίδης
Νοέμβριος 2003
Ο πόλεμος είναι το σημαντικότερο εργαλείο και φόβητρο των εκμεταλλευτών μας
16/3/2007
Κάποιοι αναρωτιούνται πως συνδέονται οι συνδικαλιστικοί μας αγώνες με το αντιπολεμικό κίνημα. Οι απαντήσεις είναι πολύ απλές.
Ο πόλεμος «στοιχίζει» τις ζωές χιλιάδων νεκρών. Η διαρκής προετοιμασία για πόλεμο όμως στοιχίζει καθημερινά στις ζωές εκατομμυρίων ζωντανών εργαζόμενων, συνταξιούχων, σπουδαστών, ανέργων.
Το 2005 οι ΗΠΑ ξόδεψαν για στρατιωτικούς σκοπούς το 3,8% του ΑΕΠ τους, η Τουρκία το 3,2%, η Ελλάδα το 3,1% και η Γαλλία το 2,5%. Πέρα από το ότι μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα και μια φτωχή χώρα όπως η Τουρκία, δαπανούν περίπου το ίδιο ποσοστό του ΑΕΠ τους με την πλουσιότερη και ισχυρότερη χώρα του κόσμου, ακόμα και σε πραγματικά ποσά αν το δούμε, θα εντυπωσιαστούμε. Η Ελλάδα ξόδεψε πάνω από 6,6 δις € ενώ η Τουρκία 9,6 από τον προΫπολογισμό και 2-3 δις από ειδικούς φόρους. Σύνολο πάνω από 12-13 δις €. Ενώ όμως οι ΗΠΑ από το 1993 ως το 2002 μείωσαν κατά 15,5% τις δαπάνες τους, η Ελλάδα τις αύξησε κατά 45% και η Τουρκία τις αύξησε κατά 6%,
Προχθές την Τετάρτη, οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ έκαναν προειδοποιητική στάση εργασίας, ζητώντας το αυτονόητο δικαίωμά τους για καταβολή επιδόματος ΒΑΕ σε όσες ειδικότητες το δικαιούνται. Η κυβέρνηση απαντά ότι τα χρήματα που απαιτούνται δεν υπάρχουν και πρέπει να κάνουμε υπομονή. Ξέρετε όμως πόσα ξοδεύουν για τη συμμετοχή της Ελλάδας στη δύναμη του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν; Το συνολικό κόστος της συμμετοχής των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στην ISAF για το έτος 2006, ανήλθε στο ποσό των 23,8 εκατ. Ευρώ δηλαδή περίπου 10 δις δρχ. Αυτό είναι άλλη μια απόδειξη για το ότι τα χρήματα υπάρχουν αλλά δεν τα διαθέτουν για τους εργαζόμενους. Όσο για το παραμύθι ότι η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να συμμετέχει, πρέπει να πούμε πως παρά το ότι ο πόλεμος στο Αφγανιστάν είναι διεθνώς «νόμιμος», σε αντίθεση με το Ιράκ, αρκετές χώρες του ΝΑΤΟ δεν συμμετέχουν.
Η κυβέρνηση, υλοποιεί ένα προϋπολογισμό λιτότητας για εργαζόμενους και συνταξιούχους ενώ ζητά από τα συνδικαλιστικά μας όργανα να κάνουν υποχωρήσεις για το ασφαλιστικό. Ο προϋπολογισμός του 2007 όμως για το ΥΠ.ΕΘ.Α. είναι 5.658.700.000 ευρώ, 400.000.000 πάνω από το 2006 και 700.000.000 πάνω από το 2005. Δηλαδή 15.501.000 ευρώ ή 5.282.000.000 δρχ την ημέρα. Αυτά μόνο για συντήρηση. Χώρια οι αγορές και ο εκσυγχρονισμός του οπλισμού.
Η Ελλάδα και η Τουρκία, είναι χώρες με πολλά προβλήματα. Ανεργία, φτώχεια, υποβαθμισμένη παιδεία και υγεία, ακρίβεια κλπ. Από τη μεταξύ τους διαρκή ένταση κερδίζουν οι πολυεθνικές των όπλων και χάνουν οι δυο λαοί. Δεν είμαστε ενάντια στον πόλεμο γιατί είμαστε φιλάνθρωποι. Το κόστος του πολέμου και της συντήρησης των Ε.Δ. όμως στερεί από πόρους τις κοινωνικές παροχές. Γι’αυτό το αντιπολεμικό κίνημα δεν είναι ξεκομμένο από τους καθημερινούς μας αγώνες για βελτίωση της ζωής των εργαζομένων, για καλύτερη δημόσια παιδεία και υγεία, για προστασία του περιβάλλοντος, για στήριξη της πνευματικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας. Η κατάκτηση όλων αυτών προϋποθέτει την απουσία του πολέμου και του κόστους του. Δεν περισσεύουν ούτε χρήματα για ξόδεμα, ούτε ζωές ανθρώπων για χάσιμο.
Οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο μας στερούν ένα καλύτερο μέλλον και για αντάλλαγμα μας δίνουν ακρίβεια, ανεργία και ημιαπασχόληση, μολυσμένο περιβάλλον, μεταλλαγμένες τροφές, έλλειψη παιδείας, ισοπεδωμένο πολιτισμό και μια ζωή χωρίς μέλλον.
Όλοι εμείς λοιπόν, λέμε ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ. Οι λαοί όλου του κόσμου, συνειδητοποιούν τη δύναμή τους και ξεσηκώνονται. Ζητούν πίσω αυτά που τους κλέβουν καθημερινά εδώ και δεκάδες χρόνια.
Πόλεμος – φτώχεια – ανεργία – μόλυνση – αμορφωσιά – πολιτιστικός μαρασμός ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΙ ΑΜΕΣΑ
Ο πόλεμος είναι το σημαντικότερο εργαλείο και φόβητρο των εκμεταλλευτών μας και γι’αυτό σήμερα εδώ και αύριο στην Αθήνα και σε πολλές μεγάλες πόλεις σε όλο τον κόσμο, συζητάμε και διαδηλώνουμε ενάντια στον πόλεμο. Γιατί τώρα πια ξέρουμε το πώς. Ενωμένοι, πέρα από κόμματα και εθνικότητες, όλοι μαζί, διαδηλώνουμε και φωνάζουμε: ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
Τάσος Πανταζίδης
Κάποιοι αναρωτιούνται πως συνδέονται οι συνδικαλιστικοί μας αγώνες με το αντιπολεμικό κίνημα. Οι απαντήσεις είναι πολύ απλές.
Ο πόλεμος «στοιχίζει» τις ζωές χιλιάδων νεκρών. Η διαρκής προετοιμασία για πόλεμο όμως στοιχίζει καθημερινά στις ζωές εκατομμυρίων ζωντανών εργαζόμενων, συνταξιούχων, σπουδαστών, ανέργων.
Το 2005 οι ΗΠΑ ξόδεψαν για στρατιωτικούς σκοπούς το 3,8% του ΑΕΠ τους, η Τουρκία το 3,2%, η Ελλάδα το 3,1% και η Γαλλία το 2,5%. Πέρα από το ότι μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα και μια φτωχή χώρα όπως η Τουρκία, δαπανούν περίπου το ίδιο ποσοστό του ΑΕΠ τους με την πλουσιότερη και ισχυρότερη χώρα του κόσμου, ακόμα και σε πραγματικά ποσά αν το δούμε, θα εντυπωσιαστούμε. Η Ελλάδα ξόδεψε πάνω από 6,6 δις € ενώ η Τουρκία 9,6 από τον προΫπολογισμό και 2-3 δις από ειδικούς φόρους. Σύνολο πάνω από 12-13 δις €. Ενώ όμως οι ΗΠΑ από το 1993 ως το 2002 μείωσαν κατά 15,5% τις δαπάνες τους, η Ελλάδα τις αύξησε κατά 45% και η Τουρκία τις αύξησε κατά 6%,
Προχθές την Τετάρτη, οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ έκαναν προειδοποιητική στάση εργασίας, ζητώντας το αυτονόητο δικαίωμά τους για καταβολή επιδόματος ΒΑΕ σε όσες ειδικότητες το δικαιούνται. Η κυβέρνηση απαντά ότι τα χρήματα που απαιτούνται δεν υπάρχουν και πρέπει να κάνουμε υπομονή. Ξέρετε όμως πόσα ξοδεύουν για τη συμμετοχή της Ελλάδας στη δύναμη του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν; Το συνολικό κόστος της συμμετοχής των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στην ISAF για το έτος 2006, ανήλθε στο ποσό των 23,8 εκατ. Ευρώ δηλαδή περίπου 10 δις δρχ. Αυτό είναι άλλη μια απόδειξη για το ότι τα χρήματα υπάρχουν αλλά δεν τα διαθέτουν για τους εργαζόμενους. Όσο για το παραμύθι ότι η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να συμμετέχει, πρέπει να πούμε πως παρά το ότι ο πόλεμος στο Αφγανιστάν είναι διεθνώς «νόμιμος», σε αντίθεση με το Ιράκ, αρκετές χώρες του ΝΑΤΟ δεν συμμετέχουν.
Η κυβέρνηση, υλοποιεί ένα προϋπολογισμό λιτότητας για εργαζόμενους και συνταξιούχους ενώ ζητά από τα συνδικαλιστικά μας όργανα να κάνουν υποχωρήσεις για το ασφαλιστικό. Ο προϋπολογισμός του 2007 όμως για το ΥΠ.ΕΘ.Α. είναι 5.658.700.000 ευρώ, 400.000.000 πάνω από το 2006 και 700.000.000 πάνω από το 2005. Δηλαδή 15.501.000 ευρώ ή 5.282.000.000 δρχ την ημέρα. Αυτά μόνο για συντήρηση. Χώρια οι αγορές και ο εκσυγχρονισμός του οπλισμού.
Η Ελλάδα και η Τουρκία, είναι χώρες με πολλά προβλήματα. Ανεργία, φτώχεια, υποβαθμισμένη παιδεία και υγεία, ακρίβεια κλπ. Από τη μεταξύ τους διαρκή ένταση κερδίζουν οι πολυεθνικές των όπλων και χάνουν οι δυο λαοί. Δεν είμαστε ενάντια στον πόλεμο γιατί είμαστε φιλάνθρωποι. Το κόστος του πολέμου και της συντήρησης των Ε.Δ. όμως στερεί από πόρους τις κοινωνικές παροχές. Γι’αυτό το αντιπολεμικό κίνημα δεν είναι ξεκομμένο από τους καθημερινούς μας αγώνες για βελτίωση της ζωής των εργαζομένων, για καλύτερη δημόσια παιδεία και υγεία, για προστασία του περιβάλλοντος, για στήριξη της πνευματικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας. Η κατάκτηση όλων αυτών προϋποθέτει την απουσία του πολέμου και του κόστους του. Δεν περισσεύουν ούτε χρήματα για ξόδεμα, ούτε ζωές ανθρώπων για χάσιμο.
Οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο μας στερούν ένα καλύτερο μέλλον και για αντάλλαγμα μας δίνουν ακρίβεια, ανεργία και ημιαπασχόληση, μολυσμένο περιβάλλον, μεταλλαγμένες τροφές, έλλειψη παιδείας, ισοπεδωμένο πολιτισμό και μια ζωή χωρίς μέλλον.
Όλοι εμείς λοιπόν, λέμε ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ. Οι λαοί όλου του κόσμου, συνειδητοποιούν τη δύναμή τους και ξεσηκώνονται. Ζητούν πίσω αυτά που τους κλέβουν καθημερινά εδώ και δεκάδες χρόνια.
- Θέλουμε να σταματήσει η αντίστροφη μέτρηση για την καταστροφή του περιβάλλοντος.
- Θέλουμε δωρεάν και ποιοτική παιδεία για όλους.
- Θέλουμε καλύτερη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη
- Ζητάμε δουλειές και ανθρώπινα ωράρια
- Ελεύθερο χρόνο για να ζήσουμε, να χαρούμε τα παιδιά μας και να μη τα βλέπουμε για λίγο μόνο τα Σαββατοκύριακα
- Να μη χρειάζεται να κάνουμε δύο και τρεις δουλειές για να τα βγάλουμε πέρα και να εξασφαλίσουμε τα αυτονόητα
- Να μη χρειάζεται να πληρώνουμε για φροντιστήρια, ιδιώτες γιατρούς και φάρμακα
- Να μη χρειάζεται να πάμε στα 70 για να πάρουμε μια πενιχρή σύνταξη, μόνο και μόνο επειδή κάποιοι κατάκλεψαν τα ταμεία μας και δημιούργησαν το πλασματικό «ασφαλιστικό» πρόβλημα
Πόλεμος – φτώχεια – ανεργία – μόλυνση – αμορφωσιά – πολιτιστικός μαρασμός ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΙ ΑΜΕΣΑ
Ο πόλεμος είναι το σημαντικότερο εργαλείο και φόβητρο των εκμεταλλευτών μας και γι’αυτό σήμερα εδώ και αύριο στην Αθήνα και σε πολλές μεγάλες πόλεις σε όλο τον κόσμο, συζητάμε και διαδηλώνουμε ενάντια στον πόλεμο. Γιατί τώρα πια ξέρουμε το πώς. Ενωμένοι, πέρα από κόμματα και εθνικότητες, όλοι μαζί, διαδηλώνουμε και φωνάζουμε: ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
Τάσος Πανταζίδης
ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
Ο Κόλ είναι ένας σαραντάρης Αλβανός μετανάστης. Δουλεύει σ’ένα μεγάλο εργοστάσιο στα Μεσόγεια. Έχει την όψη ενός πολύ συμπαθητικού ανθρώπου. Μικροκαμωμένος, πολύ ντροπαλός, ευγενέστατος. Δουλεύει μέρα – νύχτα στο εργοστάσιο. Πρωί, βράδυ, Κυριακές, Πάσχα, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά. Κυκλοφορεί πάντα με κουστούμι, χωρίς γραβάτα , το γιακά κουμπωμένο. Τα ρούχα του είναι φθαρμένα και κατά κανόνα αταίριαστα μεταξύ τους. Πολλές φορές η κορμοστασιά του σε κάνει να απορείς για το πώς τα καταφέρνει και κάνει τόσο σκληρή δουλειά.
Ο φίλος μας ο Κολ λοιπόν, ζήτησε άδεια εισόδου στην Ελλάδα για τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Η γυναίκα του ήταν έγκυος. «Δε θέλω να γεννήσει η γυναίκα μου στην Αλβανία» μου έλεγε. «Φοβάμαι για τη ζωή της και τη ζωή του παιδιού. Δεν είναι και τόσο καλά τα νοσοκομεία εκεί».
Η visa αργούσε. Η γυναίκα γέννησε στην Αλβανία ένα κοριτσάκι, ευτυχώς υγιές. Ο καιρός πέρναγε. Η visa δεν ερχόταν. Ο Κολ παρακαλούσε: «Τι θα γίνει με τη visa; Φοβάμαι. Το μωρό αν αρρωστήσει δε θα μπορέσουν να το γιατρέψουν. Τα πράγματα είναι πολύ άσχημα στη χώρα μου». Το κράτος όμως δε συγκινείται από τέτοια. Η γραφειοκρατία απέρριψε από λάθος το αίτημά του. Παρέλειψαν να ελέγξουν όλα τα δικαιολογητικά. Αναγκάστηκε να τα ξαναυποβάλλει. Σχεδόν ένα χρόνο μετά, ο Κολ ακόμα ρωτούσε για την άδεια εισόδου της οικογένειάς του. Και αυτή δεν εκδιδόταν.
Χτες ο Κολ ήρθε πάλι στο Γραφείο Αλλοδαπών και Μετανάστευσης. Δε διαμαρτυρόταν όμως, δε ζητούσε τα χαρτιά του για να τα δώσει σε δικηγόρο. Δε φώναζε για το ότι δέκα μήνες μετά, το αίτημά του δεν είχε καταλήξει κάπου. Δεν προσπάθησε καν με τα σπασμένα ελληνικά του να βρει το δίκιο του.
Ήταν βουρκωμένος. Με ξάφνιασε. Τον ρώτησα τι συμβαίνει. Κι εκείνος συγκινημένος μου εξήγησε….. Το επτά μηνών κοριτσάκι του, είχε υψηλό πυρετό. Το πήγε η μητέρα στο νοσοκομείο της πόλης της κι εκεί, αφού το εξέτασαν, του έδωσαν ένα χάπι και το έδιωξαν. Μετά από μια μέρα όμως, ο υψηλός πυρετός εμφανίστηκε πάλι. Το παιδάκι μπήκε στο νοσοκομείο. Για τελευταία φορά. Πέθανε. Το επτά μηνών κοριτσάκι, που ο πατέρας του ο Κολ το είδε για λίγες μέρες μόνο το καλοκαίρι, πέθανε απλά και μόνο επειδή είχε υψηλό πυρετό, σ’ένα νοσοκομείο της Αλβανίας.
Αν το παιδάκι βρισκόταν στην Ελλάδα, ο Κολ σήμερα θα είχε και πάλι αυτό το χαμόγελο που ζωγράφιζε πάντα το πρόσωπό του. Θα πίναμε και πάλι καφέ μαζί στο γραφείο μου και θα μου έλεγε για τη δουλειά του και για το χωριό του. Έγινε όμως αυτό που φοβόταν. Αυτό το οποίο ήθελε να προλάβει. Βούρκωσα κι εγώ μαζί του. Βούρκωσα για τον φίλο μου τον Κολ, βούρκωσα γιατί είμαι κι εγώ ένα γρανάζι της απάνθρωπης κρατικής μηχανής, βούρκωσα γιατί είμαι κι εγώ άνθρωπος όπως κι εκείνος, βούρκωσα γιατί τίποτα δε χωρίζει τον πόνο του από τα συναισθήματά μου.
Ο Κολ πονούσε. Είχε όμως το κουράγιο να έρθει να με ενημερώσει και να τον ενημερώσω. Κουράγιο μα και απόγνωση και αγωνία. Αγωνία για το πότε θα έρθουν η γυναίκα του με τα υπόλοιπα παιδιά του, μήπως και γλιτώσουν, μήπως και τα χαρεί.
Η πιο πάνω ιστορία είναι αληθινή πέρα για πέρα και είμαι σίγουρος πως δεν είναι η μόνη που συμβαίνει γύρω μας. Είναι απλά ένα κομμάτι από το «ανθρώπινο πρόσωπο» των κυβερνώντων.
ΤΑΣΟΣ ΠΑΝΤΑΖΙΔΗΣ- ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2002
Ο Κόλ είναι ένας σαραντάρης Αλβανός μετανάστης. Δουλεύει σ’ένα μεγάλο εργοστάσιο στα Μεσόγεια. Έχει την όψη ενός πολύ συμπαθητικού ανθρώπου. Μικροκαμωμένος, πολύ ντροπαλός, ευγενέστατος. Δουλεύει μέρα – νύχτα στο εργοστάσιο. Πρωί, βράδυ, Κυριακές, Πάσχα, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά. Κυκλοφορεί πάντα με κουστούμι, χωρίς γραβάτα , το γιακά κουμπωμένο. Τα ρούχα του είναι φθαρμένα και κατά κανόνα αταίριαστα μεταξύ τους. Πολλές φορές η κορμοστασιά του σε κάνει να απορείς για το πώς τα καταφέρνει και κάνει τόσο σκληρή δουλειά.
Ο φίλος μας ο Κολ λοιπόν, ζήτησε άδεια εισόδου στην Ελλάδα για τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Η γυναίκα του ήταν έγκυος. «Δε θέλω να γεννήσει η γυναίκα μου στην Αλβανία» μου έλεγε. «Φοβάμαι για τη ζωή της και τη ζωή του παιδιού. Δεν είναι και τόσο καλά τα νοσοκομεία εκεί».
Η visa αργούσε. Η γυναίκα γέννησε στην Αλβανία ένα κοριτσάκι, ευτυχώς υγιές. Ο καιρός πέρναγε. Η visa δεν ερχόταν. Ο Κολ παρακαλούσε: «Τι θα γίνει με τη visa; Φοβάμαι. Το μωρό αν αρρωστήσει δε θα μπορέσουν να το γιατρέψουν. Τα πράγματα είναι πολύ άσχημα στη χώρα μου». Το κράτος όμως δε συγκινείται από τέτοια. Η γραφειοκρατία απέρριψε από λάθος το αίτημά του. Παρέλειψαν να ελέγξουν όλα τα δικαιολογητικά. Αναγκάστηκε να τα ξαναυποβάλλει. Σχεδόν ένα χρόνο μετά, ο Κολ ακόμα ρωτούσε για την άδεια εισόδου της οικογένειάς του. Και αυτή δεν εκδιδόταν.
Χτες ο Κολ ήρθε πάλι στο Γραφείο Αλλοδαπών και Μετανάστευσης. Δε διαμαρτυρόταν όμως, δε ζητούσε τα χαρτιά του για να τα δώσει σε δικηγόρο. Δε φώναζε για το ότι δέκα μήνες μετά, το αίτημά του δεν είχε καταλήξει κάπου. Δεν προσπάθησε καν με τα σπασμένα ελληνικά του να βρει το δίκιο του.
Ήταν βουρκωμένος. Με ξάφνιασε. Τον ρώτησα τι συμβαίνει. Κι εκείνος συγκινημένος μου εξήγησε….. Το επτά μηνών κοριτσάκι του, είχε υψηλό πυρετό. Το πήγε η μητέρα στο νοσοκομείο της πόλης της κι εκεί, αφού το εξέτασαν, του έδωσαν ένα χάπι και το έδιωξαν. Μετά από μια μέρα όμως, ο υψηλός πυρετός εμφανίστηκε πάλι. Το παιδάκι μπήκε στο νοσοκομείο. Για τελευταία φορά. Πέθανε. Το επτά μηνών κοριτσάκι, που ο πατέρας του ο Κολ το είδε για λίγες μέρες μόνο το καλοκαίρι, πέθανε απλά και μόνο επειδή είχε υψηλό πυρετό, σ’ένα νοσοκομείο της Αλβανίας.
Αν το παιδάκι βρισκόταν στην Ελλάδα, ο Κολ σήμερα θα είχε και πάλι αυτό το χαμόγελο που ζωγράφιζε πάντα το πρόσωπό του. Θα πίναμε και πάλι καφέ μαζί στο γραφείο μου και θα μου έλεγε για τη δουλειά του και για το χωριό του. Έγινε όμως αυτό που φοβόταν. Αυτό το οποίο ήθελε να προλάβει. Βούρκωσα κι εγώ μαζί του. Βούρκωσα για τον φίλο μου τον Κολ, βούρκωσα γιατί είμαι κι εγώ ένα γρανάζι της απάνθρωπης κρατικής μηχανής, βούρκωσα γιατί είμαι κι εγώ άνθρωπος όπως κι εκείνος, βούρκωσα γιατί τίποτα δε χωρίζει τον πόνο του από τα συναισθήματά μου.
Ο Κολ πονούσε. Είχε όμως το κουράγιο να έρθει να με ενημερώσει και να τον ενημερώσω. Κουράγιο μα και απόγνωση και αγωνία. Αγωνία για το πότε θα έρθουν η γυναίκα του με τα υπόλοιπα παιδιά του, μήπως και γλιτώσουν, μήπως και τα χαρεί.
Η πιο πάνω ιστορία είναι αληθινή πέρα για πέρα και είμαι σίγουρος πως δεν είναι η μόνη που συμβαίνει γύρω μας. Είναι απλά ένα κομμάτι από το «ανθρώπινο πρόσωπο» των κυβερνώντων.
ΤΑΣΟΣ ΠΑΝΤΑΖΙΔΗΣ- ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2002